Ένα Πολύ Σημαντικό Ραντεβού

ΕΧΩ ένα πολύ σημαντικό ραντεβού. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι έκανε εμένα, μια νεαρή Ισπανίδα μητέρα, να κλείσω αυτό το ραντεβού.

Στο σπίτι των γονέων μου δεν υπήρχε ειρήνη και αρμονία. Η οικογένειά μας καταρρακώθηκε όταν ο μικρότερος αδελφός μου πέθανε σε ένα τραγικό δυστύχημα σε ηλικία τεσσάρων ετών. Επιπλέον, εξαιτίας των κακών συνηθειών του πατέρα μου, η μητέρα μου δεν μπορούσε να βρει και πολλή ευτυχία στο γάμο. Αυτή η δυσκολία, όμως, δεν την εμπόδισε να ενσταλάξει ηθικές αξίες στο μεγαλύτερο αδελφό μου και σε εμένα.

Αργότερα, ο αδελφός μου παντρεύτηκε και το ίδιο έκανα και εγώ. Σύντομα έπειτα από αυτό, διαπιστώθηκε ότι η μητέρα μου είχε καρκίνο, κάτι που οδήγησε τελικά στο θάνατό της. Αλλά προτού πεθάνει, μας κληροδότησε έναν θησαυρό.

Κάποια γνωστή της τής είχε μιλήσει για τη Γραφική ελπίδα της ανάστασης, και η μητέρα μου δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη. Όταν βρισκόταν στα τελευταία της, το Γραφικό άγγελμα ελπίδας έδωσε νόημα στη ζωή της και τη βοήθησε να βρει ευτυχία.

Όταν είδαμε τη θετική επίδραση που ασκούσε πάνω της το Γραφικό άγγελμα, ο αδελφός μου και εγώ αρχίσαμε επίσης να μελετάμε το Λόγο του Θεού. Βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά έναν μήνα πριν από τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, ενός όμορφου κοριτσιού το οποίο ονομάσαμε Λουσία.

Η ημέρα του βαφτίσματός μου ήταν πολύ σημαντική για εμένα. Ένας λόγος για αυτό ήταν ότι τώρα ανήκα στον Ιεχωβά, έχοντας αφιερώσει τον εαυτό μου σε εκείνον για να τον υπηρετώ παντοτινά. Άλλος ένας λόγος ήταν ότι θα μπορούσα να μεταδώσω την πίστη μου στα αγαπημένα μου παιδιά, στο γιο μου και στην κόρη μου.

Ωστόσο, η δεύτερη αιτία της ευτυχίας μου διακόπηκε σύντομα. Όταν η Λουσία ήταν τεσσάρων ετών, άρχισε να έχει δυνατούς πόνους στο στομάχι. Ύστερα από αρκετές εξετάσεις, ο ακτινολόγος μάς εξήγησε ότι στο συκώτι της υπήρχε ένας όγκος σε μέγεθος πορτοκαλιού. Ο γιατρός εξήγησε ότι η Λουσία είχε νευροβλάστωμα, έναν επιθετικό, κακοήθη όγκο. Άρχισε έτσι η εφταετής μάχη της Λουσία με τον καρκίνο, πράγμα που περιλάμβανε παρατεταμένη νοσηλεία στο νοσοκομείο.

Αυτοθυσιαστικό Πνεύμα

Αυτά τα δύσκολα χρόνια, η Λουσία μάς τόνωνε συχνά το ηθικό με εγκάρδιες αγκαλιές και καθησυχαστικά φιλιά. Ο τρόπος που αντιμετώπιζε την ασθένεια εντυπωσίαζε και το προσωπικό του νοσοκομείου. Ήταν πρόθυμη να συνεργάζεται με τις νοσοκόμες, βοηθώντας τες να μοιράζουν το γιαούρτι, το χυμό και άλλα πράγματα σε παιδιά που νοσηλεύονταν στους κοντινούς θαλάμους. Μάλιστα, οι νοσοκόμες έδωσαν στη Λουσία μια άσπρη ποδιά και μια κονκάρδα που την προσδιόριζε ως «βοηθό νοσοκόμας».

«Η Λουσία άγγιξε την καρδιά μου», θυμάται μια υπάλληλος του νοσοκομείου. «Ήταν δραστήριο, δημιουργικό παιδί και της άρεσε η ζωγραφική. Ήταν εκφραστική και ώριμη, πολύ ώριμη».

Η Λουσία αντλούσε δύναμη και ισορροπία από το Λόγο του Θεού. (Εβρ. 4:12) Ήταν πεπεισμένη ότι στο νέο κόσμο, «ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια», όπως υπόσχεται ο Λόγος του Θεού. (Αποκ. 21:4) Έδειχνε ενδιαφέρον για τους άλλους και χρησιμοποιούσε κάθε διαθέσιμη ευκαιρία για να μεταδώσει το Γραφικό άγγελμα. Η σταθερή ελπίδα της Λουσία στην ανάσταση τη βοήθησε να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της και την ευδιαθεσία της παρά τη δυσοίωνη πρόγνωση. (Ησ. 25:8) Κράτησε αυτή τη στάση μέχρι και την ημέρα που ο καρκίνος τής στέρησε τη ζωή.

