Βιογραφία

Περιμένω μια Βασιλεία που «Δεν Είναι Μέρος Αυτού του Κόσμου»

Αφήγηση από τον Νικολάι Γκουτσουλιάκ

Επί 41 μερόνυχτα, ήμουν παγιδευμένος στο μέσο μιας εξέγερσης στη φυλακή. Ξαφνικά, με ξύπνησαν κανονιοβολισμοί. Τανκς και στρατιώτες εισέβαλαν στο σωφρονιστικό στρατόπεδο και επιτέθηκαν στους κρατουμένους. Η ζωή μου κρεμόταν από μια κλωστή.

ΠΩΣ βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση; Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω. Αυτό το περιστατικό συνέβη το 1954. Τότε ήμουν 30 χρονών. Όπως πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά που ζούσαν υπό το σοβιετικό καθεστώς, έτσι και εγώ είχα φυλακιστεί επειδή παρέμενα ουδέτερος στα πολιτικά ζητήματα και επειδή μιλούσα σε άλλους για τη Βασιλεία του Θεού. Ήμουν μέλος μιας ομάδας φυλακισμένων Μαρτύρων η οποία αποτελούνταν από 46 άντρες και 34 γυναίκες. Κρατούμασταν σε ένα στρατόπεδο εργασίας κοντά στο χωριό Κενγκίρ στο κεντρικό Καζακστάν. Εκεί ζούσαμε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους κρατουμένους.

Ο Ιωσήφ Στάλιν, ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, είχε πεθάνει το προηγούμενο έτος. Πολλοί κρατούμενοι έλπιζαν ότι το νέο καθεστώς στη Μόσχα θα έδινε προσοχή στις διαμαρτυρίες τους για τις σκληρές συνθήκες που επικρατούσαν στη φυλακή. Η δυσαρέσκεια των κρατουμένων κλιμακώθηκε και μετατράπηκε σε εξέγερση. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης που επακολούθησε, εμείς οι Μάρτυρες έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας στους εξαγριωμένους στασιαστές και να εξηγήσουμε τη στάση μας στους στρατιωτικούς φύλακες. Για να κρατήσουμε  αυτή την ουδέτερη θέση απαιτούνταν πίστη στον Θεό.

Εξέγερση!

Στις 16 Μαΐου άρχισε η εξέγερση στο σωφρονιστικό στρατόπεδο. Δύο ημέρες αργότερα, περισσότεροι από 3.200 κρατούμενοι αρνήθηκαν να εργαστούν, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες στο στρατόπεδο και κάποιες παραχωρήσεις για τους πολιτικούς κρατουμένους. Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν ραγδαία. Πρώτα, οι στασιαστές έδιωξαν τους φύλακες από το στρατόπεδο. Κατόπιν, έκαναν ανοίγματα στην περίφραξη. Έπειτα, γκρέμισαν τους τοίχους που χώριζαν τα αντρικά από τα γυναικεία τμήματα και δημιούργησαν οικογενειακά παραπήγματα, όπως τα ονόμασαν. Στις γεμάτες ευφορία ημέρες που ακολούθησαν, μερικοί κρατούμενοι μάλιστα παντρεύτηκαν, και τους γάμους τέλεσαν ιερείς οι οποίοι ήταν επίσης φυλακισμένοι. Στις τρεις πτέρυγες του στρατοπέδου όπου εκδηλώθηκε η εξέγερση, η πλειονότητα των 14.000 κρατουμένων συμμετείχε σε αυτήν.

