Βιογραφία

Υπηρετώ Χαρούμενα Παρά τις Αναπηρίες Μου

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΡΝΑΒΑ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗ

Το 1990, σε ηλικία 68 ετών, έμεινα παράλυτος. Ωστόσο, εδώ και 15 περίπου χρόνια, έχω τη χαρά να υπηρετώ ως ολοχρόνιος διάκονος στο νησί της Κύπρου. Τι μου έχει δώσει τη δύναμη να παραμείνω δραστήριος στην υπηρεσία του Ιεχωβά παρά τις αναπηρίες μου;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σε μια οικογένεια με εννιά παιδιά—τέσσερα αγόρια και πέντε κορίτσια—στις 11 Οκτωβρίου 1922. Ζούσαμε στο χωριό Ξυλοφάγου, στην Κύπρο. Παρότι οι γονείς μου ήταν σχετικά ευκατάστατοι, η ανατροφή μιας τόσο μεγάλης οικογένειας περιλάμβανε πολλή και σκληρή εργασία στα χωράφια.

Ο πατέρας μου, ο Αντώνης, ήταν εκ φύσεως μελετηρός και ερευνητικός. Λίγο μετά τη γέννησή μου, ο πατέρας μου πρόσεξε, σε επίσκεψή του στο δάσκαλο του χωριού, ένα φυλλάδιο με τίτλο Άμβωνας των Λαών (Peoples Pulpit), το οποίο εξέδιδαν οι Σπουδαστές της Γραφής (όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά). Άρχισε να το διαβάζει και σύντομα απορροφήθηκε από το περιεχόμενό του. Ως αποτέλεσμα, ο πατέρας μου και ένας φίλος του, ο Αντρέας Χρήστου, ήταν ανάμεσα στα πρώτα άτομα του νησιού που συνταυτίστηκαν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αύξηση Παρά την Εναντίωση

Αργότερα, και οι δύο προμηθεύτηκαν περισσότερα Γραφικά έντυπα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Σε λίγο καιρό, ο πατέρας μου και ο Αντρέας υποκινήθηκαν να μεταδώσουν σε συγχωριανούς τους τις Γραφικές αλήθειες που μάθαιναν. Η δράση τους στο κήρυγμα προκάλεσε ισχυρή εναντίωση από τον Ελληνορθόδοξο κλήρο και από άλλους οι οποίοι πίστευαν ότι  οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούσαν φθοροποιά επιρροή.

Αυτοί οι δύο δάσκαλοι της Γραφής κέρδισαν το σεβασμό πολλών ντόπιων. Ο πατέρας μου ήταν γνωστός για την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία του. Πολύ συχνά πρόσφερε βοήθεια σε φτωχές οικογένειες. Μερικές φορές έφευγε κρυφά από το σπίτι αργά τη νύχτα και άφηνε σιτάρι ή ψωμί στην πόρτα άπορων οικογενειών. Τέτοια ανιδιοτελής Χριστιανική διαγωγή έκανε το άγγελμα αυτών των δύο διακόνων ακόμη πιο ελκυστικό.—Ματθαίος 5:16.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι περίπου δέκα άτομα ανταποκρίθηκαν στο άγγελμα της Γραφής. Καθώς μεγάλωνε η εκτίμησή τους για την αλήθεια, ένιωσαν την ανάγκη να συναθροίζονται σε διάφορα σπίτια ώστε να μελετούν τη Γραφή ως όμιλος. Γύρω στο 1934, ο Νίκος Ματθαιάκης, ένας ολοχρόνιος διάκονος από την Ελλάδα, έφτασε στην Κύπρο και συναντήθηκε με τον όμιλο στο Ξυλοφάγου. Με υπομονή και αποφασιστικότητα, ο αδελφός Ματθαιάκης συνέβαλε στην οργάνωση του ομίλου και τους βοήθησε να αποκτήσουν καλύτερη κατανόηση των Γραφών. Αυτός ο όμιλος σχημάτισε τον πυρήνα της πρώτης εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κύπρο.

