Βιογραφία

Ο Ιεχωβά με Βοήθησε να τον Βρω

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΛΟΡΕΝΣ ΚΛΑΡΚ

Κρατούσα το χέρι του σοβαρά άρρωστου συζύγου μου. Ως Αγγλικανή, προσευχήθηκα στον Θεό να γίνει καλά ο σύζυγός μου και υποσχέθηκα ότι, αν δεν πέθαινε, θα αναζητούσα τον Θεό μέχρι να τον βρω, και στη συνέχεια θα ανήκα σε αυτόν.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 18 Σεπτεμβρίου 1937 ως μέλος της οικογένειας Τσιλένγκ, στην Κοινότητα Αβορίγινων του Ουμπουλγκούρι, στην απομακρυσμένη περιοχή του οροπεδίου Κίμπερλι της Δυτικής Αυστραλίας.

Έχω πολύ ευχάριστες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία εκείνες τις ξένοιαστες, ευτυχισμένες μέρες. Στο ίδρυμα της ιεραποστολής έμαθα λίγα βασικά πράγματα για τον Θεό και την Αγία Γραφή, αλλά η μητέρα μου ήταν αυτή που με δίδαξε τις Χριστιανικές αρχές. Μου διάβαζε συχνά τη Γραφή, και από μικρή ηλικία ανέπτυξα αγάπη για τα πνευματικά πράγματα. Επίσης, θαύμαζα μια θεία μου η οποία ήταν ιεραπόστολος της εκκλησίας της. Μέσα μου ήξερα ότι ήθελα να ακολουθήσω τα βήματά της.

Στην κοινότητά μας, που ήταν παλιότερα γνωστή ως Φόρεστ Ρίβερ Μίσιον, η διαθέσιμη σχολική εκπαίδευση ήταν από την πρώτη μέχρι την πέμπτη τάξη. Πήγαινα στο σχολείο για δύο μόνο ώρες κάθε πρωί. Αυτό σήμαινε ότι η βασική εκπαίδευσή μου ήταν αρκετά περιορισμένη, κάτι που ανησυχούσε τον πατέρα μου. Εκείνος ήθελε να λάβουν τα παιδιά του καλύτερη εκπαίδευση, γι’ αυτό αποφάσισε να φύγουμε από το Ουμπουλγκούρι και να μετακομίσουμε οικογενειακώς στην πόλη Γουίνταμ. Στενοχωρήθηκα όταν φύγαμε, αλλά στο Γουίνταμ μπόρεσα να έχω πλήρη σχολική εκπαίδευση τα επόμενα τέσσερα χρόνια, από το 1949 μέχρι το 1952. Είμαι πολύ ευγνώμων που ο πατέρας μου μού έδωσε τη δυνατότητα να λάβω αυτή την εκπαίδευση.

 Η μητέρα μου εργαζόταν για έναν τοπικό γιατρό, και όταν τελείωσα το σχολείο σε ηλικία 15 ετών, αυτός ο γιατρός μού πρότεινε να εργαστώ ως νοσοκόμα στο νοσοκομείο του Γουίνταμ. Δέχτηκα με χαρά, εφόσον ήταν δύσκολο τότε να βρεθεί εργασία.

Μερικά χρόνια αργότερα γνώρισα τον Άλεκ, έναν λευκό κτηνοτρόφο. Παντρευτήκαμε το 1964 στην πόλη Ντέρμπι, όπου πήγαινα τακτικά στην Αγγλικανική Εκκλησία. Κάποια μέρα ήρθαν Μάρτυρες του Ιεχωβά στην πόρτα μου. Τους είπα ότι δεν ενδιαφερόμουν καθόλου και τους ζήτησα να μη με ξαναεπισκεφτούν. Ωστόσο, είπαν κάτι που κίνησε το ενδιαφέρον μου—ότι ο Θεός έχει προσωπικό όνομα, Ιεχωβά.

