“Ο Άγγελος του Ιεχωβά Στρατοπεδεύει Γύρω Μας”

Αφήγηση από την Κρίσταμπελ Κόνελ

Είχαμε απορροφηθεί τόσο πολύ από τη συζήτησή μας με τον Κρίστοφερ, καθώς απαντούσαμε στα Γραφικά του ερωτήματα, ώστε καμιά μας δεν κατάλαβε ότι είχε περάσει η ώρα ούτε προσέξαμε ότι ο Κρίστοφερ κοίταζε συνεχώς έξω από το παράθυρο. Τελικά, γύρισε προς το μέρος μας και είπε: «Τώρα μπορείτε να φύγετε με ασφάλεια». Στη συνέχεια μας συνόδευσε μέχρι τα ποδήλατά μας και μας καληνύχτισε. Τι είχε δει που ήταν τόσο επικίνδυνο;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Σέφιλντ της Αγγλίας το 1927 και το ονοματεπώνυμό μου ήταν Κρίσταμπελ Ερλ. Το σπίτι μας βομβαρδίστηκε κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και γι’ αυτό με έστειλαν να μείνω με τη γιαγιά μου μέχρι να τελειώσω το σχολείο. Στο μοναστηριακό σχολείο στο οποίο πήγαινα, ρωτούσα συνεχώς τις καλόγριες γιατί υπήρχε τόσο πολλή κακία και βία. Ούτε εκείνες ούτε άλλοι θρησκευόμενοι τους οποίους ρώτησα μπόρεσαν να μου δώσουν ικανοποιητική απάντηση.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, εκπαιδεύτηκα ως νοσοκόμα. Μετακόμισα στο Λονδίνο για να εργαστώ στο Γενικό Νοσοκομείο του Πάντινγκτον, αλλά στην πόλη έβλεπα ακόμη περισσότερη βία. Λίγο καιρό αφότου ένας από τους μεγαλύτερους αδελφούς μου έφυγε για τον Πόλεμο της Κορέας, είδα μια βίαιη συμπλοκή ακριβώς έξω από το νοσοκομείο. Κανένας δεν βοήθησε το θύμα, το οποίο έχασε την όρασή του από τον ξυλοδαρμό. Περίπου εκείνον τον καιρό, πήγαινα με τη μητέρα μου σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις, αλλά εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω γιατί υπήρχε τόσο πολλή κακία.

Παρότρυνση για Μελέτη της Γραφής

Μια μέρα ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Τζον, ο οποίος είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, ήρθε για επίσκεψη. «Ξέρεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα κακά πράγματα;» ρώτησε. «Όχι», απάντησα. Άνοιξε τη Γραφή του και διάβασε τα εδάφια Αποκάλυψη 12:7-12. Τότε κατάλαβα ότι, κατά βάση, ο Σατανάς και οι δαίμονές του ευθύνονται για το κακό που υπάρχει στον κόσμο. Άκουσα, λοιπόν, τη συμβουλή του Τζον και δέχτηκα Γραφική μελέτη λίγο καιρό αργότερα. Εκείνη την περίοδο, όμως, άφησα το φόβο του ανθρώπου να με εμποδίσει να βαφτιστώ.​—Παρ. 29:25.

Η αδελφή μου η Ντόροθι είχε γίνει και αυτή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όταν επέστρεψε από τη διεθνή συνέλευση της Νέας Υόρκης (1953) με τον αρραβωνιαστικό της, τον Μπιλ Ρόμπερτς, τους είπα ότι είχα κάνει Γραφική μελέτη. Ο Μπιλ με ρώτησε: «Έβρισκες όλα τα εδάφια; Υπογράμμιζες τις απαντήσεις στο βιβλίο;» Όταν είπα όχι, εκείνος αποκρίθηκε: «Τότε δεν έκανες σωστή μελέτη! Να επικοινωνήσεις με την αδελφή και να ξεκινήσεις πάλι!» Εκείνο το  διάστημα άρχισαν να με παρενοχλούν οι δαίμονες. Θυμάμαι ότι ζήτησα από τον Ιεχωβά να με προστατέψει και να με απελευθερώσει από την επιρροή τους.

Σκαπανικό στη Σκωτία και στην Ιρλανδία

Βαφτίστηκα στις 16 Ιανουαρίου 1954, ολοκλήρωσα τη σύμβασή μου με το νοσοκομείο το Μάιο και άρχισα σκαπανικό τον Ιούνιο. Οχτώ μήνες αργότερα, με έστειλαν ως ειδική σκαπάνισσα στο Γκρέιντζμαουθ της Σκωτίας. Εκεί ένιωσα ότι οι άγγελοι του Ιεχωβά “στρατοπέδευαν γύρω μου” ενόσω υπηρετούσα σε τέτοιον απομονωμένο τομέα.​—Ψαλμ. 34:7.

Το 1956, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στην Ιρλανδία. Μαζί με δύο άλλες αδελφές, διορίστηκα στην πόλη Γκόλγουεϊ. Την πρώτη κιόλας ημέρα, επισκέφτηκα το σπίτι ενός ιερέα. Λίγα λεπτά αργότερα, ήρθε ένας αστυνομικός και οδήγησε εμένα και τη συνεργάτιδά μου στο αστυνομικό τμήμα. Όταν του είπαμε τα ονόματά μας και τις διευθύνσεις μας, πήγε αμέσως στο τηλέφωνο. Τον ακούσαμε να λέει: «Ναι, Πάτερ, ξέρω ακριβώς πού μένουν». Τον είχε στείλει ο ιερέας! Ο σπιτονοικοκύρης μας δέχτηκε πιέσεις για να μας διώξει και έτσι το γραφείο τμήματος μας σύστησε να φύγουμε από την περιοχή. Φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό με δέκα λεπτά καθυστέρηση. Αλλά το τρένο ήταν ακόμη εκεί, και κάποιος κύριος περίμενε για να βεβαιωθεί ότι επιβιβαστήκαμε. Μείναμε στο Γκόλγουεϊ μόλις τρεις εβδομάδες!

Κατόπιν διοριστήκαμε στο Λίμερικ, άλλη μια πόλη όπου η Καθολική Εκκλησία ασκούσε τεράστια εξουσία. Εκεί βρισκόμασταν συνεχώς αντιμέτωπες με όχλους που μας χλεύαζαν. Πολλοί άνθρωποι φοβούνταν να ανοίξουν την πόρτα τους. Τον προηγούμενο χρόνο, κάποιος αδελφός είχε ξυλοκοπηθεί στη γειτονική κωμόπολη Κλουνλάρα. Γι’ αυτό, χαρήκαμε όταν γνωρίσαμε τον Κρίστοφερ, τον άνθρωπο που αναφέραμε στην αρχή, ο οποίος μας ζήτησε να ξαναπάμε για να συζητήσουμε τα Γραφικά του ερωτήματα. Στη διάρκεια της επίσκεψής μας, ένας ιερέας μπήκε μέσα και απαίτησε από τον Κρίστοφερ να μας διώξει. Εκείνος αρνήθηκε και είπε στον ιερέα: «Αυτές οι γυναίκες προσκλήθηκαν στο σπίτι μου και χτύπησαν την πόρτα προτού μπουν. Εσύ ούτε προσκλήθηκες ούτε την πόρτα χτύπησες». Ο ιερέας έφυγε θυμωμένος.

Εν αγνοία μας, ο ιερέας είχε συγκεντρώσει μια μεγάλη ομάδα αντρών, οι οποίοι μας περίμεναν έξω από το σπίτι του Κρίστοφερ. Αυτός, γνωρίζοντας πως είχαν εχθρικές διαθέσεις, έκανε ό,τι είπαμε στην αρχή. Μας κράτησε εκεί μέχρι να διαλυθεί ο όχλος. Αργότερα μάθαμε ότι ο Κρίστοφερ και η οικογένειά του αναγκάστηκαν ύστερα από λίγο καιρό να φύγουν από εκείνη την περιοχή και μετανάστευσαν στην Αγγλία.

Πρόσκληση στη Γαλαάδ

Ήδη σχεδίαζα να παρακολουθήσω τη Διεθνή Συνέλευση Θείον Θέλημα στη Νέα Υόρκη το 1958 όταν έλαβα πρόσκληση για την 33η τάξη της Γαλαάδ. Αντί να γυρίσω στην πατρίδα μου μετά τη συνέλευση, υπηρέτησα στο Κόλινγκγουντ, στο Οντάριο του Καναδά, μέχρι να αρχίσει η Σχολή Γαλαάδ το 1959. Αλλά στη συνέλευση ήρθα σε επαφή με τον Έρικ Κόνελ. Είχε γνωρίσει την αλήθεια το 1957 και είχε αρχίσει το σκαπανικό το 1958. Μετά τη συνέλευση, μου έγραφε κάθε μέρα κατά την παραμονή μου στον Καναδά και καθ’ όλη τη διάρκεια των μαθημάτων της Γαλαάδ. Αναρωτιόμουν τι θα γινόταν με εμάς μετά την αποφοίτησή μου.

Η φοίτηση στη Γαλαάδ ήταν ορόσημο στη ζωή μου. Η Ντόροθι και ο σύζυγός της βρίσκονταν στην ίδια τάξη. Ο ιεραποστολικός τους διορισμός ήταν η Πορτογαλία. Προς έκπληξή μου, εγώ διορίστηκα στην Ιρλανδία. Πόσο απογοητεύτηκα που δεν θα πήγαινα με την αδελφή μου! Ρώτησα κάποιον από τους εκπαιδευτές αν είχα κάνει κάποιο λάθος. «Όχι», απάντησε εκείνος. «Εσύ και η συνεργάτιδά σου, η Αϊλίν Μαχόνι, συμφωνήσατε να πάτε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου», κάτι που περιλάμβανε ασφαλώς και την Ιρλανδία.

Επιστροφή στην Ιρλανδία

Γύρισα στην Ιρλανδία τον Αύγουστο του 1959 και διορίστηκα στην Εκκλησία Νταν Λέρε. Στο μεταξύ, ο Έρικ είχε επιστρέψει στην Αγγλία και χάρηκε πολύ που ήμουν τόσο κοντά. Ήθελε και εκείνος να γίνει ιεραπόστολος. Σκέφτηκε ότι, εφόσον η Ιρλανδία ήταν τότε ιεραποστολικός  αγρός, θα έκανε σκαπανικό εκεί. Μετακόμισε στο Νταν Λέρε και παντρευτήκαμε το 1961.

Έξι μήνες αργότερα, ο Έρικ είχε ένα σοβαρό ατύχημα με μοτοσικλέτα. Έπαθε κρανιακό κάταγμα και οι γιατροί δεν ήταν βέβαιοι ότι μπορούσαν να σώσουν τη ζωή του. Αφού έμεινε τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο, τον φρόντιζα εγώ στο σπίτι επί πέντε μήνες μέχρι που ανέρρωσε. Παράλληλα, συνέχιζα τη διακονία μου όσο καλύτερα μπορούσα.

Το 1965 διοριστήκαμε σε μια εκκλησία με οχτώ ευαγγελιζομένους στο Σλάιγκο, ένα λιμάνι στη βορειοδυτική ακτή. Τρία χρόνια αργότερα, πήγαμε σε μια άλλη μικρή εκκλησία στο Λοντοντέρι, ακόμη πιο βόρεια. Μια μέρα επιστρέψαμε από την υπηρεσία και βρήκαμε έναν φράχτη από αγκαθωτό συρματόπλεγμα στην απέναντι πλευρά του δρόμου όπου μέναμε. Είχαν αρχίσει οι ταραχές της Βόρειας Ιρλανδίας. Συμμορίες νεαρών έκαιγαν αυτοκίνητα. Η πόλη είχε ήδη χωριστεί σε Προτεσταντικές και Καθολικές περιοχές. Η μετάβαση από μία περιοχή της πόλης σε κάποια άλλη ήταν επικίνδυνη.

Ζωή και Μαρτυρία στην Περίοδο των Ταραχών

Παρ’ όλα αυτά, λόγω της διακονίας μας πηγαίναμε παντού. Και πάλι, νιώθαμε σαν να στρατοπέδευαν γύρω μας οι άγγελοι. Όταν βρισκόμασταν σε περιοχές όπου ξεσπούσε αναταραχή, φεύγαμε αμέσως και επιστρέφαμε όταν τα πράγματα είχαν ηρεμήσει. Κάποια φορά, όταν είχε ξεσπάσει αναταραχή κοντά στην πολυκατοικία μας, φλεγόμενα θραύσματα από ένα γειτονικό χρωματοπωλείο πετάχτηκαν στο περβάζι του παραθύρου μας. Δεν μπορέσαμε να κοιμηθούμε από φόβο μήπως πιάσει φωτιά η πολυκατοικία μας. Το 1970 μετακομίσαμε στο Μπέλφαστ, και αργότερα μάθαμε ότι εκείνο το χρωματοπωλείο πυρπολήθηκε από βόμβα μολότοφ και ότι αυτή τη φορά η παλιά μας πολυκατοικία είχε όντως καεί.

