Δεν Φοβόμασταν​—Ο Ιεχωβά Ήταν Μαζί Μας

Αφήγηση από την Αιγυπτία Πετρίδου

Το 1972, οι Μάρτυρες όλης της Κύπρου συγκεντρώθηκαν στη Λευκωσία για να ακούσουν μια ειδική ομιλία από τον Νάθαν Ο. Νορ, ο οποίος ηγούνταν επί πολύ καιρό στη διακονία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο αδελφός Νορ με αναγνώρισε αμέσως και, προτού προλάβω καν να του πω ποια είμαι, με ρώτησε: «Έχεις καθόλου νέα από την Αίγυπτο;» Είχα γνωρίσει τον αδελφό Νορ 20 χρόνια νωρίτερα στη γενέτειρά μου, την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στην Αλεξάνδρεια στις 23 Ιανουαρίου 1914, και ήμουν το μεγαλύτερο από τέσσερα παιδιά. Το μέρος όπου μεγαλώσαμε ήταν δυο βήματα από τη θάλασσα. Η Αλεξάνδρεια ήταν τότε όμορφη και κοσμοπολίτικη, φημισμένη για την αρχιτεκτονική της και την ιστορία της. Επειδή οι Ευρωπαίοι είχαν επαφές με τους Άραβες, εμείς τα παιδιά μάθαμε να μιλάμε αραβικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, καθώς και ελληνικά, τη γλώσσα της οικογένειάς μας.

Όταν τελείωσα το σχολείο, βρήκα δουλειά σε έναν γαλλικό οίκο μόδας, όπου σχεδίαζα και έραβα με καμάρι κομψές τουαλέτες για τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας. Επίσης, ήμουν πολύ θρησκευόμενη και μου άρεσε ιδιαίτερα να διαβάζω την Αγία Γραφή, παρότι δεν καταλάβαινα και πολλά από αυτά που διάβαζα.

Περίπου εκείνον τον καιρό​—στα μέσα της δεκαετίας του 1930—​γνώρισα έναν θαυμάσιο νεαρό από την Κύπρο. Ο Θεόδοτος Πετρίδης ήταν επιτυχημένος παλαιστής, αλλά είχε μάθει και την τέχνη της ζαχαροπλαστικής και εργαζόταν σε ένα ξακουστό ζαχαροπλαστείο. Εγώ ήμουν μια μικροκαμωμένη μελαχρινή κοπέλα, και ο Θεόδοτος με ερωτεύτηκε. Πολλές φορές μου έκανε καντάδα κάτω από το παράθυρό μου με ρομαντικά ελληνικά τραγούδια. Παντρευτήκαμε στις 30 Ιουνίου 1940. Εκείνες ήταν ευτυχισμένες μέρες. Μέναμε σε ένα διαμέρισμα κάτω από το διαμέρισμα της μητέρας μου. Το πρώτο μας παιδί, ο Γιάννης, γεννήθηκε το 1941.

Μαθαίνουμε τις Γραφικές Αλήθειες

Για κάποιο χρονικό διάστημα, ο Θεόδοτος ήταν προβληματισμένος όσον αφορά τη θρησκεία μας, και έκανε ερωτήσεις σχετικά με την Αγία Γραφή. Χωρίς να το ξέρω εγώ, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν αρχίσει να μελετούν τη Γραφή μαζί του. Μια μέρα ενώ ήμουν στο σπίτι με το μωρό μας, μια κυρία χτύπησε την πόρτα μας και μου έδωσε μια κάρτα με ένα Γραφικό άγγελμα. Από ευγένεια, στάθηκα και διάβασα την κάρτα. Τότε εκείνη η κυρία μού πρόσφερε κάποια Γραφικά έντυπα. Ήταν τα ίδια βιβλία που είχε φέρει ο Θεόδοτος στο σπίτι!

