Παραμένω Πολυάσχολος στην Οργάνωση του Ιεχωβά

Αφήγηση από τον Βέρνον Ζούμπκο

ΜΕΓΑΛΩΣΑ σε κάποιο αγρόκτημα κοντά στο Στένεν, ένα χωριό στην επαρχία Σασκάτσιουαν του Καναδά. Οι γονείς μου, ο Φρεντ και η Αντέλα, κοπίαζαν για να φροντίζουν από πνευματική και υλική άποψη τη μεγαλύτερη αδελφή μου, την Ορέλια, εμένα, καθώς και τα μικρότερα αδέλφια μου, τον Άλβιν, την Αλέγκρα και τον Ντάριλ. Μέχρι σήμερα είμαστε ευγνώμονες στους γονείς μας που μας δίδαξαν την αλήθεια.

Ο πατέρας μου, ο οποίος ανήκε στους χρισμένους Χριστιανούς, ήταν άφοβος κήρυκας. Εργαζόταν σκληρά για να βγάζει τα προς το ζην, αλλά παράλληλα φρόντιζε να ξέρουν όλοι ότι ήταν Μάρτυρας. Μιλούσε πάντοτε για την αλήθεια. Ο ζήλος του και το θάρρος του χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό μου. Συνήθιζε να μου λέει: «Να παραμένεις πολυάσχολος στην οργάνωση του Ιεχωβά και θα γλιτώσεις από πολλά προβλήματα».

Συχνά, κάναμε έργο δρόμου στο Στένεν και σε γειτονικές περιοχές. Αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο για εμένα. Σε κάθε κωμόπολη υπήρχαν ομάδες μεγαλύτερων παιδιών που εκφόβιζαν και κορόιδευαν εμάς τους μικρότερους. Κάποια φορά στα οχτώ μου, ενώ στεκόμουν σε μια γωνία με τη Σκοπιά και το Ξύπνα!, με περικύκλωσε μια ομάδα νεαρών. Άρπαξαν το καινούριο μου καπέλο από το κεφάλι μου και το έβαλαν σε έναν στύλο δίπλα μου. Ευτυχώς, ένας μεγαλύτερος αδελφός που με είχε στο νου του είδε τι συνέβη. Με πλησίασε και ρώτησε: «Βερν, υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» Τα παιδιά εξαφανίστηκαν αμέσως. Αν και αυτή η εμπειρία ήταν κάπως δυσάρεστη, με δίδαξε ότι στο έργο δρόμου πρέπει να κινούμαστε και να μη στεκόμαστε ακίνητοι σαν στύλοι. Αυτή η εκπαίδευση στα παιδικά μου χρόνια μού έδωσε επίσης το απαραίτητο θάρρος για να κηρύττω από πόρτα σε πόρτα.

Ο Άλβιν και εγώ βαφτιστήκαμε το Μάιο του 1951. Ήμουν τότε 13 ετών. Ακόμα θυμάμαι ότι ο αδελφός Τζακ Νέιθαν, ο οποίος έκανε την ομιλία βαφτίσματος, μας παρότρυνε να μην αφήσουμε να περάσει ούτε ένας μήνας χωρίς να μιλήσουμε για τον Ιεχωβά. * Στην οικογένειά μας, η υπηρεσία σκαπανέα θεωρούνταν ανέκαθεν η καλύτερη σταδιοδρομία. Γι’ αυτό, το 1958, αφού τελείωσα το σχολείο, μετακόμισα στο Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα για να κάνω σκαπανικό. Μολονότι ο πατέρας μου θα χαιρόταν αν δούλευα μαζί του στην οικογενειακή ξυλουργική επιχείρηση, τόσο αυτός όσο και η μητέρα μου συνιστούσαν έντονα την ολοχρόνια διακονία και υποστήριξαν αυτή μου την απόφαση.

Νέο Σπίτι και Νέος Συνεργάτης

Το 1959, το γραφείο τμήματος απηύθυνε την πρόσκληση να μετακομίσουν στο Κεμπέκ όσοι είχαν τη δυνατότητα, επειδή εκεί υπήρχε μεγάλη ανάγκη για κήρυκες. Πήγα, λοιπόν, στο  Μόντρεαλ για να κάνω σκαπανικό. Τι αλλαγή ήταν αυτή! Ένα καινούριο κεφάλαιο άνοιγε στη ζωή μου, καθώς άρχιζα να μαθαίνω τη γαλλική γλώσσα και να προσαρμόζομαι σε διαφορετικό πολιτιστικό περιβάλλον. Ο επίσκοπος περιοχής μας μου είπε: «Ποτέ μην πεις: “Έτσι κάναμε στα μέρη μου”». Αυτή η συμβουλή του ήταν πολύ χρήσιμη.​—1 Κορ. 9:22, 23.

