Οι Προσαρμογές που Κάναμε μας Έχουν Φέρει Ευλογίες

Αφήγηση από τον Τζέιμς Τόμσον

Τον καιρό που γεννήθηκα στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, το 1928, ο νόμος επέβαλλε το διαχωρισμό λευκών και μαύρων. Η παραβίασή του μπορούσε να οδηγήσει σε φυλάκιση ή και σε βαρύτερη ποινή.

ΕΚΕΙΝΗ την εποχή, σε ορισμένα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών οι μαύροι Μάρτυρες του Ιεχωβά έπρεπε να έχουν χωριστές εκκλησίες, περιοχές και περιφέρειες από τους λευκούς. Το 1937, ο πατέρας μου έγινε υπηρέτης ομάδας (τώρα ονομάζεται συντονιστής πρεσβυτερίου) στην εκκλησία των μαύρων στην πόλη Τσατανούγκα του Τενεσί. Ο Χένρι Νίκολς ήταν υπηρέτης ομάδας στην εκκλησία των λευκών.

Έχω ευχάριστες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, όταν καθόμουν στην πίσω αυλή του σπιτιού μας το βράδυ και άκουγα τις συζητήσεις του πατέρα μου με τον αδελφό Νίκολς. Αν και δεν καταλάβαινα όλα όσα έλεγαν, μου άρεσε να είμαι δίπλα στον πατέρα μου και να τους ακούω να μιλούν για το πώς μπορούσε να γίνει το έργο κηρύγματος όσο το δυνατόν καλύτερα υπό εκείνες τις συνθήκες.

Νωρίτερα, το 1930, μια τραγωδία χτύπησε την οικογένειά μας. Η μητέρα μου πέθανε σε ηλικία μόλις 20 χρονών. Ο πατέρας έμεινε να φροντίζει μόνος του την τετράχρονη αδελφή μου, την Ντόρις, και εμένα, που ήμουν μόλις δύο χρονών. Μολονότι είχε βαφτιστεί πρόσφατα, σημείωνε καλή πνευματική πρόοδο.

Παραδείγματα που Διαμόρφωσαν τη Ζωή Μου

Το 1933, ο πατέρας μου γνώρισε μια θαυμάσια Χριστιανή αδελφή ονόματι Λίλι Μέι Γκουέντολιν Τόμας, και σε λίγο καιρό παντρεύτηκαν. Και οι δυο τους έθεσαν καλό παράδειγμα όσιας υπηρεσίας στον Ιεχωβά για την Ντόρις και εμένα.

Το 1938, ζητήθηκε από τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά να υποστηρίξουν μια απόφαση σύμφωνα με την οποία οι πρεσβύτεροι  των τοπικών εκκλησιών θα διορίζονταν από τα κεντρικά μας γραφεία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, αντί να εκλέγονται τοπικά. Κάποιοι αδελφοί στην Τσατανούγκα δίσταζαν να αποδεχτούν την αλλαγή, αλλά ο πατέρας μου ξεκαθάρισε ότι υποστήριζε ανεπιφύλακτα αυτή την οργανωτική προσαρμογή. Το παράδειγμα οσιότητας που έθεσε​—και η ολόκαρδη υποστήριξη της μητέρας μου—​με έχει βοηθήσει μέχρι σήμερα.

Βάφτισμα και Ολοχρόνια Διακονία

Το 1940, πήγαμε με άλλα μέλη της εκκλησίας μας στη συνέλευση περιφερείας στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν με ένα μισθωμένο λεωφορείο. Κάποιοι από την ομάδα μας βαφτίστηκαν εκεί. Ορισμένοι διερωτήθηκαν γιατί δεν έκανα και εγώ το ίδιο, εφόσον κήρυττα από πέντε χρονών και ήμουν πολύ δραστήριος στη διακονία.

Όταν με ρώτησαν, τους απάντησα: «Δεν καταλαβαίνω όλα όσα περιλαμβάνονται στο βάφτισμα». Ο πατέρας μου το άκουσε αυτό και ξαφνιάστηκε. Από τότε, έκανε ιδιαίτερες προσπάθειες για να με βοηθήσει να κατανοήσω τι σημαίνει το βάφτισμα και πόσο απαραίτητο είναι. Τέσσερις μήνες αργότερα, την 1η Οκτωβρίου του 1940, βαφτίστηκα σε μια μικρή λίμνη έξω από την Τσατανούγκα παρά το τσουχτερό κρύο.

