Βιογραφία

Ο Ιεχωβά Αντάμειψε Πλούσια την Επιθυμία μου να Γίνω Ιεραπόστολος

Αφήγηση από τη Σίλα Γουίνφιλντ ντα Κονσεϊσάο

Κάποια ιεραπόστολος που είχε έρθει για επίσκεψη από την Αφρική μάς είπε κάποτε ότι στο διορισμό της όλοι την προσκαλούσαν μέσα και άκουγαν προσεκτικά τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. “Πόσο θα μου άρεσε να εργάζομαι σε έναν τέτοιον τομέα!”, σκέφτηκα. Αυτή η συζήτηση εμφύτευσε μέσα μου, σε ηλικία 13 ετών, την επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος.

ΩΣΤΟΣΟ, η οικογένειά μας άρχισε να μαθαίνει για τον Ιεχωβά πολύ νωρίτερα. Ένα πρωινό του 1939, δύο καλοντυμένοι νεαροί χτύπησαν την πόρτα μας στο Χέμελ Χέμπστεντ, λίγο έξω από το Ευρύτερο Λονδίνο στην Αγγλία. Ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εγώ είχα γεννηθεί ακριβώς τον προηγούμενο χρόνο, γι’ αυτό και δεν θυμάμαι την επίσκεψη. Η μητέρα μου, για να τους διώξει, τους είπε ότι ο πατέρας μου μπορεί να ενδιαφερόταν αλλά δεν θα γυρνούσε στο σπίτι πριν από τις 9:00 μ.μ. Πόσο εξεπλάγη όταν αυτοί επέστρεψαν το ίδιο κιόλας βράδυ! Αφού ο πατέρας μου, ο Χένρι Γουίνφιλντ, βεβαιώθηκε για τη στάση τους στα πολιτικά και εθνικιστικά ζητήματα, τους προσκάλεσε μέσα και δέχτηκε Γραφική μελέτη. Προόδευσε γρήγορα μέχρι το βάφτισμα. Λίγα χρόνια αργότερα, η μητέρα μου, η Κάθλιν, άρχισε και αυτή μελέτη. Βαφτίστηκε το 1946.

Το 1948, άρχισα να συμμετέχω τακτικά στο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Σκέφτηκα ότι θα χρειαζόμουν ένα ρολόι για να αναφέρω με ακρίβεια το χρόνο που δαπανούσα στη διακονία. Αν ήμασταν φρόνιμα παιδιά, συνήθως μας έδιναν για χαρτζιλίκι ένα νόμισμα των έξι πενών κάθε Σάββατο. Αποταμίευα  το νόμισμά μου επί δύο χρόνια σχεδόν ώστε να αγοράσω το φτηνότερο ρολόι που υπήρχε τότε. Ωστόσο, ο Ρέι, ο μικρότερος από τους δύο αδελφούς μου, ζητούσε πάντοτε από τον πατέρα μου δύο νομίσματα των τριών πενών, ποτέ ένα νόμισμα των έξι πενών. Κάποια μέρα επέμενε τόσο πολύ να του δώσουν δύο νομίσματα ώστε ο πατέρας μου θύμωσε. Ο Ρέι άρχισε να κλαίει και είπε ότι χρειαζόταν δύο νομίσματα των τριών πενών λόγω ενός μυστικού που είχε με τον Ιεχωβά. Τελικά ο Ρέι εξήγησε: «Το ένα νόμισμα των τριών πενών είναι για το κουτί συνεισφορών και το άλλο για εμένα». Η μητέρα μου έκλαψε από χαρά, ο πατέρας μου φρόντισε γρήγορα να βρει ψιλά και εγώ έμαθα πόσο σπουδαίο είναι να υποστηρίζουμε οικονομικά το έργο της Βασιλείας.

