Υπηρεσία σε Καιρό Θαυμαστής Επέκτασης

Αφήγηση από τον Χάρλεϊ Χάρις

Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 1950 στο Κένετ του Μισούρι, στις ΗΠΑ. Βρισκόμασταν στη συνέλευση περιοχής, περικυκλωμένοι από έναν όχλο. Ο δήμαρχος έφερε την Εθνοφρουρά για να μας προστατέψει από το έξαλλο πλήθος. Στρατιώτες με προτεταμένα όπλα και ξιφολόγχες ήταν παραταγμένοι στο δρόμο. Μέσα σε έναν καταιγισμό ύβρεων, κατευθυνθήκαμε στα αυτοκίνητά μας και πήγαμε στο Κέιπ Τζιράρντο του Μισούρι για τα υπόλοιπα μέρη της συνέλευσης. Εκεί βαφτίστηκα σε ηλικία 14 ετών. Θα ήθελα, όμως, να σας αφηγηθώ πώς άρχισα να υπηρετώ τον Ιεχωβά σε εκείνη την ταραχώδη περίοδο.

ΣΤΙΣ αρχές της δεκαετίας του 1930, οι παππούδες μου και τα οχτώ παιδιά τους άκουσαν κάποιες ηχογραφημένες ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορντ και πείστηκαν ότι είχαν βρει την αλήθεια. Οι γονείς μου, ο Μπέι και η Μίλντρεντ Χάρις, βαφτίστηκαν στη συνέλευση του 1935 στην Ουάσινγκτον, D.C. Πόσο ενθουσιασμένοι ήταν που ανήκαν στον “πολύ όχλο”, ή αλλιώς στο «μεγάλο πλήθος», η ταυτότητα του οποίου προσδιορίστηκε σε εκείνη τη συνέλευση!​—Αποκ. 7:9, 14.

Τον επόμενο χρόνο, γεννήθηκα εγώ. Έναν χρόνο αργότερα, οι γονείς μου μετακόμισαν σε μια απομονωμένη περιοχή του Μισισιπή. Ενόσω ζούσαμε εκεί, δεν ερχόταν καν περιοδεύων επίσκοπος στα μέρη μας. Η οικογένειά μου αλληλογραφούσε με το Μπέθελ και παρακολουθούσε συνελεύσεις, αλλά για κάποιο διάστημα αυτή ήταν όλη και όλη η επαφή που είχαμε με τους αδελφούς.

Υπομένουμε Κάτω από Διωγμό

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υπέστησαν μεγάλο διωγμό λόγω της ουδέτερης στάσης τους. Στο μεταξύ, είχαμε μετακομίσει στο Μάουντεν Χόουμ του Αρκάνσας. Μια μέρα, ο πατέρας μου και εγώ κάναμε έργο δρόμου. Κάποιος άνθρωπος άρπαξε ξαφνικά τα περιοδικά από τον πατέρα μου, τους έβαλε φωτιά και τα έκαψε μπροστά στα μάτια μας. Μας αποκάλεσε δειλούς επειδή δεν πηγαίναμε στον πόλεμο. Ήμουν μόλις πέντε χρονών, και έβαλα τα κλάματα. Ο πατέρας μου τον κοίταζε ατάραχος χωρίς να πει λέξη ωσότου εκείνος έφυγε.

Υπήρχαν όμως και καλοί άνθρωποι που μας συμπαθούσαν. Κάποτε, όταν ένας όχλος περικύκλωσε το αυτοκίνητό μας, εμφανίστηκε ο τοπικός εισαγγελέας. «Τι συμβαίνει εδώ;» ρώτησε. Κάποιος απάντησε: «Αυτοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πολεμούν για την πατρίδα τους!» Τότε ο εισαγγελέας πήδηξε στο μαρσπιέ του αυτοκινήτου μας και φώναξε: «Εγώ πολέμησα στον  Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και θα πολεμήσω και σε αυτόν! Αφήστε αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν. Δεν πειράζουν κανέναν!» Το πλήθος διαλύθηκε ήσυχα. Πόσο πολύ εκτιμούσαμε τέτοια καλά άτομα που μας έδειχναν «ανθρώπινη καλοσύνη»!​—Πράξ. 27:3.