«Ναι, τα έχω αυτά τα βιβλία», είπα. «Παρακαλώ, περάστε μέσα». Σχεδόν αμέσως άρχισα να βομβαρδίζω εκείνη τη Μάρτυρα του Ιεχωβά, την Ελένη Νικολάου, με ερωτήσεις. Εκείνη χρησιμοποίησε υπομονετικά την Αγία  Γραφή για να μου απαντήσει. Αυτό μου άρεσε. Ξαφνικά, άρχισα να κατανοώ το άγγελμα της Γραφής. Σε μια παύση της συζήτησής μας, η Ελένη αναγνώρισε το σύζυγό μου σε κάποια φωτογραφία. «Τον γνωρίζω αυτόν τον κύριο!» αναφώνησε. Το μυστικό του Θεόδοτου φανερώθηκε, και εγώ έμεινα έκπληκτη. Ο Θεόδοτος πήγαινε στις Χριστιανικές συναθροίσεις χωρίς εμένα​—χωρίς καν να μου το πει! Όταν γύρισε σπίτι εκείνη τη μέρα, του είπα: «Εκεί που πήγες την περασμένη Κυριακή, αυτή την εβδομάδα θα έρθω και εγώ μαζί σου!»

Στην πρώτη συνάθροιση που πήγα, ένας όμιλος περίπου δέκα ατόμων εξέταζε το Γραφικό βιβλίο του Μιχαία. Απορροφούσα όλα όσα άκουγα! Έκτοτε, κάθε Παρασκευή βράδυ ο Γιώργος και η Κατερίνα Πετράκη μάς επισκέπτονταν για να μελετήσουν τη Γραφή μαζί μας. Ο πατέρας μου και οι δύο αδελφοί μου εναντιώνονταν στη μελέτη που κάναμε με τους Μάρτυρες, αλλά η αδελφή μου ήταν ανεκτική, αν και δεν έγινε ποτέ Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η μητέρα μου, όμως, ενστερνίστηκε τη Γραφική αλήθεια. Το 1942, η μητέρα μου, ο Θεόδοτος και εγώ βαφτιστήκαμε στη θάλασσα της Αλεξάνδρειας συμβολίζοντας την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά.

Η Ζωή μας Διαταράσσεται

Το 1939 άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και σύντομα κλιμακώθηκε. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ο Γερμανός στρατηγός Έρβιν Ρόμελ και τα τεθωρακισμένα του βρίσκονταν στο κοντινό Ελ Αλαμέιν, και η Αλεξάνδρεια ήταν γεμάτη Βρετανούς στρατιώτες. Εμείς αποθηκεύαμε ξηρά τροφή. Τότε ζητήθηκε από τον Θεόδοτο να αναλάβει το καινούριο ζαχαροπλαστείο του εργοδότη του στο Πορτ Ταουφίκ, κοντά στο Σουέζ, γι’ αυτό μετακομίσαμε εκεί. Δύο ελληνόφωνοι Μάρτυρες έψαξαν να μας βρουν. Παρότι δεν ήξεραν τη διεύθυνσή μας, κήρυτταν από σπίτι σε σπίτι μέχρι που μας ανακάλυψαν.

Ενόσω βρισκόμασταν στο Πορτ Ταουφίκ, μελετούσαμε τη Γραφή με τον Σταύρο και τη Γιούλα Κυπραίου καθώς και με τα παιδιά τους, τον Αγαπητό και τη Γεωργία, και γίναμε στενοί φίλοι. Ο Σταύρος απολάμβανε τη Γραφική μελέτη τόσο πολύ ώστε έβαζε όλα τα ρολόγια του σπιτιού μία ώρα πίσω για να χάσουμε το τελευταίο τρένο της επιστροφής και να αναγκαστούμε να μείνουμε περισσότερο. Οι συζητήσεις μας συνεχίζονταν μέχρι αργά τη νύχτα.

