Βιογραφία

Γνωρίζω Ποιο Είναι το Σωστό και το Πράττω

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΕΪΝΤΙΝ ΣΑΝΤΕΡΣΟΝ

Ο Ιησούς είπε κάποτε στους αποστόλους του: «Αν γνωρίζετε αυτά τα πράγματα, ευτυχισμένοι είστε αν τα εκτελείτε». (Ιωάννης 13:17) Ναι, ίσως γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό αλλά, κατά καιρούς, η δυσκολία έγκειται στο να το πράττουμε! Ωστόσο, έχοντας ζήσει 80 και πλέον χρόνια, 40 από τα οποία τα έχω δαπανήσει στην ιεραποστολική υπηρεσία, είμαι πεπεισμένος ότι τα λόγια του Ιησού είναι αλήθεια. Το να πράττουμε όσα λέει ο Θεός οδηγεί πραγματικά σε ευτυχία. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

ΤΟ 1925, όταν ήμουν τριών ετών, οι γονείς μου παρακολούθησαν μια Γραφική ομιλία στη γενέτειρά μου, το Νιούκασλ της Αυστραλίας. Όταν άκουσε την ομιλία «Εκατομμύρια που Ζουν Τώρα Δεν θα Πεθάνουν Ποτέ», η μητέρα μου πείστηκε ότι είχε βρει την αλήθεια και άρχισε να παρακολουθεί τις Χριστιανικές συναθροίσεις τακτικά. Το ενδιαφέρον του πατέρα μου, όμως, έσβησε γρήγορα. Εναντιώθηκε στην καινούρια πίστη της μητέρας μου και απείλησε να φύγει αν εκείνη δεν σταματούσε. Η μητέρα μου αγαπούσε τον πατέρα μου και ήθελε να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη. Παρ’ όλα αυτά, γνώριζε ότι η υπακοή στον Θεό αποτελούσε ύψιστο καθήκον και η ίδια ήταν αποφασισμένη να πράττει αυτό που ήταν σωστό στα μάτια του. (Ματθαίος 10:34-39) Ο πατέρας μου έφυγε, και από τότε τον έβλεπα μόνο περιστασιακά.

Αναλογιζόμενος το παρελθόν, θαυμάζω την οσιότητα της μητέρας μου στον Θεό. Η απόφασή της οδήγησε σε μια ζωή πνευματικών ευλογιών για τη μεγαλύτερη αδελφή μου, την Μπιούλα, καθώς και για εμένα. Μας δίδαξε επίσης ένα σημαντικό μάθημα—όταν γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό, πρέπει να προσπαθούμε να το πράττουμε.

 Δοκιμασίες της Πίστης

Οι Σπουδαστές της Γραφής, όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, στάθηκαν στο πλευρό της οικογένειάς μας. Η γιαγιά μου ήρθε να μείνει μαζί μας και ενστερνίστηκε και αυτή τη Γραφική αλήθεια. Η ίδια και η μητέρα μου έγιναν αχώριστες συνεργάτιδες στο έργο κηρύγματος, όπου η αξιοπρεπής εμφάνισή τους και η φιλική συμπεριφορά τους κέρδιζαν το σεβασμό των ανθρώπων.

Στο μεταξύ, μεγαλύτεροι Χριστιανοί αδελφοί με πήραν υπό την προστασία τους και μου παρείχαν πολύτιμη εκπαίδευση. Σύντομα έμαθα να χρησιμοποιώ μια κάρτα μαρτυρίας για να κάνω απλές παρουσιάσεις στα σπίτια των ανθρώπων. Έπαιζα επίσης ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες με ένα φορητό γραμμόφωνο και συμμετείχα σε πορείες με πλακάτ στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Αυτό ήταν δύσκολο εφόσον πάλευα με το φόβο του ανθρώπου. Εντούτοις, γνώριζα ποιο ήταν το σωστό και ήμουν αποφασισμένος να το πράττω.