Οι Συνελεύσεις μάς Ενισχύουν

Η συνέλευση που έγινε στο Σεντ Λούις του Μισούρι το 1941 ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν. Σύμφωνα με έναν υπολογισμό, οι παρόντες ξεπέρασαν τους 115.000, ενώ αυτοί που βαφτίστηκαν έφτασαν τους 3.903​—ένας εκπληκτικός αριθμός! Θυμάμαι καλά την ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ με τίτλο «Παιδιά του Βασιλιά». Απευθυνόταν άμεσα σε εμάς τα παιδιά, και όλα πήραμε ένα αντίτυπο του όμορφου γαλάζιου βιβλίου Τέκνα (Children). Αυτή η συνέλευση με ενίσχυσε ώστε να υπομείνω όσα συνέβησαν τον επόμενο χρόνο, τότε που επρόκειτο να πάω στο δημοτικό. Τα ξαδέλφια μου και εγώ αποβληθήκαμε από το σχολείο επειδή δεν χαιρετούσαμε τη σημαία. Πηγαίναμε κάθε μέρα στο σχολείο για να δούμε αν οι υπεύθυνοι είχαν αλλάξει γνώμη. Πολλά πρωινά διασχίζαμε το δάσος για να φτάσουμε ως εκεί​—μόνο και μόνο για να μας στείλουν πάλι πίσω. Ωστόσο, το έβλεπα αυτό ως τη δική μας ευκαιρία να δείξουμε την οσιότητά μας στη Βασιλεία του Θεού.

Λίγο καιρό αργότερα, όμως, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάνθηκε ότι ο χαιρετισμός της σημαίας δεν ήταν υποχρεωτικός. Τελικά, μπορέσαμε να πάμε στο σχολείο. Ο δάσκαλος ήταν πολύ καλοσυνάτος και μας βοήθησε να φτάσουμε στο επίπεδο των άλλων μαθητών. Αλλά και οι συμμαθητές μας μάς συμπεριφέρονταν με σεβασμό.

Θυμάμαι επίσης τη συνέλευση που έγινε το 1942 στο Κλίβελαντ του Οχάιο, όπου ο αδελφός Νάθαν Ο. Νορ εκφώνησε την ομιλία «Ειρήνη​—Μπορεί να Διαρκέσει;» Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση του 17ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα ακολουθούσε μια περίοδος σχετικής ειρήνης. Συνεπώς, αναμενόταν περαιτέρω επέκταση. Ενόψει αυτής της εξέλιξης, ιδρύθηκε η Σχολή Γαλαάδ το 1943. Ούτε που φανταζόμουν πώς θα επηρέαζε αυτή η σχολή τη ζωή μου στο μέλλον. Μετά τον πόλεμο ήρθε όντως η ειρήνη, και ο διωγμός καταλάγιασε. Αλλά όταν άρχισε ο Πόλεμος της Κορέας το 1950, η εναντίωση στο έργο μας φούντωσε ξανά, όπως αναφέρεται στην εισαγωγή.

Πληρέστερη Συμμετοχή στην Επέκταση

Το 1954, τελείωσα το λύκειο, και έναν μήνα αργότερα άρχισα το σκαπανικό. Αφού υπηρέτησα στο Κένετ του Μισούρι, εκεί όπου μας είχε περικυκλώσει ένας όχλος το 1950, προσκλήθηκα στο Μπέθελ το Μάρτιο του 1955. Στον τομέα της εκκλησίας όπου διορίστηκα περιλαμβανόταν και η Τάιμς Σκουέαρ, η καρδιά της Νέας Υόρκης. Τι αλλαγή από τη ζωή στην επαρχία! Κατάφερνα να τραβάω την προσοχή των βιαστικών Νεοϋορκέζων έχοντας το περιοδικό ανοιγμένο σε ένα αφυπνιστικό άρθρο και ρωτώντας: «Σας έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το ζήτημα;» Πολλοί έπαιρναν τα περιοδικά.

Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στο Μπέθελ ήταν η πρωινή λατρεία, την οποία διεξήγε ο αδελφός Νορ. Πώς ζωντάνευε τα λόγια της Γραφής και με τι πρακτικό τρόπο τα εφάρμοζε προς όφελός μας! Μιλούσε σε εμάς τους νεαρούς άγαμους αδελφούς όπως ένας πατέρας στο γιο του, δίνοντάς μας συχνά σοφές συμβουλές για τη συμπεριφορά μας προς το αντίθετο φύλο. Το 1960, είχα πάρει πλέον την απόφαση να παντρευτώ.

Υπέβαλα γραπτή ειδοποίηση ότι σε 30 μέρες θα έφευγα από το Μπέθελ, αλλά δεν έλαβα απάντηση. Στο τέλος των 30 ημερών, αν και ήμουν πολύ ντροπαλός, βρήκα το θάρρος να ρωτήσω αν μπορούσα να φύγω. Ο αδελφός Ρόμπερτ Γουόλεν απάντησε στο τηλεφώνημα και ήρθε εκεί όπου εργαζόμουν. Με ρώτησε πώς θα μου φαινόταν το ειδικό σκαπανικό ή το έργο περιοχής. «Μα είμαι μόλις 24 ετών, Μπομπ, και δεν έχω την ανάλογη πείρα», του απάντησα.

Στο Έργο Περιοχής

Εκείνο το βράδυ, με περίμενε ένας μεγάλος φάκελος στο δωμάτιό μου. Περιείχε μια αίτηση για ειδικό σκαπανικό και μια για το έργο περιοχής. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Έτσι λοιπόν, μου δόθηκε το τεράστιο προνόμιο να υπηρετώ τους αδελφούς μου ως επίσκοπος περιοχής  στο νοτιοδυτικό Μισούρι και στο ανατολικό Κάνσας. Προτού, όμως, φύγω από το Μπέθελ, παρακολούθησα μια συνάθροιση για περιοδεύοντες επισκόπους. Στα τελικά του σχόλια, ο αδελφός Νορ είπε: «Το ότι είστε επίσκοποι περιοχής και περιφερείας δεν σημαίνει ότι γνωρίζετε περισσότερα από τους ντόπιους αδελφούς. Μερικοί έχουν πολύ μεγαλύτερη πείρα από εσάς. Αλλά οι περιστάσεις δεν τους επιτρέπουν να έχουν τα προνόμιά σας. Μπορείτε να μάθετε πολλά από αυτούς».

Πόσο δίκιο είχε! Ο αδελφός Φρεντ Μόλοχαν και η σύζυγός του, καθώς και ο αδελφός του ο Τσάρλι, από το Πάρσονς του Κάνσας, ήταν σπουδαία παραδείγματα. Είχαν γνωρίσει την αλήθεια στις αρχές του 20ού αιώνα. Πόσο ευχάριστο μου ήταν να ακούω τις εμπειρίες που είχαν ζήσει προτού καν εγώ γεννηθώ! Ένας άλλος αδελφός ήταν ο Τζον Ρίστεν, ένας καλοσυνάτος ηλικιωμένος αδελφός από το Τζόπλιν του Μισούρι, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως σκαπανέας επί πολλές δεκαετίες. Αυτοί οι αγαπητοί αδελφοί σέβονταν βαθιά τη θεοκρατική τάξη. Με έκαναν να νιώθω ότι έχαιρα της εκτίμησής τους ως επίσκοπος περιοχής​—παρά τη νεαρή μου ηλικία.