Οι στασιαστές συγκρότησαν μια επιτροπή στρατοπέδου για τις διαπραγματεύσεις με το στρατό. Σύντομα, όμως, ανέκυψαν διαφωνίες ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής, και ο έλεγχος του στρατοπέδου πέρασε στα χέρια των πιο ακραίων στοιχείων. Επικράτησε ακόμα πιο επιθετική διάθεση. Οι αρχηγοί των στασιαστών οργάνωσαν τμήμα ασφαλείας, στρατιωτικό τμήμα και τμήμα προπαγάνδας για να διατηρήσουν την «τάξη». Οι αρχηγοί χρησιμοποιούσαν μεγάφωνα στερεωμένα σε στύλους σε όλο το στρατόπεδο για να μεταδίδουν πύρινα μηνύματα, διατηρώντας σε έξαρση το επαναστατικό πνεύμα. Οι στασιαστές εμπόδιζαν άλλους να αποδράσουν, τιμωρούσαν όσους τους εναντιώνονταν και δήλωναν έτοιμοι να σκοτώσουν οποιονδήποτε δεν ενέκριναν. Υπήρχαν φήμες ότι ορισμένοι κρατούμενοι είχαν ήδη εκτελεστεί.

Εφόσον οι στασιαστές ανέμεναν επίθεση από το στρατό, προετοίμαζαν προσεκτικά την άμυνά τους. Θέλοντας να διασφαλίσουν ότι όσο το δυνατόν περισσότεροι κρατούμενοι θα ήταν κατάλληλα εφοδιασμένοι ώστε να υπερασπιστούν το στρατόπεδο, οι αρχηγοί διέταξαν όλους τους κρατουμένους να οπλιστούν. Γι’ αυτόν το σκοπό, οι κρατούμενοι ξήλωσαν τα κάγκελα από τα παράθυρα και χρησιμοποίησαν το μέταλλο προκειμένου να φτιάξουν μαχαίρια και άλλα όπλα. Κατάφεραν μάλιστα να βρουν τουφέκια και εκρηκτικά.

Μας Πιέζουν να Πάρουμε Μέρος στην Εξέγερση

Εκείνες τις μέρες με πλησίασαν δύο στασιαστές. Ο ένας κρατούσε μαχαίρι, το οποίο είχε μόλις ακονιστεί. «Πάρ’ το!» με πρόσταξε. «Θα το χρειαστείς για προστασία». Ζήτησα σιωπηλά από τον Ιεχωβά να με βοηθήσει να παραμείνω ήρεμος, και απάντησα: «Εγώ είμαι Χριστιανός Μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι άλλοι Μάρτυρες και εγώ είμαστε φυλακισμένοι εδώ επειδή πολεμούμε όχι ενάντια σε ανθρώπους, αλλά ενάντια σε αόρατες πνευματικές δυνάμεις. Τα όπλα μας εναντίον τους είναι η πίστη  μας και η ελπίδα μας στη Βασιλεία του Θεού».—Εφεσίους 6:12.

Προς έκπληξή μου, ο άνθρωπος έγνεψε ότι κατάλαβε. Ο άλλος, όμως, με χτύπησε δυνατά. Έπειτα έφυγαν. Οι στασιαστές πήγαιναν από παράπηγμα σε παράπηγμα, προσπαθώντας να αναγκάσουν τους Μάρτυρες να πάρουν μέρος στην εξέγερση. Ωστόσο, όλοι οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας αρνήθηκαν.

Η ουδέτερη στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά συζητήθηκε σε μια συγκέντρωση της επιτροπής των στασιαστών. «Μέλη όλων των θρησκευμάτων—Πεντηκοστιανοί, Αντβεντιστές, Βαπτιστές και όλοι οι άλλοι—συμμετέχουν στην εξέγερση. Μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αρνηθεί», σχολίασαν. «Τι να τους κάνουμε;» Κάποιος πρότεινε να ρίξουν έναν Μάρτυρα στον κλίβανο της φυλακής για να μας φοβίσουν. Αλλά ένας πρώην αξιωματικός του στρατού, κρατούμενος ο οποίος έχαιρε σεβασμού από τους άλλους, σηκώθηκε και είπε: «Αυτό είναι ανόητο. Πρέπει να τους βάλουμε όλους σε ένα παράπηγμα στην άκρη του στρατοπέδου, δίπλα στην πύλη. Έτσι αν ο στρατός μάς επιτεθεί με τανκς, αυτά θα πατήσουν πρώτα τους Μάρτυρες. Και δεν θα είμαστε ένοχοι, γιατί δεν θα τους έχουμε σκοτώσει εμείς». Οι άλλοι δέχτηκαν την πρότασή του.