Εκείνον τον καιρό, ο πατέρας μου έκανε διευθετήσεις ώστε να μετακομίσουμε εκεί όπου η ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας ήταν μεγαλύτερη. Το 1949 πούλησε το αγρόκτημά του και το λατομείο αμμοχάλικου που είχε και άρχισε το σκαπανικό, υπηρετώντας ως ολοχρόνιος διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εγώ βαφτίστηκα στις 24 Σεπτεμβρίου 1950, συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά. Έκτοτε, κατά τις καλοκαιρινές μας διακοπές, έκανα σκαπανικό διακοπών (τώρα βοηθητικό σκαπανικό), αφιερώνοντας 100 ώρες το μήνα στη διακονία. Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σύντομα αναπτύχθηκε στην καρδιά μου ισχυρή επιθυμία να κάνω ακόμη περισσότερα για την προώθηση της αγνής λατρείας.

Η Επιθυμία μου να Γίνω Ιεραπόστολος

Το 1951, ο πατέρας μου διορίστηκε στο Μπίντεφορντ, στο Βόρειο Ντέβον. Λίγο μετά την άφιξή μας εκεί, η ιεραπόστολος που υπηρετούσε στην Αφρική επισκέφτηκε την εκκλησία μας, όπως ανέφερα στην αρχή. Έπειτα από αυτό, η επιθυμία μου να γίνω ιεραπόστολος επηρέαζε όλες τις αποφάσεις μου. Οι καθηγητές στο σχολείο γνώριζαν το στόχο μου και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να με μεταπείσουν, ελπίζοντας ότι θα επιδίωκα κοσμική σταδιοδρομία. Εντούτοις, την τελευταία μου ημέρα στο σχολείο, όταν πήγα στο γραφείο των καθηγητών για να τους ευχαριστήσω και να τους αποχαιρετήσω, ένας από αυτούς είπε: «Συγχαρητήρια! Είσαι η μόνη μαθήτρια που ξέρει πραγματικά τι θέλει στη ζωή. Ελπίζουμε να πετύχεις το στόχο σου».

Χωρίς να χάσω χρόνο, βρήκα εργασία μερικής απασχόλησης, και την 1η Δεκεμβρίου 1955 έγινα τακτική σκαπάνισσα. Αργότερα, η μητέρα μου και τα αδέλφια μου έγιναν και αυτοί σκαπανείς. Έτσι λοιπόν, επί αρκετά χρόνια, όλοι στην οικογένεια βρίσκονταν στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Στην Ιρλανδία

Έναν χρόνο αργότερα, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στην Ιρλανδία. Αυτό ήταν ένα βήμα για να πετύχω το στόχο που είχα να γίνω ιεραπόστολος. Το Φεβρουάριο του 1957, μαζί με δύο άλλες νεαρές σκαπάνισσες, την Τζουν Νάπιερ και την Μπέριλ Μπάρκερ, έφτασα στο Κορκ, στη νότια Ιρλανδία.

Η υπηρεσία αγρού στην Ιρλανδία ήταν δύσκολη. Υπήρχε πολλή εναντίωση από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Μάθαμε να βεβαιωνόμαστε  ότι υπήρχε διέξοδος από τις πολυκατοικίες ή τα συγκροτήματα κατοικιών σε περίπτωση που χρειαζόταν να φύγουμε βιαστικά. Συνήθως κρύβαμε τα ποδήλατά μας λίγο πιο πέρα, αλλά πολλές φορές κάποιος τα έβρισκε και έκοβε ή ξεφούσκωνε τα λάστιχα.

Κάποια φορά, ενόσω η Μπέριλ και εγώ επισκεπτόμασταν τους κατοίκους ενός μεγάλου συγκροτήματος κατοικιών, μια ομάδα παιδιών άρχισε να μας βρίζει και να μας πετροβολάει. Γι’ αυτό μπήκαμε σε ένα γαλακτοπωλείο, το οποίο ήταν μέρος κάποιου σπιτιού. Ένας όχλος άρχισε να συγκεντρώνεται απέξω. Εφόσον στην Μπέριλ άρεσε το γάλα, ήπιε πολύ αργά δυο τρία ποτήρια ελπίζοντας να διαλυθεί ο όχλος, αλλά μάταια. Τότε, μπήκε στο μαγαζί ένας νεαρός ιερέας. Νομίζοντας ότι ήμασταν επισκέπτριες, είπε ότι θα ήθελε να μας ξεναγήσει. Πρώτα, όμως, μας πήγε σε ένα άλλο δωμάτιο του σπιτιού και, ενώ εμείς καθόμασταν αμίλητες, εκείνος μετάλαβε κάποιον ετοιμοθάνατο ηλικιωμένο. Κατόπιν φύγαμε από το σπίτι μαζί με τον ιερέα. Βλέποντάς μας να συνομιλούμε φιλικά μαζί του, ο όχλος διαλύθηκε.

