Βιογραφία

Επιτέλους η Οικογένειά μας Είναι Ενωμένη!

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΜΙΚΟ ΧΙΡΑΝΟ

Είχα βρει την καλύτερη οδό ζωής, και ήθελα να την ακολουθήσει και ο σύζυγός μου. Τελικά πέρασαν σαράντα δύο χρόνια μέχρι να συμβεί αυτό.

Ο ΣΥΖΥΓΟΣ μου και εγώ παντρευτήκαμε το 1951, όταν ήμουν 21 ετών. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, είχαμε δύο γιους και η ζωή μου φαινόταν ευτυχισμένη από κάθε άποψη.

Κάποια μέρα το 1957, η μεγαλύτερη αδελφή μου μού είπε ότι την επισκεπτόταν μια ιεραπόστολος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Παρότι η αδελφή μου ήταν Βουδίστρια, άρχισε να μελετάει τη Γραφή με την ιεραπόστολο και παρότρυνε και εμένα να τη μελετήσω. Συμφώνησα. Επειδή πήγαινα σε κάποια Προτεσταντική εκκλησία, θα μπορούσα να επισημάνω τα λάθη των Μαρτύρων του Ιεχωβά—ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Σύντομα διαπίστωσα πόσο λίγα ήξερα για τη Γραφή. Χρειάστηκε να ρωτήσω την ιεραπόστολο: «Ποιος είναι ο Ιεχωβά;» Δεν είχα ακούσει ποτέ να χρησιμοποιείται αυτό το όνομα στην εκκλησία μου. Η ιεραπόστολος, η Δάφνη Κουκ (αργότερα Πετίτ), έστρεψε την προσοχή μου στο εδάφιο Ησαΐας 42:8, το οποίο δηλώνει σαφώς ότι Ιεχωβά είναι το όνομα του Παντοδύναμου Θεού. Η Δάφνη απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μου χρησιμοποιώντας τη Γραφή.

Έκανα στον ιερέα μου τις ίδιες ερωτήσεις. Εκείνος μου είπε: «Το να κάνεις ερωτήσεις είναι αμαρτία. Απλώς πίστευε ό,τι σου λένε». Παρότι δεν πίστευα ότι το να κάνω ερωτήσεις ήταν λάθος, επί έξι μήνες πήγαινα στην εκκλησία κάθε Κυριακή πρωί και παρακολουθούσα τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά το απόγευμα.

Η Επίδραση στο Γάμο Μου

Όσα μάθαινα από τη Γραφή με συνάρπαζαν και τα μετέδιδα στο σύζυγό μου, τον Καζουχίκο.  Ύστερα από κάθε μελέτη και συνάθροιση, του έλεγα όσα είχα μάθει. Ως αποτέλεσμα άρχισε να πνέει ένας «ψυχρός άνεμος» ανάμεσά μας. Εκείνος δεν ήθελε να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ωστόσο, η μελέτη της Γραφής μού έφερνε τόση ικανοποίηση ώστε συνέχισα να μελετάω και να συναναστρέφομαι με τους Μάρτυρες.

Προτού φύγω από το σπίτι τα βράδια των συναθροίσεων, έφτιαχνα στον Καζουχίκο αγαπημένα του φαγητά, αλλά εκείνος άρχισε να τρώει έξω. Όταν επέστρεφα σπίτι μετά τις συναθροίσεις, ήταν κακοδιάθετος και δεν μιλούσε. Έπειτα από δύο ή τρεις μέρες, η διάθεσή του βελτιωνόταν, αλλά τότε έφτανε η στιγμή για την επόμενη συνάθροιση.

Περίπου εκείνον τον καιρό, έπαθα φυματίωση, μια ασθένεια από την οποία είχαν ήδη πεθάνει αρκετοί από την οικογένεια του συζύγου μου. Ο Καζουχίκο ανησύχησε πολύ και μου είπε πως, όταν θα βελτιωνόταν η υγεία μου, θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε μου άρεσε. Το μόνο που του ζήτησα ήταν να δείχνει συγκαταβατικότητα όταν θα παρακολουθούσα τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις μου και αυτός συμφώνησε.

