Η Υπηρεσία του Ιεχωβά Είναι η Ευχαρίστησή Μου

Αφήγηση από τον Φρεντ Ρασκ

Από νωρίς στη ζωή μου διαπίστωσα πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Δαβίδ στο εδάφιο Ψαλμός 27:10: «Ακόμη και αν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκαταλείψουν, ο Ιεχωβά θα με δεχτεί». Επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ πώς επαληθεύτηκε αυτό στη δική μου περίπτωση.

ΜΕΓΑΛΩΣΑ στο αγρόκτημα με τις βαμβακοφυτείες που είχε ο παππούς μου στην πολιτεία της Τζόρτζια των ΗΠΑ, στη διάρκεια της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης τη δεκαετία του 1930. Ο πατέρας μου, συντετριμμένος από το θάνατο της μητέρας μου και του νεογέννητου αδελφού μου, με άφησε στο χήρο πατέρα του και μετακόμισε σε κάποια μακρινή πόλη για να βρει δουλειά. Αργότερα, έκανε κάποιες προσπάθειες για να με πάρει μαζί του, αλλά ποτέ δεν τελεσφόρησαν.

Οι μεγαλύτερες κόρες του παππού μου φρόντιζαν για το νοικοκυριό. Αν και ο ίδιος δεν ήταν θρησκευόμενος, οι κόρες του ήταν αφοσιωμένα μέλη της εκκλησίας των Νότιων Βαπτιστών. Κάθε Κυριακή αναγκαζόμουν να πηγαίνω στην εκκλησία για να μη φάω ξύλο. Γι’ αυτό, από μικρή ηλικία δεν έτρεφα μεγάλη εκτίμηση για τη θρησκεία. Ωστόσο, μου άρεσε το σχολείο και ο αθλητισμός.

Η Επίσκεψη που Άλλαξε τη Ζωή Μου

Κάποιο απόγευμα του 1941, όταν ήμουν 15 χρονών, ήρθε στο σπίτι μας ένας ηλικιωμένος κύριος με τη σύζυγό του. Μας συστήθηκε ως «ο θείος σας ο Τάλματζ Ρασκ». Δεν είχα ξανακούσει ποτέ για αυτόν, αλλά έμαθα ότι ο ίδιος και η σύζυγός του ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα όσα μας εξήγησε για το σκοπό που έχει ο Θεός να ζουν οι άνθρωποι στη γη για πάντα ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που είχα ακούσει στην εκκλησία. Οι περισσότεροι στην οικογένεια απέρριψαν​—και μάλιστα με περιφρόνηση—​τα όσα μας είπαν. Δεν τους επέτρεψαν ποτέ να ξανάρθουν στο σπίτι. Αλλά η θεία μου η Μαίρη, που ήταν μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερή μου, δέχτηκε μια Αγία Γραφή μαζί με κάποια έντυπα που την εξηγούσαν.

Η Μαίρη δεν άργησε να πειστεί ότι είχε βρει τη Γραφική αλήθεια, και βαφτίστηκε το 1942 ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Και εκείνη επίσης βίωσε αυτό που προείπε ο Ιησούς: «Εχθροί του ανθρώπου θα είναι άτομα από το ίδιο του το σπιτικό». (Ματθ. 10:34-36) Η εναντίωση από την οικογένεια ήταν έντονη. Μια από τις μεγαλύτερες αδελφές της, που ασκούσε μεγάλη επιρροή στις τοπικές αρχές, συνεννοήθηκε κρυφά με το δήμαρχο για να συλληφθεί ο θείος Τάλματζ και να καταδικαστεί με την κατηγορία ότι δεν είχε άδεια μικροπωλητή.

Η τοπική μας εφημερίδα έγραψε ότι ο δήμαρχος, ο οποίος ήταν και δικαστής, είπε σε όσους βρίσκονταν στη δικαστική αίθουσα: «Τα έντυπα που μοιράζει αυτός ο άνθρωπος . . . είναι επικίνδυνα σαν δηλητήριο». Ο θείος μου άσκησε έφεση και κέρδισε την υπόθεση, αλλά εν τω μεταξύ είχε περάσει δέκα μέρες στη φυλακή.