Το 1962, παντρεύτηκα την Κλόρις Κνόκε, μια κοκκινομάλλα σκαπάνισσα όλο ζωντάνια. Συνέχισα το έργο περιοχής με την Κλόρις. Μένοντας μαζί με τους αδελφούς, είχαμε τη δυνατότητα να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Μας δόθηκε η ευκαιρία να ενθαρρύνουμε νεαρά άτομα να αρχίσουν την ολοχρόνια υπηρεσία. Δύο έφηβοι της περιοχής μας​—ο Τζέι Κοσίνσκι και η Τζοάν Κρέσμαν—​λαχταρούσαν αυτή την ενθάρρυνση. Η συνεργασία μας στην υπηρεσία και οι συζητήσεις γύρω από τις χαρές της αυτοθυσιαστικής ζωής τούς υποκίνησαν να βάλουν στόχους. Η Τζοάν έγινε ειδική σκαπάνισσα και ο Τζέι υπηρέτησε στο Μπέθελ. Αργότερα, οι δυο τους παντρεύτηκαν, και τώρα υπηρετούν στο έργο περιοχής εδώ και 30 περίπου χρόνια.

Ιεραποστολική Υπηρεσία

Το 1966, ο αδελφός Νορ μάς ρώτησε αν θα μας ενδιέφερε η υπηρεσία στο εξωτερικό. «Μας αρέσει εδώ που είμαστε», απαντήσαμε, «αλλά αν υπάρχει ανάγκη αλλού, είμαστε διαθέσιμοι». Μια εβδομάδα αργότερα, προσκληθήκαμε στη Σχολή Γαλαάδ. Πόση συγκίνηση ένιωθα που βρισκόμουν και πάλι στο Μπέθελ στη διάρκεια της σχολής, κοντά σε τόσα άτομα που αγαπούσα και σεβόμουν! Επίσης, αποκτήσαμε καινούριες φιλίες με συμμαθητές μας, οι οποίοι συνεχίζουν πιστά την υπηρεσία τους μέχρι σήμερα.

Η Κλόρις και εγώ διοριστήκαμε στον Ισημερινό, στη Νότια Αμερική, μαζί με τον Ντένις και την Εντουίνα Κριστ, την Άννα Ροδρίγκεζ και την Ντέλια Σάντσεζ. Το ζεύγος Κριστ πήγε στην πρωτεύουσα, το Κίτο. Εμείς, μαζί με την Άννα και την Ντέλια, διοριστήκαμε στην Κουένκα, την τρίτη σε πληθυσμό πόλη του Ισημερινού. Ο τομέας μας περιλάμβανε δύο επαρχίες. Η πρώτη εκκλησία της Κουένκα ξεκίνησε από το σαλόνι μας. Αποτελούνταν από εμάς τους τέσσερις και άλλα δύο άτομα. Αναρωτιόμασταν πώς θα καταφέρναμε να κάνουμε το έργο μας.

Η Κουένκα ήταν γεμάτη ναούς, και κατά τις λεγόμενες άγιες μέρες κατέκλυζαν την πόλη θρησκευτικές πομπές. Οι κάτοικοι της Κουένκα, όμως, είχαν πολλά ερωτήματα. Λόγου χάρη, την πρώτη φορά που συνάντησα τον Μάριο  Πόλο, έναν πρωταθλητή της ποδηλασίας σε εκείνη την πόλη, με αιφνιδίασε όταν με ρώτησε: «Ποια είναι η πόρνη που αναφέρεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης;»

