Αγαπούσε Αυτά που Μάθαινε

ΠΡΙΝ από κάποιο διάστημα, βρέθηκε ένα γράμμα το οποίο είχε γράψει μια γυναίκα λίγο προτού πεθάνει από καρκίνο το Μάιο του 2004. Δεν είχε ολοκληρώσει το γράμμα, προφανώς λόγω ξαφνικής επιδείνωσης της υγείας της. Εντούτοις, εκείνο το γράμμα, το οποίο δεν είχε ταχυδρομηθεί, έφερε δάκρυα στα μάτια όσων το διάβασαν αργότερα, και ενίσχυσε την πίστη τους στον Θεό.

Η συντάκτρια του γράμματος, η Σούζαν, ανέφερε ότι ήταν στην αρχή της εφηβείας της όταν τηλεφώνησε για πρώτη φορά σε έναν Χριστιανό πρεσβύτερο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Στη συνέχεια εξηγούσε την κατάσταση που αντιμετώπιζε εκείνα τα χρόνια της εφηβείας της. Προς τα τέλη του 2005 αυτό το συγκινητικό γράμμα έφτασε στα χέρια της μητέρας της Σούζαν και εκείνη έστειλε ένα αντίγραφο στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στη Νέα Υόρκη.

Η Σούζαν έγραψε ότι είχε βρει τον αριθμό τηλεφώνου του πρεσβυτέρου από το Κονέκτικατ στον τηλεφωνικό κατάλογο το 1973. «Εκείνη ήταν η χρονιά που, σε ηλικία 14 ετών», εξήγησε η ίδια, «διαβάζοντας τη Σκοπιά και το Ξύπνα! κατάλαβα ότι αυτή πρέπει να είναι η αλήθεια. Δίχως να έχω συναντήσει ποτέ ούτε έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά, έψαξα για αυτούς στον τηλεφωνικό κατάλογο και επέλεξα τον αριθμό που είχε τα ίδια πρώτα ψηφία με τον δικό μου. Όταν ο αδελφός Γκένριχ απάντησε στο τηλέφωνο, έμαθε έκπληκτος ότι δεν είχα συναντηθεί ποτέ με Μάρτυρες». a

Τρομερό Πρόβλημα

Η Σούζαν εξήγησε στο γράμμα της πως όταν ήταν δέκα ετών την είχαν στείλει να μείνει με την αδελφή της μητέρας της στο Κονέκτικατ. Θα έμενε εκεί προσωρινά, αλλά η Σούζαν είπε σύντομα στη μητέρα της, η οποία ζούσε μόνη στη Φλόριντα, ότι επιθυμούσε να παραμείνει στη θεία της. Στο γράμμα της η Σούζαν έγραψε ότι η κατάστασή της έμοιαζε με «το αποκαλούμενο σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου κάποιο άτομο δημιουργεί δεσμούς με τους δυνάστες του». b Η Σούζαν υφίστατο τρομερή κακομεταχείριση.

«Η θεία μου και ο σύντροφός της», έγραψε η Σούζαν, «με κακομεταχειρίζονταν στο έπακρο. Εκτός αυτού, ελάχιστοι άνθρωποι έμπαιναν ποτέ στο σπίτι. Όταν με άφησαν να πάω στο σχολείο, δεν μου έδιναν κολατσιό ούτε με έντυναν ευπρεπώς αν και η μητέρα μου έστελνε αρκετά χρήματα για εμένα. Είχα μόνο ένα ζευγάρι εσώρουχα ενώ οι δύο κόρες της θείας μου, που ήταν μερικά χρόνια μικρότερές μου, είχαν τα πάντα». Ανέφερε αυτά τα στοιχεία για να εξηγήσει πώς γνώριζε ότι θα είχε σοβαρό πρόβλημα αν η θεία της ανακάλυπτε ότι ενδιαφερόταν να μάθει περισσότερα για την Αγία Γραφή.

Πώς Αύξησε η Σούζαν τη Γραφική της Γνώση

«Ο αδελφός Γκένριχ με σύστησε στη Λόρα, μια ώριμη Χριστιανή αδελφή», έγραψε η Σούζαν, «και εκείνη αφιέρωνε πολύ χρόνο απαντώντας στο πλήθος των Γραφικών μου ερωτήσεων, συχνά συναντώντας με σε πλυντήρια αυτοεξυπηρέτησης». Η Σούζαν εξήγησε ότι ποτέ μέχρι τότε δεν είχε πάρει μόνη της κάποια απόφαση για οτιδήποτε, αλλά ότι έπειτα από εκείνες τις συζητήσεις, και αφού διάβασε Γραφικά έντυπα όπως το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, πήρε την απόφασή της.