Στη Γαλαάδ

Το 1958 διεξάχθηκε στη Νέα Υόρκη η Διεθνής Συνέλευση «Θείον Θέλημα». Ο πατέρας μου θα πήγαινε, και ήθελα να πάω και εγώ αλλά δεν είχα χρήματα. Τότε πέθανε απροσδόκητα η γιαγιά μου και μου άφησε 100 λίρες Αγγλίας. Το εισιτήριο μετ’ επιστροφής για τη συνέλευση κόστιζε 96 λίρες, και έτσι έκλεισα αμέσως θέση για την πτήση.

Λίγο αργότερα, μας επισκέφτηκε κάποιος εκπρόσωπος από το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βρετανία και πρότρεψε όλους τους ειδικούς σκαπανείς που θα πήγαιναν στη συνέλευση να κάνουν αίτηση για ιεραποστολική εκπαίδευση στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αφτιά μου! Έδωσε αιτήσεις σε όλους εκτός από εμένα. Ήμουν πολύ μικρή. Ζήτησα να συμπεριληφθώ, εξηγώντας ότι είχα ήδη φύγει από την πατρίδα μου και ουσιαστικά βρισκόμουν σε ιεραποστολικό διορισμό. Βλέποντας την αποφασιστικότητά μου, μού έδωσε αίτηση. Πόσο ένθερμα προσευχόμουν να γίνω δεκτή! Η απάντηση ήρθε σύντομα και προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη Γαλαάδ.

Προς μεγάλη μου χαρά, συμπεριλήφθηκα στην 33η τάξη της Γαλαάδ, μαζί με 81 άλλους σκαπανείς από 14 χώρες. Οι πέντε μήνες των μαθημάτων πέρασαν γρήγορα. Προς το τέλος, ο αδελφός Νάθαν Ο. Νορ μάς εκφώνησε μια υποκινητική τετράωρη ομιλία. Παρότρυνε όσους μπορούσαν να παραμείνουν άγαμοι να το κάνουν αυτό. (1 Κορινθίους 7:37, 38) Αλλά σε όσους από εμάς επιθυμούσαν να παντρευτούν κάποια μέρα, πρότεινε να κάνουμε έναν κατάλογο με τις προσωπικές μας απαιτήσεις για τον κατάλληλο γαμήλιο σύντροφο. Κατόπιν, αν εμφανιζόταν κάποιος πιθανός υποψήφιος, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε το άτομο υπό το φως αυτών των απαιτήσεων.

Ο προσωπικός μου κατάλογος απαιτήσεων για  τον υποψήφιο σύζυγό μου περιλάμβανε τα ακόλουθα: Θα έπρεπε να είναι ιεραπόστολος και να αγαπάει τον Ιεχωβά, να γνωρίζει περισσότερα για τη Γραφική αλήθεια από εμένα, να είναι διατεθειμένος να μην κάνει παιδιά πριν από τον Αρμαγεδδώνα ώστε να συνεχίσουμε την ολοχρόνια υπηρεσία, να μιλάει αγγλικά με ευχέρεια και να είναι μεγαλύτερος από εμένα. Αυτός ο κατάλογος αποτέλεσε μεγάλη βοήθεια για εμένα, μια 20χρονη που ετοιμαζόταν να λάβει διορισμό σε μακρινή χώρα.

