Βαθύς και Διαρκής Πόνος

ΠΡΟΣΦΑΤΑ, ένας ερευνητής θέλησε να μάθει πώς επηρεάζει το πέρασμα του χρόνου τα αισθήματα όσων πενθούν για την απώλεια προσφιλών τους ατόμων. Έστειλε ερωτηματολόγια σε κάποιους γονείς των οποίων τα παιδιά είχαν πεθάνει πριν από μερικά χρόνια. Δεν απάντησαν όλοι οι γονείς. Ένας πατέρας ονόματι Βλαντίμιρ, ο οποίος έχασε το γιο του πριν από πέντε χρόνια, εξήγησε ότι το βρίσκει ακόμη πολύ δύσκολο να μιλάει για εκείνον. *

Τέτοια διαρκής λύπη δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη μεταξύ των πενθούντων γονέων. Πριν από δέκα χρόνια, ο Γουίλιαμ έχασε το 18χρονο γιο του από πνιγμό. Ο ίδιος γράφει: «Εξακολουθώ να νιώθω τον πόνο αυτής της απώλειας, και θα τον νιώθω σε όλη μου τη ζωή». Πέντε χρόνια αφότου η Λούσι έχασε το γιο της εξαιτίας μιας ξαφνικής ασθένειας, έγραψε: «Τις πρώτες λίγες μέρες, σκεφτόμουν: “Δεν μπορεί να είναι αλήθεια”. Ένιωθα σαν να έβλεπα εφιάλτη και σύντομα θα ξυπνούσα. Έπειτα από κάποιο διάστημα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ήταν αλήθεια, ότι δεν θα γύριζε στο σπίτι. Ο γιος μου πέθανε πριν από πέντε χρόνια, αλλά μερικές φορές, όταν είμαι μόνη, κλαίω ακόμη για αυτόν».

Γιατί οι πενθούντες γονείς, όπως ο Βλαντίμιρ, ο Γουίλιαμ και η Λούσι, νιώθουν τόσο βαθύ και διαρκή πόνο; Ας εξετάσουμε μερικούς λόγους.

Γιατί Τόση Λύπη;

Όταν γεννιέται ένα μωρό στην οικογένεια, οι γονείς βιώνουν αισθήματα που δεν μπορούν να βρεθούν σε καμία άλλη ανθρώπινη σχέση. Απλώς και μόνο το να κρατούν το μικρό τους, να το κοιτάζουν καθώς κοιμάται ή να το βλέπουν να χαμογελάει πλατιά τους φέρνει βαθιά χαρά και ικανοποίηση. Οι στοργικοί γονείς θεωρούν τα παιδιά τους πολύτιμα. Τα εκπαιδεύουν να συμπεριφέρονται με ευπρέπεια και να είναι ευγενικά. (1 Θεσσαλονικείς 2:7, 11) Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν ως αποτέλεσμα τέτοιων προσπαθειών, οι γονείς καμαρώνουν και αρχίζουν να τρέφουν μεγάλες προσδοκίες για αυτά.

Οι γονείς που ενδιαφέρονται εργάζονται σκληρά προκειμένου να προμηθεύουν για τις ανάγκες των παιδιών τους. Ίσως βάζουν σε τακτική βάση στην άκρη χρήματα ή υλικά αγαθά για να μπορέσουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να φτιάξουν δική τους οικογένεια στο μέλλον. (2 Κορινθίους 12:14) Αυτή η τεράστια δαπάνη σε συναισθήματα, χρόνο, προσπάθεια και χρήματα οδηγεί σε ένα συμπέρασμα—οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους για να ζήσουν, όχι για να πεθάνουν. Όταν ένα παιδί πεθαίνει, το έργο της ανατροφής του δεν ολοκληρώνεται,  και οι ελπίδες των γονέων για αυτό εξανεμίζονται. Η ροή ένθερμης αγάπης και στοργής από τους γονείς προς το παιδί διακόπτεται καθώς εμποδίζεται από το πέτρινο τείχος του θανάτου. Η θέση που κατείχε κάποτε ο γιος τους ή η κόρη τους στην καρδιά τους είναι τώρα κενή. Οι γονείς νιώθουν βαθιά λύπη που δεν σβήνει εύκολα.

Η Γραφή επιβεβαιώνει ότι οι πενθούντες γονείς νιώθουν έντονο και επίμονο πόνο. Περιγράφοντας τι συνέβη όταν ο πατριάρχης Ιακώβ άκουσε ότι ο γιος του, ο Ιωσήφ, είχε σκοτωθεί, η Γραφή λέει: «Ο Ιακώβ έσκισε τους μανδύες του και έβαλε σάκο πάνω στους γοφούς του και πένθησε για το γιο του πολλές ημέρες. Και όλοι οι γιοι του και όλες οι κόρες του σηκώνονταν να τον παρηγορήσουν, αλλά εκείνος αρνούνταν να παρηγορηθεί και έλεγε: “Διότι πενθώντας θα κατεβώ στο γιο μου μέσα στον Σιεόλ [δηλαδή, τον τάφο]!”» Χρόνια αργότερα, ο Ιακώβ εξακολουθούσε να πενθεί για το γιο του που τον θεωρούσε νεκρό. (Γένεση 37:34, 35· 42:36-38) Ένα άλλο Γραφικό παράδειγμα περιλαμβάνει μια πιστή γυναίκα ονόματι Ναομί η οποία είδε τους δύο γιους της να πεθαίνουν. Μέσα στη βαθιά της θλίψη, ήθελε να αλλάξει το όνομά της από Ναομί, που σημαίνει «Η Τερπνότητά Μου», σε Μαρά, που σημαίνει «Πικραμένη».—Ρουθ 1:3-5, 20, 21, υποσημείωση στη ΜΝΚ.

Ωστόσο, η Γραφή κάνει περισσότερα από το να αναγνωρίζει απλώς τη λύπη που νιώθουν οι γονείς. Δείχνει επίσης πώς δίνει ο Ιεχωβά δύναμη στους πενθούντες. Στο επόμενο άρθρο, θα εξετάσουμε μερικούς τρόπους με τους οποίους ο Θεός χορηγεί παρηγοριά σε όσους πενθούν.

[Υποσημείωση]