«Ήταν Παρασκευή βράδυ», συνέχισε η Σούζαν, «όταν είπα στη θεία μου ότι μιλούσα με τους Μάρτυρες. Με ανάγκασε να παραμείνω ξύπνια όλη εκείνη τη νύχτα, όρθια στο μέσο της κουζίνας. Έπειτα από αυτό, ήμουν πιο αποφασισμένη από ποτέ να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά».

Έκτοτε, ο αδελφός Γκένριχ συνέχισε να προμηθεύει στη Σούζαν έντυπα για να τη βοηθήσει να κατανοήσει τη Γραφή. «Θυμάμαι έντονα το Βιβλίο Έτους 1974», έγραψε η Σούζαν, «επειδή περιέγραφε πώς υπέμειναν διωγμό οι Μάρτυρες στη ναζιστική Γερμανία πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη διάρκειά του. . . . Τότε ήταν που ζήτησα από τον πρεσβύτερο να γράψει σε κασέτες τους ύμνους της Βασιλείας για να μπορέσω να τους μάθω. Μέσα σε έναν χρόνο μπορούσα να ψάλλω με τη σειρά και τους 119 ύμνους από το υμνολόγιο του 1966 “Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών”».

«Στο μεταξύ, ο αδελφός Γκένριχ μού έδινε επίσης κασέτες με Γραφικές ομιλίες, δράματα και προγράμματα συνελεύσεων. Τις άφηνε στη 10η Οδό κοντά σε κάποιον τηλεφωνικό στύλο και εγώ τις έπαιρνα. . . . Η κατάστασή μου άρχισε τώρα να μου φέρνει απογοήτευση επειδή είχα κάνει όση πρόοδο μπορούσα δίχως να έχω πάει ούτε σε μία συνάθροιση. Φαίνεται λοιπόν πως είχαν εξαντληθεί οι δυνάμεις μου».

Η Σούζαν είπε ότι τα επόμενα δύο χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Είχε διακόψει κάθε επαφή με τους μοναδικούς δύο Μάρτυρες που γνώριζε. Αλλά έπειτα είπε ότι το γεγονός πως είχε «μάθει όλους τους ύμνους έγινε “βασανιστήριο”». Γιατί; «Επειδή θυμόμουν τα λόγια κάποιου ύμνου: “Ακούραστοι πάντα στρατιώτες του Θεού”. Ήξερα ότι τα είχε γράψει ένας Μάρτυρας όταν  βρισκόταν σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και αυτό μεγάλωνε τη δυστυχία μου. Ένιωθα δειλή και πίστευα ότι ο Ιεχωβά με είχε εγκαταλείψει». c

Επιτέλους Ελευθερία

«Το σημείο στροφής ήταν η μέρα που έγινα 18 ετών. Κανένας Μάρτυρας δεν είχε επισκεφτεί το σπίτι μας επί χρόνια επειδή βρισκόμασταν στον κατάλογο των ατόμων που δεν επιθυμούσαν επισκέψεις. Αλλά εκείνη τη μέρα κάποια αδελφή από άλλη εκκλησία επισκέφτηκε το σπίτι και εγώ μπόρεσα να της μιλήσω επειδή όλοι έλειπαν. Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να θυμηθώ τον εαυτό μου μόνο στο σπίτι το Σάββατο. Το θεώρησα αυτό απόδειξη ότι ο Ιεχωβά δεν με είχε εγκαταλείψει. Τηλεφώνησα λοιπόν στον αδελφό Γκένριχ, στον οποίο είχα μιλήσει αρχικά, του είπα ότι ήμουν έτοιμη να φύγω και τον ρώτησα αν είχε κάτι να προτείνει. Τελικά, έλαβα βοήθεια για να φύγω».