Στη Βραζιλία

Την Κυριακή 2 Αυγούστου 1959, αποφοιτήσαμε και πληροφορηθήκαμε τους διορισμούς μας. Η Βεχανούς Γιαζετζιάν, η Σάρα Γκρέκο, ο Ρέι και η Ίνγκερ Χάτφιλντ, η Σόνια Σπρινγκέιτ, η Ντορίν Χάινς και εγώ διοριστήκαμε στη Βραζιλία και ήμασταν κατενθουσιασμένοι. Εγώ φανταζόμουν δάση, φίδια, καουτσουκόδεντρα και ιθαγενείς Ινδιάνους. Ωστόσο, τι έκπληξη ένιωσα όταν έφτασα! Αντί για το βροχερό δάσος του Αμαζονίου, βρήκα το Ρίο ντε Τζανέιρο, μια ηλιόλουστη και σύγχρονη πόλη, που ήταν τότε η πρωτεύουσα της χώρας.

Η αρχική δυσκολία μας ήταν να μάθουμε την πορτογαλική. Τον πρώτο μήνα, μελετούσαμε 11 ώρες την ημέρα. Αφού κήρυξα στο Ρίο και έμεινα για λίγο στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά που βρισκόταν εκεί, στάλθηκα σε κάποιον ιεραποστολικό οίκο στο Πιρασικάμπα, στην Πολιτεία Σάο Πάολο και, αργότερα, σε κάποιον ιεραποστολικό οίκο στο Πόρτο Αλέγκρε, στην Πολιτεία Ρίο Γκράντε ντου Σουλ.

Κατόπιν, στις αρχές του 1963, προσκλήθηκα να εργαστώ στο Μπέθελ, στο Μεταφραστικό Τμήμα. Ο Φλοριάνο Ιγκνέζ ντα Κονσεϊσάο, ο οποίος μας είχε διδάξει την πορτογαλική όταν πρωτοήρθαμε, ήταν υπεύθυνος του τμήματος. Γνώρισε την αλήθεια το 1944, όταν υπήρχαν μόνο 300 περίπου Μάρτυρες στη Βραζιλία, και παρακολούθησε την 22η τάξη της Γαλαάδ. Μια μέρα, μερικούς μήνες αργότερα, ο αδελφός Κονσεϊσάο μου ζήτησε να μείνω για λίγο το μεσημέρι διότι ήθελε να μου μιλήσει. Στην αρχή ανησύχησα. Μήπως είχα κάνει κάτι κακό; Όταν χτύπησε τελικά το κουδούνι για το γεύμα, τον ρώτησα τι ήθελε να μου πει και εκείνος μου απάντησε: «Θέλεις να με παντρευτείς;» Έμεινα άναυδη. Ζήτησα λίγο χρόνο για να σκεφτώ το ζήτημα και πήγα βιαστικά στο μεσημεριανό γεύμα.

Ο Φλοριάνο δεν ήταν ο πρώτος αδελφός που εκδήλωσε ενδιαφέρον για εμένα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όμως, κανένας δεν είχε ανταποκριθεί στις προσωπικές μου απαιτήσεις για κατάλληλο γαμήλιο σύντροφο. Πιστεύω ότι ο κατάλογός μου με βοήθησε να μην πάρω λάθος απόφαση. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Φλοριάνο πληρούσε όλες μου τις απαιτήσεις! Ως εκ τούτου, παντρευτήκαμε στις 15 Μαΐου 1965.

Αντιμέτωποι με τις Δυσκολίες της Αρρώστιας

Ο γάμος έχει αποτελέσει χαρωπή εμπειρία για τον Φλοριάνο και για εμένα, παρά τις δυσκολίες που έχουμε αντιμετωπίσει. Μία από αυτές ήταν τα προβλήματα υγείας του Φλοριάνο, τα οποία άρχισαν λίγο πριν από το γάμο μας. Μερικά χρόνια νωρίτερα, ο αριστερός του πνεύμονας είχε πάθει ατελεκτασία και άρχισε τώρα να υποφέρει πολύ από τα επακόλουθα. Ως αποτέλεσμα, φύγαμε από το Μπέθελ και διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στην Τερεζόπολη, στα ορεινά της Πολιτείας Ρίο ντε Τζανέιρο. Ελπίζαμε ότι το κλίμα εκεί θα τον βοηθούσε να αναρρώσει.

