Ερωτήσεις από Αναγνώστες

• Πώς γίνεται να λυπούμε το άγιο πνεύμα του Θεού, εφόσον δεν είναι πρόσωπο;

Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μη λυπείτε το άγιο πνεύμα του Θεού». (Εφεσίους 4:30) Ορισμένοι λαβαίνουν αυτά τα λόγια ως ένδειξη του ότι το άγιο πνεύμα είναι πρόσωπο. Ωστόσο, τα έντυπα που έχει εκδώσει «ο πιστός οικονόμος» έχουν δώσει επανειλημμένα Γραφικές και ιστορικές αποδείξεις για το ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν θεωρούσαν το άγιο πνεύμα ούτε πρόσωπο ούτε θεό ίσο με τον Ύψιστο ως μέρος μιας αποκαλούμενης Τριάδας. * (Λουκάς 12:42) Άρα λοιπόν, ο Παύλος δεν αναφερόταν στο άγιο πνεύμα του Θεού ως πρόσωπο.

Το άγιο πνεύμα του Θεού είναι η αόρατη ενεργός δύναμή του. (Γένεση 1:2) Ο Ιησούς θα βάφτιζε «με άγιο πνεύμα», όπως ακριβώς ο Ιωάννης βάφτιζε με νερό. (Λουκάς 3:16) Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., περίπου 120 μαθητές “γέμισαν άγιο πνεύμα”—προφανώς δεν γέμισαν με κάποιο πρόσωπο. (Πράξεις 1:5, 8· 2:4, 33) Αυτοί οι χρισμένοι έλαβαν ουράνια ελπίδα, και το πνεύμα του Θεού τούς οδηγούσε σε μια ζωή πιστότητας. (Ρωμαίους 8:14-17· 2 Κορινθίους 1:22) Το πνεύμα παρήγε θεάρεστη καρποφορία και τους βοηθούσε να αποφεύγουν τα αμαρτωλά «έργα της σάρκας» τα οποία θα επέσυραν τη θεϊκή αποδοκιμασία.—Γαλάτες 5:19-25.

Αν είμαστε υπηρέτες του Θεού με επίγεια ελπίδα, δεν έχουμε χριστεί με άγιο πνεύμα. Ωστόσο, μπορούμε να έχουμε τόσο από το πνεύμα του Θεού όσο έχουν και εκείνοι με την ουράνια ελπίδα. Συνεπώς, και εμείς θα μπορούσαμε να λυπούμε το πνεύμα. Πώς όμως;

Αν αψηφούσαμε τις Γραφικές συμβουλές που γράφτηκαν υπό την καθοδηγία του αγίου πνεύματος, ίσως αναπτύσσαμε τάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εσκεμμένη αμαρτία κατά του πνεύματος, στην απώλεια της εύνοιας του Ιεχωβά και τελικά στην καταστροφή. (Ματθαίος 12:31, 32) Ίσως να μη διαπράτταμε ακόμη σοβαρή αμαρτία, αλλά θα αρχίζαμε να ακολουθούμε λάθος δρόμο, έναν δρόμο που τελικά θα μας οδηγούσε στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη στην οποία οδηγεί το πνεύμα. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα λυπούσαμε το άγιο πνεύμα.

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να μη λυπούμε το πνεύμα του Θεού; Πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχουμε τις σκέψεις και τις ενέργειές μας. Στην επιστολή του προς τους Εφεσίους, στο 4ο κεφάλαιο, ο απόστολος Παύλος λέει να αποφεύγουμε την τάση για ανέντιμες δηλώσεις, παρατεταμένη οργή, οκνηρία και ακατάλληλη ομιλία. Αν έχουμε φορέσει τη «νέα προσωπικότητα» και όμως επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ξαναγυρίζει σε τέτοια πράγματα, τι θα σήμαινε αυτό; Ότι εναντιωνόμαστε στις εμπνευσμένες από το πνεύμα συμβουλές του Λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Κάνοντάς το αυτό, θα λυπούσαμε το άγιο πνεύμα.

