«Ανάπηρη Τώρα, Αλλά Όχι για Πάντα!»

Αφήγηση από τη Σάρα βαν ντερ Μοντ

Πολλές φορές, μου λένε: «Σάρα, έχεις πολύ όμορφο χαμόγελο. Γιατί είσαι πάντα τόσο χαρούμενη;» Εγώ τους λέω ότι έχω μια ξεχωριστή ελπίδα, η οποία συνοψίζεται στα λόγια: «Είμαι ανάπηρη τώρα, αλλά όχι για πάντα!»

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1974 στο Παρίσι. Ο τοκετός δεν ήταν εύκολος, και αργότερα διαγνώστηκε ότι έπασχα από εγκεφαλική παράλυση. Είχα κινητικά προβλήματα και, όταν μιλούσα, οι άλλοι δυσκολεύονταν να με καταλάβουν. Επίσης, παρουσίασα επιληψία και ήμουν επιρρεπής στις λοιμώξεις.

Όταν ήμουν δύο ετών, η οικογένειά μου μετακόμισε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Δύο χρόνια αργότερα, ο πατέρας μου εγκατέλειψε τη μητέρα μου και εμένα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι ότι ένιωσα κοντά στον Θεό. Η μητέρα μου, η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, με έπαιρνε τακτικά μαζί της στις Χριστιανικές συναθροίσεις, όπου έμαθα ότι ο Θεός με αγαπούσε και ενδιαφερόταν για εμένα. Αυτό, σε συνδυασμό με την αγάπη και την παρηγοριά που μου πρόσφερε η μητέρα μου, με βοηθούσε να νιώθω ασφαλής παρότι οι περιστάσεις μας είχαν τώρα αλλάξει.

Η μητέρα μου με δίδαξε επίσης πώς να προσεύχομαι στον Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα, μου είναι πολύ πιο εύκολο να προσεύχομαι παρά να μιλάω. Όταν προσεύχομαι, δεν χρειάζεται να αγωνίζομαι για να προφέρω τις λέξεις, αλλά τις «ακούω» ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό μου. Και επειδή οι άνθρωποι δυσκολεύονται να με καταλάβουν, είναι καθησυχαστικό να γνωρίζω ότι ο Ιεχωβά καταλαβαίνει το καθετί, είτε το λέω μέσα μου είτε πασχίζω να το αρθρώσω.​—Ψαλμ. 65:2.

Αντιμετώπιση Επιπρόσθετων Προβλημάτων

Στα πέντε μου χρόνια, η παράλυση είχε προχωρήσει τόσο πολύ ώστε μπορούσα να περπατήσω μόνο με βαρείς μεταλλικούς νάρθηκες. Στην ουσία, πιο πολύ τρέκλιζα παρά περπατούσα! Στα 11 μου, δεν ήμουν πια σε θέση ούτε να περπατήσω. Αργότερα, μου ήταν αδύνατον να σηκωθώ από το κρεβάτι ή να ξαπλώσω χωρίς ηλεκτρικό γερανάκι. Με τη βοήθεια αυτού του ανυψωτικού μηχανισμού, μπορώ να κάθομαι στο μηχανοκίνητο αναπηρικό καροτσάκι μου, το οποίο οδηγώ με χειροκίνητο μοχλό.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι μερικές φορές οι αναπηρίες μου με ρίχνουν ψυχολογικά. Αλλά τότε θυμάμαι το οικογενειακό μας ρητό: «Μην ανησυχείς για αυτά που δεν μπορείς να κάνεις. Απλώς κάνε εκείνα που μπορείς». Χάρη σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, έχω καταφέρει να κάνω ιππασία, ιστιοπλοΐα, κωπηλασία, να πηγαίνω για κάμπινγκ, ακόμη και να οδηγώ αυτοκίνητο σε ειδική πίστα! Δίνω διέξοδο στις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις ασχολούμενη με τη ζωγραφική, τη ραπτική, την κατασκευή διακοσμητικών υφασμάτων, το κέντημα και την αγγειοπλαστική.

Επειδή οι αναπηρίες μου είναι σοβαρές, μερικοί έχουν αμφισβητήσει την ικανότητά μου να λατρεύω τον Θεό ως νοήμον ενήλικο άτομο. Όταν ήμουν 18 ετών, μια καθηγήτρια με παρότρυνε να φύγω από το σπίτι για να «ξεφύγω» από τη  θρησκεία της μητέρας μου. Προθυμοποιήθηκε μάλιστα να με βοηθήσει να βρω κατάλληλο μέρος για να μείνω. Εγώ, όμως, της είπα ότι δεν θα εγκατέλειπα ποτέ την πίστη μου και ότι θα έφευγα από το σπίτι μόνο όταν θα ήμουν σε θέση να ζήσω με μεγαλύτερη ανεξαρτησία.

Λίγο καιρό έπειτα από αυτό το περιστατικό, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Δύο χρόνια αργότερα, μετακόμισα σε ένα μικρό διαμέρισμα. Εδώ απολαμβάνω την υποστήριξη που χρειάζομαι αλλά και έναν βαθμό ανεξαρτησίας.

Μια Απρόσμενη Πρόταση

Στο πέρασμα των ετών, έχω αντιμετωπίσει και άλλες δοκιμές της πίστης. Μια μέρα, έμεινα άναυδη όταν κάποιος συσπουδαστής μου​—ανάπηρος και αυτός—​μου ζήτησε να τον παντρευτώ. Στην αρχή, η πρότασή του με κολάκευσε. Όπως οι περισσότερες κοπέλες, έτσι και εγώ επιθυμώ να έχω έναν σύντροφο στη ζωή. Εντούτοις, το ότι δύο άνθρωποι έχουν ως κοινό σημείο την αναπηρία τους δεν σημαίνει ότι θα έχουν και ευτυχισμένο γάμο. Εκτός αυτού, ο συγκεκριμένος νεαρός δεν συμμεριζόταν τα θρησκευτικά μου πιστεύω. Είχαμε εντελώς διαφορετικές πεποιθήσεις, ασχολίες και στόχους. Επομένως, πώς θα μπορούσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας; Επιπλέον, ήμουν αποφασισμένη να υπακούσω στην ξεκάθαρη εντολή που μας έχει δώσει ο Θεός να παντρευόμαστε μόνο με ομόπιστο άτομο. (1 Κορ. 7:39) Γι’ αυτούς τους λόγους, είπα ευγενικά σε εκείνον τον νεαρό ότι δεν μπορούσα να δεχτώ την πρότασή του.

Μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να είμαι βέβαιη ότι έκανα τη σωστή επιλογή. Δεν έχω δε την παραμικρή αμφιβολία ότι, στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, θα είμαι ευτυχισμένη. (Ψαλμ. 145:16· 2 Πέτρ. 3:13) Στο μεταξύ, είμαι αποφασισμένη να παραμείνω όσια στον Ιεχωβά και να είμαι ικανοποιημένη με τις τωρινές μου περιστάσεις.

Λαχταρώ να έρθει εκείνη η μέρα που θα σηκωθώ από το αναπηρικό μου καροτσάκι και θα τρέχω σαν τον άνεμο. Τότε θα λέω δυνατά: «Ήμουν ανάπηρη, αλλά τώρα είμαι υγιέστατη​—και θα είμαι για πάντα!»