Έχω Δει την Αύξηση στην Κορέα

Αφήγηση από τον Μίλτον Χάμιλτον

«Με λύπη σας πληροφορούμε ότι η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κορέας έχει ανακαλέσει όλες τις βίζες των ιεραποστόλων και έχει δείξει ότι είστε ανεπιθύμητοι στη χώρα. . . . Ενόψει αυτής της εξέλιξης, διορίζεστε προσωρινά στην Ιαπωνία».

ΣΤΑ τέλη του 1954, η σύζυγός μου και εγώ λάβαμε το παραπάνω μήνυμα από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ. Νωρίτερα το ίδιο έτος, είχαμε αποφοιτήσει από την 23η τάξη της Σχολής Γαλαάδ στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Όταν λάβαμε την επιστολή, υπηρετούσαμε προσωρινά στην Ινδιανάπολη της Ιντιάνα.

Η σύζυγός μου, η Λιζ (το γένος Σέμοκ), και εγώ ήμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο. Αργότερα, το 1948, παντρευτήκαμε. Η Λιζ αγαπούσε την ολοχρόνια διακονία αλλά δίσταζε να φύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να υπηρετήσει σε ξένη χώρα. Τι την έκανε να αλλάξει γνώμη;

Η Λιζ συμφώνησε να πάμε σε μια συνάθροιση για υποψήφιους σπουδαστές της Γαλαάδ. Εκείνη η συνάθροιση διεξάχθηκε στη διάρκεια της διεθνούς συνέλευσης στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης το καλοκαίρι του 1953. Ύστερα από εκείνη την ενθαρρυντική συνάθροιση, συμπληρώσαμε αιτήσεις για τη Γαλαάδ. Προς έκπληξή μας, προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την επόμενη τάξη που θα άρχιζε το Φεβρουάριο του 1954.

Διοριστήκαμε στην Κορέα, μολονότι ο τριετής πόλεμος είχε μόλις τελειώσει το καλοκαίρι του 1953, αφήνοντας τη χώρα ερειπωμένη. Σε αρμονία με την υπόδειξη της επιστολής που προαναφέρθηκε, πήγαμε πρώτα στην Ιαπωνία. Έπειτα από ένα 20ήμερο ταξίδι στον ωκεανό, φτάσαμε εκεί τον Ιανουάριο του 1955 μαζί με άλλους έξι ιεραποστόλους οι οποίοι είχαν επίσης διοριστεί στην Κορέα. Ο Λόιντ Μπάρι, ο επίσκοπος του γραφείου τμήματος της Ιαπωνίας εκείνον τον καιρό, μας συνάντησε στην προβλήτα στις 6:00 π.μ. Ύστερα από λίγο φύγαμε για τον ιεραποστολικό οίκο στη Γιοκοχάμα. Αργότερα την ίδια μέρα, βγήκαμε στη διακονία.

Καταφέρνουμε να Πάμε στην Κορέα

Τελικά, πήραμε βίζα για να μπούμε στη Δημοκρατία της Κορέας. Στις 7 Μαρτίου 1955, το αεροπλάνο μας απογειώθηκε από το Διεθνές Αεροδρόμιο Χανέντα στο Τόκιο για μια τρίωρη πτήση προς το Αεροδρόμιο Γιόιντο στη Σεούλ. Μας υποδέχτηκαν περισσότεροι από 200 Κορεάτες Μάρτυρες και κλαίγαμε από χαρά. Υπήρχαν μόνο 1.000 Μάρτυρες σε όλη την Κορέα τότε. Όπως πολλοί άλλοι προερχόμενοι από τη Δύση, έτσι και εμείς νομίζαμε ότι, ανεξαρτήτως της χώρας καταγωγής τους, όλοι οι άνθρωποι στην Άπω Ανατολή μοιάζουν μεταξύ τους και συμπεριφέρονται παρόμοια. Δεν μας πήρε πολύ καιρό να μάθουμε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι Κορεάτες όχι μόνο έχουν δική τους γλώσσα και  αλφάβητο αλλά και τη δική τους κουζίνα, τα δικά τους σωματικά χαρακτηριστικά και το δικό τους παραδοσιακό τρόπο ντυσίματος, καθώς και άλλα μοναδικά στοιχεία, όπως το σχέδιο των κτιρίων τους.

Η πρώτη μεγάλη δυσκολία που συναντήσαμε ήταν το να μάθουμε τη γλώσσα. Δεν είχαμε στη διάθεσή μας βιβλία σχετικά με την εκμάθηση της κορεατικής. Σύντομα καταλάβαμε ότι ήταν αδύνατον να μιμούμαστε πιστά τους ήχους των κορεατικών λέξεων χρησιμοποιώντας απλώς τους ήχους της αγγλικής. Για να μάθει κάποιος τη σωστή προφορά πρέπει οπωσδήποτε να μάθει το κορεατικό αλφάβητο.