 Στο 5ο κεφάλαιο της επιστολής προς τους Εφεσίους, διαβάζουμε τη συμβουλή του Παύλου να αποφεύγουμε το λάγνο ενδιαφέρον για την πορνεία. Ο απόστολος παροτρύνει επίσης τους ομοπίστους του να αποφεύγουν την αδιάντροπη διαγωγή και τα χυδαία αστεία. Αν δεν θέλουμε να λυπούμε το άγιο πνεύμα του Θεού, θα πρέπει να θυμόμαστε τη συμβουλή αυτή όταν επιλέγουμε ψυχαγωγία. Γιατί να δείχνουμε ενδιαφέρον για τέτοια πράγματα μιλώντας ή διαβάζοντας για αυτά και βλέποντάς τα να απεικονίζονται στην τηλεόραση ή αλλού;

Βέβαια, θα μπορούσαμε να λυπούμε το πνεύμα και με άλλους τρόπους. Το πνεύμα του Ιεχωβά προάγει την ενότητα στην εκκλησία, αλλά υποθέστε ότι εμείς διαδίδουμε επιβλαβή κουτσομπολιά ή δημιουργούμε κλίκες μέσα στην εκκλησία. Δεν θα ενεργούσαμε ενάντια στην καθοδηγία του πνεύματος ως προς την ενότητα; Με μια γενική έννοια, θα λυπούσαμε το άγιο πνεύμα, όπως εκείνοι που προξενούσαν διαιρέσεις στην εκκλησία της Κορίνθου. (1 Κορινθίους 1:10· 3:1-4, 16, 17) Θα λυπούσαμε επίσης το πνεύμα αν υπονομεύαμε εσκεμμένα το σεβασμό προς τους διορισμένους από το πνεύμα άντρες στην εκκλησία.—Πράξεις 20:28· Ιούδα 8.

Άρα λοιπόν, είναι σοφό να εξετάσουμε τη στάση και τις ενέργειές μας υπό το πρίσμα των όσων γνωρίζουμε ότι αποτελούν την καθοδηγία του αγίου πνεύματος όπως αυτή αντανακλάται στην Αγία Γραφή και στη Χριστιανική εκκλησία. Επίσης, ας “προσευχόμαστε με άγιο πνεύμα” και ας δεχόμαστε την επιρροή του ενεργώντας πάντα σύμφωνα με αυτά που λέει ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. (Ιούδα 20) Ας είμαστε αποφασισμένοι να μη λυπούμε ποτέ το πνεύμα αλλά να καθοδηγούμαστε από αυτό πάντοτε, τιμώντας το άγιο όνομα του Ιεχωβά.

• Ο Ιησούς Χριστός παρέβαλε το πόσο δύσκολο είναι να μπει ένας πλούσιος στη Βασιλεία με μια καμήλα που προσπαθεί να περάσει από την τρύπα μιας βελόνας. Μιλούσε ο Ιησούς κυριολεκτικά για καμήλα και για πραγματική βελόνα ραψίματος;

Οι δύο από τις τρεις Γραφικές παραθέσεις αυτής της δήλωσης είναι όμοιες. Σύμφωνα με την αφήγηση του Ματθαίου, ο Ιησούς είπε: «Ευκολότερο είναι να περάσει καμήλα μέσα από την τρύπα μιας βελόνας παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». (Ματθαίος 19:24) Παρόμοια, το εδάφιο Μάρκος 10:25 λέει: «Ευκολότερο είναι να περάσει καμήλα μέσα από την τρύπα μιας βελόνας παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού».

Ορισμένα συγγράμματα προβάλλουν την άποψη ότι η “τρύπα της βελόνας” ήταν μια μικρή πύλη σε κάποια από τις μεγάλες πύλες της Ιερουσαλήμ. Αν η μεγάλη πύλη ήταν κλειστή τη νύχτα, μπορούσαν να ανοίξουν τη μικρή. Υποστηρίζεται ότι μια καμήλα θα χωρούσε να περάσει μέσα από αυτήν. Κάτι τέτοιο είχε υπόψη του ο Ιησούς;

Από ό,τι φαίνεται, όχι. Ο Ιησούς προφανώς αναφερόταν σε βελόνα ραψίματος. Εφόσον σε εκείνη την περιοχή έχουν βρεθεί αρχαίες βελόνες, τόσο κοκάλινες όσο και μεταλλικές, μάλλον επρόκειτο για συνηθισμένο οικιακό είδος. Στην πραγματικότητα, η λέξη του πρωτότυπου κειμένου ῥαφίς στα εδάφια Ματθαίος 19:24 και Μάρκος 10:25 προέρχεται από το ρήμα ῥάπτω. Η παράλληλη αφήγηση στο εδάφιο Λουκάς 18:25 χρησιμοποιεί τον όρο βελόνη που παραπέμπει σε μια κατά γράμμα χειρουργική βελόνα, και εκεί η Μετάφραση Νέου Κόσμου αναφέρει: «Ευκολότερο μάλιστα είναι να περάσει καμήλα μέσα από την τρύπα μιας βελόνας ραψίματος παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού».

