Κάντε Θεό σας τον Ιεχωβά

ΣΤΟΥΣ Βιβλικούς χρόνους, ορισμένα άτομα απολάμβαναν τόσο καλή σχέση με τον Ιεχωβά ώστε εκείνος αποκλήθηκε Θεός τους. Παραδείγματος χάρη, στις Γραφές ο Ιεχωβά περιγράφεται ως «ο Θεός του Αβραάμ», «ο Θεός του Δαβίδ» και «ο Θεός του Ηλία».—Γένεση 31:42· 2 Βασιλέων 2:14· 20:5.

Πώς έφτασε καθένας από αυτούς τους ανθρώπους στο σημείο να είναι στενά προσκολλημένος στον Θεό; Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς ώστε να καταφέρουμε και εμείς να οικοδομήσουμε και να διατηρήσουμε ισχυρή προσωπική σχέση με τον Δημιουργό;

Ο Αβραάμ Έθεσε «Πίστη στον Ιεχωβά»

Ο Αβραάμ ήταν το πρώτο άτομο για το οποίο η Αγία Γραφή λέει ότι έθεσε πίστη στον Ιεχωβά. Η πίστη ήταν η εξέχουσα ιδιότητα του Αβραάμ μέσω της οποίας κέρδισε την επιδοκιμασία του Θεού. Μάλιστα, ο Αβραάμ απολάμβανε τέτοια εύνοια από τον Ιεχωβά ώστε ο Δημιουργός συστήθηκε αργότερα στον Μωυσή ως «ο Θεός του Αβραάμ», καθώς και του γιου του και του εγγονού του, του Ισαάκ και του Ιακώβ.—Γένεση 15:6· Έξοδος 3:6.

Πώς ανέπτυξε ο Αβραάμ αυτό το είδος πίστης προς τον Θεό; Πρώτα από όλα, ο Αβραάμ οικοδόμησε την πίστη του σε στερεό θεμέλιο. Ίσως είχε εκπαιδευτεί στις οδούς του Ιεχωβά από το γιο του Νώε, τον Σημ, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας των πράξεων σωτηρίας του Θεού. Ο Σημ αποτελούσε ζωντανή μαρτυρία για το ότι ο Ιεχωβά «διατήρησε τον Νώε, έναν κήρυκα δικαιοσύνης, ασφαλή μαζί με εφτά άλλους όταν επέφερε κατακλυσμό σε έναν κόσμο ασεβών ανθρώπων». (2 Πέτρου 2:5) Ο Αβραάμ μπορεί να είχε μάθει από τον Σημ πως, όταν ο Ιεχωβά υποσχόταν κάτι, η εκπλήρωση ήταν εξασφαλισμένη. Ούτως ή άλλως, όταν ο ίδιος ο Αβραάμ έλαβε κάποια υπόσχεση από τον Θεό, χάρηκε και βάσισε την πορεία της ζωής του στη βέβαιη γνώση ότι η υπόσχεση θα εκπληρωνόταν.

Έχοντας στερεό θεμέλιο, η πίστη του Αβραάμ ενισχύθηκε κατόπιν μέσω έργων. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μέσω πίστης ο Αβραάμ, όταν κλήθηκε, υπάκουσε στο να φύγει για έναν τόπο τον οποίο έμελλε να λάβει ως κληρονομιά· και έφυγε, μολονότι δεν ήξερε πού πήγαινε». (Εβραίους 11:8) Αυτή η πράξη υπακοής αύξησε την πίστη του Αβραάμ, σχετικά με την οποία ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Βλέπεις ότι η πίστη του εργαζόταν μαζί με τα έργα του και μέσω των έργων του η πίστη του τελειοποιήθηκε».—Ιακώβου 2:22.

Επιπλέον, ο Ιεχωβά επέτρεψε να δοκιμαστεί η πίστη του Αβραάμ, κάνοντάς την πιο ισχυρή. Ο Παύλος είπε κατόπιν: «Μέσω πίστης ο Αβραάμ, όταν δοκιμάστηκε, ουσιαστικά πρόσφερε τον Ισαάκ». Οι δοκιμασίες εξαγνίζουν και ενισχύουν την πίστη, προσδίδοντάς της «μεγαλύτερη αξία από το χρυσάφι».—Εβραίους 11:17· 1 Πέτρου 1:7.

