Οι στενοχώριες μπορεί να έχουν τρομερή επίδραση πάνω μας. Μπορεί να απορροφήσουν τις σκέψεις μας, να απομυζήσουν τη δύναμή μας και να επηρεάσουν ακόμη και το πώς βλέπουμε τη ζωή. Ο Βασιλιάς Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ πέρασε πολλές ταλαιπωρίες. Πώς τα έβγαλε πέρα; Σε έναν συγκινητικό ψαλμό, ο ίδιος απαντάει: «Με τη φωνή μου κάλεσα τον Ιεχωβά σε βοήθεια· με τη φωνή μου κραύγασα προς τον Ιεχωβά για εύνοια. Ενώπιόν του έχυνα την ανησυχία μου· ενώπιόν του έλεγα τη στενοχώρια μου, όταν το πνεύμα μου έσβηνε μέσα μου. Τότε εσύ γνώρισες το δρόμο μου». Ναι, ο Δαβίδ προσευχόταν ταπεινά στον Θεό για βοήθεια.—Ψαλμ. 142:1-3.

Σε έναν άλλον ψαλμό, έψαλε: «Ένα πράγμα ζήτησα από τον Ιεχωβά. Αυτό θα επιζητώ: Να κατοικώ στον οίκο του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής μου, για να βλέπω την τερπνότητα του Ιεχωβά και να ατενίζω με εκτίμηση το ναό του». (Ψαλμ. 27:4) Ο Δαβίδ δεν ήταν Λευίτης, αλλά φανταστείτε τον για λίγο να στέκεται έξω από την άγια αυλή, κοντά στο κέντρο της αληθινής λατρείας. Η καρδιά του πλημμυρίζει με τόση ευγνωμοσύνη ώστε θέλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του εκεί για να “βλέπει την τερπνότητα του Ιεχωβά”.

Η λέξη «τερπνότητα» αναφέρεται σε αυτό που προκαλεί τέρψη ή ευχαρίστηση στη σκέψη, στα αισθήματα ή στις αισθήσεις. Ο Δαβίδ έβλεπε πάντα με εκτίμηση τη διευθέτηση του Θεού για λατρεία. Θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: “Νιώθω και εγώ όπως ένιωθε ο Δαβίδ;”

Στην εποχή μας, η διευθέτηση που έχει ο Ιεχωβά για να τον πλησιάζουμε δεν επικεντρώνεται γύρω από κάποιο κτίριο. Απεναντίας, περιλαμβάνει το μεγάλο πνευματικό ναό του Θεού—την ιερή διευθέτηση για αληθινή λατρεία. * Αν “ατενίζουμε με εκτίμηση” αυτή τη διευθέτηση, μπορούμε και εμείς “να βλέπουμε την τερπνότητα του Ιεχωβά”.

Σκεφτείτε το χάλκινο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος που υπήρχε μπροστά στην είσοδο της σκηνής της μαρτυρίας. (Έξοδ. 38:1, 2· 40:6) Εκείνο το θυσιαστήριο αντιπροσώπευε την προθυμία με την οποία δέχτηκε ο Θεός την ανθρώπινη ζωή του Ιησού ως θυσία. (Εβρ. 10:5-10) Αναλογιστείτε τι σημαίνει αυτό για εμάς! Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Όταν ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό μέσω του θανάτου του Γιου του». (Ρωμ. 5:10) Ασκώντας πίστη στο χυμένο αίμα του Ιησού, μπορούμε να νιώθουμε την εύνοια και τη σιγουριά που μας προσφέρει η φιλία του Θεού. Ως αποτέλεσμα, απολαμβάνουμε «στενή σχέση με τον Ιεχωβά».—Ψαλμ. 25:14.

Εφόσον “εξαλείφονται οι αμαρτίες μας”, βιώνουμε “καιρούς αναζωογόνησης από τον Ιεχωβά”. (Πράξ. 3:19) Η κατάστασή μας μοιάζει με αυτήν ενός φυλακισμένου που μετανιώνει για τις παλιές του πράξεις και κάνει δραστικές αλλαγές καθώς περιμένει την εκτέλεσή του. Ένας καλόκαρδος δικαστής που το βλέπει αυτό υποκινείται να καθαρίσει το ποινικό του μητρώο—ακυρώνοντας τη θανατική του ποινή. Πόση ανακούφιση και αγαλλίαση νιώθει αυτός ο άνθρωπος! Σαν αυτόν το δικαστή, ο Ιεχωβά δείχνει εύνοια στους μετανοημένους ανθρώπους και ακυρώνει την καταδίκη του θανάτου.