Μας Θέτουν σε Άμεσο Κίνδυνο

Λίγο αργότερα, κάποιοι κρατούμενοι άρχισαν να γυρίζουν το στρατόπεδο φωνάζοντας: «Μάρτυρες του Ιεχωβά, βγείτε έξω!» Κατόπιν μας οδήγησαν και τους 80 σε ένα παράπηγμα στην άκρη του στρατοπέδου. Έβγαλαν τις κουκέτες από το παράπηγμα για να κάνουν περισσότερο χώρο και μας διέταξαν να μπούμε μέσα. Εκείνο το παράπηγμα έγινε η φυλακή μας μέσα στη φυλακή.

Για να μην είμαστε όλοι μαζί, οι Χριστιανές αδελφές της ομάδας μας έραψαν σεντόνια το ένα με το άλλο και τα χρησιμοποιήσαμε για να χωρίσουμε το παράπηγμα σε δύο τμήματα—ένα για τους άντρες και ένα για τις γυναίκες. (Αργότερα, ένας Μάρτυρας από τη Ρωσία έφτιαξε μια απεικόνιση αυτού του παραπήγματος, η οποία φαίνεται παρακάτω.) Ενόσω ζούσαμε στοιβαγμένοι εκεί μέσα, συχνά προσευχόμασταν μαζί και ζητούσαμε ένθερμα από τον Ιεχωβά να μας δώσει σοφία και «δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό».—2 Κορινθίους 4:7.

 Όλο εκείνο το διάστημα, βρισκόμασταν σε επικίνδυνη θέση ανάμεσα στους στασιαστές και στο σοβιετικό στρατό. Κανείς μας δεν ήξερε ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη κίνηση κάθε πλευράς. «Μην προσπαθείτε να μαντέψετε», μας παρότρυνε ένας ηλικιωμένος, πιστός Χριστιανός αδελφός. «Ο Ιεχωβά δεν θα μας εγκαταλείψει».

Οι αγαπητές Χριστιανές αδελφές μας—νέες και ηλικιωμένες—έδειχναν εξαιρετική υπομονή. Μία από αυτές ήταν περίπου 80 χρονών και χρειαζόταν επιπρόσθετη βοήθεια. Άλλες ήταν άρρωστες και είχαν ανάγκη από ιατρική περίθαλψη. Όλο εκείνο το διάστημα, ήμασταν υποχρεωμένοι να έχουμε τις πόρτες του παραπήγματος ανοιχτές ώστε να είμαστε συνεχώς υπό την επιτήρηση των στασιαστών. Τη νύχτα, έμπαιναν στο παράπηγμα οπλισμένοι κρατούμενοι. Μερικές φορές τους ακούγαμε να λένε: «Η Βασιλεία του Θεού κοιμάται». Στη διάρκεια της ημέρας, όταν μας επέτρεπαν να πάμε στην αίθουσα σίτισης του στρατοπέδου, μέναμε πάντοτε μαζί και προσευχόμασταν να μας προστατέψει ο Ιεχωβά από τα βίαια άτομα.

Μέσα στο παράπηγμα, προσπαθούσαμε να στηρίζουμε πνευματικά ο ένας τον άλλον. Λόγου χάρη, πολλές φορές κάποιος αδελφός αφηγούνταν μια ιστορία από τη Γραφή χαμηλόφωνα—μόλις που τον ακούγαμε. Κατόπιν εφάρμοζε την ιστορία στις περιστάσεις μας. Σε έναν ηλικιωμένο αδελφό άρεσε ιδιαίτερα να μιλάει για το στράτευμα του Γεδεών. «Στο όνομα του Ιεχωβά, 300 άντρες με μουσικά όργανα στα χέρια πολέμησαν 135.000 ένοπλους στρατιώτες», μας υπενθύμιζε. «Και οι 300 επέστρεψαν σώοι». (Κριτές 7:16, 22· 8:10) Αυτό και άλλα Γραφικά παραδείγματα μας έδιναν πνευματική δύναμη. Εγώ ήμουν λίγο καιρό Μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά βλέποντας την ισχυρή πίστη που εκδήλωναν οι πιο έμπειροι αδελφοί και αδελφές ενθαρρυνόμουν πολύ. Ένιωθα ότι ο Ιεχωβά ήταν αληθινά μαζί μας.