 Παρότι ο Αβραάμ δεν έζησε για να δει την εκπλήρωση όλων όσων είχε υποσχεθεί ο Θεός, είχε τη χαρά να δει άλλους να ακολουθούν το παράδειγμά του. Η σύζυγός του η Σάρρα και τρία μέλη της οικογένειάς του—ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Ιωσήφ—επαινούνται επίσης στην Αγία Γραφή για την εξαιρετική πίστη τους.—Εβραίους 11:11, 20-22.

Πίστη σαν του Αβραάμ Σήμερα

Η πίστη είναι ουσιώδης για οποιονδήποτε επιθυμεί να κάνει Θεό του τον Ιεχωβά. «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον να . . . ευαρεστήσει κανείς [τον Θεό]», έγραψε ο Παύλος. (Εβραίους 11:6) Πώς μπορεί κάποιος υπηρέτης του Θεού σήμερα να αναπτύξει ισχυρή πίστη σαν του Αβραάμ;

Όπως στην περίπτωση του Αβραάμ, η πίστη μας πρέπει να είναι εδραιωμένη σε στερεό θεμέλιο. Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσω τακτικής μελέτης της Αγίας Γραφής και των Γραφικών εντύπων. Η ανάγνωση της Γραφής και ο στοχασμός γύρω από ό,τι διαβάζουμε μπορούν να μας διαβεβαιώσουν ότι οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν. Έπειτα υποκινούμαστε να διαμορφώσουμε τον τρόπο ζωής μας με βάση αυτή τη βεβαιωμένη προσδοκία. Η πίστη μας αυξάνεται ακόμη περισσότερο μέσω πράξεων υπακοής, οι οποίες περιλαμβάνουν τη συμμετοχή στη δημόσια διακονία και την παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων.—Ματθαίος 24:14· 28:19, 20· Εβραίους 10:24, 25.

Η πίστη μας θα δοκιμαστεί οπωσδήποτε, ίσως από εναντίωση, από σοβαρή ασθένεια, από το θάνατο ενός αγαπημένου μας προσώπου ή από κάτι άλλο. Το να παραμένουμε όσιοι στον Ιεχωβά υπό δοκιμασίες εμπλουτίζει την πίστη μας, κάνοντάς την πολυτιμότερη από το χρυσάφι. Είτε ζήσουμε για να δούμε την εκπλήρωση όλων των υποσχέσεων του Θεού είτε όχι, η πίστη μας θα μας φέρει πιο κοντά στον Ιεχωβά. Επιπλέον, το παράδειγμά μας θα παρακινήσει και άλλους να μιμηθούν την πίστη μας. (Εβραίους 13:7) Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Ραλφ, ο οποίος παρατηρούσε και μιμούνταν την πίστη των γονέων του. Ο ίδιος εξηγεί:

«Όταν ζούσα στο σπίτι, οι γονείς μου παρότρυναν όλη την οικογένεια να σηκώνεται νωρίς το πρωί ώστε να μπορούμε να διαβάζουμε μαζί την Αγία Γραφή. Διαβάσαμε ολόκληρη τη Γραφή με αυτόν τον τρόπο». Ο Ραλφ εξακολουθεί να διαβάζει τη Γραφή κάθε πρωί, και αυτό δίνει καλό ξεκίνημα στη μέρα του. Ο Ραλφ πήγαινε στη δημόσια διακονία με τον πατέρα του σε εβδομαδιαία βάση. «Τότε έμαθα να κάνω επανεπισκέψεις και να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες». Ο Ραλφ υπηρετεί τώρα ως εθελοντής σε κάποιο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ευρώπη. Τι υπέροχη ανταμοιβή για την πίστη των γονέων του!

Άντρας σε Αρμονία με την Καρδιά του Ιεχωβά

Ο Δαβίδ, ο οποίος γεννήθηκε περίπου 900 χρόνια μετά τον Αβραάμ, αποτελεί εξέχουσα μορφή ανάμεσα στους υπηρέτες του Ιεχωβά που αναφέρονται στις Γραφές. Όσον αφορά την επιλογή του Δαβίδ από τον Ιεχωβά ως μελλοντικού βασιλιά, ο προφήτης Σαμουήλ είπε: «Ο Ιεχωβά θα βρει οπωσδήποτε έναν άντρα που να είναι σε αρμονία με την καρδιά του». Τόσο στενή ήταν η σχέση μεταξύ του Ιεχωβά και του Δαβίδ ώστε ο προφήτης Ησαΐας μίλησε αργότερα στον Βασιλιά Εζεκία για τον “Ιεχωβά, τον Θεό του Δαβίδ του προπάτορά του”.—1 Σαμουήλ 13:14· 2 Βασιλέων 20:5· Ησαΐας 38:5.