 Πώς με Βοήθησε η Θεία Μαίρη

Η Μαίρη, εκτός του ότι μιλούσε σε εμένα για τα καινούρια της πιστεύω, άρχισε να δίνει μαρτυρία και στους γείτονες. Πήγα μαζί της σε μια Γραφική μελέτη που διεξήγε με έναν κύριο ο οποίος είχε πάρει το βιβλίο Ο Νέος Κόσμος (The New World). a Η σύζυγός του είπε ότι ο άντρας της είχε μείνει ξάγρυπνος όλη νύχτα για να το διαβάσει. Αν και δεν ήθελα να εμπλακώ έτσι εύκολα σε οτιδήποτε είχε σχέση με θρησκεία, αυτά που μάθαινα μου άρεσαν. Ωστόσο, εκείνο που με έπεισε ότι οι Μάρτυρες ήταν ο λαός του Θεού δεν ήταν τόσο οι Γραφικές τους διδασκαλίες όσο η μεταχείριση την οποία υφίσταντο.

Λόγου χάρη, μια μέρα, επιστρέφοντας στο σπίτι από το περιβόλι, η Μαίρη και εγώ διαπιστώσαμε ότι οι αδελφές της είχαν πάρει τα έντυπά της​—συμπεριλαμβανομένου ενός φωνογράφου και κάποιων δίσκων με Βιβλικά αγγέλματα—​και τα είχαν κάψει σε έναν κάδο που κάπνιζε ακόμη. Όταν εγώ αντέδρασα με θυμό, μια θεία μου απάντησε με περιφρόνηση: «Κάποια μέρα στη ζωή σου θα μας ευγνωμονείς για αυτό που κάναμε».

Η Μαίρη αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι το 1943 επειδή αρνούνταν να εγκαταλείψει τη νέα της πίστη και να σταματήσει να κηρύττει στους γείτονες. Στο μεταξύ, όμως, εγώ είχα ενθουσιαστεί από αυτά που είχα μάθει​—ότι ο Θεός, όχι μόνο έχει όνομα, Ιεχωβά, αλλά και ότι είναι στοργικός, συμπονετικός Θεός που δεν καίει τους ανθρώπους σε μια πύρινη κόλαση. Έμαθα επίσης ότι ο Ιεχωβά έχει μια στοργική οργάνωση, αν και δεν είχα παρακολουθήσει ακόμη καμιά συνάθροιση.

Λίγο καιρό αργότερα, καθώς κούρευα το γρασίδι, πλησίασε κάποιο αυτοκίνητο και ο ένας από τους δύο άντρες που ήταν μέσα με ρώτησε αν ήμουν ο Φρεντ. Όταν διαπίστωσα ότι ήταν Μάρτυρες, είπα: «Καλύτερα να έρθω μαζί σας και να πάμε σε πιο ασφαλές μέρος για να μιλήσουμε». Η Μαίρη είχε φροντίσει να έρθουν να με βρουν. Ο ένας από αυτούς, ο Σιλντ Τουτζιάν, που ήταν περιοδεύων διάκονος, με ενθάρρυνε και μου πρόσφερε πνευματική κατεύθυνση στην κατάλληλη στιγμή. Η εναντίωση από την οικογένεια επικεντρώθηκε τώρα σε εμένα, εφόσον υπερασπιζόμουν τα πιστεύω των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η Μαίρη μού έγραψε από τη Βιρτζίνια, όπου είχε μετακομίσει, και μου είπε ότι, αν είχα πάρει την απόφαση να υπηρετώ τον Ιεχωβά, μπορούσα να πάω και να μείνω μαζί της. Αποφάσισα αμέσως να φύγω. Κάποια Παρασκευή απόγευμα τον Οκτώβριο του 1943, έβαλα μερικά απαραίτητα πράγματα σε ένα κιβώτιο και το έδεσα σε ένα δέντρο λίγο πιο μακριά από το σπίτι. Το Σάββατο, πήρα το κιβώτιο, πήγα στο σπίτι κάποιου γείτονα από ένα απόμερο δρομάκι και από εκεί πήγα στην πόλη. Κατόπιν ταξίδεψα στο Ρόανοκ και βρήκα τη Μαίρη στο σπίτι της Έντνα Φάουλς.