Όταν μετακόμισα στο Κεμπέκ, δεν είχα συνεργάτη στο σκαπανικό. Ωστόσο, μια νεαρή αδελφή, την οποία είχα γνωρίσει παλιότερα στο Γουίνιπεγκ, η Σίρλεϊ Τέρκατ, έγινε μόνιμη συνεργάτιδά μου όταν παντρευτήκαμε το Φεβρουάριο του 1961. Προερχόταν και εκείνη από οικογένεια που αγαπούσε τον Ιεχωβά. Αν και τότε δεν το αντιλαμβανόμουν πλήρως, η Σίρλεϊ θα αποτελούσε για εμένα ανεκτίμητη πηγή δύναμης και ενθάρρυνσης στο πέρασμα των ετών.

Περιοδεία στη Χερσόνησο Γκασπέ

Δύο χρόνια μετά το γάμο μας, διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στο Ριμούσκι του Κεμπέκ. Την επόμενη άνοιξη, το γραφείο τμήματος μας ζήτησε να κάνουμε μια περιοδεία κηρύγματος σε όλη τη Χερσόνησο Γκασπέ, στην ανατολική ακτή του Καναδά. Ο διορισμός μας ήταν να φυτέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερους σπόρους της αλήθειας. (Εκκλ. 11:6) Φορτώσαμε στο αυτοκίνητό μας πάνω από 1.000 περιοδικά και σχεδόν 400 βιβλία, καθώς και μερικά τρόφιμα και ρούχα, και ξεκινήσαμε για την περιοδεία μας που θα διαρκούσε έναν μήνα. Κηρύξαμε συστηματικά σε όλα τα χωριουδάκια στη χερσόνησο. Ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός προειδοποίησε ότι έρχονταν οι Μάρτυρες και είπε στους ανθρώπους να μη δεχτούν τα έντυπά μας. Αλλά οι περισσότεροι κάτοικοι παρανόησαν την αναγγελία και νόμιζαν ότι ο σταθμός διαφήμιζε τα έντυπά μας, γι’ αυτό και τα δέχτηκαν.

Εκείνα τα χρόνια, η ελευθερία κηρύγματος ήταν κάτι σχετικά καινούριο σε ορισμένα μέρη του Κεμπέκ, και δεν ήταν ασυνήθιστο να μας σταματάει η αστυνομία. Αυτό ακριβώς συνέβη σε μια πόλη όπου δίναμε έντυπα σχεδόν σε κάθε πόρτα. Ένας αστυνομικός μάς ζήτησε να τον ακολουθήσουμε στο τμήμα, και εμείς υπακούσαμε. Διαπίστωσα ότι ο εισαγγελέας της πόλης είχε δώσει εντολή να μας απαγορεύσουν να κηρύττουμε. Εφόσον ο αρχηγός της αστυνομίας έλειπε εκείνη την ημέρα, έδειξα στον εισαγγελέα μια πλήρως τεκμηριωμένη επιστολή από το γραφείο τμήματος του Τορόντο, η οποία εξηγούσε το δικαίωμά μας να κηρύττουμε. Αφού διάβασε την επιστολή, ο εισαγγελέας είπε βιαστικά: «Κοίτα, δεν θέλω μπλεξίματα. Ο ιερέας της ενορίας μού είπε να σας σταματήσω». Επειδή θέλαμε να καταλάβουν οι άνθρωποι της περιοχής ότι το έργο μας δεν ήταν παράνομο, επιστρέψαμε αμέσως στο μέρος όπου μας είχε σταματήσει η αστυνομία και συνεχίσαμε τη διακονία μας.

Το επόμενο πρωί επιστρέψαμε για να δούμε τον αρχηγό της αστυνομίας, ο οποίος εξοργίστηκε όταν άκουσε ότι μας είχαν σταματήσει. Έπρεπε να ακούγατε το τηλεφώνημά του στον εισαγγελέα! Ο αρχηγός μάς είπε να τον ειδοποιήσουμε προσωπικά αν αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα, και εκείνος θα το τακτοποιούσε. Αν και οι άνθρωποι δεν μας γνώριζαν και εμείς δεν μιλούσαμε καλά τη γαλλική, διαπιστώσαμε ότι ήταν ευγενικοί και φιλόξενοι. Αναρωτιόμασταν, όμως: “Άραγε θα γνωρίσουν ποτέ την αλήθεια;” Την απάντηση την πήραμε χρόνια αργότερα όταν ξαναπήγαμε εκεί για να οικοδομήσουμε Αίθουσες Βασιλείας σε όλη τη Χερσόνησο Γκασπέ. Ανακαλύψαμε ότι πολλοί από εκείνους στους οποίους είχαμε δώσει μαρτυρία ήταν τώρα αδελφοί μας. Πράγματι, ο Ιεχωβά είναι αυτός που το κάνει να αυξάνει.​—1 Κορ. 3:6, 7.

