ΠΡΙΝ από πέντε περίπου χρόνια, ο Τσουν Κιουν και η Τζούλι, ένα αντρόγυνο που τώρα είναι γύρω στα 35, υπηρετούσαν ως τακτικοί σκαπανείς στο Σίντνεϊ της Αυστραλίας. «Εργαζόμασταν με μειωμένο ωράριο και είχαμε μια άνετη ζωή», λέει ο Τσουν Κιουν. «Στην περιοχή μας, ο καιρός ήταν υπέροχος και όλα κυλούσαν ομαλά. Μας άρεσε που είχαμε κοντά μας τους συγγενείς και τους φίλους μας». Παρ’ όλα αυτά, κάτι τους ενοχλούσε μέσα τους. Γιατί; Ήξεραν ότι οι περιστάσεις τους τούς επέτρεπαν να προσφέρουν περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά, αλλά δίσταζαν να κάνουν τις απαιτούμενες αλλαγές.

Ωστόσο, στη συνέλευση περιφερείας του 2009, άκουσαν μια ομιλία που τους επηρέασε βαθιά. Απευθυνόμενος σε όσους θα μπορούσαν να διευρύνουν τη διακονία τους, ο ομιλητής είπε: «Σκεφτείτε το εξής: Κάποιος οδηγός μπορεί να κατευθύνει το αυτοκίνητό του έτσι ώστε να στρίψει αριστερά ή δεξιά, αλλά μόνο αν το αυτοκίνητο βρίσκεται ήδη σε κίνηση. Παρόμοια, ο Ιησούς μπορεί να μας κατευθύνει ώστε να διευρύνουμε τη διακονία μας, αλλά μόνο αν εμείς βρισκόμαστε ήδη σε κίνηση—αν καταβάλλουμε ένθερμες προσπάθειες να πετύχουμε το στόχο μας». * Ο Τσουν Κιουν και η Τζούλι ένιωσαν ότι ο ομιλητής μιλούσε σε εκείνους προσωπικά. Στην ίδια συνέλευση, έδωσε συνέντευξη ένα αντρόγυνο ιεραποστόλων που υπηρετούσε στην Ταϊβάν. Μίλησαν για τη χαρά που έβρισκαν στη διακονία και τόνισαν ότι εξακολουθούσε να υπάρχει μεγάλη ανάγκη για βοήθεια. Και πάλι, ο Τσουν Κιουν και η Τζούλι ένιωσαν ότι τα λόγια αυτά απευθύνονταν στους ίδιους προσωπικά.

«Μετά τη συνέλευση», λέει η Τζούλι, «προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά για να μας δώσει το θάρρος να το τολμήσουμε και να πάμε στην Ταϊβάν». Και προσθέτει: «Ωστόσο, φοβόμασταν. Νιώθαμε σαν να ετοιμαζόμασταν να βουτήξουμε κατευθείαν στα βαθιά». Ένα εδάφιο που τους βοήθησε να κάνουν αυτή τη «βουτιά» ήταν το Εκκλησιαστής 11:4, το οποίο αναφέρει: «Αυτός που παρατηρεί τον άνεμο δεν θα σπείρει· και αυτός που κοιτάζει τα σύννεφα δεν θα θερίσει». Ο Τσουν Κιουν λέει: «Αποφασίσαμε λοιπόν να  σταματήσουμε να “παρατηρούμε και να κοιτάζουμε” και να αρχίσουμε να “σπέρνουμε και να θερίζουμε”». Προσευχήθηκαν ξανά και ξανά, διάβασαν βιογραφίες ιεραποστόλων, αντάλλαξαν μια βροχή από ηλεκτρονικά μηνύματα με άτομα που είχαν ήδη μετακομίσει στην Ταϊβάν, πούλησαν τα αυτοκίνητα και τα έπιπλά τους και έφτασαν εκεί τρεις μήνες αργότερα.

Πάνω από 100 αδελφοί και αδελφές από το εξωτερικό υπηρετούν τώρα στην Ταϊβάν, σε περιοχές όπου η ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας είναι μεγάλη. Έχουν έρθει από την Αυστραλία, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία, την Ισπανία, τον Καναδά και την Κορέα, και είναι από 21 ως 73 ετών. Ανάμεσά τους υπάρχουν πάνω από 50 άγαμες αδελφές. Τι έχει βοηθήσει αυτούς τους ζηλωτές αδελφούς και αδελφές να κηρύττουν σε μια ξένη χώρα; Ας δούμε.

