Βιογραφία

Η Ανατροφή Οχτώ Παιδιών στις Οδούς του Ιεχωβά Είχε Δυσκολίες Αλλά και Χαρές

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΖΟΪΣΛΙΝ ΒΑΛΕΝΤΑΪΝ

Το 1989 ο σύζυγός μου πήγε να εργαστεί στο εξωτερικό. Υποσχέθηκε ότι θα έστελνε χρήματα για να φροντίζω τα οχτώ παιδιά μου. Οι εβδομάδες διαδέχονταν η μια την άλλη αλλά δεν είχα νέα του. Πέρασαν μήνες και ούτε λέξη από το σύζυγό μου. Καθησύχαζα τον εαυτό μου με τη σκέψη: “Μόλις τα καταφέρει, θα γυρίσει πίσω”.

ΜΗ ΕΧΟΝΤΑΣ πόρους για να φροντίσω την οικογένειά μου, απελπίστηκα. Πολλές νύχτες που έμενα ξάγρυπνη αναρωτιόμουν, αδυνατώντας να το πιστέψω: “Πώς μπορεί να το κάνει αυτό στην οικογένειά του;” Τελικά, αποδέχτηκα τη σκληρή πραγματικότητα ότι ο σύζυγός μου μας είχε εγκαταλείψει. Σήμερα, 16 περίπου χρόνια αφότου μας άφησε, δεν έχει επιστρέψει ακόμα. Αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσα τα παιδιά μου χωρίς τη βοήθεια συντρόφου. Αντιμετώπισα δυσκολίες, αλλά το να βλέπω τα παιδιά μου να ενστερνίζονται τις οδούς του Ιεχωβά μού έχει δώσει πολλή χαρά. Ωστόσο, προτού αφηγηθώ πώς τα βγάλαμε πέρα ως οικογένεια, επιτρέψτε μου να σας πω πώς μεγάλωσα.

Αναζητώ Καθοδηγία από τη Γραφή

Γεννήθηκα το 1938 στην Τζαμάικα, ένα νησί της Καραϊβικής. Μολονότι ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ μέλος κάποιας εκκλησίας, θεωρούσε τον εαυτό του θεοφοβούμενο. Τα βράδια μού  ζητούσε πολλές φορές να του διαβάζω από το Γραφικό βιβλίο των Ψαλμών. Προτού περάσει πολύς καιρός ήμουν σε θέση να απαγγέλλω αρκετούς ψαλμούς από μνήμης. Η μητέρα μου ήταν μέλος μιας τοπικής εκκλησίας και περιστασιακά με έπαιρνε μαζί της σε θρησκευτικές συγκεντρώσεις.

Σε εκείνες τις συγκεντρώσεις μάς έλεγαν ότι ο Θεός παίρνει τους καλούς ανθρώπους στον ουρανό και καίει τους κακούς για πάντα στην κόλαση. Μας έλεγαν επίσης ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός και ότι αγαπάει τα παιδιά. Μπερδεύτηκα και άρχισα να φοβάμαι τον Θεό. Αναρωτιόμουν: “Πώς μπορεί ένας Θεός που μας αγαπάει να βασανίζει ανθρώπους στη φωτιά;”

Η σκέψη της κόλασης μου προκαλούσε εφιάλτες. Αργότερα, παρακολούθησα μια σειρά Βιβλικών μαθημάτων δι’ αλληλογραφίας που πρόσφερε η Εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας. Οι Αντβεντιστές δίδασκαν ότι οι πονηροί δεν θα βασανίζονται για πάντα αλλά θα καταστραφούν εντελώς με φωτιά. Αυτό φαινόταν πιο λογικό και έτσι άρχισα να παρακολουθώ τις θρησκευτικές τους συγκεντρώσεις. Οι διδασκαλίες τους όμως με μπέρδευαν, και τα όσα μάθαινα δεν διόρθωσαν τις εσφαλμένες απόψεις μου για την ηθική.

Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι γενικά θεωρούσαν την πορνεία εσφαλμένη. Ωστόσο, εγώ και πολλοί άλλοι πιστεύαμε ότι μόνο όσοι είχαν σχέσεις με πολλούς διαφορετικούς συντρόφους διέπρατταν πορνεία. Συνεπώς, δύο άγαμα άτομα που είχαν σεξουαλικές σχέσεις μόνο μεταξύ τους δεν αμάρταναν. (1 Κορινθίους 6:9, 10· Εβραίους 13:4) Αυτή η αντίληψη συνέβαλε στο να γίνω ανύπαντρη μητέρα έξι παιδιών.