 Πνευματική Πρόοδος, Βάφτισμα και Μπέθελ

Η Έντνα ήταν μια συμπονετική χρισμένη αδελφή​—μια σύγχρονη Λυδία—​η οποία είχε νοικιάσει ένα μεγάλο σπίτι όπου, εκτός από τη θεία Μαίρη, φιλοξενούσε και τη σύζυγο του αδελφού της με τις δύο κόρες της. Εκείνα τα κορίτσια​—η Γκλάντις και η Γκρέις Γκρέγκορι—​έγιναν αργότερα ιεραπόστολοι. Η Γκλάντις, που είναι τώρα πάνω από 90 χρονών, εξακολουθεί να υπηρετεί πιστά στο γραφείο τμήματος της Ιαπωνίας.

Ενόσω έμενα στο σπίτι της Έντνα, παρακολουθούσα τακτικά τις συναθροίσεις και λάβαινα εκπαίδευση στη διακονία. Η ελευθερία που είχα να μελετώ το Λόγο του Θεού και να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις μού επέτρεπε να ικανοποιώ την αυξανόμενη πνευματική μου όρεξη. Στις 14 Ιουνίου 1944, βαφτίστηκα. Η Μαίρη και οι αδελφές Γκρέγκορι άρχισαν το σκαπανικό και ανέλαβαν έναν διορισμό στη βόρεια Βιρτζίνια. Εκεί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση μιας εκκλησίας στο Λίσμποργκ. Στις αρχές του 1946, ξεκίνησα και εγώ το σκαπανικό σε μια γειτονική κομητεία. Εκείνο το καλοκαίρι ταξιδέψαμε όλοι μαζί για να παρακολουθήσουμε την αξιομνημόνευτη διεθνή συνέλευση που έγινε στο Κλίβελαντ του Οχάιο, στις 4-11 Αυγούστου.

Σε εκείνη τη συνέλευση, ο Νάθαν Νορ, ο οποίος είχε την ηγεσία στην οργάνωση, περιέγραψε τα σχέδια που υπήρχαν για την επέκταση του Μπέθελ στο Μπρούκλιν. Αυτά περιλάμβαναν την ανέγερση ενός νέου κτιρίου κατοικιών και μιας προσθήκης στο τυπογραφείο. Υπήρχε ανάγκη για πολλούς νεαρούς αδελφούς. Αποφάσισα ότι αυτό ήταν το μέρος όπου ήθελα να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, έκανα αίτηση και, έπειτα από μερικούς μήνες, την 1η Δεκεμβρίου 1946, πήγα στο Μπέθελ.

Περίπου έναν χρόνο αργότερα, ο επίσκοπος του τυπογραφείου, ο Μαξ Λάρσον, ήρθε στο Τμήμα Αλληλογραφίας όπου υπηρετούσα και με ενημέρωσε ότι είχα διοριστεί στο Τμήμα Υπηρεσίας. Σε εκείνον το διορισμό, έμαθα πολλά για την εφαρμογή των Γραφικών αρχών και για τη λειτουργία της οργάνωσης του Θεού, ειδικά από τη συνεργασία μου με τον Τ. Τζ. (Μπαντ) Σάλιβαν, τον επίσκοπο του τμήματος.