«Δεν Μπορείς να Κάνεις Δικές σου Προσευχές;»

Το 1965 η ζωή άρχισε να γίνεται πολύ δύσκολη. Ο σύζυγός μου είχε τρία αρκετά σοβαρά ατυχήματα—δύο με το άλογό του και ένα με το αυτοκίνητό του. Ευτυχώς, ανέρρωσε από αυτούς τους τραυματισμούς και επέστρεψε στη δουλειά του. Λίγο καιρό αργότερα, όμως, είχε ένα ακόμη ατύχημα με το άλογό του. Αυτή τη φορά τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, ο γιατρός μού είπε ότι ο σύζυγός μου θα πέθαινε. Καταρρακώθηκα. Μια νοσοκόμα ζήτησε από τον τοπικό ιερέα να με επισκεφτεί, αλλά εκείνος είπε: «Δεν μπορώ τώρα. Θα έρθω αύριο!»

Χρειαζόμουν τον ιερέα δίπλα μου για να προσευχηθεί μαζί μου και το ανέφερα στη νοσοκόμα. Εκείνη είπε: «Τι έχεις πάθει; Δεν μπορείς να κάνεις δικές σου προσευχές;» Άρχισα λοιπόν να προσεύχομαι στα αγάλματα της εκκλησίας για βοήθεια—αλλά μάταια. Ο σύζυγός μου φαινόταν πως έχανε τη μάχη για τη ζωή. Σκέφτηκα: “Πώς θα τα βγάλω πέρα αν ο άντρας μου πεθάνει;” Ανησυχούσα και για τα τρία παιδιά μου—την Κριστίν, τη Νανέτ και τον Τζέφρι. Πώς θα ζούσαν χωρίς πατέρα; Ευτυχώς, τρεις μέρες αργότερα ο σύζυγός μου επανέκτησε τις αισθήσεις του και πήρε εξιτήριο στις 6 Δεκεμβρίου 1966.

Μολονότι κατά τα άλλα ανέρρωσε σε εκπληκτικό βαθμό, είχε υποστεί εγκεφαλική βλάβη. Υπέφερε από μερική αμνησία και έτεινε τώρα να είναι βίαιος και κυκλοθυμικός. Δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα με τα παιδιά και γινόταν πολύ επιθετικός αν εκείνα δεν ανταποκρίνονταν σαν ενήλικοι. Δεν ήταν εύκολο για εμένα να τον φροντίζω. Έπρεπε να κάνω ουσιαστικά τα πάντα για αυτόν. Του έμαθα μάλιστα να διαβάζει και να γράφει ξανά. Η πίεση που συνεπαγόταν το να φροντίζω το σύζυγό μου παράλληλα με τις άλλες οικιακές μου υποχρεώσεις είχε το τίμημά της, με αποτέλεσμα να πάθω νευρικό κλονισμό. Εφτά χρόνια ύστερα από το ατύχημα του συζύγου μου, συμφωνήσαμε να χωρίσουμε για κάποιο διάστημα προκειμένου να ανακτήσω την υγεία μου.

Πήρα τα παιδιά και μετακομίσαμε στα νότια, στην πόλη Περθ. Νωρίτερα, η αδελφή μου είχε αρχίσει να μελετάει τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη μικρή πόλη Κουνουνούρα, στη Δυτική Αυστραλία. Μου έδειξε μια εικόνα στο βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, * η οποία απεικόνιζε την υπόσχεση της Γραφής για παραδεισένια γη. Από αυτό το βιβλίο μού έδειξε ακόμη ότι ο Θεός έχει όνομα, Ιεχωβά, και αυτό με έλκυσε. Εφόσον ποτέ δεν μου είχαν πει αυτά τα πράγματα στην εκκλησία μου, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στους Μάρτυρες του Ιεχωβά μόλις τακτοποιούμουν στο Περθ.

Ωστόσο, δίσταζα λίγο να έρθω σε επαφή μαζί τους. Ένα απόγευμα, λοιπόν, χτύπησε το κουδούνι. Ο γιος μου πήγε να ανοίξει και έπειτα γύρισε γρήγορα και μου είπε: «Μαμά, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έλεγες ότι θα τους τηλεφωνούσες». Έμεινα κάπως έκπληκτη και είπα: «Πες τους ότι δεν είμαι εδώ!» Αλλά εκείνος απάντησε: «Ξέρεις ότι δεν πρέπει να πω ψέματα, μαμά». Αφού πήρα το μάθημά μου, πήγα στην πόρτα. Όταν χαιρέτησα τους επισκέπτες, παρατήρησα ένα απορημένο βλέμμα στα πρόσωπά τους. Είχαν έρθει για να επισκεφτούν κάποιο άλλο άτομο, το οποίο όμως είχε μετακομίσει. Τους κάλεσα να περάσουν μέσα και τους βομβάρδισα με ερωτήσεις στις οποίες έλαβα ικανοποιητικές απαντήσεις από την Αγία Γραφή.