Χρειάστηκαν έξι μήνες για την ανάρρωσή μου, και στη διάρκεια αυτής της περιόδου έκανα εντατική μελέτη της Γραφής. Έψαχνα για αντιφάσεις στις διδασκαλίες των Μαρτύρων, σκεπτόμενη ότι θα σταματούσα τη μελέτη μου αν έβρισκα έστω και μία. Δεν μπόρεσα να βρω καμία. Αντίθετα, τα λάθη της Προτεσταντικής Εκκλησίας ήταν ολοφάνερα. Γνώρισα την αγάπη και τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά και διέκρινα το όφελος που προκύπτει όταν ζούμε σύμφωνα με τους νόμους του.

Αφού ανέρρωσα, ο σύζυγός μου τήρησε την υπόσχεσή του και δεν μου εναντιωνόταν στο να πηγαίνω στις συναθροίσεις. Συνέχισα να προοδεύω πνευματικά και, το Μάιο του 1958, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Λαχταρούσα να είμαστε ενωμένοι ως οικογένεια στη λατρεία του αληθινού Θεού.

Βοηθώ τα Παιδιά μου Πνευματικά

Οι γιοι μου έρχονταν πάντοτε μαζί μου στις συναθροίσεις και στο έργο κηρύγματος, αλλά μερικά πράγματα που συνέβησαν με έκαναν να διακρίνω ότι όντως προόδευαν σε Γραφική γνώση. Κάποια μέρα ο Μασαχίκο, ο εξάχρονος γιος μου, έπαιζε έξω από το σπίτι. Άκουσα έναν δυνατό θόρυβο και κάποιον να ουρλιάζει. Μια γειτόνισσα όρμησε στο σπίτι μου φωνάζοντας ότι ένα αυτοκίνητο είχε χτυπήσει το γιο μου. Ήταν άραγε νεκρός; Προσπάθησα πολύ να κρατήσω την ψυχραιμία μου καθώς έσπευσα έξω. Η θέα του διαλυμένου ποδηλάτου με έκανε να τρέμω, αλλά τότε είδα τον Μασαχίκο να έρχεται προς το μέρος μου, έχοντας μόνο ελαφρά τραύματα. Καθώς γαντζώθηκε πάνω μου, είπε: «Μαμά, ο Ιεχωβά με βοήθησε, έτσι δεν είναι;» Βλέποντάς τον ζωντανό και ακούγοντας εκείνα τα όμορφα λόγια έβαλα τα κλάματα.

Κάποια άλλη μέρα, στη διακονία, συναντήσαμε έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος φώναξε: «Τι νομίζεις ότι κάνεις σέρνοντας μαζί σου ένα μικρό παιδί; Το λυπάμαι». Προτού προλάβω να απαντήσω, ο οχτάχρονος Τομογιόσι είπε: «Κύριε, δεν με αναγκάζει η μητέρα μου να κηρύττω. Κηρύττω επειδή θέλω να υπηρετώ τον Ιεχωβά». Ο ηλικιωμένος κύριος απλώς κοίταζε άφωνος.

Από πνευματική άποψη, οι γιοι μου ήταν παιδιά  χωρίς πατέρα. Επαφιόταν σε εμένα να τους διδάξω τις Γραφικές αλήθειες, παρότι η ίδια είχα πολλά ακόμη να μάθω. Καλλιεργούσα την αγάπη μου, την πίστη μου και το ζήλο μου και προσπαθούσα να θέτω καλό παράδειγμα. Ευχαριστούσα καθημερινά τον Ιεχωβά μπροστά στα παιδιά. Τους έλεγα τις εμπειρίες που είχα στο έργο κηρύγματος. Αυτό τα ενθάρρυνε. Όταν ρωτήθηκαν αργότερα γιατί έγιναν σκαπανείς, δηλαδή ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, απάντησαν: «Βλέπαμε ότι η μητέρα μας ήταν ευτυχισμένη καθώς υπηρετούσε ως σκαπάνισσα και θέλαμε και εμείς να είμαστε ευτυχισμένοι».