Ο πατέρας μου με επισκέφτηκε αρκετές φορές στο Μπέθελ. Με το πέρασμα των ετών, είχε γίνει θρησκευόμενο άτομο. Στην τελευταία του επίσκεψη το 1965, μου είπε: «Εσύ, αν θέλεις, μπορείς να έρχεσαι να με βλέπεις, αλλά εγώ δεν θα ξανάρθω ποτέ εδώ». Όντως τον επισκέφτηκα μερικές φορές πριν πεθάνει. Ήταν βέβαιος ότι θα πήγαινε στον ουρανό. Η δική μου ελπίδα είναι ότι βρίσκεται στη μνήμη του Ιεχωβά, και αν είναι έτσι, τότε στον καιρό της ανάστασης δεν θα είναι εκεί που πίστευε ο ίδιος αλλά εδώ στη γη, με την ελπίδα να ζήσει για πάντα στον αποκαταστημένο Παράδεισο.

Άλλες Αξιομνημόνευτες Συνελεύσεις και Προγράμματα Οικοδόμησης

Ανέκαθεν οι συνελεύσεις συνέβαλαν καθοριστικά στην πνευματική πρόοδο. Αυτό αποδείχτηκε  ιδιαίτερα αληθινό στην περίπτωση των διεθνών συνελεύσεων που διεξάχθηκαν στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1950. Στη διάρκεια μιας συνέλευσης το 1958, το Στάδιο Γιάνκι και το Πόλο Γκράουντς ήταν ασφυκτικά γεμάτα με 253.922 άτομα από 123 χώρες. Σε εκείνη τη συνέλευση συνέβη ένα γεγονός που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ενώ βοηθούσα στο γραφείο της συνέλευσης, με πλησίασε βιαστικός ο αδελφός Νορ και μου είπε: «Φρεντ, όλοι οι σκαπανείς είναι συγκεντρωμένοι σε μια νοικιασμένη αίθουσα συνεστιάσεων εδώ κοντά, και εγώ παρέλειψα να αναθέσω σε κάποιον αδελφό να τους μιλήσει. Μπορείς να πας εκεί τώρα αμέσως και να τους κάνεις μια ενθαρρυντική ομιλία με όποιο θέμα σκεφτείς καθ’ οδόν;» Έκανα πολλές προσευχές μέχρι να φτάσω εκεί λαχανιασμένος.

Καθώς ο αριθμός των εκκλησιών αυξανόταν με γοργούς ρυθμούς στην Πόλη της Νέας Υόρκης κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, οι νοικιασμένες Αίθουσες Βασιλείας δεν επαρκούσαν πλέον. Γι’ αυτό, από το 1970 ως το 1990 αγοράστηκαν τρία κτίρια στο Μανχάταν και ανακαινίστηκαν για να γίνουν κατάλληλοι χώροι συναθροίσεων. Υπηρέτησα ως εισηγητής των επιτροπών οικοδόμησης σε εκείνα τα προγράμματα και έχω πολλές ωραίες αναμνήσεις από το πόσο πλούσια ευλόγησε ο Ιεχωβά τις εκκλησίες που συνεργάστηκαν για την οικονομική υποστήριξη και αποπεράτωση αυτών των κτιρίων, τα οποία εξακολουθούν να λειτουργούν αποτελεσματικά ως κέντρα της αληθινής λατρείας.

Αλλαγές στη Ζωή

Κάποια μέρα του 1957, καθώς περπατούσα στο πάρκο ανάμεσα στον Οίκο Μπέθελ και στο τυπογραφείο για να πάω στο διορισμό μου, άρχισε να βρέχει. Μπροστά μου είδα μια όμορφη ξανθιά καινούρια Μπεθελίτισσα. Δεν είχε ομπρέλα, γι’ αυτό προσφέρθηκα να μοιραστώ τη δική μου μαζί της. Έτσι γνώρισα τη Μάρτζορι, και από τότε που παντρευτήκαμε το 1960, βαδίζουμε μαζί ευτυχισμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά, με βροχές και με λιακάδες. Το Σεπτέμβριο του 2010, γιορτάσαμε την 50ή επέτειο του γάμου μας.