Επιπρόσθετα, το Δεκέμβριο του 1965 έμαθα ότι η μητέρα μου ήταν σοβαρά άρρωστη με καρκίνο. Αλληλογραφούσαμε τακτικά, αλλά δεν την είχα δει επί εφτά χρόνια. Γι’ αυτό, εκείνη πλήρωσε τα εισιτήρια για να πάμε στην Αγγλία να τη δούμε. Η μητέρα μου έκανε εγχείρηση, αλλά οι γιατροί δεν μπορούσαν να αφαιρέσουν τον καρκίνο. Παρότι ήταν κλινήρης και πολύ άρρωστη, διατηρούσε την επιθυμία της να συμμετέχει στο έργο κηρύγματος. Είχε μια γραφομηχανή στην κρεβατοκάμαρά της ώστε να μπορεί να υπαγορεύει επιστολές. Έδινε επίσης σύντομη μαρτυρία στους επισκέπτες. Πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1966. Τον ίδιο μήνα ανέφερε δέκα ώρες στην έκθεση υπηρεσίας αγρού! Ο πατέρας μου συνέχισε πιστά την υπηρεσία σκαπανέα μέχρι το θάνατό του το 1979.

Μετά το θάνατο της μητέρας μου, ο Φλοριάνο και εγώ επιστρέψαμε στη Βραζιλία, όπου υπηρετούμε έκτοτε στην Πολιτεία Ρίο ντε Τζανέιρο. Αρχικά διοριστήκαμε στο έργο περιοχής στην  πρωτεύουσα της πολιτείας, αλλά αυτή η χαρά δεν κράτησε πολύ διότι ο Φλοριάνο αρρώστησε και πάλι σοβαρά. Τότε επιστρέψαμε στην Τερεζόπολη ως ειδικοί σκαπανείς.

Το 1974, ύστερα από χρόνια επώδυνων θεραπειών, οι γιατροί αφαίρεσαν τελικά τον αριστερό πνεύμονα του Φλοριάνο. Εκείνον τον καιρό, δεν μπορούσε να υπηρετεί ως προεδρεύων επίσκοπος ή ως ειδικός σκαπανέας, αλλά ήταν σε θέση να διεξάγει Γραφικές μελέτες κατά τις ώρες επισκεπτηρίου του νοσοκομείου—μία από αυτές στην αγγλική με τον Μπομπ, έναν συνταξιούχο Αμερικανό. Ο Μπομπ δέχτηκε την αλήθεια και αργότερα βαφτίστηκε. Ο Φλοριάνο ανέρρωσε σταδιακά και υπηρετεί έκτοτε ως τακτικός σκαπανέας.

Ο Ιεχωβά Έχει Ευλογήσει τη Διακονία Μου

Στο διάβα των ετών, έχω συνεχίσει να υπηρετώ ως ειδική σκαπάνισσα και ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει τη διακονία μου. Στην Τερεζόπολη είχα το υπέροχο προνόμιο να βοηθήσω 60 και πλέον άτομα να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Μεταξύ αυτών ήταν μια γυναίκα ονόματι Ζουπίρα, την οποία δίδαξα και ανάγνωση. Αργότερα, έκανα μελέτη με οχτώ ενήλικα παιδιά της. Ως αποτέλεσμα, η Ζουπίρα και περισσότεροι από 20 συγγενείς της σήμερα υπηρετούν δραστήρια τον Ιεχωβά. Ένας είναι πρεσβύτερος, τρεις είναι διακονικοί υπηρέτες και δύο είναι σκαπάνισσες.