Κάποια άλλη φορά, ο Μάριο ήρθε στο σπίτι μας τη νύχτα αναστατωμένος. Ένας ευαγγελικός πάστορας του είχε δώσει κάποια έντυπα που περιείχαν σοβαρές κατηγορίες εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Του εξήγησα ότι ένας κατηγορούμενος πρέπει να έχει την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν, την επόμενη μέρα ο Μάριο με προσκάλεσε στο σπίτι του μαζί με τον πάστορα για να απαντήσω στις κατηγορίες. Σε εκείνη τη συνάντηση, πρότεινα να επικεντρωθούμε στην Τριάδα. Όταν ο πάστορας διάβασε το εδάφιο Ιωάννης 1:1, ο ίδιος ο Μάριο εξήγησε τη διαφορά ανάμεσα στη φράση “ο Θεός” και στη λέξη «θεός». Το ίδιο συνέβη και με κάθε άλλο εδάφιο που αναφέρθηκε. Εννοείται ότι ο πάστορας έφυγε χωρίς να αποδείξει την Τριάδα. Αυτό έπεισε τον Μάριο και τη σύζυγό του ότι εμείς είχαμε την αλήθεια, και έγιναν εξαίρετοι υπερασπιστές των Γραφικών διδασκαλιών. Πόσο χαιρόμαστε βλέποντας τις εκκλησίες στην Κουένκα να έχουν αυξηθεί σε 33, ενώ συνολικά στην τεράστια περιοχή που αποτελούσε εκείνον τον πρώτο μας διορισμό έχουν φτάσει τις 63​—πράγματι, μια θαυμαστή επέκταση!

Βλέπουμε την Επέκταση από το Γραφείο Τμήματος

Το 1970, μου ζητήθηκε να πάω στο γραφείο τμήματος στην Γκουαγιακίλ μαζί με τον Αλ Σούλο. Οι δυο μας φροντίζαμε για την εργασία που έπρεπε να γίνει εκεί. Ο Τζο Σέκερακ αφιέρωνε μέρος του χρόνου του συσκευάζοντας έντυπα για τις 46 εκκλησίες όλης της χώρας. Για κάποιο διάστημα, η Κλόρις υπηρετούσε ως ιεραπόστολος στον αγρό ενώ εγώ εργαζόμουν στο Μπέθελ. Είχε την ευκαιρία να βοηθήσει 55 άτομα να φτάσουν στο βάφτισμα​—κάποιες φορές, τρεις ή και πέντε σπουδαστές της βαφτίζονταν στην ίδια συνέλευση.

Παραδείγματος χάρη, η Κλόρις έκανε μελέτη με μια γυναίκα ονόματι Λουκρέσια, η οποία είχε εναντιούμενο σύζυγο. Τελικά, όμως, η Λουκρέσια βαφτίστηκε και άρχισε να υπηρετεί ως τακτική σκαπάνισσα. Δίδαξε στα παιδιά της τις οδούς του Ιεχωβά. Οι δυο γιοι της είναι τώρα πρεσβύτεροι, και ο ένας υπηρετεί ως ειδικός σκαπανέας. Η κόρη της είναι σκαπάνισσα. Η εγγονή της παντρεύτηκε έναν θαυμάσιο αδελφό, και υπηρετούν και εκείνοι ως ειδικοί σκαπανείς. Αυτή η οικογένεια έχει βοηθήσει πολλούς να γνωρίσουν την αλήθεια.

Το 1980 υπήρχαν περίπου 5.000 ευαγγελιζόμενοι στον Ισημερινό. Το μικρό μας γραφείο δεν μπορούσε πλέον να καλύψει τις ανάγκες μας. Ένας αδελφός μάς πρόσφερε μια έκταση περίπου 320 στρεμμάτων έξω από την Γκουαγιακίλ. Το 1984 αρχίσαμε εκεί την οικοδόμηση ενός νέου γραφείου τμήματος και μιας Αίθουσας Συνελεύσεων, των οποίων η αφιέρωση έγινε το 1987.