Αρχίζει η Μάχη

Οι εβδομάδες περνούσαν, και η ένταση στο στρατόπεδο αυξανόταν. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των στασιαστών και των αρχών έγιναν πιο έντονες. Οι αρχηγοί των στασιαστών επέμεναν να στείλει η κεντρική κυβέρνηση της Μόσχας έναν εκπρόσωπο για να συναντηθεί μαζί τους. Οι αρχές απαιτούσαν να παραδοθούν οι στασιαστές, να καταθέσουν τα όπλα και να επιστρέψουν στην εργασία τους. Και οι δύο πλευρές αρνούνταν να συμβιβαστούν. Το στρατόπεδο είχε πλέον περικυκλωθεί από στρατιωτικές δυνάμεις έτοιμες να επιτεθούν μόλις τους δινόταν η εντολή. Και οι στασιαστές ήταν έτοιμοι για μάχη, καθώς είχαν στήσει οδοφράγματα και είχαν αποθηκεύσει όπλα. Όλοι περίμεναν να αρχίσει ανά πάσα στιγμή η τελική αναμέτρηση μεταξύ του στρατού και των κρατουμένων.

Στις 26 Ιουνίου μας ξύπνησε μια εκκωφαντική ομοβροντία κανονιοβολισμών. Τα τανκς γκρέμισαν το φράχτη και εισέβαλαν στο στρατόπεδο. Τα ακολούθησαν κύματα επιτιθέμενων στρατιωτικών δυνάμεων πυροβολώντας με πολυβόλα. Οι κρατούμενοι—άντρες και γυναίκες—όρμησαν προς τα τανκς που προέλαυναν βγάζοντας ιαχές και ρίχνοντας πέτρες, αυτοσχέδιες βόμβες και οτιδήποτε άλλο μπορούσαν να βρουν. Επακολούθησε άγρια μάχη, και εμείς οι Μάρτυρες ήμασταν  παγιδευμένοι ακριβώς στη μέση. Πώς θα απαντούσε ο Ιεχωβά στις προσευχές μας για βοήθεια;

Ξαφνικά, μερικοί στρατιώτες όρμησαν στο παράπηγμά μας. «Βγείτε έξω, άγιοι!» φώναξαν. «Γρήγορα, βγείτε έξω από το στρατόπεδο!» Ο επικεφαλής αξιωματικός διέταξε τους στρατιώτες να μη μας πυροβολήσουν αλλά να μείνουν μαζί μας και να μας προστατέψουν. Ενόσω μαινόταν η μάχη, εμείς καθόμασταν στο χορτάρι της στέπας, έξω από τα όρια του στρατοπέδου. Επί τέσσερις ώρες ακούγαμε εκρήξεις, πυροβολισμούς, ουρλιαχτά και βογγητά μέσα από το στρατόπεδο. Κατόπιν επικράτησε παντού σιωπή. Αργότερα, με το πρωινό φως, είδαμε στρατιώτες να μεταφέρουν τους νεκρούς έξω από το στρατόπεδο. Μάθαμε ότι εκατοντάδες άτομα είχαν τραυματιστεί ή είχαν χάσει τη ζωή τους.

Αργότερα εκείνη την ημέρα, μας πλησίασε ένας αξιωματικός τον οποίο γνώριζα. «Λοιπόν, Νικολάι», ρώτησε με καμάρι, «ποιος σας έσωσε; Εμείς ή ο Ιεχωβά;» Τον ευχαριστήσαμε ειλικρινά για το ότι διαφυλάχτηκε η ζωή μας και προσθέσαμε: «Πιστεύουμε ότι ο παντοδύναμος Θεός μας, ο Ιεχωβά, σας υποκίνησε να μας σώσετε, όπως υποκίνησε και άλλους να απελευθερώσουν τους υπηρέτες του στους Βιβλικούς χρόνους».—Έσδρας 1:1, 2.

