Πιθανότατα γνωρίζετε κάποιο διαζευγμένο άτομο—ή ίσως και αρκετά. Αυτό συμβαίνει επειδή το διαζύγιο είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Λόγου χάρη, έρευνες που έγιναν στην Πολωνία αποκάλυψαν ότι οι 30χρονοι που είναι παντρεμένοι από τρία ως έξι χρόνια έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να χωρίσουν, και το διαζύγιο δεν περιορίζεται σε αυτή την ηλικιακή ομάδα.

Στην πραγματικότητα, «οι στατιστικές δείχνουν ότι [στην Ευρώπη] οι μισοί από όσους παντρεύονται θα καταλήξουν στο διαζύγιο», αναφέρει το Ινστιτούτο Οικογενειακού Σχεδιασμού στην Ισπανία. Η κατάσταση είναι παρόμοια και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες.

Ποιες είναι οι προεκτάσεις αυτού του συχνού φαινομένου; Μια έμπειρη σύμβουλος γάμων στην Ανατολική Ευρώπη παρατήρησε: «Το διαζύγιο επισημοποιεί αυτό που έχει ήδη συμβεί—τη διάλυση μιας σχέσης και τον επακόλουθο χωρισμό, μια κατάσταση πολύ οδυνηρή». Πρόσθεσε ότι αυτή συνοδεύεται συχνά από «μια θύελλα έντονων, ακραίων συναισθημάτων—θυμό, μεταμέλεια, απογοήτευση, απελπισία και ντροπή». Μερικές φορές, εμφανίζονται τάσεις αυτοκτονίας. «Όταν το διαζύγιο οριστικοποιηθεί από το δικαστήριο, αρχίζει η επόμενη φάση. Το διαζευγμένο άτομο, κυριευμένο από ένα αίσθημα κενού και αποξένωσης, ίσως αναρωτιέται: “Τώρα που έχω χωρίσει, ποιος ακριβώς είμαι; Τι νόημα έχει η ζωή μου;”»

Η Εύα θυμάται πώς ένιωθε πριν από μερικά χρόνια: «Μετά την έκδοση του διαζυγίου, ντρεπόμουν πολύ που οι γείτονες και οι συνάδελφοί μου με αποκαλούσαν “η χωρισμένη”. Είχα μέσα μου πολύ θυμό. Έχοντας μείνει μόνη με δύο μικρά παιδιά, έπρεπε να είμαι ταυτόχρονα μητέρα και πατέρας». * Ο Άνταμ, που υπηρετούσε επί 12 χρόνια ως αξιοσέβαστος πρεσβύτερος, λέει: «Έχω χάσει σε τέτοιον βαθμό τον αυτοσεβασμό μου που μερικές φορές με κυριεύει ο θυμός, και μπαίνω στον πειρασμό να απομονωθώ από όλους και όλα».

Μερικοί, ανησυχώντας έντονα για το μέλλον τους, κάνουν μεγάλο αγώνα για να ξαναβρούν την ισορροπία τους—ακόμα και χρόνια μετά το διαζύγιο. Ίσως συμπεραίνουν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτούς. Επιπλέον, όπως λέει μια αρθρογράφος που ασχολείται με τα διαζύγια, πρέπει τώρα να «αλλάξουν τις συνήθειές τους και να μάθουν πώς να χειρίζονται τα προβλήματα μόνοι τους».

Ο Στανίσουαβ θυμάται: «Όταν χωρίσαμε, η πρώην σύζυγός μου δεν με άφηνε να βλέπω τα δυο μου κοριτσάκια. Αυτό με έκανε να νιώθω ότι κανείς δεν νοιαζόταν πια για εμένα και ότι ακόμα και ο Ιεχωβά με είχε εγκαταλείψει. Δεν ήθελα πια να ζω. Τελικά, όμως, κατάλαβα πόσο λάθος ήταν το σκεπτικό μου». Η Βάντα,  μια άλλη διαζευγμένη Χριστιανή, βασανιζόταν και αυτή από την αβεβαιότητα για το μέλλον: «Ήμουν σίγουρη ότι έπειτα από λίγο οι γύρω μου—μη εξαιρουμένων των αδελφών—δεν θα ενδιαφέρονταν για εμένα και τα παιδιά μου. Ωστόσο, τώρα μπορώ να δω πόσο πολύ μας συμπαραστάθηκαν οι αδελφοί και πόσο με βοήθησαν καθώς πάσχιζα να αναθρέψω τα παιδιά μου ώστε να γίνουν λάτρεις του Ιεχωβά».