Όταν τελείωσα το σχολείο άρχισα να εργάζομαι σε μια τράπεζα, κάτι που περιλάμβανε ταξίδια σε πολλά υποκαταστήματα σε ολόκληρη την πολιτεία της Νέας Νότιας Ουαλίας. Παρότι υπήρχαν λίγοι Μάρτυρες σε εκείνο το μέρος της χώρας, η εκπαίδευσή μου με βοήθησε να διατηρήσω την πίστη μου ζωντανή. Η μητέρα μου έγραφε ενθαρρυντικά γράμματα που με ενίσχυαν πνευματικά.

Εκείνα τα γράμματα με βοήθησαν στον κατάλληλο καιρό. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεκινήσει και ήρθα αντιμέτωπος με τη στρατολόγηση. Ο διευθυντής της τράπεζας ήταν αφοσιωμένος εκκλησιαζόμενος καθώς και τοπικός στρατιωτικός διοικητής. Όταν εξήγησα την ουδέτερη στάση μου ως Χριστιανός, εκείνος μου έδωσε τελεσίγραφο—ή να εγκαταλείψω τη θρησκεία μου ή να φύγω από την τράπεζα! Το ζήτημα έφτασε σε κρίσιμο σημείο όταν παρουσιάστηκα στο τοπικό στρατολογικό κέντρο. Ο διευθυντής ήταν παρών και παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς πλησίαζα στο γραφείο κατάταξης. Όταν αρνήθηκα να υπογράψω τα χαρτιά της στρατολόγησης, οι αξιωματικοί έδειξαν εχθρική στάση. Ήταν μια στιγμή έντασης, αλλά εγώ ήμουν αποφασισμένος να πράξω το σωστό. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, παρέμεινα ήρεμος και ανένδοτος. Όταν έμαθα αργότερα ότι με έψαχναν κάποια κακοποιά στοιχεία, μάζεψα γρήγορα τα πράγματά μου και έφυγα από την πόλη με το επόμενο τρένο!

Αφού επέστρεψα στο Νιούκασλ, πέρασα από δίκη μαζί με εφτά άλλους αδελφούς οι οποίοι είχαν αρνηθεί τη στρατιωτική υπηρεσία. Ο δικαστής μάς επέβαλε ποινή φυλάκισης τριών μηνών σε καταναγκαστικά έργα. Αν και η φυλακή αποτελούσε δυσάρεστη εμπειρία, το ότι έπραξα αυτό που ήταν σωστό απέφερε ευλογίες. Μετά την αποφυλάκισή μας, ένας από τους συγκρατουμένους μου, κάποιος Μάρτυρας ονόματι Χίλτον Γουίλκινσον, μου πρότεινε να εργαστώ μαζί του στο φωτογραφείο του. Εκεί συνάντησα τη μέλλουσα σύζυγό μου, τη Μέλοντι, η οποία εργαζόταν στο φωτογραφείο ως υπάλληλος υποδοχής. Λίγο μετά την αποφυλάκισή μου, βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά.

Επιδιώκουμε την Ολοχρόνια Υπηρεσία

Μετά το γάμο μας, η Μέλοντι και εγώ ανοίξαμε δικό μας φωτογραφείο στο Νιούκασλ. Σύντομα είχαμε τόσο πολλή δουλειά ώστε η υγεία μας και η πνευματικότητά μας άρχισαν να πάσχουν. Περίπου εκείνον τον καιρό, ο Τεντ Τζάρας, ο οποίος υπηρετούσε τότε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία και είναι τώρα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, μας μίλησε για τους πνευματικούς μας στόχους. Ύστερα από εκείνη τη συζήτηση, αποφασίσαμε να πουλήσουμε την επιχείρησή μας και να απλοποιήσουμε τη ζωή μας. Το 1954 αγοράσαμε ένα μικρό τροχόσπιτο, μετακομίσαμε στην πόλη Μπάλαρατ στην πολιτεία της Βικτόριας και αρχίσαμε  να υπηρετούμε ως σκαπανείς, δηλαδή ολοχρόνιοι κήρυκες των καλών νέων.

