«Ο Θάνατος Καταπίνεται για Πάντα»

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ να διαβάζατε κάποια εφημερίδα με τον παραπάνω τίτλο αντί να διαβάζετε για ένα κοριτσάκι που αυτοκτόνησε. Φυσικά, καμία εφημερίδα δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει τέτοια δήλωση. Αλλά τα παραπάνω λόγια όντως εμφανίζονται σε ένα βιβλίο χιλιάδων ετών—στην Αγία Γραφή.

Στις Γραφές, ο θάνατος εξηγείται με σαφήνεια. Επιπλέον, η Γραφή δεν αποκαλύπτει μόνο γιατί πεθαίνουμε αλλά εξηγεί επίσης την κατάσταση των νεκρών και προσφέρει ελπίδα για τους εκλιπόντες προσφιλείς μας. Τελικά, μιλάει για μια μνημειώδη περίοδο οπότε θα είναι δυνατόν να αναφερθεί η εξής είδηση: «Ο θάνατος καταπίνεται για πάντα».—1 Κορινθίους 15:54.

Η Αγία Γραφή εξηγεί το θάνατο με οικείους και όχι με μυστηριώδεις όρους. Παραδείγματος χάρη, παρομοιάζει επανειλημμένα το θάνατο με «ύπνο» και λέει ότι οι νεκροί «κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου». (Ψαλμός 13:3· 1 Θεσσαλονικείς 4:13· Ιωάννης 11:11-14) Ο θάνατος χαρακτηρίζεται επίσης ως «εχθρός». (1 Κορινθίους 15:26) Το πιο σημαντικό είναι ότι η Γραφή μάς καθιστά ικανούς να κατανοήσουμε γιατί ο θάνατος μοιάζει με ύπνο, γιατί ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα και πώς θα νικηθεί τελικά αυτός ο εχθρός.

Γιατί Πεθαίνουμε;

Το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής αναφέρει πώς έπλασε ο Θεός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, καθώς και ότι τον εγκατέστησε σε ένα παραδεισένιο σπίτι. (Γένεση 2:7, 15) Όταν ξεκίνησε η ζωή του, ο Αδάμ έλαβε διορισμούς εργασίας καθώς και μια αυστηρή απαγόρευση. Σχετικά με ένα συγκεκριμένο δέντρο στον κήπο της Εδέμ, ο Θεός τού είπε: «Δεν πρέπει να φας [από αυτό], γιατί την ημέρα που θα φας από  αυτό οπωσδήποτε θα πεθάνεις». a (Γένεση 2:17) Επομένως, ο Αδάμ αντιλαμβανόταν ότι ο θάνατος δεν ήταν αναπόφευκτος. Ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της παραβίασης ενός θεϊκού νόμου.

Το τραγικό είναι ότι ο Αδάμ και η σύζυγός του, η Εύα, παρήκουσαν. Επέλεξαν να αγνοήσουν το θέλημα του Δημιουργού τους και θέρισαν τις συνέπειες. «Χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις», τους είπε ο Θεός όταν περιέγραψε τα αποτελέσματα της αμαρτίας τους. (Γένεση 3:19) Έγιναν σε σοβαρό βαθμό ελαττωματικοί—ατελείς. Η ατέλεια, ή αλλιώς η αμαρτωλότητά τους, θα οδηγούσε στο θάνατό τους.

Αυτό το ελάττωμα—η αμαρτία—μεταβιβάστηκε και στους απογόνους του Αδάμ και της Εύας, σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Κατά μία έννοια, ήταν σαν κληρονομική ασθένεια. Ο Αδάμ, όχι μόνο έχασε την ευκαιρία να ζήσει μια ζωή απαλλαγμένη από τη μάστιγα του θανάτου, αλλά μεταβίβασε την ατέλεια και στους απογόνους του. Η ανθρώπινη οικογένεια έγινε όμηρος της αμαρτίας. Η Γραφή δηλώνει: «Γι’ αυτό, όπως μέσω ενός ανθρώπου μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει».—Ρωμαίους 5:12.