Μείναμε στο Πορτ Ταουφίκ 18 μήνες και επιστρέψαμε στην Αλεξάνδρεια όταν αρρώστησε η μητέρα μου. Πέθανε το 1947, πιστή στον Ιεχωβά. Άλλη μια φορά νιώσαμε πώς μας ενθάρρυνε ο Ιεχωβά μέσω ενισχυτικής συναναστροφής με ώριμους Χριστιανούς αδελφούς. Είχαμε επίσης τη δυνατότητα να φιλοξενούμε ιεραποστόλους που ταξίδευαν προς τις χώρες του διορισμού τους όταν τα πλοία τους αγκυροβολούσαν για λίγο στην Αλεξάνδρεια.

 Χαρές και Προβλήματα

Το 1952, γέννησα το δεύτερο γιο μας, τον Ιάκωβο. Ως γονείς, αναγνωρίζαμε πόσο σημαντικό ήταν να αναθρέψουμε τους γιους μας σε πνευματικά ωφέλιμο περιβάλλον, και έτσι προσφέραμε το σπίτι μας για τακτικές διευθετήσεις μελέτης της Γραφής και φιλοξενούσαμε συχνά ολοχρόνιους διακόνους. Ως αποτέλεσμα, ο μεγαλύτερος γιος μας, ο Γιάννης, ανέπτυξε αγάπη για τη Γραφική αλήθεια και άρχισε το σκαπανικό όταν ήταν ακόμα στα μέσα της εφηβείας του. Παράλληλα, πήγαινε σε νυχτερινό σχολείο για να ολοκληρώσει την κοσμική του εκπαίδευση.

Λίγο καιρό αργότερα, διαπιστώθηκε ότι ο Θεόδοτος είχε σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του, και του δόθηκε η συμβουλή να αλλάξει εργασία. Ο γιος μας ο Ιάκωβος ήταν μόλις τεσσάρων χρονών. Τι θα κάναμε; Δεν είχε υποσχεθεί ο Ιεχωβά: «Μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου»; (Ησ. 41:​10) Φανταστείτε την έκπληξη και τη χαρά μας όταν το 1956 προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε ως σκαπανείς στην Ισμαηλία, κοντά στη Διώρυγα του Σουέζ! Τα επόμενα χρόνια υπήρξαν ταραχώδη στην Αίγυπτο, και οι Χριστιανοί αδελφοί μας είχαν ανάγκη ενθάρρυνσης.

Το 1960 αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Αίγυπτο μόνο με μία βαλίτσα ο καθένας. Μετακομίσαμε στην Κύπρο, την πατρίδα του συζύγου μου. Εκείνον τον καιρό, ο Θεόδοτος ήταν πια πολύ άρρωστος και δεν μπορούσε να εργαστεί. Εντούτοις, ένας καλοσυνάτος Χριστιανός αδελφός και η σύζυγός του μας πρόσφεραν κατάλυμα σε δικό τους χώρο. Δυστυχώς, δύο χρόνια αργότερα ο σύζυγός μου πέθανε, και εγώ έμεινα μόνη με τον μικρό μου Ιάκωβο. Ο Γιάννης, που είχε επίσης έρθει στην Κύπρο, είχε παντρευτεί και είχε δική του οικογένεια να φροντίσει.

Μας Φροντίζουν σε Δύσκολους Καιρούς

Τότε ο Σταύρος και η Δώρα Καΐρη μάς πρόσφεραν κατάλυμα στο σπίτι τους. Γονάτισα και ευχαρίστησα τον Ιεχωβά που φρόντισε άλλη μια φορά για τις ανάγκες μας. (Ψαλμ. 145:​16) Όταν ο Σταύρος και η Δώρα αποφάσισαν να πουλήσουν το σπίτι τους και να χτίσουν καινούριο με Αίθουσα Βασιλείας στο ισόγειο, έχτισαν με καλοσύνη έναν μικρό επιπρόσθετο χώρο δύο δωματίων για τον Ιάκωβο και εμένα.