Πρόθυμα Χέρια Συμβάλλουν στην Επέκταση

Στο διάβα των ετών, ήταν συγκινητικό να βλέπουμε πολλούς ευαγγελιζομένους και σκαπανείς από άλλες χώρες να έρχονται για να βοηθήσουν στον Ισημερινό, όπου η ανάγκη για κήρυκες της Βασιλείας ήταν μεγάλη. Ένα παράδειγμα που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν του Άντι Κιντ, ενός συνταξιούχου δασκάλου από τον Καναδά. Μετακόμισε στον Ισημερινό το 1985 σε ηλικία 70 ετών και υπηρέτησε πιστά μέχρι το θάνατό του το 2008, σε ηλικία 93 ετών. Όταν τον πρωτοείδα στο διορισμό του, ήταν ο μοναδικός επίσκοπος σε μια εκκλησία με λιγοστούς ευαγγελιζομένους. Αν και δυσκολευόταν με τα ισπανικά, εκφωνούσε τη δημόσια ομιλία και κατόπιν διεξήγε τη Μελέτη Σκοπιάς. Επίσης, διεξήγε τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και παρουσίαζε τα περισσότερα μέρη της Συνάθροισης Υπηρεσίας! Σε εκείνη την περιοχή, υπάρχουν τώρα δύο ανθηρές εκκλησίες, με σχεδόν 200 ευαγγελιζομένους και πολλούς ντόπιους πρεσβυτέρους.

Ένας άλλος αδελφός, ο Ερνέστο Ντίαζ, ο οποίος μετακόμισε από τις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με την οικογένειά του, είπε έπειτα από οχτώ μήνες στον Ισημερινό: «Τα τρία μας παιδιά έχουν μάθει τη γλώσσα και έχουν γίνει εξαίρετοι δάσκαλοι. Ως πατέρας, έχω πετύχει έναν στόχο που φάνταζε ανέφικτος σε αυτό το σύστημα​—να γίνω τακτικός σκαπανέας, συμμετέχοντας στην ολοχρόνια διακονία μαζί με την  οικογένειά μου. Συνολικά, διεξάγουμε 25 Γραφικές μελέτες. Όλα αυτά έχουν δέσει περισσότερο την οικογένειά μου και, πάνω από όλα, με έχουν φέρει πιο κοντά από ποτέ στον Ιεχωβά». Πόσο πολύ εκτιμούμε αυτούς τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές!

Το 1994 έγινε και άλλη επέκταση στο γραφείο τμήματος, με την οποία διπλασιάστηκαν οι εγκαταστάσεις του. Το 2005 ξεπεράσαμε τους 50.000 ευαγγελιζομένους, και έτσι απαιτήθηκε περαιτέρω επέκταση. Αυτή τη φορά, διευρύνθηκε η Αίθουσα Συνελεύσεων και προστέθηκε ένα νέο κτίριο κατοικιών καθώς και μεταφραστικά γραφεία. Η αφιέρωση αυτών των νέων εγκαταστάσεων έγινε στις 31 Οκτωβρίου 2009.

Όταν αποβλήθηκα από το σχολείο το 1942, υπήρχαν γύρω στους 60.000 Μάρτυρες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το ένα εκατομμύριο. Όταν ήρθαμε στον Ισημερινό το 1966, υπήρχαν περίπου 1.400 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας εδώ. Τώρα έχουν υπερβεί τους 68.000. Είναι δε βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι, αν λάβουμε υπόψη τις 120.000 Γραφικές μελέτες και τους 232.000 και πλέον παρόντες στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού το 2009. Πράγματι, ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει το λαό του έτσι όπως δεν θα φανταζόμασταν ποτέ. Πόσο συναρπαστικό είναι να ζούμε σε έναν καιρό και σε έναν τόπο θαυμαστής επέκτασης! *

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 5]

Υπαίθρια συνέλευση (1981) και η Αίθουσα Συνελεύσεων της Γκουαγιακίλ (2009) στην ίδια τοποθεσία