Διάφοροι λεξικογράφοι συμφωνούν με αυτή την απόδοση. Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων  της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words), λέει: «Η ιδέα τού να εφαρμοστεί η “τρύπα της βελόνας” σε μικρές πύλες φαίνεται να είναι σύγχρονη—δεν υπάρχει αρχαία τεκμηρίωση σχετικά με αυτήν. Στόχος του Κυρίου με τη συγκεκριμένη δήλωση ήταν να εκφράσει αυτό που είναι αδύνατον για τον άνθρωπο και δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τη δυσκολία θεωρώντας ότι η βελόνα σημαίνει οτιδήποτε άλλο πέρα από το συνηθισμένο αυτό εργαλείο».—1981, Τόμος 3, σελίδα 106.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι σε αυτά τα εδάφια, αντί για τη λέξη «καμήλα», η απόδοση θα έπρεπε να είναι «σχοινί». Οι αρχαίες ελληνικές λέξεις κάμιλος (σχοινί) και κάμηλος (καμήλα) είναι παρόμοιες. Ωστόσο, η λέξη που αποδίδεται «καμήλα», όχι αυτή που σημαίνει «σχοινί», είναι εκείνη που εμφανίζεται στο εδάφιο Ματθαίος 19:24 στα παλιότερα σωζόμενα ελληνικά χειρόγραφα του Ευαγγελίου του Ματθαίου (Σιναϊτικό, Βατικανό Αρ. 1209 και Αλεξανδρινό). Λέγεται ότι ο Ματθαίος έγραψε αρχικά το Ευαγγέλιό του στην εβραϊκή και ίσως το μετέφρασε ο ίδιος στην ελληνική. Εκείνος γνώριζε ακριβώς τι είπε ο Ιησούς και γι’ αυτό χρησιμοποίησε την κατάλληλη λέξη.

Άρα λοιπόν, ο Ιησούς μιλούσε για μια κατά γράμμα βελόνα ραψίματος και μια πραγματική καμήλα. Χρησιμοποιούσε αυτούς τους όρους για να τονίσει πως κάτι ήταν αδύνατον. Εννοούσε όμως ο Ιησούς ότι κανένας πλούσιος δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει στη Βασιλεία; Όχι, επειδή η δήλωση του Ιησού δεν έπρεπε να εννοηθεί κυριολεκτικά. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε μια υπερβολή για να δείξει παραστατικά ότι, όπως ακριβώς μια κατά γράμμα καμήλα δεν μπορεί να περάσει μέσα από την τρύπα μιας πραγματικής βελόνας ραψίματος, έτσι και για έναν πλούσιο είναι αδύνατον να μπει στη Βασιλεία αν παραμένει προσκολλημένος στα πλούτη του και δεν βάζει τον Ιεχωβά πρώτο στη ζωή του.—Λουκάς 13:24· 1 Τιμόθεο 6:17-19.

Όταν έκανε ο Ιησούς αυτή τη δήλωση, ένας πλούσιος νεαρός άρχοντας είχε μόλις απορρίψει το μεγαλειώδες προνόμιο να γίνει ακόλουθος του Ιησού. (Λουκάς 18:18-24) Το πλούσιο άτομο που έχει μεγαλύτερη αγάπη για τα αποκτήματά του παρά για τα πνευματικά πράγματα δεν μπορεί να αναμένει ότι θα αποκτήσει αιώνια ζωή στη διευθέτηση της Βασιλείας. Εντούτοις, ορισμένοι πλούσιοι έγιναν μαθητές του Ιησού. (Ματθαίος 27:57· Λουκάς 19:2, 9) Άρα λοιπόν, το πλούσιο άτομο που έχει συναίσθηση της πνευματικής του ανάγκης και επιζητεί τη βοήθεια του Θεού μπορεί να λάβει τη θεόδοτη σωτηρία.—Ματθαίος 5:3· 19:16-26.

[Υποσημείωση]