Παρότι ο Δαβίδ ήταν άντρας σε αρμονία με την καρδιά του Ιεχωβά, υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες άφησε τις επιθυμίες του να τον κυριεύσουν. Τρεις φορές έκανε σοβαρά λάθη: Επέτρεψε να μεταφερθεί η κιβωτός της διαθήκης με ακατάλληλο τρόπο καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ, διέπραξε μοιχεία με τη Βηθ-σαβεέ ενώ συγχρόνως σχεδίασε με πανουργία το θάνατο του  συζύγου της, του Ουρία, και έκανε απογραφή στο λαό του Ισραήλ και του Ιούδα για την οποία δεν είχε δώσει εντολή ο Ιεχωβά. Σε καθεμιά από αυτές τις περιπτώσεις, ο Δαβίδ παραβίασε το Νόμο του Θεού.—2 Σαμουήλ 6:2-10· 11:2-27· 24:1-9.

Ωστόσο, όταν ο Δαβίδ βρέθηκε αντιμέτωπος με τις αμαρτίες του, ανέλαβε την ευθύνη για αυτές και δεν επέρριψε το φταίξιμο σε άλλους. Παραδέχτηκε ότι η μεταφορά της Κιβωτού δεν είχε διευθετηθεί κατάλληλα, προσθέτοντας ότι «δεν . . . αναζητήσαμε [τον Ιεχωβά] σύμφωνα με τον καθιερωμένο τρόπο». Όταν ο Νάθαν ο προφήτης ξεσκέπασε τη μοιχεία του Δαβίδ, ο Δαβίδ απάντησε λέγοντας: «Αμάρτησα εναντίον του Ιεχωβά». Επίσης, όταν ο Δαβίδ συνειδητοποίησε ότι ήταν ανοησία να απαριθμήσει το λαό, παραδέχτηκε: «Αμάρτησα πάρα πολύ με αυτό που έκανα». Ο Δαβίδ μετανόησε για τις αμαρτίες του και παρέμεινε κοντά στον Ιεχωβά.—1 Χρονικών 15:13· 2 Σαμουήλ 12:13· 24:10.

Όταν Σφάλλουμε

Καθώς προσπαθούμε να κάνουμε Θεό μας τον Ιεχωβά, το παράδειγμα του Δαβίδ είναι ενθαρρυντικό. Αν ένας άνθρωπος ο οποίος βρισκόταν σε τόση αρμονία με την καρδιά του Ιεχωβά ήταν ικανός να διαπράξει τέτοιες σοβαρές αμαρτίες, δεν χρειάζεται να απελπιζόμαστε αν, παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας, σφάλλουμε κατά καιρούς ή κάνουμε ακόμη και μεγάλα λάθη. (Εκκλησιαστής 7:20) Μπορούμε να παίρνουμε θάρρος από το γεγονός πως, όταν ο Δαβίδ μετανοούσε, οι αμαρτίες του συγχωρούνταν. Αυτό συνέβη στον Ούβε a πριν από μερικά χρόνια.

Ο Ούβε υπηρετούσε ως πρεσβύτερος σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σε κάποια περίπτωση, ενέδωσε σε εσφαλμένες επιθυμίες και διέπραξε ανηθικότητα. Στην αρχή ο Ούβε, όπως ο Βασιλιάς Δαβίδ, προσπάθησε να κρατήσει το ζήτημα κρυφό, ελπίζοντας ότι ο Ιεχωβά θα παραβλέψει την παράβασή του. Τελικά, η συνείδηση του Ούβε τον ενοχλούσε τόσο πολύ ώστε ομολόγησε την αμαρτία του σε κάποιον συμπρεσβύτερο και έγιναν ενέργειες ώστε να βοηθηθεί να ανανήψει από την πνευματική καταστροφή που υπέστη.

Ο Ούβε μετανόησε για τις αμαρτίες του και παρέμεινε κοντά στον Ιεχωβά και στην εκκλησία. Ήταν τόσο ευγνώμων για τη βοήθεια που έλαβε ώστε μερικές εβδομάδες αργότερα έγραψε στους πρεσβυτέρους, εκφράζοντάς τους την ειλικρινή και βαθιά του ευγνωμοσύνη για την υποστήριξη που του πρόσφεραν. «Με βοηθήσατε να απαλλάξω το όνομα του Ιεχωβά από το όνειδος», έγραψε. Ο Ούβε κατάφερε να διατηρήσει τη σχέση του με τον Ιεχωβά και αργότερα ξαναδιορίστηκε υπηρέτης στην ίδια εκκλησία.

