Πότε Υπάρχει Βάση για να Προσβαλλόμαστε;

ΣΤΟ εδάφιο Εκκλησιαστής 7:9 η Αγία Γραφή δηλώνει: «Το να προσβάλλεται κανείς αναπαύεται στον κόρφο των αφρόνων». Αυτό το εδάφιο δείχνει ότι δεν πρέπει να είμαστε υπερευαίσθητοι όταν μας προσβάλλει κάποιος. Απεναντίας, πρέπει να είμαστε συγχωρητικοί.

Ωστόσο, μήπως το εδάφιο Εκκλησιαστής 7:9 εννοεί ότι δεν πρέπει να προσβαλλόμαστε ποτέ από τίποτα και από κανέναν, ότι πρέπει να συγχωρούμε όλες τις προσβολές ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρές ή πόσο συχνές είναι και να μην κάνουμε τίποτα για αυτές; Μήπως δεν πρέπει να μας απασχολεί το αν εμείς προσβάλλουμε άλλους με λόγια ή πράξεις εφόσον γνωρίζουμε ότι εκείνος που προσβλήθηκε πρέπει να είναι συγχωρητικός; Ασφαλώς δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι η προσωποποίηση της αγάπης, του ελέους, της συγχωρητικότητας και της μακροθυμίας. Εντούτοις, στη Γραφή αναφέρεται πολλές φορές ότι ένιωσε προσβεβλημένος. Όταν η προσβολή ήταν βαριά, αναλάμβανε δράση εναντίον εκείνων που τον πρόσβαλλαν. Εξετάστε μερικά παραδείγματα.

Προσβολές Εναντίον του Ιεχωβά

Η αφήγηση στο εδάφιο 1 Βασιλέων 15:30 αναφέρεται στις αμαρτίες του Ιεροβοάμ «με τις οποίες έκανε τον Ισραήλ να αμαρτήσει, και λόγω της προσβλητικότητάς του, με την οποία πρόσβαλε τον Ιεχωβά». Στο εδάφιο 2 Χρονικών 28:25, η Γραφή λέει τα εξής για τον Βασιλιά Άχαζ του Ιούδα: «Έφτιαξε υψηλούς τόπους για να υψώνεται καπνός θυσίας σε άλλους θεούς, και έτσι πρόσβαλε τον Ιεχωβά, τον Θεό των προπατόρων του». Άλλο ένα παράδειγμα βρίσκεται στα εδάφια Κριτές 2:11-14: “Ο Ισραήλ άρχισε να πράττει το κακό στα μάτια του Ιεχωβά και να υπηρετεί τους Βάαλ . . . , με αποτέλεσμα να προσβάλει τον Ιεχωβά. . . . Τότε ο θυμός του Ιεχωβά άναψε εναντίον του Ισραήλ, ώστε τους έδωσε στα χέρια των λεηλατητών”.

Υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρόσβαλλαν τον Ιεχωβά και απαιτούσαν δυναμικές ενέργειες. Παραδείγματος χάρη, στα εδάφια Έξοδος 22:18-20 διαβάζουμε: «Γυναίκα που κάνει μαγγανείες δεν πρέπει να την αφήσεις ζωντανή. Όποιος πλαγιάσει με ζώο εξάπαντος θα θανατωθεί. Κάποιος που θυσιάζει σε θεούς άλλους εκτός από τον Ιεχωβά και μόνο θα αφιερώνεται στην καταστροφή».

Ο Ιεχωβά δεν συνέχιζε να συγχωρεί τις σοβαρές προσβολές των αρχαίων Ισραηλιτών όταν αυτοί εξακολουθούσαν να τον προσβάλλουν και δεν έδειχναν αληθινή μετάνοια. Στις περιπτώσεις που οι παραβάτες δεν εκδήλωναν αληθινή μετάνοια και δεν προέβαιναν σε ενέργειες με τις οποίες να δείχνουν ότι μεταστρέφονται για να υπακούσουν στον Ιεχωβά, ο Θεός τούς παρέδιδε τελικά στην καταστροφή. Αυτό συνέβη σε εθνική κλίμακα το 607 Π.Κ.Χ., όταν έπεσαν στα χέρια των Βαβυλωνίων, και ξανά το 70 Κ.Χ., όταν έπεσαν στα χέρια των Ρωμαίων.