Λαβαίνουμε μια Κληρονομιά

Η κόρη μας, η Λίζα, γεννήθηκε το 1970. Αυτή η κληρονομιά από τον Ιεχωβά πρόσθεσε πολλή χαρά στη ζωή μας. Η Σίρλεϊ και η Λίζα εργάστηκαν μαζί μου στην οικοδόμηση πολλών Αιθουσών Βασιλείας. Όταν η Λίζα τελείωσε το σχολείο, είπε: «Μαμά, μπαμπά, αφού σας έβγαλα από την ολοχρόνια υπηρεσία, θα προσπαθήσω να επανορθώσω αρχίζοντας το σκαπανικό». Είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα, η Λίζα υπηρετεί ακόμα ως σκαπάνισσα, τώρα πια μαζί με το σύζυγό της, τον Σιλβέν. Οι δυο τους  είχαν το προνόμιο να εργαστούν σε αρκετά διεθνή οικοδομικά προγράμματα. Ως οικογένεια, έχουμε στόχο να κρατάμε τη ζωή μας απλή και να είμαστε διαθέσιμοι για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Ποτέ μου δεν ξέχασα τα λόγια που είπε η Λίζα όταν άρχισε το σκαπανικό. Στην πραγματικότητα, μου έδωσε το κίνητρο να επιστρέψω στην ολοχρόνια διακονία το 2001, και παραμένω σε αυτήν μέχρι σήμερα. Το σκαπανικό συνεχίζει να με διδάσκει να εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά σε καθετί που κάνω και να ζω μια απλή αλλά γεμάτη και ευτυχισμένη ζωή.

Τα Οικοδομικά Προγράμματα Απαιτούν Αγάπη, Οσιότητα και Πιστότητα

Ο Ιεχωβά με έχει διδάξει ότι, αν είμαστε διαθέσιμοι και αποδεχόμαστε οποιονδήποτε διορισμό μάς δίνει, θα θερίσουμε πολλές ευλογίες. Θεωρώ ανεκτίμητο το προνόμιο που έχω να υπηρετώ σε μια Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης και να συνεργάζομαι σε οικοδομικά προγράμματα με αδελφούς και αδελφές μου στο Κεμπέκ και σε άλλα μέρη.

Μερικοί εθελοντές μπορεί να μην εκφωνούν εντυπωσιακές ομιλίες από το βήμα, αλλά στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας λάμπουν σαν αστέρια. Τέτοιοι αγαπητοί αδελφοί δίνονται ολόψυχα σε αυτό το έργο και τα ταλέντα τους αναδεικνύονται. Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι ένα όμορφο κτίριο που θα χρησιμοποιηθεί στη λατρεία του Ιεχωβά.

Κάποτε με ρώτησαν: «Ποιες είναι οι πιο σημαντικές ιδιότητες για έναν εθελοντή στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας;» Μπορώ να πω εκ πείρας ότι ένα άτομο πρέπει πρώτα από όλα να αγαπάει τον Ιεχωβά και τον Γιο του, καθώς και την αδελφότητα. (1 Κορ. 16:14) Δεύτερον, χρειάζεται να έχει οσιότητα και πιστότητα. Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα θέλαμε​—κάτι που είναι αναπόφευκτο—​το όσιο άτομο θα συνεχίσει να υποστηρίζει τη θεοκρατική διευθέτηση. Η πιστότητα θα τον υποκινήσει να συμμετάσχει και σε μελλοντικά προγράμματα.

Ευγνώμων στον Ιεχωβά

Μολονότι ο πατέρας μου πέθανε το 1985, η συμβουλή που μου έδωσε να παραμένω πολυάσχολος στην οργάνωση του Ιεχωβά είναι χαραγμένη στο μυαλό μου. Όπως και άλλοι που έχουν λάβει το διορισμό τους στο ουράνιο τμήμα της οργάνωσης του Ιεχωβά, είναι αναμφίβολα πολυάσχολος. (Αποκ. 14:13) Η μητέρα μου είναι τώρα 97 ετών. Εξαιτίας ενός εγκεφαλικού, δεν μπορεί πια να μιλάει όπως πριν, αλλά θυμάται καλά τη Γραφή. Παραθέτει εδάφια στις επιστολές της και μας παροτρύνει να συνεχίζουμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά πιστά. Πόσο ευγνώμονες νιώθουμε τα αδέλφια μου και εγώ για τους στοργικούς γονείς μας!

Είμαι επίσης ευγνώμων στον Ιεχωβά και για τη Σίρλεϊ, την πιστή μου σύζυγο και συνεργάτιδα. Φυλάει καλά στην καρδιά της τη συμβουλή που της έδωσε η μητέρα της: «Ο Βερν θα είναι πολυάσχολος στην αλήθεια, και εσύ πρέπει να μάθεις να τον μοιράζεσαι με άλλους». Όταν παντρευτήκαμε πριν από 49 χρόνια, αποφασίσαμε ότι θα γεράσουμε μαζί υπηρετώντας τον Ιεχωβά και ότι, αν επιζήσουμε και οι δυο από το τέλος αυτού του συστήματος, θα γίνουμε ξανά νέοι μαζί και θα τον υπηρετούμε για πάντα. Ναι, είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε “πολλά να κάνουμε στο έργο του Κυρίου”. (1 Κορ. 15:58) Και ο Ιεχωβά, από τη μεριά του, μας έχει φροντίσει πολύ καλά και δεν έχει αφήσει να μας λείψει τίποτα καλό.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 31]

«Ως οικογένεια, έχουμε στόχο να κρατάμε τη ζωή μας απλή και να είμαστε διαθέσιμοι για την υπηρεσία του Ιεχωβά»