Καθώς συνεργαζόμασταν με τη μικρή εκκλησία στο Μπάλαρατ, ο Ιεχωβά ευλογούσε τις προσπάθειές μας. Μέσα σε 18 μήνες, ο αριθμός των ατόμων που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις αυξήθηκε από 17 σε 70. Κατόπιν προσκλήθηκα να αναλάβω τη διακονία περιοδεύοντα επισκόπου, δηλαδή το έργο περιοχής, στην πολιτεία της Νότιας Αυστραλίας. Τα επόμενα τρία χρόνια, είχαμε τη χαρά να επισκεπτόμαστε εκκλησίες στην πόλη της Αδελαΐδας και στις περιοχές παραγωγής κρασιού και εσπεριδοειδών κατά μήκος του ποταμού Μάρι. Πώς είχε αλλάξει η ζωή μας! Ήμασταν χαρούμενοι που υπηρετούσαμε μαζί με στοργικούς αδελφούς και αδελφές. Τι μεγάλη ανταμοιβή για το ότι πράξαμε αυτό που γνωρίζαμε πως ήταν σωστό!

Ιεραποστολικός Διορισμός

Το 1958 ενημερώσαμε το γραφείο τμήματος της Αυστραλίας για την πρόθεσή μας να παρευρεθούμε στη Διεθνή Συνέλευση «Θείον Θέλημα» στην Πόλη της Νέας Υόρκης αργότερα εκείνον το χρόνο. Ως απάντηση μας έστειλαν αιτήσεις για την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όντας γύρω στα 35, νομίζαμε πως ήμασταν πολύ μεγάλοι για να παρακολουθήσουμε τη Γαλαάδ. Παρ’ όλα αυτά, στείλαμε τις αιτήσεις μας και προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την 32η τάξη. Στα μισά της σχολής, λάβαμε τον ιεραποστολικό μας διορισμό—Ινδία! Παρά την αρχική μας ανησυχία, θέλαμε να πράξουμε το σωστό και δεχτήκαμε ευχαρίστως το διορισμό μας.

Ταξιδεύοντας με πλοίο, φτάσαμε στη Βομβάη νωρίς κάποιο πρωινό του 1959. Εκατοντάδες εργάτες κοιμούνταν στην προβλήτα. Παράξενες μυρωδιές γέμιζαν τον αέρα. Όταν βγήκε ο ήλιος, μας έδωσε μια πρόγευση του τι θα επακολουθούσε. Ποτέ προηγουμένως δεν είχαμε νιώσει τόση ζέστη! Μας υποδέχτηκε ένα ζευγάρι ιεραποστόλων, ο Λίντον και η Τζένι Ντάουερ, οι οποίοι είχαν κάνει σκαπανικό μαζί μας στο Μπάλαρατ. Μας οδήγησαν στο μέρος όπου στεγαζόταν το γραφείο τμήματος και ο Οίκος Μπέθελ της Ινδίας, ένα στενόχωρο διαμέρισμα σε όροφο κοντά στο κέντρο της πόλης. Στον οίκο έμεναν έξι εθελοντές Μπεθελίτες. Ο αδελφός Έντουιν Σκίνερ, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως ιεραπόστολος στην Ινδία από το 1926, μας συμβούλεψε να αγοράσουμε δύο ταξιδιωτικούς σάκους από καραβόπανο προτού πάμε στο διορισμό μας. Αυτοί οι σάκοι αποτελούσαν οικείο θέαμα στα τρένα της Ινδίας και μας εξυπηρέτησαν πολύ στη διάρκεια των μετέπειτα ταξιδιών μας.

Ύστερα από ταξίδι δύο ημερών με τρένο, φτάσαμε στο διορισμό μας στο Τιρουτσιράπαλι, μια πόλη στη νότια πολιτεία Μαντράς (τώρα Τάμιλ Νάντου). Εκεί αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε με τρεις Ινδούς ειδικούς σκαπανείς οι οποίοι έδιναν μαρτυρία σε πληθυσμό 250.000 ανθρώπων. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πρωτόγονες. Μια φορά, είχαμε λιγότερα από τρία ευρώ στην τσέπη μας. Αλλά όταν εξαντλήθηκαν εκείνα τα χρήματα, ο Ιεχωβά δεν μας εγκατέλειψε. Κάποιος που μελετούσε τη Γραφή μάς δάνεισε χρήματα προκειμένου να νοικιάσουμε ένα σπίτι κατάλληλο για διεξαγωγή συναθροίσεων. Όταν κάποτε μας είχαν μείνει ελάχιστα τρόφιμα, ένας γείτονας μας έφερε με καλοσύνη λίγο σπιτικό κάρι. Μου άρεσε, αλλά ήταν τόσο καυτερό ώστε μου προκάλεσε λόξυγκα!

