Λιβερία—Αύξηση της Βασιλείας Παρά τον Πόλεμο

Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ πόλεμος μαίνεται στη Λιβερία επί μία και πλέον δεκαετία. Ήδη στα μέσα του 2003, οι αντάρτες είχαν μπει έπειτα από μάχες στην πρωτεύουσα, τη Μονρόβια. Πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, σε μερικές περιπτώσεις επανειλημμένα. Τα υπάρχοντά τους έγιναν αντικείμενο λεηλασίας ξανά και ξανά.

Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια των μαχών στην πρωτεύουσα, χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν. Ανάμεσά τους ήταν δύο Μάρτυρες, ένας αδελφός και μία αδελφή. Πώς αντιμετώπισαν τις δυσκολίες οι υπόλοιποι αδελφοί, και τι έγινε για να βοηθηθούν;

Βοήθεια για Όσους Είχαν Ανάγκη

Σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Λιβερία οργάνωνε την παροχή βοήθειας για όσους είχαν ανάγκη. Παρασχέθηκαν τρόφιμα, απαραίτητα οικιακά είδη και ιατρικά εφόδια. Την περίοδο που οι αντάρτες είχαν υπό τον έλεγχό τους την περιοχή του λιμανιού, τα τρόφιμα άρχισαν να σπανίζουν. Το γραφείο τμήματος είχε προβλέψει αυτή την εξέλιξη και είχε διαθέσιμες προμήθειες για τους δύο χιλιάδες Μάρτυρες οι οποίοι είχαν καταφύγει σε Αίθουσες Βασιλείας σε όλη την πόλη. Οι αδελφοί διένεμαν την τροφή σε μερίδες και έτσι οι προμήθειες διήρκεσαν ώσπου άνοιξε και πάλι το λιμάνι. Τα γραφεία τμήματος του Βελγίου και της Σιέρα Λεόνε έστειλαν αεροπορικώς ιατρικά εφόδια και τα γραφεία τμήματος της Βρετανίας και της Γαλλίας προμήθευσαν φορτία με ρούχα.

Παρά την απελπιστική κατάσταση, οι αδελφοί μας παρέμειναν θετικοί και χαρούμενοι. Αντιπροσωπευτικό πολλών ήταν το παρακάτω σχόλιο ενός που εγκατέλειψε τρεις φορές το σπίτι του: «Αυτές είναι οι συνθήκες για τις οποίες κηρύττουμε. Ζούμε στις τελευταίες ημέρες».

Ανταπόκριση στα Καλά Νέα

Παρά την αναταραχή που επικρατούσε σε όλη τη χώρα, οι Μάρτυρες συνέχισαν να έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα στον αγρό. Υπήρξε ένας ανώτατος αριθμός όλων των εποχών με 3.879 διαγγελείς της Βασιλείας τον Ιανουάριο του 2003, και το Φεβρουάριο διεξήγαν 15.227 οικιακές Γραφικές μελέτες.

Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται γρήγορα στα καλά νέα. Ένα παράδειγμα σχετικά με αυτό έρχεται από κάποιο χωριό στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας. Μια εκκλησία σχεδίασε να παρακολουθήσει την Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού στο μεγάλο χωριό Μπουάν, το οποίο απέχει περίπου πέντε ώρες με τα πόδια από εκεί όπου συναθροίζονται συνήθως. Προτού πάνε οι αδελφοί στο χωριό για να προσκαλέσουν τους ανθρώπους στην Ανάμνηση, έδωσαν μια πρόσκληση στο δήμαρχο του Μπουάν. Όταν την έλαβε, ο δήμαρχος πήρε τη Γραφή του, πήγε στους χωρικούς και διάβασε ένα εδάφιο που εμφανιζόταν στην πρόσκληση, παροτρύνοντάς τους να παρευρεθούν στην Ανάμνηση. Ως αποτέλεσμα, όταν έφτασαν οι ευαγγελιζόμενοι, διαπίστωσαν ότι το έργο τους είχε ήδη γίνει! Ο δήμαρχος, μαζί με τα παιδιά του και τις δύο συζύγους του, ήρθε στην Ανάμνηση. Συνολικά, παρευρέθηκαν  27 άτομα. Από τότε, ο δήμαρχος εγκατέλειψε τη Μεθοδιστική Εκκλησία, άρχισε να μελετάει με τους Μάρτυρες και πρόσφερε κάποια έκταση για να χτιστεί μια Αίθουσα Βασιλείας.