Κάνω Πνευματική Πρόοδο

Το 1965 η Βάσλιν Γκούντισον και η Έθελ Τσέιμπερς εγκαταστάθηκαν στον κοντινό οικισμό Μπαθ. Ήταν σκαπάνισσες, δηλαδή ολοχρόνιες διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και μια μέρα μίλησαν με τον πατέρα μου. Εκείνος δέχτηκε την οικιακή Γραφική μελέτη που του πρόσφεραν. Αν ήμουν στο σπίτι όταν έρχονταν, μιλούσαν και σε εμένα. Μολονότι έβλεπα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά με μεγάλη καχυποψία, αποφάσισα να μελετήσω τη Γραφή μαζί τους για να αποδείξω ότι είχαν λάθος.

Έκανα πολλές ερωτήσεις στη διάρκεια της μελέτης, και οι αδελφές απαντούσαν σε όλες χρησιμοποιώντας τη Γραφή. Με τη βοήθειά τους, ανακάλυψα ότι οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα και δεν υποφέρουν στην κόλαση. (Εκκλησιαστής 9:5, 10) Έμαθα επίσης για την ελπίδα της αιώνιας ζωής στον Παράδεισο στη γη. (Ψαλμός 37:11, 29· Αποκάλυψη 21:3, 4) Αν και ο πατέρας μου δεν συνέχισε τη μελέτη του, εγώ άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις της τοπικής εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο ειρηνικός και εύτακτος τρόπος με τον οποίο διεξάγονταν εκείνες οι συναθροίσεις μού επέτρεψε να μάθω περισσότερα για τον Ιεχωβά. Παρακολούθησα επίσης συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας—μεγαλύτερες συνάξεις που οργάνωναν οι Μάρτυρες. Αυτή η επαφή με τη Γραφή γέννησε μέσα μου την ισχυρή επιθυμία να λατρεύω τον Ιεχωβά με αποδεκτό τρόπο. Είχα, όμως, ένα εμπόδιο.

Εκείνον τον καιρό συζούσα με τον πατέρα τριών από τα έξι παιδιά μου. Έμαθα από τη Γραφή ότι ο Θεός καταδικάζει τις σεξουαλικές σχέσεις εκτός γάμου και η συνείδησή μου άρχισε να με ενοχλεί. (Παροιμίες 5:15-20· Γαλάτες 5:19) Καθώς η αγάπη μου για την αλήθεια γινόταν βαθύτερη, λαχταρούσα να εναρμονίσω τη ζωή μου με το νόμο του Θεού. Τελικά πήρα μια απόφαση. Είπα στο σύντροφό μου ότι ή θα παντρευόμασταν ή η σχέση μας θα τερματιζόταν. Μολονότι εκείνος δεν συμμεριζόταν τις πεποιθήσεις μου, παντρευτήκαμε επισήμως στις 15 Αυγούστου 1970, πέντε χρόνια αφότου οι Μάρτυρες μου μίλησαν για πρώτη φορά. Το Δεκέμβριο του 1970 συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Όσον αφορά τη διακονία, δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που συμμετείχα στο έργο κηρύγματος. Είχα τρακ και δεν ήξερα πώς να αρχίσω μια Γραφική συζήτηση. Μάλιστα ένιωσα ανακούφιση όταν ο πρώτος οικοδεσπότης τερμάτισε γρήγορα τη συζήτησή μας. Σύντομα, όμως, χαλάρωσα. Στο τέλος της μέρας ήμουν πολύ χαρούμενη που είχα κάνει σύντομες Γραφικές συζητήσεις με αρκετά άτομα και τους είχα δώσει μερικά από τα Βιβλικά μας έντυπα.

 Κρατάω την Οικογένεια Πνευματικά Ισχυρή

Το 1977 στην οικογένειά μας υπήρχαν πλέον οχτώ παιδιά. Ήμουν αποφασισμένη να κάνω το καλύτερο που μπορούσα για να βοηθήσω το σπιτικό μου να υπηρετεί τον Ιεχωβά. (Ιησούς του Ναυή 24:15) Γι’ αυτό, κατέβαλλα μεγάλες προσπάθειες να διεξάγω τακτική οικογενειακή Γραφική μελέτη. Μερικές φορές ήμουν τόσο εξαντλημένη ώστε με έπαιρνε ο ύπνος την ώρα που κάποιο από τα παιδιά διάβαζε μια παράγραφο, και τα παιδιά έπρεπε να με ξυπνούν. Αλλά η σωματική κούραση δεν μας εμπόδισε ποτέ να μελετούμε τη Γραφή ως οικογένεια.