Στον Αγρό

Παρότι μερικοί στο Τιρουτσιράπαλι μιλούσαν αγγλικά, η πλειονότητα μιλούσε τάμιλ. Έτσι λοιπόν, προσπαθήσαμε σκληρά να μάθουμε μια απλή παρουσίαση για την υπηρεσία αγρού σε εκείνη τη γλώσσα. Αυτό κέρδισε το σεβασμό πολλών ντόπιων.

Απολαμβάναμε πλήρως τη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Οι Ινδοί είναι φιλόξενοι εκ φύσεως και οι περισσότεροι μας προσκαλούσαν μέσα για κάποιο κέρασμα. Εφόσον η θερμοκρασία ήταν πολλές φορές 40 βαθμοί Κελσίου, εκτιμούσαμε πάρα πολύ τη φιλοξενία τους. Αποτελούσε ένδειξη ευγένειας το να συζητάμε προσωπικά ζητήματα προτού παρουσιάσουμε το άγγελμά μας. Οι οικοδεσπότες ρωτούσαν συχνά τη σύζυγό μου και εμένα: «Από πού είστε; Έχετε παιδιά; Γιατί δεν έχετε;» Τότε, προσφέρονταν συνήθως να μας συστήσουν κάποιον καλό γιατρό! Εντούτοις, εκείνες οι συζητήσεις μάς επέτρεπαν να συστηνόμαστε και να εξηγούμε τη σημασία του Γραφικού μας έργου.

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους στους οποίους δίναμε μαρτυρία ανήκαν στην Ινδουιστική θρησκεία—ένα σύνολο πεποιθήσεων που διαφέρει πολύ από τη Χριστιανοσύνη. Αντί να πιάνουμε συζητήσεις γύρω από τα περίπλοκα θέματα  της Ινδουιστικής φιλοσοφίας, κηρύτταμε απλώς τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού—και με καλά αποτελέσματα. Μέσα σε έξι μήνες, σχεδόν 20 άτομα άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις στον ιεραποστολικό μας οίκο. Ένα από αυτά τα άτομα ήταν κάποιος πολιτικός μηχανικός ονόματι Ναλαθάμπι. Αυτός και ο γιος του, ο Βιτζαγιάλαγιαν, βοήθησαν αργότερα περίπου 50 άτομα να γίνουν υπηρέτες του Ιεχωβά. Ο Βιτζαγιάλαγιαν υπηρέτησε επίσης για κάποιο διάστημα στο γραφείο τμήματος της Ινδίας.

Εν Κινήσει

Βρισκόμασταν στην Ινδία λιγότερο από έξι μήνες, όταν προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως ο πρώτος μόνιμος επίσκοπος περιφερείας της χώρας. Αυτό περιλάμβανε ταξίδια σε όλη την Ινδία, διοργάνωση συνελεύσεων και συνεργασία με εννιά διαφορετικές γλωσσικές ομάδες. Ήταν επίπονο έργο. Στοιβάζαμε ρούχα και εξοπλισμό για έξι μήνες μέσα σε τρία μεταλλικά μπαούλα καθώς και στους ανθεκτικούς ταξιδιωτικούς μας σάκους και ξεκινούσαμε από την πόλη Μαντράς (τώρα Τσέναϊ) με τρένο. Εφόσον ο τομέας που κάλυπτε η περιφέρεια είχε περίμετρο 6.500 χιλιόμετρα περίπου, βρισκόμασταν συνεχώς εν κινήσει. Σε κάποια περίπτωση, τελειώσαμε μια συνέλευση στην πόλη Μπάνγκαλορ στα νότια την Κυριακή. Κατόπιν ταξιδέψαμε βόρεια στο Νταρτζίλινγκ στους πρόποδες των Ιμαλαΐων για να υπηρετήσουμε σε μια άλλη συνέλευση την επόμενη εβδομάδα. Για να φτάσουμε στο Νταρτζίλινγκ έπρεπε να διανύσουμε περίπου 2.700 χιλιόμετρα και να αλλάξουμε πέντε τρένα.