«Μπήκε η Αμαρτία στον Κόσμο»

Αυτό το κληρονομικό ελάττωμα, ή αμαρτία, δεν φαίνεται στο μικροσκόπιο. Ο όρος «αμαρτία» αναφέρεται στην ηθική και στην πνευματική ανεπάρκεια που μας μεταβίβασαν οι πρώτοι μας γονείς, και έχει σωματικές συνέπειες. Ωστόσο, η Γραφή αποκαλύπτει ότι ο Θεός έχει παράσχει το μέσο για τη θεραπεία. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί: «Ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος, αλλά το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας». (Ρωμαίους 6:23) Στην πρώτη του επιστολή προς τους Κορινθίους, ο Παύλος πρόσθεσε μια διαβεβαίωση που είχε μεγάλη σημασία για εκείνον: «Όπως σε σχέση με τον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και σε σχέση με τον Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν».—1 Κορινθίους 15:22.

Σαφώς, ο Ιησούς Χριστός παίζει βασικό ρόλο στην εξάλειψη της αμαρτίας και του θανάτου. Είπε ότι ήρθε στη γη για «να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Ματθαίος 20:28) Η κατάσταση παρομοιάζεται με απαγωγή, στην οποία η απελευθέρωση του ομήρου μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω συγκεκριμένης πληρωμής. Σε αυτή την περίπτωση, το λύτρο που μπορεί να μας ελευθερώσει από την αμαρτία και το θάνατο είναι η τέλεια ανθρώπινη ζωή του Ιησού. b—Πράξεις 10:39-43.

Για να παράσχει το λύτρο, ο Θεός έστειλε τον Ιησού στη γη προκειμένου να θυσιάσει τη ζωή του. “Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να έχει αιώνια ζωή όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν”. (Ιωάννης 3:16) Προτού πεθάνει με θυσιαστικό θάνατο, ο Χριστός “έδωσε μαρτυρία για την αλήθεια”. (Ιωάννης 18:37) Επίσης, κατά τη διάρκεια της δημόσιας διακονίας του επωφελήθηκε από ορισμένα περιστατικά για να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με το θάνατο.

«Το Κοριτσάκι . . . Κοιμάται»

Ενόσω ο Ιησούς βρισκόταν στη γη, γνώριζε καλά τι σημαίνει θάνατος. Ένιωθε τον πόνο που δημιουργούσε η απώλεια ανθρώπων γύρω του, και γνώριζε πολύ καλά ότι ο ίδιος θα πέθαινε πρόωρα. (Ματθαίος 17:22, 23) Προφανώς  μερικούς μήνες προτού εκτελεστεί ο Ιησούς, ο στενός του φίλος, ο Λάζαρος, πέθανε. Αυτό το γεγονός μάς βοηθάει να κατανοήσουμε την άποψη του Ιησού για το θάνατο.

Σύντομα αφότου ειδοποιήθηκε για το θάνατο του Λαζάρου, ο Ιησούς είπε: «Ο Λάζαρος, ο φίλος μας, έχει κοιμηθεί, αλλά ταξιδεύω προς τα εκεί για να τον ξυπνήσω από τον ύπνο». Οι μαθητές υπέθεσαν ότι, αν ο Λάζαρος απλώς κοιμόταν, θα ανέρρωνε. Γι’ αυτό, ο Ιησούς είπε ευθέως: «Ο Λάζαρος πέθανε». (Ιωάννης 11:11-14) Είναι φανερό πως ο Ιησούς θεωρούσε ότι ο θάνατος μοιάζει με ύπνο. Αν και μπορεί να δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε το θάνατο, κατανοούμε τον ύπνο. Κατά τη διάρκεια μιας καλής νυχτερινής ανάπαυσης, δεν αντιλαμβανόμαστε το πέρασμα του χρόνου καθώς και τι συμβαίνει γύρω μας επειδή προσωρινά δεν έχουμε συνειδητότητα. Έτσι ακριβώς εξηγεί η Αγία Γραφή την κατάσταση των νεκρών. Το εδάφιο Εκκλησιαστής 9:5 δηλώνει: «Οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως».

