Όταν η Σάρλοτ Γουάιτ, που ήταν ολοχρόνια κήρυκας, έφτασε στο Λούισβιλ, στο Κεντάκι των ΗΠΑ, σέρνοντας μια βαλίτσα πάνω σε ρόδες, προκάλεσε αίσθηση.

ΗΤΑΝ το έτος 1908, και το θέαμα της αδελφής Γουάιτ με αυτή την ολοκαίνουρια εφεύρεση​—την Τροχήλατη Χαραυγή—​ασφαλώς προσέλκυε την προσοχή των ανθρώπων. «Προκαλούσε σχόλια», ανέφερε η ίδια, «και τραβούσε τα βλέμματα πάνω μου».

Οι Σπουδαστές της Γραφής, όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, διέκριναν την ανάγκη να μεταδίδουν τις πολύτιμες αλήθειες που είχαν μάθει από την επιμελή μελέτη των Γραφών. Πολλοί είχαν αποκτήσει Γραφική γνώση μέσω μιας σειράς βιβλίων με τίτλο Χαραυγή της Χιλιετηρίδος (αργότερα ονομάστηκε επίσης Γραφικαί Μελέται). Όσοι Χριστιανοί ήθελαν και μπορούσαν ταξίδευαν σε μακρινά μέρη​—σε πόλεις, χωριά και αγροτικές περιοχές—​προσφέροντας αυτά τα «Βοηθήματα για Σπουδαστές της Γραφής» σε άλλα άτομα που διψούσαν να μάθουν.

Το 1908, αυτή η εξάτομη, πανόδετη σειρά την οποία πρόσφερε η αδελφή Γουάιτ και άλλοι ζηλωτές διαγγελείς της Βασιλείας κόστιζε 1,65 δολάρια. Οι αδελφοί δεν κουβαλούσαν τους τόμους, αλλά έπαιρναν παραγγελίες και επέστρεφαν αργότερα​—συνήθως την ημέρα της μισθοδοσίας—​για να τους παραδώσουν και να εισπράξουν το χαμηλό ποσό που προοριζόταν για την κάλυψη των εξόδων εκτύπωσης. Κάποιος εναντιούμενος παραπονέθηκε μάλιστα για το ότι οι άνθρωποι έπαιρναν τα βιβλία δίνοντας ελάχιστα χρήματα!

Η Μαλίντα Κίφερ ανέφερε ότι λάβαινε παραγγελίες για διακόσια με τριακόσια βιβλία την εβδομάδα. Αλλά αυτό το μεγάλο ενδιαφέρον δημιούργησε και ένα πρόβλημα. Σκεφτείτε, ο έκτος τόμος και μόνο είχε  740 σελίδες! «Πενήντα βιβλία ζυγίζουν [18 κιλά]», αναγνώρισε το περιοδικό Σκοπιά, πράγμα που καθιστούσε τη διανομή των βιβλίων «πολύ κουραστική εργασία», ιδίως για τις αδελφές.

Για να λυθεί το πρόβλημα, ο αδελφός Τζέιμς Κόουλ εφηύρε έναν πτυσσόμενο, δίτροχο μηχανισμό, πάνω στον οποίο στερεωνόταν με βίδες μια βαλίτσα. Απαλλαγμένος από την ανάγκη να μεταφέρει βαριές κούτες γεμάτες βιβλία, ο ίδιος ο εφευρέτης σχολίασε: «Δεν μου βγαίνει πια ο ώμος από το βάρος». Παρουσίασε το νέο μηχανισμό στο ενθουσιασμένο ακροατήριο κάποιας συνέλευσης των Σπουδαστών της Γραφής το 1908 στο Σινσινάτι του Οχάιο. Στις δύο άκρες της οριζόντιας ράβδου υπήρχαν πώματα με χαραγμένη την ονομασία Τροχήλατη Χαραυγή, εφόσον ο μηχανισμός χρησιμοποιούνταν κυρίως για τη μεταφορά των τόμων Χαραυγή της Χιλιετηρίδος. Με λίγη εξάσκηση, η βαλίτσα που ήταν γεμάτη με δεκάδες βιβλία μπορούσε πλέον να μεταφέρεται εύκολα με το ένα χέρι. Το ύψος ήταν ρυθμιζόμενο, ενώ οι ρόδες κυλούσαν ανεμπόδιστα στους αμαξόδρομους. Στο τέλος της ημέρας, μπορούσε κανείς να διπλώσει τις λαστιχένιες ρόδες στο πλάι της βαλίτσας για να επιστρέψει στο σπίτι είτε με τα πόδια είτε με το τραμ.

Οι αδελφές που ήταν στην ολοχρόνια υπηρεσία μπορούσαν να αποκτήσουν την Τροχήλατη Χαραυγή δωρεάν. Για τους υπόλοιπους, η τιμή αγοράς ήταν 2,50 δολάρια. Η αδελφή Κίφερ, που φαίνεται εδώ, έμαθε να χρησιμοποιεί τόσο καλά την Τροχήλατη Χαραυγή ώστε από τη μια πλευρά είχε τη γεμάτη βαλίτσα και από την άλλη μια επιπρόσθετη κρεμαστή τσάντα με βιβλία. Η αδελφή, που είχε βρει πολλά δεκτικά άτομα σε μια πόλη με ορυχεία στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ, έκανε τρία ή τέσσερα δρομολόγια την ημέρα της παράδοσης.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, κάποιος πιλότος εφηύρε τις τροχήλατες βαλίτσες που σήμερα αποτελούν κοινό θέαμα στα αεροδρόμια και στους πολυσύχναστους δρόμους. Εντούτοις, πριν από εκατό και πλέον χρόνια, οι ζηλωτές Σπουδαστές της Γραφής πιθανότατα χαίρονταν που τραβούσαν τα βλέμματα των περίεργων παρατηρητών σέρνοντας την Τροχήλατη Χαραυγή τους πέρα δώθε για να σκορπίσουν τους πολύτιμους σπόρους της Βιβλικής αλήθειας.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 32]

Η αδελφή Κίφερ έκανε τρία ή τέσσερα δρομολόγια την ημέρα της παράδοσης

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 32]

Έλυσε το πρόβλημα της μεταφοράς των βιβλίων