Ναι, ο Ιεχωβά προσβάλλεται με τα κακά πράγματα που λένε και κάνουν οι άνθρωποι και μάλιστα θανατώνει τους αμετανόητους παραβάτες που διαπράττουν χονδροειδείς αμαρτίες. Αλλά μήπως αυτό τον κατατάσσει στην ίδια κατηγορία με εκείνους που αναφέρονται στο εδάφιο Εκκλησιαστής 7:9; Ούτε κατά διάνοια. Αυτός δικαιολογημένα προσβάλλεται από τις χονδροειδείς αμαρτίες και πάντοτε κρίνει δίκαια. Η Γραφή λέει για τον Ιεχωβά: «Οι ενέργειές του είναι τέλειες, διότι όλες οι οδοί του είναι δικαιοσύνη. Θεός πιστότητας, στον οποίο δεν υπάρχει αδικία· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός».—Δευτερονόμιο 32:4.

Σοβαρές Προσβολές Εναντίον Ατόμων

Υπό το Νόμο που έδωσε ο Θεός στον αρχαίο  Ισραήλ, προβλέπονταν βαριές συνέπειες για τις σοβαρές προσβολές εναντίον ατόμων. Λόγου χάρη, αν ένας κλέφτης έμπαινε σε κάποιο σπίτι τη νύχτα και ο οικοδεσπότης τον σκότωνε, τότε ο οικοδεσπότης δεν θα ήταν ένοχος αίματος. Ο ίδιος ήταν το αθώο θύμα ενός σοβαρού εγκλήματος. Γι’ αυτό, διαβάζουμε: «Αν ένας κλέφτης βρεθεί να κάνει διάρρηξη και χτυπηθεί και πεθάνει, δεν υπάρχει ενοχή αίματος για [τον οικοδεσπότη]».—Έξοδος 22:2.

Μια γυναίκα η οποία υπέστη βιασμό δικαιούται να αισθάνεται ιδιαίτερα προσβεβλημένη, εφόσον ο βιασμός είναι σοβαρό έγκλημα στα μάτια του Θεού. Υπό το Μωσαϊκό Νόμο, ο άντρας που βίαζε μια γυναίκα έπρεπε να πεθάνει «όπως όταν κάποιος άνθρωπος σηκώνεται εναντίον του συνανθρώπου του και τον δολοφονεί». (Δευτερονόμιο 22:25, 26) Παρότι δεν βρισκόμαστε πια υπό εκείνον το Νόμο, αυτός μας παρέχει ενόραση όσον αφορά το πώς νιώθει ο Ιεχωβά για το βιασμό—ένα φρικτό αδίκημα.

Και στην εποχή μας επίσης ο βιασμός αποτελεί σοβαρό έγκλημα για το οποίο επιβάλλονται αυστηρές ποινές. Το θύμα έχει κάθε δικαίωμα να καταγγείλει το συμβάν στην αστυνομία. Με αυτόν τον τρόπο οι αρμόδιες αρχές μπορούν να τιμωρήσουν τον παραβάτη. Αν το θύμα είναι ανήλικο, οι γονείς ίσως θελήσουν να κινήσουν τις σχετικές διαδικασίες.

Μικρότερες Προσβολές

Ωστόσο, δεν απαιτούν όλες οι προσβολές δράση από μέρους των αρχών. Έτσι λοιπόν, δεν πρέπει να προσβαλλόμαστε αδικαιολόγητα για σχετικά μικρά λάθη που κάνουν οι άλλοι, αλλά πρέπει να είμαστε συγχωρητικοί. Πόσο  συχνά πρέπει να συγχωρούμε; Ο απόστολος Πέτρος ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, πόσες φορές αν αμαρτήσει εναντίον μου ο αδελφός μου θα πρέπει να τον συγχωρήσω; Μέχρι εφτά φορές;» Ο Ιησούς απάντησε: «Σου λέω, “όχι μέχρι εφτά φορές” αλλά “μέχρι εβδομήντα εφτά φορές”».—Ματθαίος 18:21, 22.