 Την επόμενη εβδομάδα, άρχισα να μελετώ τη Γραφή με τους Μάρτυρες τακτικά, χρησιμοποιώντας το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Η μελέτη αφύπνισε και πάλι την αγάπη μου για τα πνευματικά πράγματα. Δύο εβδομάδες αργότερα παρευρέθηκα στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού Ιησού. Άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις κάθε Κυριακή και προτού περάσει πολύς καιρός παρακολουθούσα και τις συναθροίσεις στα μέσα της εβδομάδας. Άρχισα μάλιστα να λέω και σε άλλους αυτά που μάθαινα. Ανακάλυψα πως, βοηθώντας άλλους να μαθαίνουν τις Γραφικές αλήθειες, βελτιωνόταν η διανοητική και η συναισθηματική μου υγεία. Έξι μήνες αργότερα βαφτίστηκα σε μια συνέλευση περιφερείας στο Περθ.

Καθώς προόδευα πνευματικά, μπόρεσα να αντιληφθώ την άποψη του Ιεχωβά για την ιερότητα του γάμου, αλλά και τη Γραφική αρχή που βρίσκεται στο εδάφιο 1 Κορινθίους 7:13, το οποίο λέει: «Η γυναίκα η οποία έχει σύζυγο που δεν είναι στην πίστη, και εντούτοις αυτός είναι σύμφωνος να κατοικεί μαζί της, ας μην αφήνει το σύζυγό της». Αυτό το εδάφιο με υποκίνησε να γυρίσω στον Άλεκ.

Επιστροφή στο Ντέρμπι

Γύρισα στο Ντέρμπι στις 21 Ιουνίου 1979, αφού είχα μείνει μακριά από τον άντρα μου περισσότερο από πέντε χρόνια. Βέβαια, είχα ανάμεικτα αισθήματα και αναρωτιόμουν πώς θα αντιδρούσε όταν θα επέστρεφα. Προς έκπληξή μου, ήταν χαρούμενος που γύρισα κοντά του, μολονότι εξέφρασε κάποια δυσαρέσκεια για το ότι είχα γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αμέσως πρότεινε να πηγαίνω στη δική του εκκλησία, σε αυτήν που πήγαινα και πριν φύγω για το Περθ. Του εξήγησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Προσπαθούσα σκληρά να σεβαστώ την ηγεσία του και έκανα το καλύτερο που μπορούσα ως Χριστιανή σύζυγος. Επιχείρησα να του μιλήσω για τον Ιεχωβά και τις θαυμάσιες υποσχέσεις Του για το μέλλον, αλλά δεν ανταποκρίθηκε.

Με τον καιρό, βέβαια, ο Άλεκ όχι μόνο αποδέχτηκε το νέο τρόπο ζωής μου αλλά άρχισε επίσης να με βοηθάει οικονομικά ώστε να μπορώ να παρακολουθώ τις συνελεύσεις καθώς και τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις. Ήμουν πολύ ευγνώμων όταν αγόρασε ένα αυτοκίνητο—πολύτιμο απόκτημα σε αυτή την απομακρυσμένη περιοχή της Αυστραλίας—για να το χρησιμοποιώ εγώ στη Χριστιανική διακονία. Διάφοροι αδελφοί και αδελφές, μεταξύ αυτών και ο επίσκοπος περιοχής, έμεναν συχνά για αρκετές βραδιές στο σπίτι μας. Αυτό έδωσε στον Άλεκ τη δυνατότητα να γνωρίσει πολλούς Μάρτυρες και φαινόταν ότι του άρεσε η συντροφιά τους.

Αισθανόμουν σαν τον Ιεζεκιήλ

Απολάμβανα τις επισκέψεις των αδελφών, αλλά αντιμετώπιζα μια δυσκολία. Ήμουν η μόνη Μάρτυρας του Ιεχωβά στην πόλη Ντέρμπι. Η πλησιέστερη εκκλησία ήταν στο Μπρουμ, 220 χιλιόμετρα μακριά. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω το καλύτερο που μπορούσα για να μεταδίδω τα καλά νέα. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, οργανώθηκα και άρχισα να δίνω μαρτυρία από πόρτα σε πόρτα. Αυτό το έργο ήταν δύσκολο για εμένα, αλλά υπενθύμιζα συνεχώς στον εαυτό μου τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Για όλα τα πράγματα έχω τη δύναμη χάρη σε αυτόν που μου δίνει δύναμη».—Φιλιππησίους 4:13.