Πρόσεχα πολύ ώστε να μη μιλώ υποτιμητικά για τον πατέρα τους ή για οποιονδήποτε στην εκκλησία. Αντιλαμβανόμουν ότι η αρνητική ομιλία θα μπορούσε να έχει επιβλαβή επίδραση στα παιδιά μου. Θα μπορούσαν να χάσουν το σεβασμό τους, όχι μόνο για το άτομο για το οποίο λέγονταν κατηγορίες, αλλά και για το άτομο που τις έλεγε.

Υπερνίκηση των Εμποδίων που Επηρεάζουν την Πρόοδο

Το 1963, η οικογένειά μας μετακόμισε στην Ταϊβάν λόγω της εργασίας του συζύγου μου. Ο ίδιος μου είπε ότι αν κήρυττα στην ιαπωνική κοινότητα εκεί, θα προκαλούσα τη δυσαρέσκεια. Θα μας έστελναν πίσω στην Ιαπωνία και αυτό θα δημιουργούσε προβλήματα στην εταιρία του. Ήθελε να μας κρατήσει σε απόσταση από τους Μάρτυρες.

Στην Ταϊβάν, όπου όλες οι συναθροίσεις διεξάγονταν στην κινεζική, οι Μάρτυρες μας καλωσόρισαν θερμά. Αποφάσισα να μάθω την κινεζική ώστε να μπορώ να δίνω μαρτυρία στους ντόπιους αντί στους Ιάπωνες. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούσα να αποφεύγω τα προβλήματα για τα οποία είχε κάνει λόγο ο σύζυγός μου.

Η φιλία μας με τους Μάρτυρες στην Ταϊβάν μάς ενίσχυσε. Ένα ζευγάρι ιεραποστόλων, ο Χάρβεϊ και η Κάθι Λόγκαν, μας βοήθησαν πάρα πολύ. Ο αδελφός Λόγκαν έγινε ο πνευματικός πατέρας των παιδιών μου. Τους έδειξε ότι η ζωή στην υπηρεσία του Ιεχωβά δεν είναι άχαρη και περιοριστική. Πιστεύω ότι οι γιοι μου αποφάσισαν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά τότε που βρισκόμασταν στην Ταϊβάν.

Ο Τομογιόσι και ο Μασαχίκο πήγαν σε αμερικανικό σχολείο, όπου έμαθαν την αγγλική καθώς και την κινεζική. Αυτή η εκπαίδευση τους εξάρτισε για τη μελλοντική τους υπηρεσία ως διακόνων του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά. Είμαι βαθιά ευγνώμων στον Ιεχωβά που μετέτρεψε μια πιθανώς δύσκολη για εμάς περίοδο σε καιρό διαρκών ευλογιών. Έπειτα από τριάμισι αξιομνημόνευτα χρόνια στην Ταϊβάν, η οικογένειά μας επέστρεψε στην Ιαπωνία.

Τα αγόρια ήταν τώρα έφηβοι και άρχισαν να επιζητούν ανεξαρτησία. Δαπάνησα πολλές ώρες για να τα λογικέψω με βάση τις Γραφικές αρχές, και ο Ιεχωβά τα βοήθησε σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Όταν ο Τομογιόσι τελείωσε το λύκειο, έγινε σκαπανέας. Μπόρεσε να βοηθήσει  τέσσερα άτομα να αφιερωθούν και να βαφτιστούν τα πρώτα λίγα χρόνια που έκανε σκαπανικό. Ο Μασαχίκο ακολούθησε το παράδειγμα του αδελφού του και έγινε σκαπανέας αμέσως μόλις τελείωσε το γυμνάσιο. Βοήθησε τέσσερις νεαρούς να γίνουν Μάρτυρες στα πρώτα τέσσερα χρόνια που έκανε σκαπανικό.