Καθώς το Χριστιανικό έργο προόδευε και περισσότεροι άνθρωποι δέχονταν τη Γραφική αλήθεια, οι αδελφοί ένιωσαν την ανάγκη για έναν μόνιμο τόπο συναθροίσεων. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Γιώργος, και η σύζυγός του, η Ελένη, πρόσφεραν έναν χώρο τον οποίο χρησιμοποιούσαν ως αχυρώνα. Αυτός ο χώρος, ο οποίος βρισκόταν δίπλα στο σπίτι τους, ανακαινίστηκε και μετατράπηκε σε κατάλληλο τόπο για τις συναθροίσεις. Έτσι λοιπόν, οι αδελφοί απέκτησαν την πρώτη τους ιδιόκτητη Αίθουσα Βασιλείας στο νησί. Πόσο ευγνώμονες ήταν! Και τι ώθηση για περαιτέρω επέκταση αποδείχτηκε αυτό!

Κάνω την Αλήθεια Κτήμα Μου

Το 1938, σε ηλικία 16 ετών, αποφάσισα να γίνω ξυλουργός. Έτσι λοιπόν, ο πατέρας μου με έστειλε στην πρωτεύουσα της Κύπρου, τη Λευκωσία. Δείχνοντας μεγάλη προνοητικότητα, διευθέτησε ώστε να μείνω με τον Νίκο Ματθαιάκη. Πολλοί στο νησί θυμούνται ακόμη αυτόν τον πιστό αδελφό για το ζήλο και τη φιλοξενία του. Ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός  του και το ακλόνητο θάρρος του ήταν απαραίτητες ιδιότητες για κάθε Χριστιανό στην Κύπρο εκείνον τον πρώτο καιρό.

Ο αδελφός Ματθαιάκης με βοήθησε αφάνταστα να θέσω θεμέλιο στη Γραφική γνώση και να σημειώσω πνευματική πρόοδο. Ενόσω έμενα μαζί του, παρακολουθούσα όλες τις συναθροίσεις που διεξάγονταν στο σπίτι του. Για πρώτη φορά ένιωσα την αγάπη μου για τον Ιεχωβά να μεγαλώνει. Ήμουν αποφασισμένος να οικοδομήσω ουσιαστική σχέση με τον Θεό. Μέσα σε λίγους μήνες, ρώτησα τον αδελφό Ματθαιάκη αν θα μπορούσα να συμμετάσχω μαζί του στην υπηρεσία αγρού. Αυτό συνέβη το 1939.

Λίγο αργότερα, γύρισα στο σπίτι για να επισκεφτώ την οικογένειά μου. Η συναναστροφή με τον πατέρα μου αυτό το σύντομο διάστημα έκανε βαθύτερη την πεποίθησή μου ότι είχα βρει την αλήθεια και το νόημα της ζωής. Το Σεπτέμβριο του 1939, άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πολλοί νεαροί της ηλικίας μου προσφέρθηκαν εθελοντικά να πάνε στον πόλεμο, αλλά εγώ, εφαρμόζοντας τη Γραφική κατεύθυνση, αποφάσισα να παραμείνω ουδέτερος. (Ησαΐας 2:4· Ιωάννης 15:19) Το ίδιο εκείνο έτος αφιερώθηκα στον Ιεχωβά και βαφτίστηκα το 1940. Για πρώτη φορά, ένιωσα ότι δεν είχα το φόβο του ανθρώπου!

Το 1948 παντρεύτηκα την Ευπρέπεια. Ευλογηθήκαμε με τέσσερα παιδιά. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι χρειαζόταν να εργαστούμε σκληρά ώστε να τα αναθρέψουμε «με τη διαπαιδαγώγηση και τη νουθεσία του Ιεχωβά». (Εφεσίους 6:4) Οι προσευχές και οι προσπάθειές μας στόχευαν στο να εμφυτεύσουμε στα παιδιά μας βαθιά αγάπη για τον Ιεχωβά και σεβασμό για τους νόμους και τις αρχές του.