Έχω μάθει να διατηρώ θετική στάση σχετικά με την πιθανότητα να μάθουν οι άνθρωποι την αλήθεια. Κάποια φορά, διεξήγα Γραφική μελέτη με μια κοπέλα ονόματι Αλζεμίρα όταν ο σύζυγός της, ο Αντόνιο, απείλησε να βάλει δύο τεράστιους σκύλους να μου επιτεθούν αν δεν έφευγα αμέσως από το σπίτι τους. Έκτοτε, είχα μόνο περιστασιακή επαφή με την Αλζεμίρα μέχρι που πέρασαν εφτά χρόνια περίπου, οπότε και κατάφερα να πάρω την άδεια του Αντόνιο για να μελετήσω ξανά μαζί της. Ωστόσο, ο Αντόνιο μου απαγόρευσε να μιλάω σε εκείνον για τη Γραφή. Κάποια βροχερή μέρα, όμως, προσκάλεσα τον Αντόνιο να συμμετάσχει στη μελέτη. Διαπίστωσα τότε πως το πρόβλημά του ήταν ότι δεν ήξερε να διαβάζει. Από τότε και έπειτα, ο Φλοριάνο και άλλοι μελέτησαν μαζί του και του δίδαξαν ανάγνωση. Σήμερα η Αλζεμίρα και ο Αντόνιο είναι και οι δύο βαφτισμένοι. Ο Αντόνιο βοηθάει πολύ στην εκκλησία, συνοδεύοντας πολλά νεαρά άτομα στη διακονία.

Αυτές είναι λίγες μόνο από τις εμπειρίες που είχαμε στη διάρκεια των 20 και πλέον ετών που υπηρετήσαμε στην Τερεζόπολη. Στις αρχές του 1988, λάβαμε νέο διορισμό—την πόλη του Νιτερόι, όπου υπηρετήσαμε τα επόμενα πέντε χρόνια προτού μετακομίσουμε στο Σάντο Αλέιξο. Κατόπιν μετακομίσαμε στην Εκκλησία Ζαπουίμπα, στην καρδιά της πολιτείας, και είχαμε το προνόμιο να ξεκινήσουμε την Εκκλησία Ριμπέιρα.

Απλή Αλλά Ανταμειφτική Ζωή

Στο διάβα των ετών, ο Φλοριάνο και εγώ είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε 300 και πλέον άτομα να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Τώρα, μερικοί από αυτούς υπηρετούν στο γραφείο τμήματος, ενώ μερικοί είναι σκαπανείς, πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες. Πόσο ευγνώμων είμαι που ο Θεός μέσω του αγίου πνεύματός του μας έχει χρησιμοποιήσει για να βοηθήσουμε τόσο πολλούς ανθρώπους!—Μάρκος 10:29, 30.

Είναι αλήθεια ότι ο Φλοριάνο έχει χρειαστεί να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα υγείας. Παρά την κατάστασή του, παραμένει σταθερός, χαρούμενος και έχει εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Ο ίδιος λέει συχνά: «Η ευτυχία σήμερα δεν προέρχεται από το να διάγουμε μια ζωή χωρίς προβλήματα. Προέρχεται από το ότι έχουμε τη βοήθεια του Ιεχωβά για να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας».—Ψαλμός 34:19.

Το 2003, διαπιστώθηκε ότι είχα καρκίνο στο αριστερό μου μάτι. Έκανα εγχείρηση και το μάτι μου αντικαταστάθηκε με τεχνητό, το οποίο χρειάζεται καθάρισμα πολλές φορές την ημέρα. Μολαταύτα, ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει δίνοντάς μου δύναμη για να συνεχίσω να τον υπηρετώ ως ειδική σκαπάνισσα.

Σε σχέση με τα υλικά πράγματα, έχω ζήσει απλή ζωή. Εντούτοις, ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει στο διορισμό μου και με έχει κάνει πλούσια από πνευματική άποψη. Τα σχόλια εκείνης της ιεραποστόλου σχετικά με το έργο κηρύγματος στην Αφρική έχουν αποδειχτεί κατάλληλη περιγραφή του διορισμού μας στη Βραζιλία. Πράγματι, ο Ιεχωβά αντάμειψε πλούσια την επιθυμία μου να γίνω ιεραπόστολος!

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Με την οικογένειά μου, 1953

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Μαρτυρία στην Ιρλανδία, 1957

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Βραζιλία, 1959, μαζί με άλλες ιεραποστόλους. Από αριστερά προς τα δεξιά: Εγώ, η Ίνγκερ Χάτφιλντ, η Ντορίν Χάινς και η Σόνια Σπρινγκέιτ

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Με το σύζυγό μου