Οι τοπικοί κληρικοί δεν χαίρονταν με τη δράση μου, ιδιαίτερα για το ότι έδινα μαρτυρία σε ομοεθνείς μου Αβορίγινες. Προσπαθούσαν να με εκφοβίσουν και να με κάνουν να σταματήσω το κήρυγμα. Η εναντίωσή τους απλώς ενίσχυε την αποφασιστικότητά μου να συνεχίσω και προσευχόμουν τακτικά στον Ιεχωβά για να με βοηθήσει. Συχνά έφερνα στο μυαλό μου τα λόγια ενθάρρυνσης που απευθύνθηκαν στον Ιεζεκιήλ: «Δες! Έχω κάνει το πρόσωπό σου τόσο σκληρό όσο το πρόσωπό τους και το μέτωπό σου τόσο σκληρό όσο το μέτωπό τους. Σαν διαμάντι, σκληρότερο από πυρόλιθο, έχω κάνει το μέτωπό σου. Δεν  πρέπει να τους φοβηθείς και δεν πρέπει να τρομοκρατηθείς από τα πρόσωπά τους».—Ιεζεκιήλ 3:8, 9.

Σε αρκετές περιπτώσεις, με πλησίαζαν δύο άντρες από κάποια εκκλησιαστική ομάδα ενώ ψώνιζα. Με περιγελούσαν με δυνατό και θορυβώδη τρόπο, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των άλλων πελατών. Εγώ τους αγνοούσα. Κάποτε, ενώ επανεπισκεπτόμουν ένα ενδιαφερόμενο άτομο, ο ιερέας της τοπικής εκκλησίας ήρθε και με κατηγόρησε ότι δεν πίστευα στον Ιησού. Άρπαξε τη Γραφή από το χέρι μου, την κούνησε μπροστά στο πρόσωπό μου και την ξανάβαλε στο χέρι μου. Κοιτάζοντάς τον κατάματα, ήρεμα αλλά σταθερά παρέθεσα το εδάφιο Ιωάννης 3:16 και τον βεβαίωσα ότι πίστευα στον Ιησού. Έμεινε άναυδος μπροστά στη γεμάτη πεποίθηση απόκρισή μου και έφυγε χωρίς να πει άλλη λέξη.

Απολάμβανα το κήρυγμα στους Αβορίγινες στην περιοχή του Ντέρμπι. Ένας τοπικός ιερέας προσπαθούσε να με εμποδίσει να κηρύττω στους ανθρώπους μιας συγκεκριμένης κοινότητας, αλλά αυτός μετατέθηκε. Ως αποτέλεσμα, μπόρεσα να τους μεταφέρω το άγγελμα της Βασιλείας. Ανέκαθεν ήθελα να γίνω ιεραπόστολος σαν τη θεία μου και τώρα έκανα ιεραποστολικό έργο, βοηθώντας άλλους να μάθουν για το Λόγο του Θεού. Πολλοί από τους Αβορίγινες στους οποίους κήρυξα ανταποκρίθηκαν θετικά, και άρχισα αρκετές Γραφικές μελέτες.

Συναίσθηση της Πνευματικής μου Ανάγκης

Επί πέντε χρόνια, ήμουν η μόνη Μάρτυρας του Ιεχωβά στο Ντέρμπι. Ήταν δύσκολο να παραμένω πνευματικά ισχυρή χωρίς την ενθάρρυνση που προέρχεται από τις τακτικές συναθροίσεις με τους συλλάτρεις μας. Κάποια φορά, αισθανόμουν ιδιαίτερα αποθαρρυμένη και πήγα μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Όταν επέστρεψα στο σπίτι αργά το απόγευμα, μια αδελφή και τα εφτά παιδιά της με περίμεναν.  Είχαν φέρει μια ποσότητα εντύπων για εμένα από την εκκλησία του Μπρουμ, το οποίο βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά. Από τότε και έπειτα αυτή η αδελφή, η Μπέτυ Μπάτερφιλντ, διευθέτησε να έρχεται στο Ντέρμπι μία φορά το μήνα και να μένει μαζί μου το σαββατοκύριακο. Πηγαίναμε μαζί στο έργο και έπειτα μελετούσαμε μαζί τη Σκοπιά στο σπίτι μου. Με τη σειρά μου, ταξίδευα και εγώ μία φορά το μήνα στο Μπρουμ.