Αντιμέτωπος με Προβλήματα Υγείας

Το 1964, σε ηλικία 42 ετών, άρχισα να νιώθω μούδιασμα στο δεξί μου χέρι και στο δεξί μου πόδι. Σταδιακά, αυτό εξαπλώθηκε και στην αριστερή μου πλευρά. Διαπιστώθηκε ότι έπασχα από μυϊκή ατροφία, μια ανίατη ασθένεια η οποία οδηγεί τελικά σε πλήρη παράλυση. Συγκλονίστηκα από τα νέα. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και απροσδόκητα! Κυριευμένος από αισθήματα θυμού και αγανάκτησης, σκεφτόμουν: “Γιατί να συμβεί αυτό σε εμένα; Τι έχω κάνει για να αξίζω κάτι τέτοιο;” Με τον καιρό, όμως, κατάφερα να ξεπεράσω το αρχικό σοκ της διάγνωσης. Στη συνέχεια με κατέκλυσαν αισθήματα ανησυχίας και αβεβαιότητας. Διάφορα ερωτήματα στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Θα έμενα τελείως παράλυτος και θα εξαρτόμουν πλήρως από τους άλλους; Πώς θα  τα έβγαζα πέρα; Θα μπορούσα να προμηθεύω για την οικογένειά μου—τη σύζυγό μου και τα τέσσερα παιδιά μας; Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να τρέμω από φόβο.

Σε εκείνη την κρίσιμη χρονική στιγμή της ζωής μου ένιωσα, περισσότερο από ποτέ, την ανάγκη να στραφώ στον Ιεχωβά με προσευχή και να του αναφέρω όλες τις ανησυχίες μου με απόλυτη ειλικρίνεια. Προσευχόμουν μέρα νύχτα με δάκρυα στα μάτια. Σύντομα ένιωσα ότι είχα λάβει παρηγοριά. Τα καθησυχαστικά λόγια των εδαφίων Φιλιππησίους 4:6, 7 αποδείχτηκαν πολύ αληθινά στην περίπτωσή μου: «Μην ανησυχείτε για τίποτα, αλλά στο καθετί με προσευχή και δέηση μαζί με ευχαριστία ας γνωστοποιούνται τα αιτήματά σας στον Θεό· και η ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη θα περιφρουρήσει τις καρδιές σας και τις διανοητικές σας δυνάμεις μέσω του Χριστού Ιησού».

Αντιμετώπιση της Παράλυσης

Η κατάστασή μου συνέχισε να επιδεινώνεται. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να προσαρμοστώ γρήγορα στις καινούριες περιστάσεις μου. Εφόσον δεν μπορούσα πια να εργάζομαι ως ξυλουργός, αποφάσισα να βρω μια λιγότερο απαιτητική εργασία που άρμοζε στη φυσική μου κατάσταση και μου επέτρεπε ακόμη να βγάζω τα προς το ζην. Στην αρχή, πουλούσα παγωτό με ένα μικρό φορτηγάκι. Το έκανα αυτό επί έξι περίπου χρόνια μέχρις ότου η ασθένειά μου με περιόρισε σε αναπηρικό καροτσάκι. Τότε άρχισα να ασχολούμαι με διάφορες πιο ελαφριές εργασίες τις οποίες ήμουν σε θέση να κάνω.

Από το 1990 η υγεία μου επιδεινώθηκε μέχρι του σημείου να μην μπορώ να κάνω καμία εργασία. Τώρα, βασίζομαι εξ ολοκλήρου στους άλλους, ακόμη και για πράγματα που είναι συνηθισμένα για ένα αρτιμελές άτομο. Χρειάζομαι βοήθεια για να πάω στο κρεβάτι, να πλυθώ και να ντυθώ. Προκειμένου να παρευρίσκομαι στις Χριστιανικές συναθροίσεις, πρέπει να με πηγαίνουν με το αναπηρικό καροτσάκι ως το αυτοκίνητο και κατόπιν να με σηκώνουν για να με βάλουν μέσα. Στην Αίθουσα Βασιλείας, χρειάζεται να με βγάζουν από το αυτοκίνητο, να με βάζουν στο αναπηρικό καροτσάκι και κατόπιν να με πηγαίνουν στην αίθουσα. Κατά τη διάρκεια της συνάθροισης, έχω δίπλα μου μια ηλεκτρική θερμάστρα ώστε να κρατώ τα πόδια μου ζεστά.