Ο ίδιος αξιωματικός μάς εξήγησε επίσης πώς γνώριζαν οι στρατιώτες ποιοι ήμασταν και πού βρισκόμασταν. Είπε ότι στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ του στρατού και των στασιαστών, ο στρατός κατηγόρησε τους στασιαστές ότι σκότωναν τους κρατουμένους που δεν τους υποστήριζαν. Οι στασιαστές υπεραμύνθηκαν απαντώντας ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν συμμετείχαν στην εξέγερση αλλά δεν είχαν θανατωθεί. Αντ’ αυτού, όλοι οι Μάρτυρες είχαν φυλακιστεί σε ένα παράπηγμα για τιμωρία. Οι αξιωματικοί του στρατού έλαβαν υπόψη τους εκείνη τη δήλωση.

Μείναμε Σταθεροί Υπέρ της Βασιλείας

Ο διάσημος Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, στο βιβλίο του Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ, μιλάει για την εξέγερση που ζήσαμε στη φυλακή. Αναφερόμενος σε εκείνο το γεγονός, ο Σολζενίτσιν γράφει το λόγο για τον οποίο ξεκίνησε η εξέγερση: «Θέλουμε, βέβαια, ελευθερία, . . . αλλά ποιος θα μας τη δώσει;» Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά στο ίδιο σωφρονιστικό στρατόπεδο, και εμείς λαχταρούσαμε την ελευθερία. Ωστόσο, δεν θέλαμε απλώς ελευθερία από τη φυλακή αλλά την ελευθερία που μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να προσφέρει. Ενόσω ήμασταν στη φυλακή, γνωρίζαμε ότι χρειαζόμασταν δύναμη από τον Θεό για να μείνουμε σταθεροί υπέρ της Βασιλείας του. Και ο Ιεχωβά μάς προμήθευσε όλα όσα χρειαζόμασταν. Μας έδωσε τη νίκη χωρίς να χρησιμοποιήσουμε μαχαίρια ή χειροβομβίδες.—2 Κορινθίους 10:3.

«Η βασιλεία μου δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου», είπε ο Ιησούς Χριστός στον Πιλάτο. «Αν η βασιλεία μου ήταν μέρος αυτού του κόσμου, οι υπηρέτες μου θα είχαν αγωνιστεί». (Ιωάννης 18:36) Συνεπώς, ως ακόλουθοι του Χριστού, δεν πήραμε μέρος σε πολιτικούς αγώνες. Χαιρόμασταν για το ότι και στη διάρκεια της εξέγερσης και έπειτα από αυτήν, η οσιότητά μας στη Βασιλεία του Θεού ήταν φανερή στους άλλους. Σχετικά με τη διαγωγή μας εκείνη την περίοδο, ο Σολζενίτσιν έγραψε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επέλεξαν να τηρούν τους κανόνες τους αυστηρά και αρνούνταν να χτίσουν οχυρώματα ή να φυλάξουν σκοπιά».

Έχουν περάσει 50 και πλέον χρόνια από εκείνα τα ταραχώδη γεγονότα. Ωστόσο, πολλές φορές αναλογίζομαι εκείνες τις εποχές με ευγνωμοσύνη επειδή πήρα μαθήματα που τα θυμάμαι ακόμα, όπως το να προσμένω τον Ιεχωβά και να εμπιστεύομαι πλήρως στον κραταιό του βραχίονα. Ναι, όπως και τόσοι άλλοι αγαπητοί Μάρτυρες στην πρώην Σοβιετική Ένωση, γνωρίζω από προσωπική πείρα ότι ο Ιεχωβά παρέχει πραγματικά ελευθερία, προστασία και απελευθέρωση σε όσους περιμένουν μια Βασιλεία που «δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου».

[Εικόνες στη σελίδα 8, 9]

Το στρατόπεδο εργασίας όπου ήμασταν φυλακισμένοι στο Καζακστάν

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Απεικόνιση του παραπήγματος των Μαρτύρων, τμήμα γυναικών

[Εικόνα στη σελίδα 11]

Με Χριστιανούς αδελφούς μετά την απελευθέρωσή μας