Από την άλλη πλευρά, είναι αναγκαίο να βελτιώνουμε συνεχώς τη Χριστιανική μας προσωπικότητα προσπαθώντας να ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες να προσβάλλουμε άλλους. Λόγου χάρη, στη συμπεριφορά σας προς τους άλλους, μήπως είστε μερικές φορές απότομοι, αδιάκριτοι, εριστικοί; Μια τέτοια συμπεριφορά πιθανώς προσβάλλει. Αντί να κατηγορεί το θύμα επειδή προσβλήθηκε και να θεωρεί ότι το θύμα είναι υποχρεωμένο να συγχωρήσει, εκείνος που φταίει για την προσβολή χρειάζεται να αναγνωρίσει πως ο ίδιος είναι η αιτία που οδήγησε στο να προσβληθεί το άλλο άτομο. Ο υπαίτιος της προσβολής χρειάζεται να μάθει να ελέγχει τις πράξεις και τα λόγια του ώστε, κατ’ αρχάς, να μη φτάνει στο σημείο να προσβάλλει άλλους. Αυτή η προσπάθεια θα μειώσει τη συχνότητα των περιπτώσεων στις οποίες συμβαίνει να πληγώνουμε τα αισθήματα των άλλων. Η Αγία Γραφή μάς υπενθυμίζει: «Υπάρχει εκείνος που μιλάει αστόχαστα σαν να δίνει χτυπήματα με σπαθί, αλλά η γλώσσα των σοφών είναι γιατρειά». (Παροιμίες 12:18) Όταν προσβάλλουμε άλλους, ακόμη και αν δεν είχαμε πρόθεση να κάνουμε κάτι τέτοιο, το να ζητήσουμε συγνώμη βοηθάει πολύ να διορθωθεί η κατάσταση.

Ο Λόγος του Θεού δείχνει ότι πρέπει να «επιδιώκουμε τα πράγματα που συμβάλλουν στην ειρήνη και τα πράγματα που είναι για την εποικοδόμηση του ενός από τον άλλον». (Ρωμαίους 14:19) Όταν είμαστε διακριτικοί και καλοσυνάτοι, ισχύει η εξής παροιμία: «Σαν χρυσά μήλα σε ασημένια σκαλίσματα είναι ο λόγος που λέγεται στην κατάλληλη στιγμή». (Παροιμίες 25:11) Τι ευχάριστη, υπέροχη εντύπωση αφήνει αυτό! Ο πράος και διακριτικός λόγος μπορεί ακόμη και να αλλάξει την άκαμπτη στάση των άλλων: «Η γλώσσα που εκδηλώνει πραότητα μπορεί να σπάσει κόκαλα».—Παροιμίες 25:15.

Γι’ αυτό, ο Λόγος του Θεού μάς συμβουλεύει: «Ο λόγος σας ας είναι πάντοτε με χάρη, καρυκευμένος με αλάτι, για να γνωρίζετε πώς πρέπει να απαντάτε στον καθένα». (Κολοσσαείς 4:6) Η φράση «καρυκευμένος με αλάτι» σημαίνει ότι εκφραζόμαστε στους άλλους με ωραίο τρόπο, μειώνοντας έτσι την πιθανότητα προσβολής. Τόσο με λόγια όσο και με πράξεις, οι Χριστιανοί αγωνίζονται να εφαρμόζουν την εξής Γραφική νουθεσία: “Να επιζητείτε ειρήνη και να την επιδιώκετε”.—1 Πέτρου 3:11.

Συνεπώς, το εδάφιο Εκκλησιαστής 7:9 προφανώς εννοεί ότι δεν πρέπει να προσβαλλόμαστε από τις σχετικά μικρές αμαρτίες των άλλων. Αυτές μπορεί να οφείλονται στην ανθρώπινη ατέλεια ή ίσως και να είναι σκόπιμες, αλλά όχι χονδροειδείς. Όταν, όμως, μια προσβολή αποτελεί σοβαρή αμαρτία, είναι λογικό ότι το θύμα ίσως προσβληθεί και επιλέξει να προβεί σε κατάλληλες ενέργειες.—Ματθαίος 18:15-17.

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Ο Ιεχωβά παρέδωσε τον αμετανόητο Ισραήλ στην καταστροφή από τους Ρωμαίους το 70 Κ.Χ.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

«Σαν χρυσά μήλα . . . είναι ο λόγος που λέγεται στην κατάλληλη στιγμή»