Ο Ιησούς παρομοίασε επίσης το θάνατο με ύπνο επειδή οι άνθρωποι μπορούν να ξυπνήσουν από το θάνατο, χάρη στη δύναμη του Θεού. Σε κάποια περίπτωση, ο Ιησούς επισκέφτηκε το σπίτι μιας απελπισμένης οικογένειας της οποίας το κοριτσάκι είχε μόλις εκπνεύσει. «Το κοριτσάκι δεν πέθανε αλλά κοιμάται», είπε ο Ιησούς. Κατόπιν, πλησίασε το νεκρό κορίτσι και έπιασε το χέρι της και εκείνη «σηκώθηκε». Με άλλα λόγια, εγέρθηκε από τους νεκρούς.—Ματθαίος 9:24, 25.

Παρόμοια, ο Ιησούς ήγειρε το φίλο του τον Λάζαρο από το θάνατο. Αλλά προτού εκτελέσει αυτό το θαύμα, παρηγόρησε τη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου, λέγοντας: «Ο αδελφός σου θα εγερθεί». Εκείνη απάντησε με πεποίθηση: «Ξέρω ότι θα εγερθεί στην ανάσταση, την τελευταία ημέρα». (Ιωάννης 11:23, 24) Ανέμενε προφανώς ότι όλοι οι υπηρέτες του Θεού θα αναστηθούν κάποια στιγμή στο μέλλον.

Τι είναι ακριβώς η ανάσταση; Η λέξη ἀνάστασις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει κυριολεκτικά «επανέγερση». Αναφέρεται στην έγερση από τους νεκρούς. Αυτό μπορεί να φαίνεται απίστευτο σε μερικούς, αλλά όταν ο Ιησούς δήλωσε ότι οι νεκροί θα άκουγαν τη φωνή του, είπε: «Μη θαυμάζετε για αυτό». (Ιωάννης 5:28) Οι αναστάσεις που εκτέλεσε ο ίδιος ο Ιησούς στη γη μάς χαρίζουν πεποίθηση στην υπόσχεση την οποία δίνει η Γραφή ότι οι νεκροί που βρίσκονται στη μνήμη του Θεού θα ξυπνήσουν από το μακρύ τους «ύπνο». Το εδάφιο Αποκάλυψη 20:13 προφητεύει: «Η θάλασσα έδωσε εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτήν, και ο θάνατος και ο Άδης [ο κοινός τάφος της ανθρωπότητας] έδωσαν εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτούς».

Θα αναστηθούν αυτά τα νεκρά άτομα μόνο και μόνο για να γεράσουν και να ξαναπεθάνουν, όπως ο Λάζαρος; Δεν είναι αυτός ο σκοπός του Θεού. Η Γραφή μάς διαβεβαιώνει ότι θα έρθει ο καιρός που «ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια», και γι’ αυτό κανένας δεν θα γερνάει και δεν θα πεθαίνει.—Αποκάλυψη 21:4.

Ο θάνατος είναι εχθρός. Το ανθρώπινο γένος έχει πολλούς άλλους κοινούς εχθρούς, όπως η αρρώστια και τα γηρατειά, εχθροί οι οποίοι προξενούν επίσης πολλά παθήματα. Ο Θεός υπόσχεται να τους νικήσει όλους, καταδικάζοντας τελικά το μεγαλύτερο εχθρό της ανθρωπότητας. «Ως τελευταίος εχθρός, θα εκμηδενιστεί ο θάνατος».—1 Κορινθίους 15:26.

Όταν εκπληρωθεί αυτή η υπόσχεση, οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τέλεια ζωή, αδιατάρακτη από την αμαρτία και το θάνατο. Στο μεταξύ, μπορούμε να παρηγορηθούμε γνωρίζοντας  ότι οι προσφιλείς μας που έχουν πεθάνει κοιμούνται και ότι, αν βρίσκονται στη μνήμη του Θεού, θα αναστηθούν στο δικό του κατάλληλο καιρό.