Η Σούζαν μετακόμισε σε άλλη περιοχή τον Απρίλιο του 1977. Στο γράμμα της πρόσθεσε: «Τον επόμενο χρόνο, μπορούσα τελικά να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις και τις συνελεύσεις, και άρχισα να συμμετέχω στη διακονία. Ήρθα και πάλι σε επαφή με τη μητέρα μου. Εκείνη δεν είχε καταλάβει πόσο τρομερή κακομεταχείριση είχα υποστεί όλα αυτά τα χρόνια και ένιωσε αφάνταστη λύπη. Επενέβη αμέσως και φρόντισε να έχω ό,τι χρειαζόμουν. Η μητέρα μου είχε μετακομίσει στην Αλάσκα πριν από μερικά χρόνια. Επειδή έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις Γραφικές αλήθειες, το 1978 μετακόμισα και εγώ στην Αλάσκα για να είμαι κοντά της. Τελικά έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά και παραμένει πιστή μέχρι σήμερα.

»Όταν άρχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις, ο αδελφός Γκένριχ οργάνωσε ένα ομαδικό ταξίδι στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, και προσκάλεσε και εμένα. Αυτό ήταν ένα από τα πιο αξέχαστα δώρα που μου έκανε ποτέ κάποιος, επειδή δημιούργησε μέσα μου ισόβια εκτίμηση για την οργάνωση του Ιεχωβά. Αυτά είναι λοιπόν. Τα αναφέρω συνοπτικά επειδή ήθελα να προλάβω να ετοιμάσω το γράμμα».

Τα παραπάνω είναι στην πραγματικότητα μόνο αποσπάσματα από ένα πυκνογραμμένο γράμμα εξίμισι σελίδων. Προς το τέλος του, η Σούζαν ανέφερε: «Τον προηγούμενο μήνα πέρασα μια πολύ άσχημη κρίση στο νοσοκομείο και σκέφτηκα ότι σίγουρα θα πεθάνω . . . Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να έχω καλή υγεία δύο ακόμη εβδομάδες για να μπορέσω να βάλω μερικά πράγματα σε τάξη. . . . Δεν περιμένω να ζήσω πολύ περισσότερο, αλλά πρέπει να πω ότι αυτά τα χρόνια στην αλήθεια υπήρξαν υπέροχα, η καλύτερη ζωή που θα μπορούσε κανείς να αναμένει».

Στο τέλος δεν υπήρχε ούτε κάποια αποχαιρετιστήρια έκφραση ούτε υπογραφή, και το γράμμα δεν ταχυδρομήθηκε ποτέ. Εκείνοι που το βρήκαν δεν ήξεραν σε ποιον να το παραδώσουν. Αλλά, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, τελικά στάλθηκε στη μητέρα της Σούζαν.

Περισσότερες Πληροφορίες για τη Σούζαν

Μετά το βάφτισμα της Σούζαν, στις 14 Απριλίου 1979, η μητέρα της επέστρεψε στη Φλόριντα. Η Σούζαν παρέμεινε στην Αλάσκα, εφόσον είχε αναπτύξει στενή σχέση με τους αδελφούς στην Εκκλησία Νορθ Πόουλ. Λίγο αργότερα άρχισε την ολοχρόνια διακονία ως σκαπάνισσα. Τελικά, μετακόμισε στη Φλόριντα και το 1991 παντρεύτηκε έναν Χριστιανό πρεσβύτερο και σκαπανέα, ο οποίος πέθανε σύντομα μετά το θάνατο της Σούζαν.

Η Σούζαν και ο σύζυγός της ήταν ένα πολύ αγαπημένο αντρόγυνο που συμμετείχε μαζί στην ολοχρόνια διακονία μέχρις ότου η ασθένεια της Σούζαν το κατέστησε αδύνατον να συνεχίσουν. Συνολικά, η Σούζαν δαπάνησε πάνω από 20 χρόνια στην ολοχρόνια διακονία. Η κηδεία της στη Φλόριντα μεταδόθηκε με απευθείας σύνδεση στην Εκκλησία Νορθ Πόουλ.

Το γράμμα της Σούζαν μπορεί να μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο τις πνευματικές ευλογίες που απολαμβάνουν όσοι υπηρετούν τον Ιεχωβά και έχουν τη θαυμάσια ελπίδα της ανάστασης. (Πράξεις 24:15) Αυτή η βιογραφία καθιστά επίσης σαφές ότι ο Θεός είναι κοντά σε όλους όσους τον πλησιάζουν!—Ιακώβου 4:7, 8.

[Υποσημειώσεις]