Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Δεν συμβίβασε ο απόστολος Παύλος τη Χριστιανική του πίστη όταν είπε ενώπιον του Σάνχεδριν: «Είμαι Φαρισαίος»;

Για να κατανοήσουμε τη δήλωση του Παύλου, η οποία βρίσκεται στο εδάφιο Πράξεις 23:6, χρειάζεται να λάβουμε υπόψη τα συμφραζόμενα.

Ο Παύλος, αφού δέχτηκε οχλοκρατική επίθεση από τους Ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ, απευθύνθηκε στο πλήθος. Ανέφερε ότι “είχε σπουδάσει [στην Ιερουσαλήμ] στα πόδια του Γαμαλιήλ και είχε εκπαιδευτεί σύμφωνα με την αυστηρότητα του προγονικού Νόμου”. Αν και το πλήθος άκουσε την υπεράσπισή του για λίγο, αργότερα εξαγριώθηκε, και ο στρατιωτικός διοικητής που συνόδευε τον Παύλο τον πήγε στο στρατώνα. Την ώρα που ετοιμάζονταν να τον μαστιγώσουν, ο Παύλος είπε: «Είναι νόμιμο να μαστιγώνετε άνθρωπο που είναι Ρωμαίος και δεν έχει καταδικαστεί;»—Πράξεις 21:27–22:29.

Την επόμενη μέρα, ο διοικητής οδήγησε τον Παύλο ενώπιον του Ιουδαϊκού ανώτατου δικαστηρίου, του Σάνχεδριν. Ο Παύλος παρατηρώντας προσεκτικά τους δικαστές διαπίστωσε ότι το Σάνχεδριν αποτελούνταν από Σαδδουκαίους και Φαρισαίους. Τότε είπε: «Άντρες αδελφοί, εγώ είμαι Φαρισαίος, γιος Φαρισαίων. Σχετικά με την ελπίδα της ανάστασης των νεκρών δικάζομαι». Ως αποτέλεσμα, έγινε διένεξη ανάμεσα στους Φαρισαίους και στους Σαδδουκαίους, «διότι οι Σαδδουκαίοι λένε ότι δεν υπάρχει ούτε ανάσταση ούτε άγγελος ούτε πνεύμα, αλλά οι Φαρισαίοι τα διακηρύττουν δημόσια όλα αυτά». Ορισμένοι που ανήκαν στην παράταξη των Φαρισαίων έλεγαν φιλονικώντας άγρια: «Εμείς δεν βρίσκουμε τίποτα το εσφαλμένο σε αυτόν τον άνθρωπο».—Πράξεις 23:6-10.

Εφόσον ο Παύλος ήταν γνωστός ως πολύ ζηλωτής Χριστιανός, δεν θα μπορούσε να πείσει το Σάνχεδριν ότι ήταν ενεργό μέλος της παράταξης των Φαρισαίων. Οι Φαρισαίοι που ήταν παρόντες δεν υπήρχε περίπτωση να αποδεχτούν οποιουδήποτε είδους συμβιβασμό ή κακοπαράστασή τους. Άρα λοιπόν, η δήλωση του Παύλου ότι ήταν Φαρισαίος πρέπει να είχε περιορισμένη έννοια και οι παριστάμενοι Φαρισαίοι θα πρέπει να κατανόησαν τα λόγια του Παύλου μέσα σε εκείνα τα πλαίσια.

Όταν ο Παύλος είπε ότι δικαζόταν σχετικά με την ελπίδα της ανάστασης των νεκρών, εννοούσε σαφώς ότι από αυτή την άποψη ήταν σαν τους Φαρισαίους. Σε περίπτωση που προέκυπτε αντιλογία για αυτό το θέμα, ο Παύλος θα ταυτιζόταν με τους Φαρισαίους και όχι με τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι δεν πίστευαν στην ανάσταση.

Τα όσα πίστευε ο Παύλος ως Χριστιανός δεν συγκρούονταν με τις πεποιθήσεις των Φαρισαίων γύρω από ζητήματα όπως η ανάσταση, οι άγγελοι και ορισμένα σημεία του Νόμου. (Φιλιππησίους 3:5) Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, ο Παύλος μπορούσε να συσχετίσει τον εαυτό του με τους Φαρισαίους και υπό αυτή την περιορισμένη έννοια κατανόησαν τα λόγια του τα παριστάμενα μέλη του Σάνχεδριν. Με αυτόν τον τρόπο χρησιμοποίησε το παρελθόν του για να αντιμετωπίσει το προκατειλημμένο Ιουδαϊκό ανώτατο δικαστήριο.

Ωστόσο, τη μεγαλύτερη απόδειξη του ότι ο Παύλος δεν συμβίβασε την πίστη του τη βλέπουμε στο ότι εξακολούθησε να έχει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Μια νύχτα μετά την εν λόγω δήλωση του Παύλου, ο Ιησούς είπε: «Να έχεις μεγάλο θάρρος! Διότι όπως δίνεις πλήρη μαρτυρία για τα σχετικά με εμένα στην Ιερουσαλήμ, έτσι πρέπει να δώσεις μαρτυρία και στη Ρώμη». Εφόσον ο Παύλος είχε την επιδοκιμασία του Θεού, πρέπει να συμπεράνουμε ότι δεν συμβίβασε τη Χριστιανική του πίστη.—Πράξεις 23:11.