Τελικά, ο Ιάκωβος παντρεύτηκε, και μαζί με τη σύζυγό του υπηρέτησαν ως σκαπανείς μέχρι που γεννήθηκε το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά τους. Το 1974, δύο χρόνια έπειτα από την αξέχαστη επίσκεψη του αδελφού Νορ, ξέσπασε πολιτική αναταραχή  στην Κύπρο. * Πολλοί άνθρωποι, περιλαμβανομένων και κάποιων Μαρτύρων, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και χρειάστηκε να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή. Ο γιος μου, ο Γιάννης, ήταν ανάμεσα σε αυτούς. Μετακόμισε στον Καναδά με τη σύζυγό του και τα τρία παιδιά τους. Ταυτόχρονα, όμως, χαρήκαμε που είδαμε αύξηση στον αριθμό των διαγγελέων της Βασιλείας στην Κύπρο.

Όταν βγήκα στη σύνταξη, είχα τη δυνατότητα να συμμετέχω πληρέστερα στη διακονία. Αλλά πριν από λίγα χρόνια, έπαθα ένα ελαφρύ εγκεφαλικό και πήγα να μείνω με το γιο μου τον Ιάκωβο και την οικογένειά του. Αργότερα, όταν η υγεία μου χειροτέρεψε, νοσηλεύτηκα αρκετές εβδομάδες και κατόπιν μεταφέρθηκα σε οίκο ευγηρίας. Παρά τους διαρκείς πόνους, δίνω μαρτυρία στο νοσηλευτικό προσωπικό, στους ασθενείς και στους επισκέπτες. Επίσης, μελετώ πολλές ώρες μόνη μου και, με τη στοργική βοήθεια των πνευματικών αδελφών μου, καταφέρνω να παρακολουθώ τη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας εδώ κοντά.

Παρηγοριά στη Δύση της Ζωής Μου

Αντλώ παρηγοριά όταν μαθαίνω νέα από εκείνους που ο Θεόδοτος και εγώ είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε. Πολλά από τα παιδιά και τα εγγόνια τους βρίσκονται στην ολοχρόνια διακονία​—μερικά υπηρετούν στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελβετία, στην Ελλάδα και στον Καναδά. Σήμερα, ο γιος μου ο Γιάννης και η σύζυγός του ζουν στον Καναδά με το γιο τους. Η μεγαλύτερη κόρη τους και ο σύζυγός της είναι σκαπανείς. Η μικρότερη κόρη τους και ο σύζυγός της, η Λίντα και ο Τζόσουα Σνέιπ, προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν την 124η τάξη της Σχολής Γαλαάδ.

Ο γιος μου ο Ιάκωβος και η σύζυγός του ζουν τώρα στη Γερμανία. Δύο γιοι τους βρίσκονται στην υπηρεσία Μπέθελ​—ο ένας στο Μπέθελ της Ελλάδας, στην Αθήνα, και ο άλλος στο Ζέλτερς, στη Γερμανία. Ο μικρότερος γιος τους, η κόρη τους και ο σύζυγός της είναι σκαπανείς και υπηρετούν στη Γερμανία.

Τι ιστορίες θα έχουμε να πούμε στη μητέρα μου και στον αγαπημένο μου Θεόδοτο όταν επιστρέψουν στην ανάσταση! Θα ενθουσιαστούν όταν δουν τι θαυμάσια κληρονομιά άφησαν στην οικογένειά τους. *

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 24]

Άλλη μια φορά νιώσαμε πώς μας ενθάρρυνε ο Ιεχωβά μέσω ενισχυτικής συναναστροφής με ώριμους Χριστιανούς αδελφούς

[Χάρτης στη σελίδα 24]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΥΠΡΟΣ

ΛΕΥΚΩΣΙΑ

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

ΚΑΪΡΟ

Ελ Αλαμέιν

Αλεξάνδρεια

Ισμαηλία

Σουέζ

Πορτ Ταουφίκ

Διώρυγα του Σουέζ

[Ευχαριστίες]

Based on NASA/​Visible Earth imagery

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τον Θεόδοτο το 1938

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο γιος μου ο Ιάκωβος με τη σύζυγό του

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο γιος μου ο Γιάννης με τη σύζυγό του