Όπως μπορείτε να διακρίνετε από αυτά τα λόγια, μετά το διαζύγιο μερικοί βυθίζονται σε αρνητικά συναισθήματα. Μπορεί να αναπτύξουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, πιστεύοντας ότι είναι ασήμαντοι και ότι δεν αξίζουν την προσοχή κανενός. Εκτός αυτού, ίσως αρχίσουν να επικρίνουν τους γύρω τους. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να αποκτήσουν την άποψη ότι οι αδελφοί στην εκκλησία είναι ψυχροί και άσπλαχνοι. Εντούτοις, όπως δείχνουν εμπειρίες σαν του Στανίσουαβ και της Βάντα, τα διαζευγμένα άτομα μπορεί να συνειδητοποιήσουν τελικά ότι οι αδελφοί και οι αδελφές τους νοιάζονται στ’ αλήθεια για αυτούς. Στην πραγματικότητα, έχουν προσφέρει εξαιρετική βοήθεια, έστω και αν αρχικά είχε περάσει απαρατήρητη.

Να θυμάστε ότι, όσο και αν προσπαθήσουμε, οι διαζευγμένοι ομόπιστοί μας ίσως νιώθουν κατά καιρούς μοναξιά. Ιδίως οι διαζευγμένες αδελφές ίσως νομίζουν ότι ελάχιστοι ενδιαφέρονται για αυτές. Η Αλίτσια παραδέχεται: «Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από τότε που πήρα διαζύγιο. Και όμως, μερικές φορές έχω ακόμα αισθήματα κατωτερότητας. Κάτι τέτοιες στιγμές, έχω την τάση να απομονώνομαι, να ξεσπάω σε κλάματα και να βυθίζομαι στην αυτολύπηση».

Μολονότι τα συναισθήματα που περιγράφονται εδώ δεν είναι ασυνήθιστα ανάμεσα στους διαζευγμένους, η Αγία Γραφή συμβουλεύει να μην απομονωνόμαστε. Αν κάποιος αψηφήσει αυτή τη συμβουλή, θα είναι σαν να απορρίπτει «κάθε πρακτική σοφία». (Παρ. 18:1) Από την άλλη πλευρά, το άτομο που αισθάνεται μοναξιά πρέπει να καταλάβει ότι είναι ένδειξη πρακτικής σοφίας το να μη ζητάει επανειλημμένα συμβουλή ή παρηγοριά από κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου. Έτσι δεν θα αφήσει περιθώριο για την ανάπτυξη ακατάλληλων αισθημάτων.

Οι διαζευγμένοι ομόπιστοί μας μπορεί να σφυροκοπούνται από μια θύελλα βασανιστικών συναισθημάτων, όπως είναι η ανησυχία για το μέλλον και το αίσθημα της μοναξιάς ή ακόμα και της απόρριψης. Αναγνωρίζοντας ότι πρόκειται για συνηθισμένα συναισθήματα που όμως ξεπερνιούνται δύσκολα, πρέπει να μιμούμαστε τον Ιεχωβά προσφέροντας σε αυτούς τους αδελφούς και τις αδελφές την όσια υποστήριξή μας. (Ψαλμ. 55:22· 1 Πέτρ. 5:6, 7) Ας είμαστε βέβαιοι ότι θα εκτιμήσουν πολύ οποιαδήποτε βοήθεια τους δώσουμε. Πράγματι, μέσα στην εκκλησία θα βρουν στήριξη από αληθινούς φίλους!—Παρ. 17:17· 18:24.