Μερικές πτυχές της αληθινής λατρείας που μπορούσε να παρατηρήσει ο Δαβίδ στον οίκο του Ιεχωβά ήταν οι μεγάλες συνάξεις των Ισραηλιτών, η δημόσια ανάγνωση και εξήγηση του Νόμου, η καύση  του θυμιάματος και η άγια υπηρεσία που απέδιδαν οι ιερείς και οι Λευίτες. (Έξοδ. 30:34-38· Αριθ. 3:5-8· Δευτ. 31:9-12) Αυτά τα χαρακτηριστικά της αληθινής λατρείας στον αρχαίο Ισραήλ έχουν τα σύγχρονα αντίστοιχά τους.

Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, «τι καλό και τι ευχάριστο που είναι να κατοικούν μαζί οι αδελφοί με ενότητα!» (Ψαλμ. 133:1) Έχουμε δει τεράστια αύξηση στην παγκόσμια «αδελφότητά» μας. (1 Πέτρ. 2:17) Ο Λόγος του Θεού διαβάζεται και εξηγείται δημόσια στις συναθροίσεις μας. Μέσω της οργάνωσής του, ο Ιεχωβά παρέχει ένα πλούσιο πρόγραμμα διδασκαλίας. Υπάρχει επίσης αφθονία πνευματικής τροφής σε έντυπη μορφή για να τη χρησιμοποιούμε στην προσωπική και στην οικογενειακή μας μελέτη. Κάποιο μέλος του Κυβερνώντος Σώματος ανέφερε: «Ο στοχασμός γύρω από το Λόγο του Ιεχωβά, οι σκέψεις γύρω από τη σημασία του, καθώς και η έρευνα για ενόραση και κατανόηση έχουν γεμίσει τη ζωή μου με πνευματικά πλούτη και ευχαρίστηση». Πράγματι, “η γνώση μπορεί να γίνει ευχάριστη για την ψυχή μας”.—Παρ. 2:10.

Στην εποχή μας, ανεβαίνουν καθημερινά στον Ιεχωβά οι ευπρόσδεκτες προσευχές των υπηρετών του. Για εκείνον, αυτές οι προσευχές μοιάζουν με το γλυκό, ευωδιαστό άρωμα του θυμιάματος. (Ψαλμ. 141:2) Πόση ευχαρίστηση μας φέρνει το να γνωρίζουμε ότι ο Ιεχωβά Θεός ευαρεστείται πολύ με εμάς όταν τον πλησιάζουμε ταπεινά μέσω προσευχής!

Ο Μωυσής προσευχήθηκε: «Ας είναι πάνω μας η τερπνότητα του Ιεχωβά του Θεού μας, και το έργο των χεριών μας στερέωνέ το». (Ψαλμ. 90:17) Καθώς επιτελούμε με ζήλο τη διακονία μας, ο Ιεχωβά ευλογεί το έργο μας. (Παρ. 10:22) Μπορεί να έχουμε βοηθήσει κάποια άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια. Ίσως έχουμε υπομείνει στη διακονία πολλά χρόνια παρά την απάθεια, τα προβλήματα υγείας, το συναισθηματικό πόνο ή το διωγμό. (1 Θεσ. 2:2) Παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, δεν έχουμε δει «την τερπνότητα του Ιεχωβά» και δεν έχουμε καταλάβει ότι ο ουράνιος Πατέρας μας χαίρεται πολύ με τις προσπάθειές μας;

«Ο Ιεχωβά είναι η μερίδα και το ποτήρι που μου παραχωρήθηκαν», έψαλε ο Δαβίδ. «Εσύ κρατάς γερά τον κλήρο μου. Τα μετρικά σχοινιά έπεσαν για εμένα σε ευχάριστους τόπους». (Ψαλμ. 16:5, 6) Ο Δαβίδ ήταν ευγνώμων για τη «μερίδα» του, δηλαδή για την επιδοκιμασμένη σχέση του με τον Ιεχωβά και το προνόμιο που είχε να τον υπηρετεί. Σαν τον Δαβίδ, ίσως περνάμε και εμείς ταλαιπωρίες, αλλά έχουμε τόσο πολλές πνευματικές ευλογίες! Γι’ αυτό, ας συνεχίζουμε να βρίσκουμε ευχαρίστηση στην αληθινή λατρεία και ας “ατενίζουμε πάντα με εκτίμηση” τον πνευματικό ναό του Ιεχωβά.