Αλλαγή στην Καρδιά

Η διαγωγή των αδελφών μας έχει επίσης συμβάλει στο να αλλάξει η άποψη μερικών εναντιουμένων για την αλήθεια. Εξετάστε την περίπτωση του Οπόκου. Κάποιος ειδικός σκαπανέας τον συνάντησε στην υπηρεσία αγρού και του πρόσφερε το περιοδικό Η Σκοπιά. Ο Οπόκου έδειξε ενδιαφέρον για ένα άρθρο του περιοδικού αλλά δεν είχε χρήματα. Εξηγώντας ότι δεν υπήρχε οικονομική επιβάρυνση, ο σκαπανέας τού άφησε το περιοδικό και διευθέτησε να ξαναπεράσει. Στην επανεπίσκεψη, ο Οπόκου ρώτησε το σκαπανέα: «Με γνωρίζεις; Οι περισσότεροι από τους δικούς σας στην πόλη Χάρπερ με γνωρίζουν. Εγώ ήμουν που απέβαλλα τα παιδιά σας από το σχολείο!» Κατόπιν, του εξήγησε ότι ήταν διευθυντής κάποιου λυκείου στην πόλη και ότι στο παρελθόν δίωκε τα παιδιά των Μαρτύρων του Ιεχωβά επειδή δεν χαιρετούσαν τη σημαία.

Ωστόσο, τρεις περιπτώσεις στις οποίες οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκδήλωσαν Χριστιανική αγάπη έκαναν τον Οπόκου να επανεξετάσει τη στάση του. Πρώτον, είδε τους Μάρτυρες να φροντίζουν κάποιον πνευματικό αδελφό ο οποίος ήταν σοβαρά άρρωστος. Διευθέτησαν μάλιστα να λάβει ιατρική περίθαλψη σε μια γειτονική χώρα. Ο Οπόκου νόμισε πως ο άρρωστος αδελφός ήταν «μεγάλος και τρανός» ανάμεσα στους Μάρτυρες αλλά έπειτα έμαθε ότι δεν ήταν παρά ένας συνηθισμένος Μάρτυρας. Δεύτερον, τη δεκαετία του 1990, ο Οπόκου ήταν πρόσφυγας στην Ακτή Ελεφαντοστού. Κάποια μέρα, ενώ διψούσε, πήγε να αγοράσει νερό από έναν νεαρό. Ο Οπόκου είχε μόνο ένα χαρτονόμισμα μεγάλης αξίας και ο νεαρός δεν είχε ρέστα, γι’ αυτό έδωσε το νερό στον Οπόκου δωρεάν. Καθώς του έδινε το νερό, ο νεαρός τον ρώτησε: «Πιστεύετε ότι θα έρθει κάποτε ένας καιρός στον οποίο άνθρωποι σαν εσάς και εμένα θα δίνουν πράγματα ο ένας στον άλλον χωρίς να ζητούν χρήματα;» Ο Οπόκου υπέθεσε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και ο νεαρός το επιβεβαίωσε αυτό. Η γενναιοδωρία και η καλοσύνη εκείνου του αδελφού τον εντυπωσίασαν. Τελικά, η προθυμία του ειδικού σκαπανέα να του δώσει ένα περιοδικό χωρίς χρήματα έπεισε τον Οπόκου πως η άποψή του για τους Μάρτυρες ήταν εσφαλμένη και ότι έπρεπε να κάνει αλλαγές. Σημείωσε πνευματική πρόοδο και τώρα είναι αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος.

Παρότι οι αδελφοί στη Λιβερία εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν υπερβολικά δύσκολες συνθήκες, εμπιστεύονται στον Θεό και διακηρύττουν πιστά τα καλά νέα για καλύτερους καιρούς υπό τη δίκαιη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού. Ο Ιεχωβά δεν θα ξεχάσει ποτέ το σκληρό τους έργο και την αγάπη που δείχνουν για το όνομά του.—Εβραίους 6:10.

[Χάρτες στη σελίδα 30]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΜΟΝΡΟΒΙΑ

[Εικόνες στη σελίδα 31]

Σε καιρούς κρίσης, ο λαός του Ιεχωβά παρέχει πνευματική και υλική βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη