Οι Δοκιμασίες Ενίσχυσαν την Εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά

Αφήγηση από την Άντα Ντέλο Στρίτο

Μόλις τελείωσα την αντιγραφή του εδαφίου της ημέρας στο τετράδιό μου. Είμαι 36 χρονών, αλλά μου πήρε δύο ώρες για να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές. Για ποιο λόγο; Θα σας εξηγήσει η μητέρα μου.​—Τζόελ

Ο ΣΥΖΥΓΟΣ μου και εγώ βαφτιστήκαμε ως Μάρτυρες του Ιεχωβά το 1968. Αφού αποκτήσαμε δύο υγιή αγόρια, τον Ντέιβιντ και τον Μαρκ, έφερα στον κόσμο τον τρίτο μας γιο, τον Τζόελ. Ο Τζόελ γεννήθηκε πρόωρα το 1973 σε κάποιο νοσοκομείο της πόλης Μπενς στο Βέλγιο, περίπου 60 χιλιόμετρα νότια των Βρυξελλών. Ζύγιζε μόλις ένα κιλό και 700 γραμμάρια. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, ο Τζόελ έπρεπε να παραμείνει για να πάρει περισσότερο βάρος.

Πέρασαν μερικές εβδομάδες χωρίς κανένα σημάδι βελτίωσης, γι’ αυτό ο σύζυγός μου, ο Λουίτζι, και εγώ πήγαμε το γιο μας στον παιδίατρο. Αφού εξέτασε τον Τζόελ, ο γιατρός είπε: «Λυπάμαι πολύ. Φαίνεται πως ο Τζόελ έχει όλα τα προβλήματα που δεν έχουν τα αδέλφια του». Ακολούθησε μακρά σιγή. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι το αγοράκι μας είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Κατόπιν ο γιατρός πήρε παράμερα το σύζυγό μου και του είπε: «Το μωρό σας πάσχει από τρισωμία 21», η οποία είναι επίσης γνωστή ως σύνδρομο Ντάουν. *

Η διάγνωση του παιδίατρου μάς στενοχώρησε πολύ, γι’ αυτό αποφασίσαμε να συμβουλευτούμε και άλλον γιατρό. Εκείνος εξέτασε προσεκτικά το μικρό Τζόελ επί μία ώρα περίπου χωρίς να πει κουβέντα. Στον Λουίτζι και σε εμένα, αυτή η ώρα φάνηκε ατελείωτη. Τελικά, ο γιατρός σήκωσε το βλέμμα του και είπε: «Το παιδί σας θα εξαρτάται πολύ από εσάς». Έπειτα, με καλοσυνάτο τόνο, πρόσθεσε: «Αλλά ο Τζόελ θα είναι ευτυχισμένος επειδή οι γονείς του τον αγαπούν!» Νιώθοντας καταρρακωμένη, πήρα τρυφερά τον Τζόελ στην αγκαλιά μου και πήγαμε στο σπίτι. Τότε ήταν οχτώ εβδομάδων.

Οι Χριστιανικές Συναθροίσεις και η Διακονία μάς Έδιναν Δύναμη

Επιπρόσθετες ιατρικές εξετάσεις αποκάλυψαν ότι ο Τζόελ έπασχε επίσης από σοβαρή καρδιακή δυσπλασία και από ραχίτιδα βαριάς μορφής. Επειδή η καρδιά του ήταν πολύ μεγάλη, πίεζε τους πνεύμονές του και τον έκανε επιρρεπή σε λοιμώξεις. Προτού περάσει  πολύς καιρός, σε ηλικία τεσσάρων μηνών, ο Τζόελ έπαθε βρογχοπνευμονία και έπρεπε να εισαχθεί και πάλι στο νοσοκομείο, όπου τέθηκε σε καραντίνα. Ήταν μαρτύριο για εμάς να τον βλέπουμε να δίνει μάχη για τη ζωή του. Θέλαμε πολύ να τον πάρουμε στην αγκαλιά μας και να τον χαϊδέψουμε, αλλά επί δέκα βασανιστικές εβδομάδες δεν επιτρεπόταν να τον αγγίξουμε καθόλου. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ο Λουίτζι και εγώ ήταν να παρακολουθούμε από μακριά, να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον και να προσευχόμαστε.

Σε όλη εκείνη τη δοκιμασία, συνεχίζαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις μαζί με τον Ντέιβιντ και τον Μαρκ, ηλικίας 6 και 3 χρονών αντίστοιχα. Όταν ήμασταν στην Αίθουσα Βασιλείας, νιώθαμε σαν να βρισκόμασταν στα στοργικά χέρια του Ιεχωβά. Τις ώρες που ήμασταν εκεί, περιστοιχισμένοι από τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μας, αισθανόμασταν ότι μπορούσαμε να εναποθέσουμε στον Ιεχωβά το βάρος που σηκώναμε και νιώθαμε μέσα μας γαλήνη. (Ψαλμ. 55:22) Ακόμη και οι νοσοκόμες που φρόντιζαν τον Τζόελ είπαν ότι τους είχε κάνει εντύπωση το πόσο πολύ μας βοηθούσαν οι Χριστιανικές συναθροίσεις να διατηρούμε την ισορροπία μας.

Εκείνη την περίοδο, ικέτευα επίσης τον Ιεχωβά να μου δίνει δύναμη να συμμετέχω στην υπηρεσία αγρού. Αντί να κάθομαι στο σπίτι και να κλαίω, ήθελα να μιλήσω στους άλλους και να τους πω πόση δύναμη μου έδινε η εμπιστοσύνη μου στην υπόσχεση του Θεού για έναν κόσμο χωρίς ασθένειες. Κάθε φορά που κατάφερνα να βγω στο έργο, ένιωθα ότι ο Ιεχωβά απαντούσε στις προσευχές μου.

«Είναι Απίστευτο!»

Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μας όταν μπορέσαμε επιτέλους να πάρουμε τον Τζόελ από το νοσοκομείο στο σπίτι! Αλλά την επόμενη κιόλας μέρα, η χαρά μας μετατράπηκε σε λύπη. Η κατάστασή του επιδεινώθηκε γρήγορα, και έπρεπε να τον μεταφέρουμε επειγόντως στο νοσοκομείο. Αφού τον εξέτασαν οι γιατροί, μας είπαν: «Ο Τζόελ έχει το πολύ έξι μήνες ζωής ακόμη». Δύο μήνες αργότερα, όταν ήταν περίπου οχτώ μηνών, η κατάστασή του χειροτέρεψε και η πρόβλεψη των γιατρών φάνηκε να επαληθεύεται. Κάποιος γιατρός κάθησε δίπλα μας και μας είπε: «Λυπάμαι πολύ. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο για αυτόν». Και πρόσθεσε: «Τώρα πια, μόνο ο Ιεχωβά μπορεί να τον βοηθήσει».

Επέστρεψα στο θάλαμο του Τζόελ. Αν και ήμουν ράκος ψυχικά και σωματικά, ήμουν αποφασισμένη να μη φύγω ούτε στιγμή από το προσκεφάλι του. Αρκετές αδελφές έμεναν εκ περιτροπής στο πλευρό μου, επειδή ο Λουίτζι έπρεπε να φροντίζει τα δύο μεγαλύτερα αγόρια μας. Πέρασε μια εβδομάδα. Τότε ξαφνικά, ο Τζόελ έπαθε καρδιακή προσβολή. Οι νοσοκόμες έτρεξαν αμέσως στο δωμάτιο, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να τον βοηθήσουν. Έπειτα από μερικά λεπτά, μια νοσοκόμα είπε με σιγανή φωνή: «Πάει, τον χάσαμε . . .» Αποκαμωμένη, ξέσπασα σε κλάματα και βγήκα από το δωμάτιο. Προσπάθησα να προσευχηθώ στον Ιεχωβά, αλλά δεν μπορούσα να βρω λόγια για να εκφράσω τον πόνο μου. Πέρασαν περίπου 15 λεπτά, και τότε μια νοσοκόμα μού φώναξε: «Ο Τζόελ επανέρχεται!» Με πήρε από το χέρι και μου είπε: «Έλα, μπορείς να τον δεις τώρα». Όταν πήγα κοντά του, η καρδιά του χτυπούσε ξανά! Τα νέα για την ανάνηψή του διαδόθηκαν γρήγορα. Νοσοκόμες και γιατροί ήρθαν να τον δουν, και πολλοί έλεγαν: «Είναι απίστευτο!»

Σε Ηλικία Τεσσάρων Χρονών, ένα Αναπάντεχο Βήμα

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Τζόελ, ο παιδίατρος μας έλεγε συχνά: «Ο Τζόελ χρειάζεται πολλή αγάπη». Εφόσον ο Λουίτζι και εγώ είχαμε νιώσει με ιδιαίτερο τρόπο τη στοργική φροντίδα του Ιεχωβά μετά τη γέννηση του Τζόελ, θέλαμε να περιβάλλουμε  και το γιο μας με στοργική φροντίδα. Είχαμε πολλές ευκαιρίες να το κάνουμε αυτό, επειδή εκείνος χρειαζόταν τη βοήθειά μας στο καθετί.

Κάθε χρόνο στη διάρκεια των πρώτων εφτά ετών της ζωής του Τζόελ, αντιμετωπίζαμε την ίδια αλληλουχία γεγονότων. Από τον Οκτώβριο μέχρι το Μάρτιο, τα προβλήματα υγείας διαδέχονταν το ένα το άλλο και έπρεπε να τον πηγαινοφέρνουμε στο νοσοκομείο. Ταυτόχρονα, προσπαθούσα να αφιερώνω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στους άλλους γιους μας, τον Ντέιβιντ και τον Μαρκ. Και αυτοί, με τη σειρά τους, βοηθούσαν πολύ τον Τζόελ να κάνει πρόοδο​—με αναπάντεχα αποτελέσματα. Παραδείγματος χάρη, αρκετοί γιατροί μάς είχαν πει ότι ο Τζόελ δεν θα μπορούσε ποτέ να περπατήσει. Αλλά κάποια μέρα, όταν ο Τζόελ ήταν τεσσάρων χρονών, ο Μαρκ είπε: «Έλα, Τζόελ, δείξε στη μαμά τι μπορείς να κάνεις!» Προς έκπληξή μου, ο Τζόελ έκανε τα πρώτα του βήματα! Γεμάτοι ενθουσιασμό, προσευχηθήκαμε μαζί ως οικογένεια για να ευχαριστήσουμε τον Ιεχωβά από καρδιάς. Σε άλλες περιπτώσεις, ακόμη και όταν ο Τζόελ έκανε ελάχιστη πρόοδο σε κάποιον τομέα, πάντα τον επαινούσαμε εγκάρδια.

Η Θεϊκή Εκπαίδευση από τη Βρεφική Ηλικία Αποφέρει Καρπό

Όσο πιο συχνά μπορούσαμε, παίρναμε τον Τζόελ μαζί μας στην Αίθουσα Βασιλείας. Για να τον προστατέψουμε από μικρόβια που θα μπορούσαν εύκολα να του προκαλέσουν λοίμωξη, τον βάζαμε σε ένα ειδικό καροτσάκι που ήταν καλυμμένο με διαφανές πλαστικό. Έστω και πίσω από αυτό, όμως, ο Τζόελ χαιρόταν να είναι μαζί με την εκκλησία.

Οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας αποτελούσαν πηγή δύναμης για εμάς, καθώς μας περιέβαλλαν με αγάπη και μας παρείχαν πρακτική υποστήριξη. Κάποιος αδελφός μάς υπενθύμιζε συχνά τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 59:1: «Δείτε! Το χέρι του Ιεχωβά δεν μίκρυνε τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να σώσει, ούτε το αφτί του βάρυνε τόσο πολύ ώστε να μην μπορεί να ακούσει». Αυτά τα καθησυχαστικά λόγια μάς βοήθησαν να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά.

Καθώς μεγάλωνε ο Τζόελ, καταβάλλαμε κάθε προσπάθεια για να αποτελεί η υπηρεσία του Ιεχωβά σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Σε κάθε ευκαιρία, του μιλούσαμε για τον Ιεχωβά με τέτοιον τρόπο ώστε να αγαπήσει τον ουράνιο Πατέρα του. Παρακαλούσαμε τον Ιεχωβά να ευλογήσει τις προσπάθειές μας για να αποφέρει καλό καρπό η θεϊκή εκπαίδευση.

Όταν ο Τζόελ μπήκε στην εφηβεία, παρατηρήσαμε με πολλή χαρά ότι του άρεσε να μεταδίδει τις Γραφικές αλήθειες στα άτομα που συναντούσε. Ενώ ανέρρωνε από κάποια σοβαρή εγχείρηση σε ηλικία 14 χρονών, χάρηκα πάρα πολύ όταν με ρώτησε: «Μαμά, να δώσω στο χειρουργό το βιβλίο Ζείτε για Πάντα;» Λίγα χρόνια αργότερα, χρειάστηκε να ξαναμπεί στο χειρουργείο. Γνωρίζαμε καλά ότι μπορεί και να μην έβγαινε ζωντανός από εκεί. Πριν από την εγχείρηση, ο Τζόελ έδωσε στους γιατρούς του μια επιστολή που είχαμε ετοιμάσει μαζί του, η οποία εξηγούσε τη θέση του στο ζήτημα του αίματος. Ο χειρουργός τον ρώτησε: «Εσύ συμφωνείς;» Εκείνος απάντησε σταθερά: «Ναι, γιατρέ». Ήμασταν περήφανοι που ο γιος μας εμπιστευόταν στον Δημιουργό του και ήταν αποφασισμένος να Τον ευαρεστεί. Το προσωπικό του νοσοκομείου μάς υποστήριξε πολύ, γεγονός που εκτιμήσαμε βαθύτατα.

 Η Πνευματική Πρόοδος του Τζόελ

Σε ηλικία 17 χρονών, ο Τζόελ συμβόλισε την αφιέρωσή του στον Θεό με το βάφτισμα. Ήταν μια αξέχαστη μέρα! Καθώς βλέπουμε την πνευματική του πρόοδο, η καρδιά μας γεμίζει χαρά. Η αγάπη του για τον Ιεχωβά και ο ζήλος του για την αλήθεια δεν έχουν μειωθεί από τότε. Μάλιστα, σε όποιον συναντάει, ο Τζόελ λέει με ενθουσιασμό: «Η αλήθεια είναι η ζωή μου!»

Προς το τέλος της εφηβείας του, ο Τζόελ έμαθε να διαβάζει και να γράφει. Χρειάστηκε να καταβάλει τεράστια προσπάθεια. Κάθε λεξούλα που κατάφερνε να γράψει ήταν ένας άθλος. Από τότε, ξεκινάει την κάθε μέρα του εξετάζοντας το προσδιορισμένο εδάφιο από το βιβλιάριο Καθημερινή Εξέταση των Γραφών. Στη συνέχεια, αντιγράφει με πολύ κόπο το κείμενο του εδαφίου σε ένα από τα τετράδιά του, τα οποία τώρα πια αποτελούν μια εντυπωσιακή συλλογή!

Τις μέρες των συναθροίσεων, ο Τζόελ μάς ζητάει να πηγαίνουμε στην Αίθουσα Βασιλείας νωρίς επειδή θέλει να είναι εκεί εγκαίρως για να καλωσορίζει θερμά όλους όσους έρχονται στην αίθουσα. Στη διάρκεια των συναθροίσεων, χαίρεται να κάνει σχόλια και να παίρνει μέρος στις επιδείξεις. Βοηθάει επίσης στο χειρισμό των μικροφώνων και σε διάφορες άλλες εργασίες. Κάθε εβδομάδα, αν η υγεία του το επιτρέπει, μας συνοδεύει στο έργο κηρύγματος. Το 2007 ανακοινώθηκε στην εκκλησία ότι ο Τζόελ διορίστηκε διακονικός υπηρέτης. Δάκρυα χαράς κύλησαν στο πρόσωπό μας. Τι φιλάγαθη ευλογία από τον Ιεχωβά!

Νιώθουμε Πάνω μας το Χέρι του Ιεχωβά

Το 1999 αντιμετωπίσαμε ακόμη μια δοκιμασία. Ένας απρόσεκτος οδηγός χτύπησε το αυτοκίνητό μας και ο Λουίτζι τραυματίστηκε σοβαρά. Χρειάστηκε να του ακρωτηριάσουν το ένα του πόδι και υποβλήθηκε σε μια σειρά σοβαρών εγχειρήσεων στη σπονδυλική του στήλη. Για άλλη μια φορά, εμπιστευόμενοι στον Ιεχωβά, νιώσαμε τη δύναμη την οποία παρέχει αυτός στους υπηρέτες του που περνούν δυσκολίες. (Φιλιπ. 4:13) Αν και ο Λουίτζι παραμένει ανάπηρος, προσπαθούμε να βλέπουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Επειδή δεν μπορεί να εργάζεται, έχει περισσότερο χρόνο για να φροντίζει τον Τζόελ. Αυτό μου επιτρέπει να αφιερώνω πιο πολύ χρόνο σε πνευματικές δραστηριότητες. Ο Λουίτζι μπορεί επίσης να δίνει περισσότερη προσοχή στις πνευματικές ανάγκες της οικογένειάς μας και των αδελφών της εκκλησίας μας, όπου συνεχίζει να υπηρετεί ως συντονιστής του πρεσβυτερίου.

Λόγω των ασυνήθιστων περιστάσεών μας, περνάμε πολύ χρόνο μαζί ως οικογένεια. Με το πέρασμα των ετών, έχουμε μάθει να είμαστε λογικοί και να μην αναμένουμε πράγματα ανέφικτα. Τις μέρες που νιώθουμε αποθαρρυμένοι, εκφράζουμε τα συναισθήματά μας στον Ιεχωβά μέσω προσευχής. Δυστυχώς, όταν οι άλλοι δύο γιοι μας, ο Ντέιβιντ και ο Μαρκ, ενηλικιώθηκαν και έφυγαν από το σπίτι, σιγά σιγά σταμάτησαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουν κοντά Του.​—Λουκ. 15:17-24.

Στο διάβα των ετών, έχουμε νιώσει την υποστήριξη του Ιεχωβά και έχουμε μάθει να βασιζόμαστε πάνω του σε κάθε πρόκληση που αντιμετωπίζουμε. Τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 41:13 μας αγγίζουν ιδιαίτερα: «Εγώ, ο Ιεχωβά ο Θεός σου, πιάνω σφιχτά το δεξί σου χέρι, και σου λέω: “Μη φοβάσαι. Εγώ θα σε βοηθήσω”». Το ότι γνωρίζουμε πως ο Ιεχωβά κρατάει σφιχτά το χέρι μας είναι για εμάς πηγή παρηγοριάς. Πράγματι, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι δοκιμασίες που αντιμετωπίσαμε ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη μας στον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά.

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 16, 17]

Ο Τζόελ με τη μητέρα του, την Άντα

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Η Άντα, ο Τζόελ και ο Λουίτζι

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Ο Τζόελ χαίρεται να καλωσορίζει τους αδελφούς και τις αδελφές στην Αίθουσα Βασιλείας