Επίσης, προσευχόμουν πολύ συχνά μαζί με τα παιδιά μου. Αμέσως μόλις η ηλικία τους το επέτρεπε, τα δίδασκα να προσεύχονται στον Ιεχωβά μόνα τους. Βεβαιωνόμουν ότι κάθε παιδί έκανε την προσωπική του προσευχή προτού πάει για ύπνο. Προσευχόμουν ξεχωριστά με κάθε παιδί που ήταν πολύ μικρό για να κάνει προσευχή.

Ο σύζυγός μου στην αρχή δεν ήθελε να παίρνω τα παιδιά στις συναθροίσεις. Ωστόσο, η προοπτική να προσέχει εκείνος τα παιδιά όσο εγώ θα ήμουν στις συναθροίσεις έκαμψε την εναντίωσή του. Τα βράδια τού άρεσε να βγαίνει και να βλέπει τους φίλους του, αλλά η σκέψη ότι έπρεπε να το κάνει αυτό συνοδευόμενος από οχτώ παιδιά δεν τον ενθουσίαζε! Αργότερα, άρχισε μάλιστα να με βοηθάει να ετοιμάζω τα παιδιά για να πάμε στην Αίθουσα Βασιλείας.

Τα παιδιά συνήθισαν γρήγορα να παρακολουθούν όλες τις συναθροίσεις και να συμμετέχουν στη δημόσια διακονία. Στις καλοκαιρινές τους διακοπές έβγαιναν συχνά στο έργο κηρύγματος με τους σκαπανείς, δηλαδή τους ολοχρόνιους διακόνους, της εκκλησίας. Αυτό βοήθησε τα παιδιά μου να αναπτύξουν εγκάρδια αγάπη για την εκκλησία και για το έργο κηρύγματος.—Ματθαίος 24:14.

Καιροί Δοκιμασίας

Προκειμένου να βελτιώσει τα οικονομικά της οικογένειας, ο σύζυγός μου άρχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό για εργασία. Έλειπε από την οικογένεια για μεγάλες περιόδους αλλά επέστρεφε σε τακτά διαστήματα. Το 1989, όμως, έφυγε και δεν γύρισε. Όπως ανέφερα προηγουμένως, η απώλεια του συζύγου μου με καταρράκωσε. Πολλές νύχτες έκλαιγα και προσευχόμουν ένθερμα στον Ιεχωβά για παρηγοριά και υπομονή, και ένιωθα ότι απαντούσε  στις προσευχές μου. Περικοπές όπως τα εδάφια Ησαΐας 54:4 και 1 Κορινθίους 7:15 μου έδιναν ειρήνη διάνοιας και τη δύναμη που χρειαζόμουν για να συνεχίσω τη ζωή μου. Στη Χριστιανική εκκλησία, συγγενείς και φίλοι επίσης με υποστήριζαν συναισθηματικά και υλικά. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά και στο λαό του για τη βοήθειά τους.

Περάσαμε και άλλες δοκιμασίες. Κάποτε μια από τις κόρες μου αποβλήθηκε από την εκκλησία για αντιγραφική διαγωγή. Αγαπώ πολύ όλα μου τα παιδιά, αλλά η οσιότητά μου στον Ιεχωβά έρχεται πρώτη. Γι’ αυτό, εκείνο το διάστημα τα άλλα μου παιδιά και εγώ τηρούσαμε αυστηρά την κατεύθυνση της Γραφής σχετικά με το πώς πρέπει να φερόμαστε στα αποκομμένα άτομα. (1 Κορινθίους 5:11, 13) Δεχτήκαμε πολλές επικρίσεις από ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν τη θέση μας. Ωστόσο, όταν η κόρη μου επανεντάχθηκε στην εκκλησία, ο σύζυγός της μου είπε ότι η σταθερή μας στάση υπέρ των Γραφικών αρχών τον είχε εντυπωσιάσει. Τώρα υπηρετεί τον Ιεχωβά μαζί με την οικογένειά του.