Οι αδελφοί στο Μπρουμ μού συμπαραστέκονταν πολύ και περιστασιακά κατάφερναν να κάνουν το μακρύ ταξίδι ως το Ντέρμπι για να με βοηθήσουν στην υπηρεσία αγρού. Παρακινούσαν οποιουσδήποτε αδελφούς και αδελφές από άλλες πόλεις περνούσαν από το Ντέρμπι να με επισκέπτονται και να συμμετέχουν μαζί μου στη διακονία. Αυτοί οι ταξιδιώτες μού έφερναν επίσης κασέτες με δημόσιες ομιλίες. Με μερικούς μελετούσαμε τη Σκοπιά μαζί. Αυτές οι σύντομες επισκέψεις ήταν πολύ ενθαρρυντικές.

Καταφθάνει Περισσότερη Βοήθεια

Για μερικά χρόνια, λάβαινα επιπρόσθετη ενίσχυση όταν ο Άρθουρ και η Μαίρη Γουίλις, ένα αντρόγυνο συνταξιούχων από το νότιο τμήμα της Δυτικής Αυστραλίας, έρχονταν να με βοηθήσουν για τρεις μήνες κατά την πιο δροσερή εποχή του έτους. Ο αδελφός Γουίλις διεξήγε τις περισσότερες συναθροίσεις και ηγούνταν στη διακονία αγρού. Όλοι μαζί ταξιδεύαμε στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του οροπεδίου Κίμπερλι επισκεπτόμενοι αγροκτήματα εκτροφής βοοειδών σε αυτές τις μακρινές περιοχές. Κάθε φορά που ο αδελφός και η αδελφή Γουίλις έφευγαν, ένιωθα ένα μεγάλο κενό στη ζωή μου.

Τελικά, προς τα τέλη του 1983, έμαθα τα ευχάριστα νέα ότι μια οικογένεια—ο Ντάνι και η Ντενίζ Στέρτζον με τους τέσσερις γιους τους—επρόκειτο να εγκατασταθούν στο Ντέρμπι. Μετά την άφιξή τους μπορούσαμε να διεξάγουμε τακτικά τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις και να συμμετέχουμε μαζί στην υπηρεσία αγρού. Το 2001 σχηματίστηκε εκκλησία. Σήμερα, το Ντέρμπι έχει μια ισχυρή εκκλησία 24 ευαγγελιζομένων της Βασιλείας με δύο πρεσβυτέρους και έναν διακονικό υπηρέτη που μας φροντίζουν καλά από πνευματική άποψη. Μερικές φορές, οι παρόντες στις συναθροίσεις μας φτάνουν γύρω στους 30.

Όταν αναλογίζομαι τα περασμένα χρόνια, συγκινούμαι βλέποντας πώς ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει να τον υπηρετώ. Μολονότι ο σύζυγός μου δεν συμμερίζεται ακόμα την πίστη μου, συνεχίζει να με υποστηρίζει με άλλους τρόπους. Πέντε μέλη της άμεσης οικογένειάς μου έχουν γίνει βαφτισμένοι Μάρτυρες—οι δύο κόρες μου, δύο εγγονές μου και μια ανιψιά μου. Επιπλέον, αρκετοί άλλοι συγγενείς μου μελετούν τη Γραφή με το λαό του Ιεχωβά.

Είμαι αληθινά ευγνώμων στον Ιεχωβά που με βοήθησε να τον βρω. Είμαι αποφασισμένη να ανήκω σε αυτόν για πάντα.—Ψαλμός 65:2.

[Υποσημείωση]

[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 15]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Γουίνταμ

Οροπέδιο Κίμπερλι

Ντέρμπι

Μπρουμ

Περθ

[Ευχαριστίες]

Kangaroo and lyrebird: Lydekker; koala: Meyers

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Εργαζόμενη ως νοσοκόμα στο νοσοκομείο του Γουίνταμ, 1953

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Η Εκκλησία Ντέρμπι, 2005