 Εκείνη την ημέρα έκλεισα το πολύ σημαντικό ραντεβού μου. Η Λουσία μόλις και μετά βίας μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της. Ο πατέρας της κρατούσε το ένα της χέρι ενώ εγώ κρατούσα το άλλο. «Μην ανησυχείς, δεν θα σε αφήσω», ψιθύρισα. «Να αναπνέεις αργά. Όταν ξυπνήσεις, θα είσαι καλά. Δεν θα πονέσεις ξανά, και εγώ θα είμαι μαζί σου».

Τώρα πια μένει να τηρήσω αυτό το ραντεβού. Ξέρω ότι η περίοδος αναμονής δεν θα είναι εύκολη. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι, αν εμπιστεύομαι με υπομονή στον Ιεχωβά και διακρατήσω την ακεραιότητά μου σε αυτόν, θα είμαι εκεί όταν η Λουσία θα επιστρέψει στην ανάσταση.

Η Κληρονομιά της Λουσία

Το παράδειγμα θάρρους της Λουσία καθώς και η υπέροχη υποστήριξη της εκκλησίας έκαναν βαθιά εντύπωση στο σύζυγό μου, ο οποίος δεν συμμεριζόταν την πίστη μου. Την ημέρα που πέθανε η Λουσία, μου είπε ότι έπρεπε να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις του. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ζήτησε Γραφική μελέτη από έναν πρεσβύτερο στην εκκλησία. Σύντομα, ο σύζυγός μου άρχισε να παρακολουθεί όλες τις συναθροίσεις. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, έκοψε το κάπνισμα, κάτι που δεν είχε καταφέρει να κάνει προηγουμένως.

Η λύπη που νιώθω λόγω της απώλειας της Λουσία δεν έχει σβήσει εντελώς, αλλά είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά για την κληρονομιά που άφησε η Λουσία. Ο σύζυγός μου και εγώ παρηγορούμε ο ένας τον άλλον με την υπέροχη ελπίδα της ανάστασης, και μάλιστα φανταζόμαστε τον καιρό που θα ξαναδούμε τη Λουσία—τα εκφραστικά, στρογγυλά της μάτια και το χαμόγελό της που έκανε λακκάκια στα μάγουλα.

Η τραγική εμπειρία της κόρης μου επηρέασε επίσης με ιδιαίτερο τρόπο κάποια γυναίκα στη γειτονιά. Ένα βροχερό πρωινό Σαββάτου, μια κυρία της οποίας ο γιος πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τη Λουσία ήρθε στο σπίτι μας. Είχε χάσει έναν γιο της, σε ηλικία 11 ετών, από την ίδια ασθένεια. Όταν έμαθε τι είχε συμβεί στη Λουσία, η κυρία βρήκε πού μένουμε και ήρθε να μας επισκεφτεί. Ήθελε να μάθει πώς αντιμετώπιζα το θάνατο της Λουσία και μου πρότεινε να σχηματίσουμε μια ομάδα αυτοβοήθειας για να παρηγορήσουμε και άλλες μητέρες με παρόμοιες περιστάσεις.

Της εξήγησα ότι εγώ προσωπικά είχα βρει αληθινή παρηγοριά σε μία από τις υποσχέσεις της Γραφής, η οποία είναι πολύ ανώτερη από οποιαδήποτε υπόσχεση θα μπορούσαν να δώσουν ποτέ οι άνθρωποι. Τα μάτια της έλαμψαν όταν της διάβασα τα λόγια του Ιησού που είναι καταγραμμένα στα εδάφια Ιωάννης 5:28, 29. Δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη και σύντομα άρχισε να νιώθει την «ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη». (Φιλιπ. 4:7) Πολλές φορές όταν μελετάμε τη Γραφή μαζί, σταματάμε και οραματιζόμαστε τον εαυτό μας στο νέο κόσμο, καθώς θα υποδεχόμαστε τα αγαπημένα μας πρόσωπα στην ανάσταση.

Ναι, η σύντομη ζωή της Λουσία έχει αφήσει μια διαρκή κληρονομιά. Η πίστη της συνέβαλε στο να ενωθεί η οικογένειά μας στην υπηρεσία του Θεού, και έχει κάνει και εμένα πιο αποφασισμένη να παραμείνω σταθερή στην πίστη. Χωρίς αμφιβολία, όλοι όσοι έχουμε χάσει αγαπημένα μας πρόσωπα τα οποία μπορεί να αναστηθούν έχουμε κλείσει ένα πολύ σημαντικό ραντεβού.

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Ο Παράδεισος όπως τον ζωγράφισε η Λουσία