Σε ηλικία 14 ετών, άρχισα να κάνω σκαπανικό στη διάρκεια των καλοκαιρινών σχολικών διακοπών. Κήρυττα σε μικρές πόλεις στο Τενεσί και στη γειτονική πολιτεία της Τζόρτζια. Ξυπνούσα πολύ νωρίς, ετοίμαζα το κολατσιό μου και έπαιρνα το τρένο ή το λεωφορείο στις 6:00 το πρωί για να πάω στον τομέα. Επέστρεφα γύρω στις 6:00 το απόγευμα. Το φαγητό που έπαιρνα μαζί μου το έτρωγα συνήθως πολύ πριν φτάσει το μεσημέρι. Αν και είχα χρήματα, δεν επιτρεπόταν να μπω σε κάποιο τοπικό κατάστημα για να πάρω κάτι άλλο να φάω, επειδή ήμουν μαύρος. Μια μέρα, μπήκα σε ένα κατάστημα για να αγοράσω παγωτό και μου ζήτησαν να φύγω. Μια λευκή κυρία είχε την καλοσύνη να μου φέρει το παγωτό έξω.

Τον καιρό που μπήκα στο λύκειο, το κίνημα για την υποστήριξη των ατομικών δικαιωμάτων κέρδιζε έδαφος στο Νότο. Οργανώσεις όπως η Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων προωθούσαν το μαθητικό ακτιβισμό. Μας παρότρυναν να γίνουμε μέλη. Αρκετά σχολεία μαύρων, μεταξύ αυτών και το δικό μου, έβαλαν στόχο να κάνουν μέλη όλους τους μαθητές. Μου άσκησαν πιέσεις, λέγοντας ότι έπρεπε να “υποστηρίξω τη φυλή μας”. Αλλά εγώ αρνήθηκα, εξηγώντας ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης και ότι δεν ευνοεί τη μια φυλή περισσότερο από την άλλη, γι’ αυτό και αποβλέπω σε εκείνον για να τακτοποιήσει τέτοιες αδικίες.​—Ιωάν. 17:14· Πράξ. 10:34, 35.

Λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο, αποφάσισα να μετακομίσω στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Καθ’ οδόν, όμως, σταμάτησα στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας για να δω κάποιους αδελφούς που είχα γνωρίσει σε μια συνέλευση. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε εκκλησία η οποία είχε και λευκούς και μαύρους αδελφούς. Στη διάρκεια της επίσκεψής του, ο περιοδεύων επίσκοπος μου ανέθεσε κατ’ ιδίαν κάποιο μέρος για την επόμενη συνάθροιση. Αυτό συνέβαλε στο να πάρω την απόφαση να μείνω εκεί.

Ανάμεσα στους φίλους που απέκτησα στη Φιλαδέλφεια ήταν και μια νεαρή αδελφή ονόματι Τζέραλντιν Γουάιτ​—Τζέρι, όπως τη φώναζα. Η Τζέρι γνώριζε καλά τη Γραφή και είχε την ικανότητα να ανοίγει συζητήσεις με τους ανθρώπους στη διακονία από πόρτα σε πόρτα. Αυτό που είχε ιδιαίτερη σημασία για εμένα ήταν το ότι είχε και εκείνη ως στόχο το σκαπανικό. Παντρευτήκαμε στις 23 Απριλίου 1949.

 Πρόσκληση στη Γαλαάδ

Εξαρχής, ο στόχος μας ήταν να πάμε στη Σχολή Γαλαάδ και να υπηρετήσουμε ως ιεραπόστολοι σε ξένη χώρα. Ήμασταν πρόθυμοι να κάνουμε προσαρμογές ώστε να αποκτήσουμε τα προσόντα για τη Γαλαάδ. Λίγο αργότερα, μας ζητήθηκε να μετακομίσουμε στο Λόουνσαϊντ του Νιου Τζέρσι, έπειτα στο Τσέστερ της Πενσυλβανίας και τελικά στο Ατλάντικ Σίτι του Νιου Τζέρσι. Στο Ατλάντικ Σίτι, όταν είχαμε πλέον συμπληρώσει δύο χρόνια γάμου, μπορέσαμε να κάνουμε αίτηση για τη Γαλαάδ. Αλλά η πρόσκληση δεν μπορούσε να έρθει αμέσως. Για ποιο λόγο;