Πριν καλά καλά προλάβουμε να αδειάσουμε τις βαλίτσες μας από το γαμήλιο ταξίδι, ο αδελφός Νορ μού είπε ότι είχα διοριστεί εκπαιδευτής στη Σχολή Γαλαάδ. Τι ξεχωριστό προνόμιο! Από το 1961 ως το 1965, οργανώθηκαν πέντε τάξεις μεγαλύτερης διάρκειας αποτελούμενες κυρίως από μέλη του προσωπικού των γραφείων τμήματος, τα οποία έλαβαν ειδική εκπαίδευση όσον αφορά τη λειτουργία του γραφείου τμήματος. Το φθινόπωρο του 1965, οι τάξεις έγιναν και πάλι πεντάμηνης διάρκειας, και η προσοχή εστιάστηκε ξανά στην εκπαίδευση των ιεραποστόλων.

Το 1972, μεταφέρθηκα από τη Σχολή Γαλαάδ στο Γραφείο Αλληλογραφίας του Συγγραφικού Τμήματος, όπου υπηρέτησα ως επίσκοπος. Η  έρευνα που έκανα για να χειριστώ ποικίλα ερωτήματα και προβλήματα με έχει βοηθήσει να κατανοήσω καλύτερα τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού καθώς και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να εφαρμοστούν οι υψηλές αρχές του Θεού μας για την υποβοήθηση άλλων.

Κατόπιν, το 1987 διορίστηκα σε ένα καινούριο τμήμα που ονομάζεται Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία. Διοργανώθηκαν σεμινάρια με σκοπό να διδάξουν τους πρεσβυτέρους των Επιτροπών Προσέγγισης Νοσοκομείων πώς να πλησιάζουν γιατρούς, δικαστές και κοινωνικούς λειτουργούς για να τους εξηγούν τη Γραφική μας θέση στο ζήτημα του αίματος. Ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι οι γιατροί, ενεργώντας αυθαίρετα, χορηγούσαν αίμα στα παιδιά μας, και πολλές φορές μάλιστα έπαιρναν δικαστική εντολή για να το κάνουν αυτό.

Όταν προτείναμε στους γιατρούς εναλλακτικές μεθόδους αντί της μετάγγισης, η συνήθης απάντηση ήταν ότι αυτές οι μέθοδοι δεν ήταν διαθέσιμες ή ότι κόστιζαν πολύ ακριβά. Συχνά, όταν κάποιος χειρουργός το έλεγε αυτό, αποκρινόμουν ως εξής: «Μπορείτε να μου δείξετε το χέρι σας, παρακαλώ;» Στη συνέχεια του έλεγα: «Ξέρετε, εδώ βρίσκεται μια από τις καλύτερες εναλλακτικές μεθόδους αντί του αίματος». Αυτή η φιλοφρόνηση του υπενθύμιζε κάτι που γνώριζε πολύ καλά​—ότι η προσεκτική χρήση του νυστεριού συμβάλλει στην ελάχιστη δυνατή απώλεια αίματος.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει πλούσια τις προσπάθειες που έχουν γίνει για την ενημέρωση γιατρών και δικαστών. Η στάση τους άλλαξε σημαντικά όταν κατανόησαν καλύτερα τη θέση μας. Έμαθαν ότι η ιατρική έρευνα αποδεικνύει πως οι εναλλακτικές μέθοδοι είναι αποτελεσματικές και ότι υπάρχουν πολλοί συνεργατικοί γιατροί και νοσοκομεία στα οποία μπορεί να μεταφερθεί ένας ασθενής.