Η Κατανόηση του Θανάτου Προσδίδει Νόημα στη Ζωή

Η ξεκάθαρη κατανόηση του θανάτου και της ελπίδας για τους νεκρούς μπορεί να αλλάξει την άποψή μας για τη ζωή. Ο Ίαν, ο οποίος αναφέρθηκε στο προηγούμενο άρθρο, ήταν μεταξύ 20 και 30 ετών όταν έμαθε την εξήγηση της Γραφής σχετικά με το θάνατο. «Είχα ανέκαθεν μια αόριστη ελπίδα ότι ο πατέρας μου βρισκόταν κάπου», λέει ο ίδιος. «Γι’ αυτό, όταν έμαθα ότι κοιμόταν απλώς τον ύπνο του θανάτου, στην αρχή απογοητεύτηκα». Εντούτοις, όταν ο Ίαν διάβασε για την υπόσχεση του Θεού να αναστήσει τους νεκρούς, ενθουσιάστηκε καθώς έμαθε ότι θα μπορούσε να ξαναδεί τον πατέρα του. «Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα εσωτερική ειρήνη», θυμάται ο Ίαν. Η ορθή κατανόηση του θανάτου τού έφερε ειρήνη διάνοιας η οποία τον γαλήνεψε.

Ο Κλάιβ και η Μπρέντα έχασαν τον 21χρονο γιο τους, τον Στίβεν, στη θανατηφόρα σύγκρουση που αναφέρθηκε στο προηγούμενο άρθρο. Παρότι γνώριζαν τι λέει η Γραφή για το θάνατο, δεν έπαυαν να είναι συντετριμμένοι από την ξαφνική απώλεια που υπέστησαν. Άλλωστε ο θάνατος είναι εχθρός και το κεντρί του είναι οδυνηρό. Η Γραφική τους γνώση σχετικά με την κατάσταση των νεκρών μείωσε σταδιακά τη λύπη τους. Η Μπρέντα λέει: «Η κατανόηση που έχουμε για το θάνατο μας επέτρεψε να μαζέψουμε τα κομμάτια της ζωής μας και να προχωρήσουμε. Φυσικά, ούτε μια μέρα δεν περνάει χωρίς να σκεφτούμε τον καιρό κατά τον οποίο ο Στίβεν θα ξυπνήσει από το βαθύ του ύπνο».

«Θάνατε, Πού Είναι το Κεντρί Σου;»

Αναμφισβήτητα, η κατανόηση για την κατάσταση των νεκρών μπορεί να μας βοηθήσει να έχουμε ισορροπημένη άποψη για τη ζωή. Ο θάνατος δεν χρειάζεται να αποτελεί αίνιγμα. Μπορούμε να απολαμβάνουμε τη ζωή χωρίς να πλανάται κάπου στο βάθος ο νοσηρός φόβος για αυτόν τον εχθρό. Επίσης, το να συνειδητοποιούμε ότι ο θάνατος δεν σβήνει κατ’ ανάγκην τη ζωή μας για πάντα εξαλείφει κάθε παρόρμηση που θα μας έκανε να ζούμε για τις απολαύσεις, πιστεύοντας πως «η ζωή είναι τόσο σύντομη». Το να γνωρίζουμε ότι οι εκλιπόντες προσφιλείς μας που βρίσκονται στη μνήμη του Θεού κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου και περιμένουν ανάσταση μπορεί να μας δώσει παρηγοριά και να ανανεώσει την επιθυμία μας να συνεχίσουμε τον αγώνα μας στη ζωή.

Ναι, μπορούμε να αποβλέπουμε με πεποίθηση στο μέλλον, τότε που ο Ιεχωβά Θεός, ο Δοτήρας της ζωής, θα αφανίσει το θάνατο για πάντα. Τι ευλογία θα είναι όταν θα μπορούμε να ρωτήσουμε δικαιολογημένα: «Θάνατε, πού είναι η νίκη σου; Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου;»—1 Κορινθίους 15:55.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 5]

Η ανυπακοή του Αδάμ και της Εύας οδήγησε στο θάνατο

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Ο Ιησούς έπιασε το χέρι του νεκρού κοριτσιού και το κορίτσι σηκώθηκε

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Πολλοί περιμένουν τον καιρό κατά τον οποίο οι προσφιλείς τους που έχουν πεθάνει θα ξυπνήσουν από τον ύπνο όπως ο Λάζαρος