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, πολλοί νεαροί καλούνταν να καταταχθούν στο στρατό για να συμμετάσχουν στον πόλεμο της Κορέας. Το στρατολογικό γραφείο στη Φιλαδέλφεια φαινόταν προκατειλημμένο εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά λόγω της ουδετερότητας την οποία επικαλούμασταν. Τελικά, ένας δικαστής με ενημέρωσε ότι, έπειτα από έρευνα που διενήργησε το FBI, τεκμηριώθηκε η ουδέτερη στάση μου. Έτσι λοιπόν, στις 11 Ιανουαρίου 1952, το Προεδρικό Συμβούλιο Προσφυγών μού χορήγησε απαλλαγή με την αιτιολογία ότι ήμουν διάκονος.

Τον Αύγουστο εκείνου του έτους, η Τζέρι και εγώ λάβαμε την πρόσκληση να παρακολουθήσουμε την 20ή τάξη της Γαλαάδ, η οποία άρχισε το Σεπτέμβριο. Στη διάρκεια της σχολής, περιμέναμε ότι θα διοριζόμασταν στο εξωτερικό. Η αδελφή μου, η Ντόρις, είχε αποφοιτήσει από τη 13η τάξη της Γαλαάδ και υπηρετούσε στη Βραζιλία. Τι έκπληξη ήταν για την Τζέρι και για εμένα να λάβουμε διορισμό στο έργο περιοχής​—θα επισκεπτόμασταν εκκλησίες μαύρων στην πολιτεία της Αλαμπάμα στο Νότο! Νιώσαμε κάποια απογοήτευση, γιατί η επιθυμία της καρδιάς μας ήταν να υπηρετήσουμε σε ξένη χώρα.

Η πρώτη εκκλησία την οποία επισκεφτήκαμε ήταν στο Χάντσβιλ. Φτάνοντας εκεί, πήγαμε στο σπίτι μιας Χριστιανής αδελφής όπου επρόκειτο να φιλοξενηθούμε. Καθώς ξεφορτώναμε τα πράγματά μας, την ακούσαμε να λέει στο τηλέφωνο: «Έφτασαν τα παιδιά». Ήμασταν μόλις 24 ετών και φαινόμασταν ακόμη πιο νέοι. Το παρατσούκλι «Τα Παιδιά» μάς συνόδευε όπου και αν πηγαίναμε σε εκείνη την περιοχή.

Ο Νότος αποκαλούνταν συχνά Ζώνη της Βίβλου επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί είχαν μεγάλο σεβασμό για την Αγία Γραφή. Γι’ αυτό, αρχίζαμε συχνά συζητήσεις με την εξής τρίπτυχη παρουσίαση:

(1) Ένα σύντομο σχόλιο για τις παγκόσμιες συνθήκες.

(2) Η λύση που δίνει η Γραφή.

(3) Τι λέει η Γραφή ότι πρέπει να κάνουμε.

Κατόπιν προσφέραμε κάποιο κατάλληλο βοήθημα για μελέτη της Γραφής. Λόγω της επιτυχίας που είχε αυτή η προσέγγιση, μου ανατέθηκε ένα μέρος στη Συνέλευση της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου που διεξάχθηκε στη Νέα Υόρκη το 1953. Εκεί έδειξα στην πράξη πώς γινόταν αυτή η τρίπτυχη παρουσίαση.

Σύντομα, το καλοκαίρι του 1953, διορίστηκα να υπηρετώ περιοχές μαύρων στο Νότο ως επίσκοπος περιφερείας. Η περιφέρειά μας κάλυπτε  μια πολύ μεγάλη έκταση​—από τη Βιρτζίνια μέχρι τη Φλόριντα και στα δυτικά ως την Αλαμπάμα και το Τενεσί. Σαφώς, οι περιοδεύοντες επίσκοποι χρειαζόταν να είναι ευπροσάρμοστοι. Για παράδειγμα, συχνά μέναμε σε σπίτια που δεν είχαν εσωτερικές υδραυλικές εγκαταστάσεις και κάναμε μπάνιο σε τσίγκινη σκάφη πίσω από την εστία της κουζίνας. Ευτυχώς, αυτό ήταν το πιο ζεστό σημείο του σπιτιού!