Μια άλλη φορά, κάποια αδελφή και εγώ ήμασταν στην υπηρεσία και είδαμε έναν παράξενο σωλήνα σε κάποιο περβάζι. Συνεχίσαμε το δρόμο μας. Λίγα λεπτά αργότερα, ο σωλήνας εξερράγη. Οι ντόπιοι που βγήκαν έξω νόμιζαν ότι εμείς είχαμε βάλει τη βόμβα! Ακριβώς τότε μια αδελφή που έμενε σε εκείνη την περιοχή μάς προσκάλεσε στο σπίτι της. Οι γείτονές της το εξέλαβαν αυτό ως απόδειξη της αθωότητάς μας.

Το 1971 ξαναπήγαμε στο Λοντοντέρι για να επισκεφτούμε κάποια αδελφή. Όταν της περιγράψαμε τη διαδρομή που ακολουθήσαμε και το οδόφραγμα από το οποίο περάσαμε, μας ρώτησε: «Δεν ήταν κανένας στο οδόφραγμα;» Όταν είπαμε «Ναι, ήταν κάποιοι, αλλά δεν μας έδωσαν σημασία», εκείνη έμεινε έκπληκτη. Γιατί; Επειδή τις προηγούμενες ημέρες είχαν αρπάξει τα αυτοκίνητα ενός γιατρού και ενός αστυνομικού και τα είχαν κάψει.

Το 1972 μετακομίσαμε στο Κορκ. Αργότερα, υπηρετήσαμε στο Νέις και κατόπιν στο Άρκλοου. Τελικά, το 1987, διοριστήκαμε στο Κάσλμπαρ, όπου βρισκόμαστε και σήμερα. Εδώ είχαμε το τεράστιο προνόμιο να βοηθήσουμε στην οικοδόμηση μιας Αίθουσας Βασιλείας. Ο Έρικ αρρώστησε σοβαρά το 1999. Ωστόσο, με τη βοήθεια του Ιεχωβά και τη στοργική υποστήριξη της εκκλησίας, κατάφερα και πάλι να τα βγάλω πέρα και να τον φροντίσω ώσπου να αναρρώσει.

Ο Έρικ και εγώ έχουμε παρακολουθήσει τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα δύο φορές. Εκείνος εξακολουθεί να υπηρετεί ως πρεσβύτερος. Εγώ υποφέρω από σοβαρή αρθρίτιδα και έχω αντικαταστήσει και τα δύο ισχία μου, καθώς και τα δύο μου γόνατα. Παρότι χρειάστηκε να αντιμετωπίσω σφοδρή θρησκευτική εναντίωση και έζησα σε καιρούς σοβαρών πολιτικών και κοινωνικών ταραχών, μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες μου ήταν το ότι αναγκάστηκα να σταματήσω να οδηγώ. Αυτό αποτέλεσε δοκιμασία επειδή μου στέρησε αρκετά την ανεξαρτησία μου. Η εκκλησία με έχει βοηθήσει σε σημαντικό βαθμό παρέχοντάς μου μεγάλη υποστήριξη. Τώρα περπατάω με μπαστούνι και για μεγαλύτερες αποστάσεις χρησιμοποιώ ένα τρίκυκλο που λειτουργεί με μπαταρίες.

Ο Έρικ και εγώ έχουμε υπηρετήσει ως ειδικοί σκαπανείς πάνω από 100 χρόνια συνολικά​—98 εκ των οποίων εδώ στην Ιρλανδία. Δεν σκεφτόμαστε να αποσυρθούμε από την ενεργό δράση. Δεν βασιζόμαστε σε θαύματα, αλλά πιστεύουμε ότι οι ισχυροί άγγελοι του Ιεχωβά “στρατοπεδεύουν γύρω” από εκείνους που τον φοβούνται και τον υπηρετούν πιστά.