Από το 1996, η Μάρτζορι και εγώ υπηρετούμε στο Εκπαιδευτικό Κέντρο της Σκοπιάς στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης, περίπου 110 χιλιόμετρα βόρεια του Μπρούκλιν. Εδώ εργάστηκα για λίγο στο Τμήμα Υπηρεσίας και κατόπιν για ένα διάστημα συμμετείχα στη διδασκαλία μελών του προσωπικού των γραφείων τμήματος και περιοδευόντων επισκόπων. Τα τελευταία 12 χρόνια, υπηρετώ και πάλι ως επίσκοπος του Γραφείου Αλληλογραφίας του Συγγραφικού Τμήματος, το οποίο έχει μεταφερθεί από το Μπρούκλιν στο Πάτερσον.

Δυσκολίες της Προχωρημένης Ηλικίας

Τώρα που έχω φτάσει στα 85, δυσκολεύομαι περισσότερο να φροντίζω για τα προνόμια υπηρεσίας μου στο Μπέθελ. Επί δέκα και πλέον χρόνια, παλεύω με τον καρκίνο. Νιώθω σαν τον Εζεκία, στον οποίο ο Ιεχωβά έδωσε παράταση ζωής. (Ησ. 38:5) Και η σύζυγός μου επίσης έχει κλονισμένη υγεία, και προσπαθούμε μαζί να αντιμετωπίζουμε τη νόσο του Αλτσχάιμερ από την οποία πάσχει. Η Μάρτζορι υπήρξε ικανή διάκονος του Ιεχωβά, καλή σύμβουλος για τους νεαρούς, καθώς και πιστή βοηθός και όσια σύντροφος για εμένα. Μελετούσε πάντα επιμελώς τη Γραφή και τη δίδασκε αποτελεσματικά, και πολλά πνευματικά μας παιδιά κρατούν ακόμη επαφή μαζί μας.

Η θεία μου η Μαίρη πέθανε το Μάρτιο του 2010, σε ηλικία 87 ετών. Ήταν εξαίρετη δασκάλα του Λόγου του Θεού και βοήθησε άλλα άτομα να ταχθούν υπέρ της αληθινής λατρείας. Δαπάνησε πολλά χρόνια στην ολοχρόνια διακονία. Της είμαι βαθιά ευγνώμων για το ρόλο που έπαιξε στο να γνωρίσω την αλήθεια του Λόγου του Θεού και να γίνω υπηρέτης του στοργικού Θεού μας, του Ιεχωβά, όπως ήταν και εκείνη. Η Μαίρη έχει ταφεί δίπλα στο σύζυγό της, ο οποίος παλιότερα είχε υπηρετήσει ως ιεραπόστολος στο Ισραήλ. Είμαι πεπεισμένος ότι και οι δύο βρίσκονται στη μνήμη του Ιεχωβά, περιμένοντας την ανάσταση.

Καθώς αναπολώ τα 67 χρόνια της υπηρεσίας μου στον Ιεχωβά, νιώθω ευγνωμοσύνη για τις πλούσιες ευλογίες που έχω λάβει. Το να κάνω το θέλημα του Ιεχωβά ήταν πάντα ευχαρίστησή μου! Εμπιστευόμενος στην παρ’ αξία καλοσύνη του, έχω την ένθερμη ελπίδα να γευτώ την εκπλήρωση της υπόσχεσης που έδωσε ο Γιος του: «Όποιος άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή παιδιά ή αγρούς για χάρη του ονόματός μου θα λάβει πολλές φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει αιώνια ζωή».​—Ματθ. 19:29.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Στη βαμβακοφυτεία του παππού μου στην Τζόρτζια των ΗΠΑ, το 1928

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Η θεία Μαίρη και ο θείος Τάλματζ

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Η Μαίρη, η Γκλάντις και η Γκρέις

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Το βάφτισμά μου, στις 14 Ιουνίου 1944

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Στο Τμήμα Υπηρεσίας στο Μπέθελ

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Με τη Μαίρη, στη διεθνή συνέλευση του 1958 στο Στάδιο Γιάνκι

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Με τη Μάρτζορι, τη μέρα του γάμου μας

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Μαζί το 2008