Κατόπιν ο Ιεχωβά ευλόγησε τα παιδιά ακόμη περισσότερο. Ο Τομογιόσι μελετούσε με το σύζυγο μιας γυναίκας την οποία είχα βοηθήσει να μάθει τις Γραφικές αλήθειες. Οι δύο κόρες τους έγιναν επίσης Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αργότερα, ο Τομογιόσι παντρεύτηκε τη μεγαλύτερη, τη Νομπούκο, και ο Μασαχίκο παντρεύτηκε τη μικρότερη, τη Μασάκο. Ο Τομογιόσι και η Νομπούκο υπηρετούν τώρα στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ο Μασαχίκο και η Μασάκο είναι ιεραπόστολοι στην Παραγουάη.

Σταδιακές Αλλαγές στο Σύζυγό Μου

Ο σύζυγός μου φαινόταν αδιάφορος για την πίστη μας εκείνα τα χρόνια, αλλά εμείς διακρίναμε ενδείξεις ότι άλλαζε. Όταν άλλοι μου εναντιώνονταν, εκείνος υπεράσπιζε τις πεποιθήσεις μου και στην πραγματικότητα υποστήριζε τις Γραφικές αλήθειες χωρίς να το συνειδητοποιεί. Βοηθούσε από υλική άποψη Μάρτυρες που είχαν ανάγκη. Στο σύντομο λόγο που έβγαλε στο γάμο ενός από τους γιους μας, είπε: «Το να διδάσκει κάποιος στους ανθρώπους το σωστό τρόπο ζωής είναι το καλύτερο έργο που υπάρχει, καθώς και το δυσκολότερο. Οι γιοι μου και οι σύζυγοί τους έχουν επιλέξει αυτόν το δυσκολότερο δρόμο ως σταδιοδρομία τους. Παρακαλώ βοηθήστε τους». Όλα αυτά με έκαναν να πιστεύω ότι οπωσδήποτε θα ενωνόταν μαζί μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Διευθετούσα να υπάρχει συναναστροφή με άλλους Μάρτυρες στο σπίτι μας. Προσκαλούσα τον Καζουχίκο στις Χριστιανικές συναθροίσεις και συνελεύσεις καθώς επίσης στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Όταν του το επέτρεπε η εργασία του παρευρισκόταν, αν και ερχόταν με βαριά καρδιά. Πολλές φορές νόμιζα ότι θα δεχόταν να κάνει Γραφική μελέτη, και γι’ αυτό προσκαλούσα Χριστιανούς πρεσβυτέρους στο σπίτι. Αλλά εκείνος αρνούνταν να μελετήσει. Αναρωτιόμουν τι δεν πήγαινε καλά.

Έρχονταν στο μυαλό μου τα λόγια του αποστόλου Πέτρου: «Εσείς, γυναίκες, να υποτάσσεστε στους συζύγους σας, ώστε αν κάποιοι δεν είναι υπάκουοι στο λόγο, να κερδηθούν χωρίς το λόγο μέσω της διαγωγής των γυναικών τους, επειδή θα έχουν γίνει αυτόπτες μάρτυρες της αγνής διαγωγής σας που συνοδεύεται από βαθύ σεβασμό». (1 Πέτρου 3:1, 2) Συνειδητοποίησα ότι δεν ακολουθούσα πάντοτε εκείνη τη συμβουλή. Για να συμμορφωθώ πλήρως με αυτήν, χρειαζόταν να βελτιώσω την πνευματικότητά μου.