Αντιμετωπίζουμε Οικονομικά Προβλήματα

Όταν ο σύζυγός μου μας εγκατέλειψε, εγώ δεν είχα σταθερό εισόδημα, ενώ η οικογένεια δεν λάβαινε πια την οικονομική του υποστήριξη. Αυτή η κατάσταση μας δίδαξε να αρκούμαστε σε μια απλή ζωή και να εκτιμούμε τα πνευματικά πλούτη περισσότερο από τις υλικές επιδιώξεις. Καθώς τα παιδιά μάθαιναν να αγαπούν και να βοηθούν το ένα το άλλο, δέθηκαν περισσότερο. Όταν τα μεγαλύτερα άρχισαν να εργάζονται, υποστήριζαν πρόθυμα τα μικρότερα αδέλφια τους. Η μεγαλύτερη κόρη μου, η Μαρσερί, βοήθησε τη μικρότερη αδελφή της, τη Νικόλ, να τελειώσει το γυμνάσιο. Επιπρόσθετα, εγώ κατάφερα να ανοίξω ένα μικρό παντοπωλείο. Χάρη στο περιορισμένο εισόδημα που είχα, κάλυπτα κάποιες από τις υλικές μας ανάγκες.

Ο Ιεχωβά δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Κάποτε είπα σε μια Χριστιανή αδελφή ότι η οικονομική μας κατάσταση δεν μας επέτρεπε να παρακολουθήσουμε τη συνέλευση περιφερείας. Εκείνη απάντησε: «Αδελφή Βαλ, όταν ακούς για συνέλευση, άρχιζε να φτιάχνεις βαλίτσες! Ο Ιεχωβά θα προμηθεύσει». Ακολούθησα τη συμβουλή της. Ο Ιεχωβά προμήθευσε, και εξακολουθεί να προμηθεύει. Η οικογένειά μας δεν έχει χάσει ποτέ συνέλευση εξαιτίας έλλειψης χρημάτων.

Το 1988, ο τυφώνας Γκίλμπερτ ερήμωσε την Τζαμάικα, και φύγαμε από το σπίτι μας αναζητώντας καταφύγιο σε πιο ασφαλές μέρος. Όταν η καταιγίδα κόπασε προσωρινά, ο γιος μου και εγώ φύγαμε από το καταφύγιο για να επιθεωρήσουμε το ερείπιο που ήταν άλλοτε το σπίτι μας. Ψάχνοντας εδώ και εκεί στα χαλάσματα, εντόπισα κάτι που ήθελα να σώσω. Ξαφνικά, άρχισαν να ουρλιάζουν και πάλι οι άνεμοι, αλλά εγώ κρατούσα ακόμα σφιχτά το αντικείμενο που είχα περισώσει. «Μαμά, άσε κάτω την τηλεόραση. Η γυναίκα του Λωτ είσαι;» (Λουκάς 17:31, 32) Εκείνο το σχόλιο του γιου μου με έφερε στα συγκαλά μου. Άφησα από τα χέρια μου τη μουσκεμένη τηλεόραση και τρέξαμε και οι δυο για να σωθούμε.

Τώρα τρέμω όταν θυμάμαι ότι διακινδύνευσα τη ζωή μου για μια τηλεόραση. Αλλά συγκινούμαι όταν σκέφτομαι το σχόλιο που έκανε ο γιος μου σε εκείνη την περίπτωση, δείχνοντας ότι ήταν πνευματικά άγρυπνος. Χάρη στη Γραφική εκπαίδευση που είχε λάβει από τη Χριστιανική εκκλησία, με βοήθησε να μην υποστώ σοβαρή σωματική ίσως δε και πνευματική βλάβη.

Ο τυφώνας ρήμαξε το σπίτι και τα υπάρχοντά μας, και εμάς μας άφησε αποκαρδιωμένους. Τότε ήρθαν οι Χριστιανοί αδελφοί μας. Μας ενθάρρυναν να αντιμετωπίσουμε τις απώλειές  μας με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και να παραμείνουμε δραστήριοι στη διακονία, ενώ μας βοήθησαν επίσης να ξαναχτίσουμε το σπίτι μας. Εκείνο το στοργικό και αυτοθυσιαστικό έργο που έκαναν εθελοντές Μάρτυρες από την Τζαμάικα και το εξωτερικό μάς συγκίνησε βαθιά.