Η Πρόκληση του Φυλετικού Διαχωρισμού

Η υπηρεσία στο Νότο απαιτούσε προνοητικότητα και ευρηματικότητα. Οι μαύροι δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιούν τα κοινόχρηστα πλυντήρια. Έτσι λοιπόν, όταν πήγαινε η Τζέρι να βάλει πλυντήριο, εξηγούσε ότι τα ρούχα ήταν για την «κυρία Τόμσον». Πολλοί σχημάτιζαν την εντύπωση ότι ήταν υπηρέτρια στο σπίτι κάποιας «κυρίας Τόμσον». Τον καιρό που οι επίσκοποι περιφερείας πρόβαλλαν την ταινία Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει, τηλεφωνούσα στο κατάστημα που νοίκιαζε τον απαραίτητο εξοπλισμό και ζητούσα μια μεγάλη οθόνη για τον «κύριο Τόμσον». Αργότερα, πήγαινα στο κατάστημα και την έπαιρνα. Ήμασταν πάντα ευγενικοί και τις περισσότερες φορές επιτελούσαμε τη διακονία μας χωρίς προβλήματα.

Υπήρχε και μια άλλη μορφή προκατάληψης, γεωγραφικής φύσης, η οποία είχε ως στόχο όσους προέρχονταν από το Βορρά. Μια τοπική εφημερίδα έγραψε κάποτε ότι ο Τζέιμς Α. Τόμσον, από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης, θα εκφωνούσε ομιλία σε κάποια συνέλευση. Μερικοί νόμιζαν ότι αυτό σήμαινε πως ήμουν από τη Νέα Υόρκη, και έτσι το συμβόλαιο που είχαμε υπογράψει για τη χρήση ενός σχολικού αμφιθεάτρου ακυρώθηκε. Συναντήθηκα, λοιπόν, με τα μέλη του σχολικού συμβουλίου και τους εξήγησα ότι είχα πάει σχολείο στην Τσατανούγκα. Έπειτα από αυτό, μας δόθηκε άδεια να διεξαγάγουμε τη συνέλευση περιοχής μας.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η διαφυλετική ένταση αυξήθηκε και υπήρχαν κρούσματα βίας. Το 1954, μερικοί Μάρτυρες ενοχλήθηκαν που δεν συμμετείχαν μαύροι ομιλητές στο πρόγραμμα διαφόρων συνελεύσεων περιφερείας. Παροτρύναμε τους μαύρους αδελφούς μας να είναι υπομονετικοί. Το επόμενο καλοκαίρι, διορίστηκα να εκφωνήσω μια ομιλία. Έκτοτε, και άλλοι μαύροι αδελφοί στο Νότο συμμετείχαν σε προγράμματα συνελεύσεων.

Εν καιρώ, η διαφυλετική βία στο Νότο καταλάγιασε, και οι εκκλησίες άρχισαν σταδιακά να συνενώνονται. Αυτό σήμαινε ανακατατάξεις όσον αφορά τους ευαγγελιζομένους και τους τομείς των εκκλησιών, καθώς και προσαρμογές στις ευθύνες των αδελφών που βρίσκονταν σε θέσεις επίβλεψης. Μερικοί, τόσο λευκοί όσο και μαύροι, δεν είδαν με καλό μάτι τις καινούριες διευθετήσεις. Οι περισσότεροι, όμως, έδειξαν απροσωποληψία, όπως κάνει ο ουράνιος Πατέρας μας. Στην πραγματικότητα, πολλοί ήταν στενοί φίλοι μεταξύ τους ασχέτως του χρώματός τους. Η οικογένειά μου το είχε ζήσει αυτό από τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, από τότε που ήμουν ακόμη παιδί.

Νέος Διορισμός

Τον Ιανουάριο του 1969, η Τζέρι και εγώ προσκληθήκαμε να πάμε στη Γουιάνα της Νότιας Αμερικής, και δεχτήκαμε μετά χαράς. Πρώτα, όμως, πήγαμε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, όπου εκπαιδεύτηκα για να αναλάβω την επίβλεψη του έργου κηρύγματος στη Γουιάνα. Φτάσαμε εκεί τον Ιούλιο του 1969. Έπειτα από 16 χρόνια στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, είχαμε μια μόνιμη βάση, κάτι που αποτελούσε μεγάλη προσαρμογή. Η Τζέρι δαπανούσε τις περισσότερες μέρες της στη διακονία  αγρού ως ιεραπόστολος, ενώ εγώ εργαζόμουν στο γραφείο τμήματος.