Το 1970, άρχισα το σκαπανικό με στόχο να γίνω πιο πνευματικό άτομο. Πέρασαν δέκα χρόνια, κατόπιν 20. Ωστόσο, δεν διέκρινα πνευματική αλλαγή στο σύζυγό μου. Κάποια σπουδάστρια της Γραφής παρατήρησε κάποτε: «Πρέπει να είναι σκληρό να βοηθάς άλλους ανθρώπους ενώ δεν μπορείς να βοηθήσεις το δικό σου σύζυγο». Αυτό ήταν αποθαρρυντικό, αλλά δεν παραιτήθηκα.

Προς το τέλος της δεκαετίας του 1980, οι γονείς μας ήταν στα τελευταία τους. Η φροντίδα τους και η εκπλήρωση των άλλων μου καθηκόντων ήταν κάτι που προκαλούσε εξάντληση και άγχος. Επί χρόνια, όλοι τους είχαν εναντιωθεί στην πίστη μου στον Ιεχωβά, αλλά εγώ προσπαθούσα να τους δείχνω όσο πιο πολλή αγάπη μπορούσα. Η 96χρονη μητέρα μου, λίγο πριν από το θάνατό της, μου είπε: «Σουμίκο, αν αναστηθώ θα ακολουθήσω τη θρησκεία σου». Αντιλήφθηκα ότι οι προσπάθειές μου δεν ήταν μάταιες.

Ο σύζυγός μου παρατήρησε όλα όσα είχα κάνει για χάρη των γονέων μας. Προκειμένου να δείξει την εκτίμησή του, άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις τακτικά. Το έκανε αυτό επί χρόνια αλλά δεν σημείωνε καμία ουσιαστική πνευματική πρόοδο. Εγώ εξακολούθησα να προσπαθώ να κάνω πράγματα που τον ευχαριστούσαν. Προσκαλούσα φίλους του, ακόμη δε και αλλοδαπούς συναδέλφους του, στο σπίτι μας για γεύμα. Συμμετείχα μαζί του σε αναψυχή. Όταν ο αναμενόμενος αριθμός ωρών για την υπηρεσία σκαπανέα μειώθηκε, μπορούσα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο μαζί του.

Η Συνταξιοδότηση Φέρνει μια Αλλαγή

Ο σύζυγός μου συνταξιοδοτήθηκε το 1993. Τώρα, σκέφτηκα, θα έχει επιτέλους χρόνο για  να μελετήσει τη Γραφή. Αλλά εκείνος έλεγε ότι το να λατρεύει τον Θεό μόνο και μόνο επειδή είχε χρόνο θα ήταν βλασφημία. Αντίθετα, έλεγε ότι θα λάτρευε τον Θεό όταν η καρδιά του τον υποκινούσε να το κάνει αυτό και ότι εγώ δεν έπρεπε να τον πιέζω.

Κάποια μέρα ο Καζουχίκο με ρώτησε αν θα αφιέρωνα σε εκείνον την υπόλοιπη ζωή μου. Αυτό με πλήγωσε διότι είχα κάνει όλα όσα μπορούσα για χάρη του από τότε που τον παντρεύτηκα. Είχα προσπαθήσει πολύ σκληρά να τον κάνω ευτυχισμένο, αλλά εκείνος ένιωθε ότι ζούσα περισσότερο για τον Ιεχωβά παρά για τον ίδιο. Αφού το σκέφτηκα για λίγο, του είπα ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο για αυτόν. Αν, όμως, συμμετείχε σε όσα έκανα εγώ, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μαζί μια υπέροχη καινούρια ζωή η οποία θα διαρκούσε, όχι για λίγα ακόμη χρόνια, αλλά για πάντα. Επί μέρες, ο σύζυγός μου δεν απαντούσε. Τελικά ρώτησε: «Λοιπόν, θα μελετήσεις μαζί μου τη Γραφή;» Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτά τα λόγια η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