«Άνθρωπος με Αισθήματα σαν τα Δικά Μας»

Ο Ηλίας, ο οποίος έζησε έναν αιώνα μετά τον Δαβίδ, ήταν από τους πιο εξέχοντες προφήτες του Ισραήλ. Ο Ηλίας υπήρξε υπέρμαχος της αληθινής λατρείας σε έναν καιρό κατά τον οποίο η διαφθορά και η ανηθικότητα ήταν ευρέως διαδεδομένες ενώ ο ίδιος ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε ως προς την αφοσίωσή του στον Ιεχωβά. Δεν προξενεί απορία το γεγονός ότι ο διάδοχός του, ο Ελισαιέ, αποκάλεσε κάποτε τον Ιεχωβά “Θεό του Ηλία”!—2 Βασιλέων 2:14.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ηλίας δεν ήταν υπεράνθρωπος. Ο Ιάκωβος έγραψε: «Ο Ηλίας ήταν άνθρωπος με αισθήματα σαν τα δικά μας». (Ιακώβου 5:17) Παραδείγματος χάρη, όταν ο Ηλίας επέφερε οδυνηρή ήττα στους λάτρεις του Βάαλ στον Ισραήλ, η Βασίλισσα Ιεζάβελ απείλησε να τον σκοτώσει. Πώς αντέδρασε εκείνος; Φοβήθηκε και κατέφυγε στην έρημο. Εκεί, καθισμένος κάτω από κάποιο σπάρτο, ο Ηλίας είπε με θλίψη: «Αρκεί! Τώρα, Ιεχωβά, αφαίρεσε την ψυχή μου, γιατί δεν είμαι εγώ καλύτερος από τους προπάτορές μου». Ο Ηλίας δεν ήθελε πια να είναι προφήτης αλλά, απεναντίας, προτιμούσε να πεθάνει.—1 Βασιλέων 19:4.

Ο Ιεχωβά, όμως, έδειξε κατανόηση για τα αισθήματα του Ηλία. Ο Θεός τον ενίσχυσε, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δεν ήταν μόνος, εφόσον υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι ήταν όσιοι στην αληθινή λατρεία. Επιπλέον, ο Ιεχωβά εμπιστευόταν ακόμη τον Ηλία και είχε έργο να του αναθέσει.—1 Βασιλέων 19:5-18.

Η συναισθηματική αναστάτωση του Ηλία δεν αποτελούσε ένδειξη ότι είχε χάσει την εύνοια του Θεού. Περίπου 1.000 χρόνια αργότερα, όταν ο Χριστός Ιησούς μεταμορφώθηκε ενώπιον του  Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη, ποιους επέλεξε ο Ιεχωβά να εμφανιστούν στο όραμα δίπλα στον Ιησού; Τον Μωυσή και τον Ηλία. (Ματθαίος 17:1-9) Σαφώς, ο Ιεχωβά θεωρούσε τον Ηλία υποδειγματικό προφήτη. Παρότι ο Ηλίας ήταν απλώς «άνθρωπος με αισθήματα σαν τα δικά μας», ο Θεός εκτιμούσε τον κόπο που κατέβαλε για την αποκατάσταση της αγνής λατρείας και τον αγιασμό του ονόματός Του.

Ο Δικός μας Συναισθηματικός Αγώνας

Οι σύγχρονοι υπηρέτες του Ιεχωβά ίσως νιώθουν μερικές φορές αποθαρρυμένοι ή ανήσυχοι. Πόσο παρηγορητικό είναι να γνωρίζουμε ότι ο Ηλίας αντιμετώπιζε τα ίδια συναισθήματα! Και πόσο καθησυχαστικό είναι το γεγονός ότι, όπως ο Ιεχωβά κατανοούσε τα αισθήματα του Ηλία, κατανοεί επίσης το δικό μας συναισθηματικό αγώνα.—Ψαλμός 103:14.