Ο διορισμός μου περιλάμβανε κάθε λογής εργασίες​—από το να κουρεύω το γρασίδι και να φροντίζω για τα έντυπα των 28 εκκλησιών, μέχρι να αλληλογραφώ με τα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν. Εργαζόμουν 14 με 15 ώρες καθημερινά. Κουραζόμασταν πολύ και οι δύο, αλλά απολαμβάναμε το διορισμό μας. Όταν φτάσαμε στη Γουιάνα, υπήρχαν 950 ευαγγελιζόμενοι. Σήμερα, ξεπερνούν τους 2.500.

Μολονότι απολαμβάναμε τις ευχάριστες θερμοκρασίες και τα εξωτικά φρούτα και λαχανικά, αυτό που μας έφερνε αληθινή χαρά ήταν να βλέπουμε ταπεινούς ανθρώπους που αγαπούσαν τη Γραφική αλήθεια να μαθαίνουν για τη Βασιλεία του Θεού. Συχνά, η Τζέρι διεξήγε 20 εβδομαδιαίες Γραφικές μελέτες, και πολλοί από εκείνους με τους οποίους μελετούσαμε προόδευσαν ως το βάφτισμα. Μερικοί έγιναν αργότερα σκαπανείς ή πρεσβύτεροι. Κάποιοι μάλιστα πήγαν στη Γαλαάδ και έγιναν ιεραπόστολοι και οι ίδιοι.

Δυσκολίες και Προβλήματα Υγείας

Το 1983, οι γονείς μου στις Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονταν βοήθεια. Η Ντόρις, η Τζέρι και εγώ κάναμε οικογενειακό συμβούλιο. Η Ντόρις, η οποία είχε υπηρετήσει επί 35 χρόνια ως ιεραπόστολος στη Βραζιλία, αποφάσισε να επιστρέψει για να τους φροντίσει. Γιατί να φύγουν δύο ιεραπόστολοι από τον αγρό, είπε, αφού ένας αρκεί για να τακτοποιήσει το ζήτημα; Έπειτα από το θάνατο των γονέων μας, η Ντόρις παρέμεινε στην Τσατανούγκα, όπου υπηρετεί ως ειδική σκαπάνισσα.

Το 1995 διαπιστώθηκε ότι έπασχα από καρκίνο του προστάτη και χρειάστηκε να επιστρέψουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εγκατασταθήκαμε στο Γκόλντσμπορο, στη Βόρεια Καρολίνα, επειδή ήταν περίπου στο μέσο της απόστασης ανάμεσα στο Τενεσί, όπου ζούσε η οικογένειά μου, και στην Πενσυλβανία, όπου ζούσε η οικογένεια της Τζέρι. Ο καρκίνος βρίσκεται τώρα σε ύφεση, και υπηρετούμε σε κάποια εκκλησία του Γκόλντσμπορο ως ειδικοί σκαπανείς με περιορισμούς υγείας.

Καθώς αναπολώ τα 65 και πλέον χρόνια που έχω δαπανήσει στην ολοχρόνια υπηρεσία, είμαι αληθινά ευγνώμων που ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει την Τζέρι και εμένα για τις προσαρμογές που κάναμε ώστε να τον υπηρετούμε. Πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Δαβίδ: “Με τον όσιο, [ο Ιεχωβά] θα ενεργεί με οσιότητα”!​—2 Σαμ. 22:26.

[Εικόνες στη σελίδα 3]

Ο πατέρας μου και ο αδελφός Νίκολς έθεσαν θαυμάσιο παράδειγμα για εμένα

[Εικόνες στη σελίδα 4]

Με την Τζέρι, έτοιμοι για τη Γαλαάδ, 1952

[Εικόνες στη σελίδα 5]

Μετά τη Γαλαάδ, διοριστήκαμε στο έργο περιοχής στο Νότο

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Περιοδεύοντες επίσκοποι με τις συζύγους τους πριν από μια συνέλευση περιφερείας όπου παρευρέθηκαν λευκοί και μαύροι, 1966

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Η ιεραποστολική υπηρεσία στη Γουιάνα ήταν απολαυστική