Η Λόρα, μια ανύπαντρη αδελφή από τον Καναδά, υπηρετεί ως σκαπάνισσα στη δυτική Ταϊβάν. Αλλά μέχρι πριν από δέκα περίπου χρόνια, δεν απολάμβανε καθόλου το έργο κηρύγματος. Η ίδια εξηγεί: «Έβγαινα στο έργο αραιά και πού, γι’ αυτό και δεν το συμπαθούσα ιδιαίτερα». Κατόπιν, κάποιοι φίλοι της στον Καναδά τη ρώτησαν αν θα ήθελε να πάει μαζί τους στο Μεξικό όπου θα κήρυτταν για έναν μήνα. «Για πρώτη φορά στη ζωή μου αφιέρωσα πολύ χρόνο στο έργο, και προς έκπληξή μου ένιωσα υπέροχα!»

Αυτή η ευχάριστη εμπειρία υποκίνησε τη Λόρα να αρχίσει να σκέφτεται την υπηρεσία σε κάποια ξενόγλωσση εκκλησία μέσα στον Καναδά. Παρακολούθησε μια σειρά μαθημάτων στην κινεζική, συνταυτίστηκε με έναν κινεζόφωνο όμιλο και έβαλε στόχο να μετακομίσει στην Ταϊβάν, τον οποίο πραγματοποίησε το Σεπτέμβριο του 2008. «Χρειάστηκα περίπου έναν χρόνο για να νιώσω άνετα στο καινούριο μου περιβάλλον», λέει η Λόρα, «αλλά τώρα ούτε που περνάει από το μυαλό μου να γυρίσω στον Καναδά». Πώς της φαίνεται το έργο κηρύγματος; «Είναι σκέτη απόλαυση», λέει. «Τίποτα δεν σου δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να βλέπεις τους σπουδαστές της Γραφής να αλλάζουν τη ζωή τους καθώς γνωρίζουν τον Ιεχωβά. Η υπηρεσία μου εδώ στην Ταϊβάν μού έχει δώσει την  ευκαιρία να γευτώ αυτή την τεράστια χαρά πολλές φορές».

Ο Μπράιαν και η Μισέλ, ένα αντρόγυνο γύρω στα 35 από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετακόμισαν στην Ταϊβάν πριν από οχτώ περίπου χρόνια. Στην αρχή ένιωθαν ότι δεν είχαν ουσιαστική συμμετοχή στη διακονία. Αλλά ένας έμπειρος ιεραπόστολος τους είπε: «Ακόμα και αν το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να δώσετε ένα φυλλάδιο σε κάποιον, να θυμάστε ότι πιθανώς θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που θα μάθει κάτι για τον Ιεχωβά. Άρα, έχετε ήδη σημαντική συμμετοχή στη διακονία!» Αυτό το ενθαρρυντικό σχόλιο βοήθησε πολύ τον Μπράιαν και τη Μισέλ να μην εγκαταλείψουν τις προσπάθειες. Κάποιος άλλος αδελφός τούς είπε: «Για να μην αποθαρρυνθείτε, να μετράτε την πρόοδό σας στην κινεζική, όχι από μέρα σε μέρα, αλλά από συνέλευση σε συνέλευση». Πράγματι, προόδευσαν και σήμερα είναι αποτελεσματικοί σκαπανείς.

Τι θα μπορούσε να σας υποκινήσει να αρχίσετε να μαθαίνετε μια ξένη γλώσσα; Προσπαθήστε να επισκεφτείτε τη χώρα στην οποία θα θέλατε να υπηρετήσετε. Πηγαίνετε στις συναθροίσεις, κάντε παρέα με τους ντόπιους αδελφούς και αδελφές και βγείτε μαζί τους στο έργο κηρύγματος. Ο Μπράιαν λέει: «Όταν δείτε πόσο πολλά άτομα ανταποκρίνονται στο άγγελμα της Βασιλείας και γευτείτε τη θερμή αγάπη των αδελφών, θα δεχτείτε πρόθυμα τις προκλήσεις της υπηρεσίας στο εξωτερικό».