Βέβαια, κάναμε λάθη. Για παράδειγμα, η Λιζ ρώτησε μια οικοδέσποινα αν είχε Αγία Γραφή. Η οικοδέσποινα είχε παράξενο ύφος καθώς έφευγε και επέστρεψε φέρνοντας ένα κουτί σπίρτα. Η Λιζ είχε ζητήσει σούνγκνιανγκ (σπίρτα) αντί για σούνγκγιουνγκ, που σημαίνει «Αγία Γραφή».

Έπειτα από λίγους μήνες, μας ανατέθηκε να ιδρύσουμε ιεραποστολικό οίκο στην πόλη Πουσάν, ένα λιμάνι στα νότια της Κορέας. Μπορέσαμε να νοικιάσουμε τρία μικρά δωμάτια για τους δυο μας και για τις δύο αδελφές που διορίστηκαν εκεί μαζί μας. Δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό ούτε και τουαλέτα με καζανάκι. Μόνο τη νύχτα είχε το νερό αρκετή πίεση ώστε να φτάνει στο δεύτερο όροφο μέσω μιας μάνικας. Έτσι λοιπόν, σηκωνόμασταν εκ περιτροπής τις πρώτες πρωινές ώρες για να μαζεύουμε νερό σε δοχεία. Έπρεπε να βράζουμε το νερό ή να το χλωριώνουμε ώστε να είναι πόσιμο.

Υπήρχαν και άλλες δυσκολίες. Η παροχή ρεύματος ήταν τόσο περιορισμένη ώστε δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε ούτε πλυντήριο ούτε σίδερο. Κουζίνα μας ήταν ο διάδρομος και η μόνη συσκευή που υπήρχε ήταν μια γκαζιέρα. Σε λίγο καιρό, όλοι μάθαμε πώς να ετοιμάζουμε ένα γεύμα τη μέρα που μας είχε ανατεθεί να μαγειρεύουμε. Τρία χρόνια μετά την άφιξή μας, η Λιζ και εγώ προσβληθήκαμε από ηπατίτιδα. Οι περισσότεροι ιεραπόστολοι εκείνα τα χρόνια κολλούσαν αυτή την αρρώστια. Πέρασαν μήνες μέχρι να αναρρώσουμε και αντιμετωπίσαμε και άλλα προβλήματα υγείας.

Βοηθούμαστε να Υπερπηδήσουμε Εμπόδια

Τα τελευταία 55 χρόνια, η χερσόνησος της Κορέας είναι μια από τις πιο ασταθείς πολιτικά περιοχές της Ασίας. Η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη χωρίζει τη χερσόνησο στα δύο. Βρίσκεται 55 χιλιόμετρα βόρεια της Σεούλ, η οποία είναι πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Κορέας. Το 1971, μας επισκέφτηκε ο Φρέντερικ Φρανς από τα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν. Τον συνόδευσα στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, την πιο οχυρωμένη συνοριακή γραμμή στη γη. Στο διάβα των ετών, αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών έχουν συναντηθεί αρκετές φορές εκεί με εκπροσώπους των δύο κυβερνήσεων.

Ασφαλώς, εμείς παραμένουμε ουδέτεροι όσον  αφορά τις πολιτικές υποθέσεις αυτού του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της κατάστασης στη χερσόνησο της Κορέας. (Ιωάν. 17:14) Λόγω της άρνησής τους να πάρουν όπλο εναντίον του συνανθρώπου τους, 13.000 και πλέον Κορεάτες Μάρτυρες έχουν εκτίσει συνολικά 26.000 χρόνια φυλάκισης. (2 Κορ. 10:3, 4) Όλοι οι νεαροί αδελφοί σε εκείνη τη χώρα γνωρίζουν ότι θα αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα, αλλά δεν πτοούνται. Είναι λυπηρό να χαρακτηρίζει η κυβέρνηση «εγκληματίες» Χριστιανούς διακόνους των οποίων το μόνο «έγκλημα» είναι ότι αρνούνται να συμβιβάσουν τη Χριστιανική τους ουδετερότητα.

Το 1944, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αρνήθηκα και εγώ τη στρατιωτική υπηρεσία και γι’ αυτό χρειάστηκε να περάσω δυόμισι χρόνια στις φυλακές του Λιούισμπεργκ της Πενσυλβανίας, στις ΗΠΑ. Έτσι λοιπόν, μολονότι οι Κορεάτες αδελφοί μας έχουν αντιμετωπίσει δυσκολότερες καταστάσεις στη φυλακή, είμαι σε θέση να καταλάβω όσα έχουν περάσει αυτοί οι νεαροί Μάρτυρες. Ήταν ενθαρρυντικό για πολλούς να γνωρίζουν ότι κάποιοι από εμάς τους ιεραποστόλους στην Κορέα είχαμε ζήσει μια παρόμοια εμπειρία.​—Ησ. 2:4.