Παρά την παράλυση, όμως, παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις αρκετά συχνά. Αναγνωρίζω ότι εκεί μας διδάσκει ο Ιεχωβά, και το να είμαι μαζί με τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μου αποτελεί πραγματικό καταφύγιο καθώς και πηγή υποστήριξης και ενθάρρυνσης. (Εβραίους 10:24, 25) Οι τακτικές επισκέψεις από πνευματικά ώριμους ομοπίστους είναι μια συνεχής βοήθεια για εμένα. Νιώθω όπως ο Δαβίδ: «Το ποτήρι μου είναι καλογεμισμένο».—Ψαλμός 23:5.

Η αγαπημένη μου σύζυγος είναι θαυμάσιος βοηθός όλα αυτά τα χρόνια. Τα παιδιά μου επίσης μου παρέχουν απλόχερα την υποστήριξή τους. Εδώ και αρκετά χρόνια, με βοηθούν στις καθημερινές μου ανάγκες. Δεν είναι εύκολα όσα κάνουν και με το πέρασμα των ετών η φροντίδα μου γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Είναι πραγματικά υποδειγματικοί καθώς καλλιεργούν υπομονή και προσφέρουν τον εαυτό τους, και προσεύχομαι ώστε ο Ιεχωβά να συνεχίσει να τους ευλογεί.

Μια άλλη υπέροχη προμήθεια του Ιεχωβά για την ενίσχυση των υπηρετών του είναι η προσευχή. (Ψαλμός 65:2) Απαντώντας στις εγκάρδιες ικεσίες μου, ο Ιεχωβά μού έχει δώσει τη δύναμη να παραμείνω πιστός όλα αυτά τα χρόνια. Ιδιαίτερα όταν νιώθω «πεσμένος» η προσευχή μού φέρνει ανακούφιση και με βοηθάει να διατηρώ τη χαρά μου. Η συνεχής επικοινωνία με τον Ιεχωβά με αναζωογονεί και ανανεώνει την αποφασιστικότητά μου να συνεχίσω. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο Ιεχωβά ακούει τις προσευχές των υπηρετών του και τους δίνει την ειρήνη διάνοιας που χρειάζονται.—Ψαλμός 51:17· 1 Πέτρου 5:7.

Πάνω από όλα, ενδυναμώνομαι κάθε φορά που θυμάμαι ότι ο Θεός θα θεραπεύσει τελικά όλους όσους θα ευλογηθούν με ζωή στον Παράδεισο υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Γιου του, του Ιησού Χριστού. Αρκετές  φορές τρέχουν δάκρυα χαράς στο πρόσωπό μου καθώς συλλογίζομαι αυτή την υπέροχη ελπίδα.—Ψαλμός 37:11, 29· Λουκάς 23:43· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Υπηρετώ ως Ολοχρόνιος Διάκονος

Γύρω στο 1991, αφού ανέλυσα την κατάστασή μου, συνειδητοποίησα ότι ο καλύτερος τρόπος για να μην ενδώσω στην αυτολύπηση ήταν να μένω απασχολημένος στη μετάδοση των πολύτιμων καλών νέων της Βασιλείας σε άλλους. Εκείνον το χρόνο, άρχισα να υπηρετώ ως ολοχρόνιος διάκονος.

Εφόσον είμαι ανάπηρος, δίνω μαρτυρία κυρίως μέσω επιστολών. Ωστόσο, για εμένα το γράψιμο δεν είναι εύκολο. Απαιτεί πραγματική προσπάθεια. Είναι δύσκολο να κρατώ σταθερά το στυλό με το χέρι μου, το οποίο έχει εξασθενήσει από τη μυϊκή ατροφία. Εντούτοις, με εγκαρτέρηση και προσευχή, δίνω μαρτυρία μέσω επιστολών επί 15 και πλέον χρόνια. Χρησιμοποιώ επίσης το τηλέφωνο για να κηρύττω στους ανθρώπους. Ποτέ δεν χάνω ευκαιρία να μιλήσω σχετικά με την ελπίδα μου για το νέο κόσμο και την Παραδεισιακή γη σε συγγενείς, φίλους και γείτονες οι οποίοι με επισκέπτονται στο σπίτι μου.