Στα πρώτα μας ταξίδια, χαιρόμασταν να προβάλλουμε την κινηματογραφική ταινία Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει. Αυτή η ταινία εξοικείωνε τους ανθρώπους με την έκταση και τη δράση της επίγειας οργάνωσης του Ιεχωβά. Πολλές φορές, εκατοντάδες άνθρωποι παρακολουθούσαν αυτές τις προβολές. Σε κάποια περίπτωση, προβάλαμε την ταινία σε μια ομάδα που είχε συγκεντρωθεί κατά μήκος του δρόμου. Στη διάρκεια της ταινίας, σύννεφα που προμήνυαν καταιγίδα μαζεύτηκαν απειλητικά από πάνω μας. Επειδή ένα πλήθος είχε αντιδράσει κάποτε όταν διακόπηκε η ταινία, αποφάσισα να συνεχίσω την προβολή αλλά με γρήγορους ρυθμούς. Ευτυχώς, η ταινία τελείωσε χωρίς απρόοπτα όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες.

Τα μετέπειτα χρόνια, η Μέλοντι και εγώ ταξιδέψαμε στα περισσότερα μέρη της Ινδίας. Εφόσον κάθε περιοχή ξεχώριζε ως προς το φαγητό, την ενδυμασία, τη γλώσσα και το τοπίο, ήταν σαν να ταξιδεύαμε από τη μία χώρα στην άλλη. Τι υπέροχη ποικιλία υπάρχει στη δημιουργία του Ιεχωβά! Αυτό αληθεύει και για την άγρια ζωή της Ινδίας. Κάποτε, ενώ κατασκηνώναμε στη ζούγκλα του Νεπάλ, είδαμε καθαρά μια τεράστια τίγρη. Επρόκειτο για υπέροχο ζώο. Βλέποντάς το ενισχύθηκε η επιθυμία μας να είμαστε στον Παράδεισο, όπου θα υπάρχει τελικά ειρήνη μεταξύ ανθρώπων και ζώων.

Οργανωτικές Βελτιώσεις

Εκείνες τις πρώτες μέρες, οι αδελφοί στην Ινδία χρειαζόταν να εναρμονιστούν πληρέστερα με τις οργανωτικές διευθετήσεις του Ιεχωβά. Σε μερικές εκκλησίες, οι άντρες κάθονταν στη μία πλευρά του χώρου συνάθροισης ενώ οι γυναίκες κάθονταν στην άλλη. Οι συναθροίσεις σπάνια άρχιζαν στην  ώρα τους. Σε κάποιο μέρος, ένα ηχηρό κουδούνι καλούσε τους ευαγγελιζομένους της Βασιλείας στις συναθροίσεις. Σε άλλες περιοχές, οι ευαγγελιζόμενοι έρχονταν σιγά σιγά όταν ο ήλιος έφτανε σε μια συγκεκριμένη θέση στον ουρανό. Δεν γίνονταν τακτικά συνελεύσεις και επισκέψεις περιοδευόντων επισκόπων. Οι αδελφοί ήταν πρόθυμοι να πράττουν το σωστό, αλλά χρειάζονταν εκπαίδευση.

Το 1959, η οργάνωση του Ιεχωβά ίδρυσε τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας. Αυτό το παγκόσμιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα βοήθησε τους επισκόπους περιοχής, τους ειδικούς σκαπανείς, τους ιεραποστόλους και τους πρεσβυτέρους να εκπληρώνουν τις Γραφικές τους ευθύνες πιο αποτελεσματικά. Όταν η σχολή άρχισε στην Ινδία το Δεκέμβριο του 1961, υπηρέτησα ως εκπαιδευτής. Σταδιακά, τα αποτελέσματα εκείνης της εκπαίδευσης έφταναν στις εκκλησίες σε όλη τη χώρα και αυτές σημείωναν γοργή πρόοδο. Μόλις οι αδελφοί μάθαιναν ποιο ήταν το σωστό, το πνεύμα του Θεού τούς υποκινούσε να το πράττουν.