Αντιμετωπίζουμε μια Δοκιμασία

Η δική μας ουδετερότητα περιλαμβανόταν σε ένα ζήτημα που ανέκυψε το 1977. Κάποιοι αξιωματούχοι πίστευαν ότι επηρεάζαμε νεαρούς Κορεάτες ώστε να αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις και να πάρουν όπλο. Γι’ αυτό, η κυβέρνηση αποφάσισε να μην επιτρέψει να ξαναμπούν στη χώρα όσοι ιεραπόστολοι θα έφευγαν από εκεί για οποιονδήποτε λόγο. Αυτός ο περιορισμός διήρκεσε από το 1977 μέχρι το 1987. Αν είχαμε φύγει από την Κορέα εκείνα τα χρόνια, δεν θα μας επέτρεπαν να γυρίσουμε πίσω. Ως εκ τούτου, δεν επισκεφτήκαμε ούτε μία φορά την πατρίδα μας εκείνα τα χρόνια.

Συναντηθήκαμε πολλές φορές με κυβερνητικούς αξιωματούχους και τους εξηγήσαμε την ουδέτερη θέση που κρατάμε ως ακόλουθοι του Χριστού. Τελικά, αντιλήφθηκαν ότι δεν επρόκειτο να πτοηθούμε, οπότε ο περιορισμός άρθηκε επιτέλους​—ύστερα από δέκα χρόνια. Εκείνη την περίοδο μερικοί ιεραπόστολοι χρειάστηκε να φύγουν από τη χώρα για διάφορους λόγους όπως για προβλήματα υγείας, αλλά οι υπόλοιποι παραμείναμε και χαιρόμαστε που το κάναμε αυτό.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, άνθρωποι που εναντιώνονταν στη διακονία μας κατηγόρησαν ψευδώς το διοικητικό συμβούλιο του νομικού μας σωματείου ότι διδάσκει νεαρούς άντρες να μην κατατάσσονται στο στρατό. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση μας κάλεσε έναν έναν για ανάκριση. Στις 22 Ιανουαρίου 1987, η εισαγγελία έκρινε τις κατηγορίες αβάσιμες. Αυτό βοήθησε στη διασαφήνιση οποιωνδήποτε παρανοήσεων μελλοντικά.

Ο Θεός Ευλογεί το Έργο Μας

Στην Κορέα, η εναντίωση στο έργο μας κηρύγματος είχε ενταθεί στο διάβα των ετών λόγω της ουδετερότητάς μας. Συνεπώς, γινόταν ολοένα και πιο δύσκολο να βρίσκουμε κατάλληλους χώρους για τις μεγαλύτερες συνελεύσεις μας. Γι’ αυτό, οι Μάρτυρες πήραν την πρωτοβουλία και οικοδόμησαν μια Αίθουσα Συνελεύσεων στο Πουσάν, την πρώτη στην Άπω Ανατολή. Είχα το προνόμιο να εκφωνήσω την ομιλία αφιέρωσης στις 5 Απριλίου 1976, μπροστά σε ένα ακροατήριο 1.300 ατόμων.

Από το 1950 και έπειτα, δεκάδες  χιλιάδες στρατιωτικοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διοριστεί στην Κορέα. Μετά την επιστροφή τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί έγιναν δραστήριοι Μάρτυρες. Συχνά λαβαίνουμε γράμματα από αυτούς και θεωρούμε ευλογία το ότι τους βοηθήσαμε πνευματικά.

Δυστυχώς, στις 26 Σεπτεμβρίου 2006 πέθανε η αγαπημένη μου σύντροφος, η Λιζ. Μου λείπει αφάνταστα. Στα 51 χρόνια που έζησε εδώ, δεχόταν μετά χαράς οποιονδήποτε διορισμό και ποτέ δεν παραπονιόταν. Ποτέ δεν πρότεινε​—ούτε καν υπαινίχθηκε—​να επιστρέψουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη χώρα από την οποία άλλοτε έλεγε ότι δεν ήθελε να φύγει ποτέ!

Εγώ υπηρετώ ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ στην Κορέα. Η οικογένεια Μπέθελ έχει μεγαλώσει από μια χούφτα που ήταν τα πρώτα χρόνια σε περίπου 250 άτομα σήμερα. Αποτελεί προνόμιο για εμένα το να υπηρετώ μαζί με την εφταμελή Επιτροπή του Τμήματος η οποία επιβλέπει το έργο εδώ.

Ενώ η Κορέα ήταν πολύ φτωχή όταν φτάσαμε, τώρα είναι ένα από τα πιο προηγμένα κράτη στον κόσμο. Υπάρχουν 95.000 και πλέον Μάρτυρες στην Κορέα, εκ των οποίων σχεδόν το 40 τοις εκατό υπηρετούν είτε ως τακτικοί είτε ως βοηθητικοί σκαπανείς. Αυτός είναι ένας επιπρόσθετος λόγος για τον οποίο θεωρώ πολύτιμο το γεγονός ότι μπορώ να υπηρετώ τον Θεό εδώ και να βλέπω το ποίμνιό του να αυξάνει.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Άφιξη στην Κορέα μαζί με άλλους ιεραποστόλους

[Εικόνα στη σελίδα 24, 25]

Υπηρεσία στο Πουσάν

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τον αδελφό Φρανς στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, 1971

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τη Λιζ λίγο προτού πεθάνει

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Το γραφείο τμήματος της Κορέας όπου υπηρετώ ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