Από τη μια πλευρά, αγαπούμε τον Θεό και τον πλησίον μας και επιθυμούμε να κάνουμε το έργο του Ιεχωβά όσον αφορά τη διακήρυξη των καλών νέων της Βασιλείας. Από την άλλη πλευρά, ίσως απογοητευόμαστε εξαιτίας της έλλειψης ανταπόκρισης στο κήρυγμά μας ή μπορεί και να ανησυχούμε εξαιτίας των απειλών που εκτοξεύουν οι εχθροί της αληθινής λατρείας. Εντούτοις, όπως ο Ιεχωβά εξόπλισε τον Ηλία ώστε να συνεχίσει, έτσι εξοπλίζει και τους υπηρέτες του σήμερα. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του Χέρμπερτ και της Γκέρτρουτ.

Ο Χέρμπερτ και η Γκέρτρουτ βαφτίστηκαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Λειψία, στην πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το 1952. Η ζωή τότε ήταν δύσκολη για τους υπηρέτες του Θεού, εφόσον η δημόσια διακονία τους είχε τεθεί υπό απαγόρευση. Πώς ένιωθε ο Χέρμπερτ για το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι;

«Ανησυχούσαμε πολύ μερικές φορές. Όταν πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι, δεν ξέραμε αν οι αρχές θα εμφανίζονταν ξαφνικά για να μας συλλάβουν». Τι βοήθησε τον Χέρμπερτ και άλλους να υπερνικήσουν το φόβο τους; «Κάναμε πολλή προσωπική μελέτη της Γραφής. Και ο Ιεχωβά μάς έδινε τη δύναμη να συνεχίζουμε το έργο μας κηρύγματος». Στη δημόσια διακονία του, ο Χέρμπερτ είχε πολλές εμπειρίες που τον ενίσχυαν—ή και τον διασκέδαζαν.

Ο Χέρμπερτ συνάντησε κάποια μεσήλικη κυρία η οποία έδειξε ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή. Όταν ο Χέρμπερτ την επανεπισκέφτηκε μερικές μέρες αργότερα, ήταν παρών κάποιος νεαρός και άκουγε τη συζήτηση. Ύστερα από μερικά λεπτά το βλέμμα του Χέρμπερτ έπεσε πάνω σε κάτι που του προξένησε ρίγος. Σε μια καρέκλα στη γωνία του δωματίου υπήρχε ένα αστυνομικό πηλήκιο. Ανήκε στον νεαρό, ο οποίος ήταν αναμφίβολα αστυνομικός αποφασισμένος να συλλάβει τον Χέρμπερτ.

«Είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά!» είπε απότομα ο νεαρός. «Δείξε μου την ταυτότητά σου». Ο Χέρμπερτ τού έδωσε την ταυτότητά του. Τότε συνέβη κάτι αναπάντεχο. Η κυρία στράφηκε στον αστυνομικό και τον προειδοποίησε: «Αν πάθει οτιδήποτε αυτός ο άνθρωπος του Θεού, μην ξαναπατήσεις σε αυτό το σπίτι».

Ο νεαρός κοντοστάθηκε λίγο, έδωσε την ταυτότητα στον Χέρμπερτ και τον άφησε να φύγει. Ο Χέρμπερτ έμαθε αργότερα ότι ο αστυνομικός είχε δεσμό με την κόρη της κυρίας. Προφανώς, θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερο να διατηρήσει το δεσμό του με την κοπέλα παρά να συλλάβει τον Χέρμπερτ.

Ας Κάνουμε Θεό μας τον Ιεχωβά

Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτά τα περιστατικά; Όπως ο Αβραάμ, πρέπει να έχουμε ισχυρή πίστη στις υποσχέσεις του Ιεχωβά. Όπως ο Δαβίδ, πρέπει να στρεφόμαστε στον Ιεχωβά με γνήσια μετάνοια οποτεδήποτε σφάλλουμε. Και όπως ο Ηλίας, χρειάζεται να βασιζόμαστε στον Ιεχωβά για δύναμη σε καιρούς ανησυχίας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να κάνουμε Θεό μας τον Ιεχωβά τώρα και για όλη την αιωνιότητα, εφόσον εκείνος είναι “ζωντανός Θεός, ο οποίος είναι Σωτήρας κάθε είδους ανθρώπων, ειδικά εκείνων που είναι πιστοί”.—1 Τιμόθεο 4:10.

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 25]

Οι πράξεις υπακοής αύξησαν την πίστη του Αβραάμ

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Όπως ο Δαβίδ, πρέπει να μετανοούμε όταν αμαρτάνουμε

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Όπως ο Ιεχωβά κατανοούσε τα αισθήματα του Ηλία, έτσι κατανοεί και τα δικά μας