Βάζουμε Πρώτο τον Ιεχωβά

Όταν το δεύτερο παιδί μου, η Μελέιν, τελείωσε το σχολείο, άρχισε να υπηρετεί ως σκαπάνισσα. Κατόπιν δέχτηκε την πρόσκληση να κάνει σκαπανικό σε μια άλλη εκκλησία, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να αφήσει την εργασία της. Μολονότι εκείνη η εργασία τής επέτρεπε να προσφέρει υπολογίσιμη οικονομική υποστήριξη στην οικογένειά μας, ήμασταν πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά θα μας φρόντιζε αν ο καθένας μας έβαζε τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα. (Ματθαίος 6:33) Αργότερα ο γιος μου, ο Γιούαν, προσκλήθηκε επίσης να υπηρετήσει ως σκαπανέας. Υποστήριζε οικονομικά την οικογένεια, αλλά τον παροτρύναμε να δεχτεί την πρόσκληση και του ευχηθήκαμε την ευλογία του Ιεχωβά. Ποτέ δεν απέτρεψα τα παιδιά από το να επεκτείνουν την υπηρεσία τους για τη Βασιλεία, και σε εμάς που απομέναμε στο σπίτι δεν έλειψαν ποτέ τα απαραίτητα. Αντίθετα, αυξανόταν η χαρά μας και μερικές φορές μπορέσαμε να βοηθήσουμε άλλους που είχαν ανάγκη.

Σήμερα, χαίρομαι πολύ που βλέπω τα παιδιά μου να «περπατούν στην αλήθεια». (3 Ιωάννη 4) Μία από τις κόρες μου, η Μελέιν, συνοδεύει τώρα το σύζυγό της ο οποίος υπηρετεί ως επίσκοπος περιοχής. Η κόρη μου η Αντρία και ο σύζυγός της υπηρετούν ως ειδικοί σκαπανείς, και εκείνη τον συνοδεύει όταν επισκέπτεται εκκλησίες ως αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής. Ο γιος μου ο Γιούαν και η σύζυγός του υπηρετούν ως ειδικοί σκαπανείς, και ο Γιούαν είναι πρεσβύτερος. Μια άλλη κόρη μου, η Έιβα-Γκέι, υπηρετεί με το σύζυγό της στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Τζαμάικα. Η Τζένιφερ, η Τζενίβ και η Νικόλ υπηρετούν μαζί με τους συζύγους και τα παιδιά τους ως δραστήρια μέλη των εκκλησιών τους. Η Μαρσερί ζει μαζί μου, και τώρα είμαστε συνταυτισμένες με την Εκκλησία Πορτ Μόραντ. Οι ευλογίες μου είναι μεγάλες, διότι και τα οχτώ παιδιά μου συνεχίζουν να λατρεύουν τον Ιεχωβά.

Το πέρασμα του χρόνου μού έφερε προβλήματα υγείας. Τώρα υποφέρω από ρευματοειδή αρθρίτιδα, αλλά απολαμβάνω ακόμα την υπηρεσία σκαπανέα. Πριν από λίγο καιρό, όμως, το περπάτημα στη λοφώδη γειτονιά μου έγινε πλέον βασανιστικό. Δυσκολευόμουν να συνεχίσω τη διακονία μου. Δοκίμασα το ποδήλατο και το βρήκα πιο εύκολο από το περπάτημα. Γι’ αυτό, αγόρασα ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο και άρχισα να το χρησιμοποιώ. Αρχικά, τα παιδιά μου ανησυχούσαν βλέποντας την αρθριτική μητέρα τους πάνω σε ποδήλατο. Ωστόσο, χάρηκαν πολύ που με είδαν να συνεχίζω να κηρύττω όπως επιθυμούσε η καρδιά μου.

Νιώθω μεγάλη χαρά βλέποντας άτομα με τα οποία έχω μελετήσει να ενστερνίζονται τη Γραφική αλήθεια. Προσεύχομαι πάντοτε να βοηθάει ο Ιεχωβά όλα τα μέλη της οικογένειάς μου να παραμένουν πιστά σε εκείνον τώρα στον καιρό του τέλους, καθώς και σε όλη την αιωνιότητα. Ο αίνος και οι ευχαριστίες μου ανήκουν στον Ιεχωβά, τον Μεγαλειώδη Θεό “που ακούει προσευχή”, γιατί με βοήθησε να αντεπεξέλθω στο δύσκολο έργο τού να αναθρέψω τα οχτώ παιδιά μου στις δικές του οδούς.—Ψαλμός 65:2.

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Με τα παιδιά μου, τους γαμήλιους συντρόφους τους και τα εγγόνια μου

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Τώρα χρησιμοποιώ ποδήλατο για να επιτελώ τη διακονία μου