Και οι μεγάλες συνελεύσεις, επίσης, ενθάρρυναν και ενοποιούσαν τους αδελφούς. Μεταξύ αυτών των συνελεύσεων ξεχώρισε η Διεθνής Συνέλευση «Αιώνιον Ευαγγέλιον» η οποία διεξάχθηκε στο Νέο Δελχί το 1963. Μάρτυρες από όλη την Ινδία ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να παρακολουθήσουν εκείνη τη συνέλευση και πολλοί δαπάνησαν όλες τις οικονομίες τους για να το κάνουν αυτό. Εφόσον παρευρέθηκαν και 583 εκπρόσωποι από 27 άλλες χώρες, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ντόπιοι Μάρτυρες μπόρεσαν να βρεθούν και να συναναστραφούν με μεγάλο αριθμό επισκεπτών αδελφών.

Το 1961, η Μέλοντι και εγώ προσκληθήκαμε να γίνουμε μέλη της οικογένειας Μπέθελ στη Βομβάη, όπου αργότερα υπηρέτησα ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος. Ακολούθησαν και άλλα προνόμια. Επί πολλά χρόνια, υπηρέτησα ως επίσκοπος ζώνης σε μέρη της Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Επειδή το έργο κηρύγματος ήταν υπό περιορισμό σε πολλές από αυτές τις χώρες, οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι χρειαζόταν να είναι «προσεκτικοί σαν τα φίδια και εντούτοις αθώοι σαν τα περιστέρια».—Ματθαίος 10:16.

Επέκταση και Αλλαγές

Το 1959, όταν πρωτοήρθαμε στην Ινδία, υπήρχαν 1.514 ενεργοί ευαγγελιζόμενοι στη χώρα. Σήμερα, αυτός ο αριθμός έχει ξεπεράσει τους 24.000. Για να ανταποκριθούμε σε αυτή την αύξηση, μετακομίσαμε δύο φορές σε καινούριο Μπέθελ μέσα ή κοντά στη Βομβάη. Κατόπιν, το Μάρτιο του 2002, η οικογένεια Μπέθελ μετακόμισε ξανά—αυτή τη φορά σε ένα καινούριο συγκρότημα που κατασκευάστηκε κοντά στο Μπάνγκαλορ, στη νότια Ινδία. Σε αυτές τις σύγχρονες εγκαταστάσεις στεγάζονται τώρα 240 Μπεθελίτες, μερικοί εκ των οποίων μεταφράζουν Γραφικά έντυπα σε 20 γλώσσες.

Μολονότι η Μέλοντι και εγώ ανυπομονούσαμε να μετακομίσουμε στο Μπάνγκαλορ, η κλονισμένη υγεία μάς ανάγκασε να επιστρέψουμε στην Αυστραλία το 1999. Τώρα υπηρετούμε ως μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Σίντνεϊ. Παρότι φύγαμε από την Ινδία, η αγάπη που τρέφουμε για τους αγαπημένους μας φίλους και τα πνευματικά μας παιδιά σε εκείνη τη χώρα παραμένει ισχυρή. Πόσο ευχάριστο είναι να λαβαίνουμε επιστολές από αυτούς!

Αναπολώντας 50 και πλέον χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας, η Μέλοντι και εγώ νιώθουμε ότι ευλογηθήκαμε πλούσια. Κάποτε εργαζόμασταν για να διατηρούμε την εικόνα των ανθρώπων σε φωτογραφικό χαρτί, αλλά το να εργαζόμαστε για να διατηρήσουμε ανθρώπους ζωντανούς στη μνήμη του Θεού αποτέλεσε πολύ καλύτερη επιλογή. Τι πολύτιμες εμπειρίες απέφερε η απόφαση που πήραμε να θέσουμε το θέλημα του Θεού πρώτο στη ζωή μας! Ναι, το να πράττει κάποιος ό,τι λέει ο Θεός πως είναι σωστό οδηγεί πράγματι στην ευτυχία!

[Χάρτες στη σελίδα 15]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΙΝΔΙΑ

Νέο Δελχί

Νταρτζίλινγκ

Βομβάη

Μπάνγκαλορ

Μαντράς (Τσέναϊ)

Τιρουτσιράπαλι

[Εικόνες στη σελίδα 13]

Χέιντιν και Μέλοντι, 1942

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Η οικογένεια Μπέθελ στην Ινδία, 1975