Αρχικά, διευθέτησα ώστε ένας Χριστιανός πρεσβύτερος να κάνει μελέτη με το σύζυγό μου, αλλά εκείνος μου είπε: «Δεν θα κάνω μελέτη με κανέναν άλλον εκτός από εσένα». Έτσι λοιπόν, αρχίσαμε καθημερινή μελέτη της Γραφής. Εφόσον εγώ ανήκω σε κινεζόφωνη εκκλησία και ο σύζυγός μου μιλάει με ευχέρεια αυτή τη γλώσσα, κάναμε μελέτη στην κινεζική. Διαβάσαμε επίσης ολόκληρη τη Γραφή μαζί σε λιγότερο από έναν χρόνο.

Εκείνον τον καιρό, κάποιος πρεσβύτερος στην κινεζόφωνη εκκλησία, μαζί με τη σύζυγό του, ενδιαφέρθηκε για εμάς ως ζευγάρι. Παρότι ήταν νεότεροι από τα παιδιά μας, έγιναν αληθινοί φίλοι μας. Πολλοί άλλοι Μάρτυρες έδειξαν επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο σύζυγό μου. Ήταν φιλόξενοι απέναντί μας και συζητούσαν με τον Καζουχίκο λες και ήταν ο πατέρας τους. Αυτό τον έκανε πολύ ευτυχισμένο.

Κάποια μέρα ήρθε στο σπίτι μια πρόσκληση η οποία απευθυνόταν στο σύζυγό μου για έναν γάμο που θα γινόταν στην εκκλησία. Αυτή η αναγνώριση που έλαβε ως κεφαλή της οικογένειας τον άγγιξε βαθιά και αποφάσισε να παρευρεθεί. Σύντομα ανοίχτηκε στους Μάρτυρες και άρχισε να μελετάει τη Γραφή με έναν Χριστιανό πρεσβύτερο. Η Γραφική του μελέτη, η παρακολούθηση των συναθροίσεων και η αγάπη της εκκλησίας τον βοήθησαν να σημειώσει καλή πνευματική πρόοδο.

Επιτέλους μια Ενωμένη Οικογένεια

Το Δεκέμβριο του 2000, ο σύζυγός μου βαφτίστηκε συμβολίζοντας την αφιέρωσή του στον Ιεχωβά. Οι γιοι μου και οι σύζυγοί τους ήρθαν από πολύ μακριά για να δουν αυτό το σύγχρονο «θαύμα». Χρειάστηκαν 42 χρόνια, αλλά επιτέλους είμαστε ενωμένη οικογένεια.

Τώρα κάθε πρωί, εξετάζουμε οι δυο μας το εδάφιο της ημέρας και διαβάζουμε μαζί τη Γραφή. Κάθε μέρα, απολαμβάνουμε πνευματικές συζητήσεις και συμμετέχουμε σε πνευματικές δραστηριότητες. Ο σύζυγός μου είναι τώρα διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία και πρόσφατα εκφώνησε μια δημόσια Γραφική διάλεξη στην κινεζική. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που μας ένωσε. Μαζί με όλα τα οικεία και αγαπητά μου πρόσωπα, αποβλέπω στον καιρό κατά τον οποίο θα υποστηρίζω το όνομα και την κυριαρχία του για όλη την αιωνιότητα.

[Χάρτης στη σελίδα 13]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΙΝΑ

ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ

Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας

ΙΑΠΩΝΙΑ

Τόκιο

Θάλασσα της Ιαπωνίας

ΤΑΪΒΑΝ

Ταϊπέι

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Με την οικογένειά μου το 1958, το έτος που βαφτίστηκα

[Εικόνες στη σελίδα 13]

Ενισχυθήκαμε πνευματικά από φίλους όπως ο Χάρβεϊ και η Κάθι Λόγκαν όταν μετακομίσαμε από το Τόκιο στην Ταϊπέι

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Σήμερα η οικογένειά μου είναι ενωμένη στην αληθινή λατρεία