Ως αποτέλεσμα, έχω απολαύσει πολλές ενθαρρυντικές εμπειρίες. Χάρηκα πολύ βλέποντας έναν εγγονό μου, με τον οποίο μελετούσα τη Γραφή πριν από 12 περίπου χρόνια, να σημειώνει πνευματική πρόοδο και να δείχνει εκτίμηση για τη Βιβλική αλήθεια. Υποκινούμενος από τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή του, έχει παραμείνει όσιος και σταθερός στο ζήτημα της Χριστιανικής ουδετερότητας.

Μου φέρνει ιδιαίτερη ευχαρίστηση όταν άνθρωποι στους οποίους γράφω έρχονται σε επαφή μαζί μου για περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τη Γραφή. Ορισμένες φορές, μερικοί ζητούν περισσότερα Γραφικά έντυπα. Λόγου χάρη, μια κυρία μού τηλεφώνησε και με ευχαρίστησε για την ενθαρρυντική επιστολή που έστειλα στο σύζυγό της. Βρήκε πολύ ενδιαφέρουσες τις σκέψεις της επιστολής. Αυτό οδήγησε σε πολλές Γραφικές συζητήσεις με την ίδια και το σύζυγό της στο σπίτι μου.

Λαμπρή Προοπτική

Στο διάβα των ετών, έχω δει τον αριθμό των διαγγελέων της Βασιλείας να αυξάνεται σε αυτό το μέρος του κόσμου. Η μικρή Αίθουσα Βασιλείας δίπλα στο σπίτι του αδελφού μου, του Γιώργου, έχει επεκταθεί και ανακαινιστεί αρκετές φορές. Αποτελεί έναν όμορφο χώρο λατρείας, ο οποίος χρησιμοποιείται από δύο εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο πατέρας μου πέθανε το 1943 σε ηλικία 52 ετών. Αλλά τι πνευματική κληρονομιά άφησε πίσω του! Οχτώ από τα παιδιά του δέχτηκαν την αλήθεια και εξακολουθούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Στο χωριό Ξυλοφάγου, όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, καθώς και σε γειτονικά χωριά, υπάρχουν τώρα τρεις εκκλησίες, με ένα σύνολο 230 ευαγγελιζομένων της Βασιλείας!

Αυτά τα θετικά αποτελέσματα αποτελούν πηγή μεγάλης χαράς για εμένα. Τώρα, σε ηλικία 83 ετών, λέω με πεποίθηση τα λόγια του ψαλμωδού: «Τα χαιτοφόρα νεαρά λιοντάρια στερήθηκαν και πείνασαν· από εκείνους, όμως, που εκζητούν τον Ιεχωβά δεν θα λείψει τίποτα καλό». (Ψαλμός 34:10) Αναμένω με ενθουσιασμό τον καιρό κατά τον οποίο θα εκπληρωθεί η προφητεία που καταγράφεται στο εδάφιο Ησαΐας 35:6: «Εκείνον τον καιρό ο κουτσός θα σκαρφαλώνει σαν το ελάφι». Μέχρι τότε, είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω να υπηρετώ τον Ιεχωβά χαρούμενα παρά τις αναπηρίες μου.

[Χάρτης στη σελίδα 17]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΤΟΥΡΚΙΑ

ΣΥΡΙΑ

ΛΙΒΑΝΟΣ

ΚΥΠΡΟΣ

Λευκωσία

Ξυλοφάγου

Μεσόγειος Θάλασσα

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας στο Ξυλοφάγου, η οποία χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα

[Εικόνες στη σελίδα 18]

Με την Ευπρέπεια το 1946 και σήμερα

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Χαίρομαι να δίνω μαρτυρία μέσω τηλεφώνου και επιστολών