Αρκετοί από αυτούς τους πρόθυμους σκαπανείς που μετακόμισαν στην Ταϊβάν μπορούν να συντηρούνται διδάσκοντας αγγλικά. Ο Κρίστιν και η Μισέλ πουλούν ψάρια. Όπως εξηγεί ο Κρίστιν: «Δεν είχα ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά αυτή η εργασία με βοηθάει να παραμένω στη χώρα». Με τον καιρό, ο Κρίστιν απέκτησε μερικούς τακτικούς πελάτες. Αυτή η ολιγόωρη απασχόληση του δίνει τη δυνατότητα να συντηρεί τον εαυτό του και τη σύζυγό του, ενώ παράλληλα τους αφήνει αρκετό χρόνο για την κύρια δραστηριότητά τους—το σκαπανικό, με το οποίο ψαρεύουν ανθρώπους.

Ο Γουίλιαμ και η Τζένιφερ, ένα αντρόγυνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έφτασαν στην Ταϊβάν πριν από εφτά χρόνια περίπου. «Η εκμάθηση της γλώσσας, η υπηρεσία σκαπανέα, η φροντίδα της εκκλησίας και η μέριμνα για τα οικονομικά κάποιες φορές μάς εξαντλούσαν», λέει ο Γουίλιαμ. Τι τους έχει βοηθήσει να τα καταφέρουν και να μείνουν χαρούμενοι; Προσπαθούν να θέτουν λογικούς στόχους. Για παράδειγμα, επειδή δεν έβαζαν πολύ ψηλά τον πήχη όταν μάθαιναν την κινεζική, δεν αποθαρρύνονταν τόσο πολύ όποτε η πρόοδός τους ήταν αργή.

Ο Γουίλιαμ θυμάται τι του είπε κάποτε ένας περιοδεύων επίσκοπος: «Να απολαμβάνεις το ταξίδι, όχι μόνο τον προορισμό». Με άλλα λόγια, αφού βάλουμε έναν πνευματικό στόχο, πρέπει να απολαμβάνουμε τα βήματα που κάνουμε μέχρι να τον πετύχουμε. Ο Γουίλιαμ λέει ότι αυτή η υπόδειξη βοήθησε τον ίδιο και τη σύζυγό του να είναι ευέλικτοι, να ακούν τις συμβουλές των υπεύθυνων τοπικών αδελφών και να προσαρμόζουν τον τρόπο ενέργειάς τους ώστε να είναι επιτυχημένοι διάκονοι στην καινούρια τους χώρα. Και προσθέτει: «Μας βοήθησε επίσης να θυμόμαστε ότι πρέπει να αφιερώνουμε λίγο χρόνο για να θαυμάζουμε τη φυσική ομορφιά του νησιού όπου υπηρετούμε».

Όπως ο Γουίλιαμ και η Τζένιφερ, έτσι και η Μέγκαν, μια άγαμη σκαπάνισσα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, “απολαμβάνει το ταξίδι της” καθώς προσπαθεί να πετύχει το στόχο που έχει βάλει να μιλάει την κινεζική με μεγαλύτερη ευχέρεια. Κάθε σαββατοκύριακο, αυτή και κάποιοι άλλοι ευαγγελιζόμενοι πηγαίνουν να κηρύξουν σε έναν συναρπαστικό τομέα—το Κάο-σιουνγκ, το μεγαλύτερο λιμάνι στην Ταϊβάν. Η Μέγκαν μεταδίδει τα καλά νέα από πλοίο σε πλοίο και έχει κηρύξει σε ψαράδες από το Βανουάτου, την Ινδία, την Ινδονησία, το Μπαγκλαντές, την Ταϋλάνδη  και τις Φιλιππίνες. «Εφόσον οι ψαράδες μένουν στο λιμάνι λίγο μόνο καιρό, αρχίζουμε μαζί τους Γραφική μελέτη επί τόπου. Για να τους προλάβουμε όλους, συνήθως κάνω μελέτη με τέσσερις πέντε μαζί». Και πώς τα πηγαίνει με την κινεζική; Η ίδια λέει: «Μακάρι να μπορούσα να μάθω πιο γρήγορα, αλλά δεν ξεχνάω τι μου είπε κάποτε ένας αδελφός: “Εσύ κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, και τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο Ιεχωβά”».

Πριν μετακομίσει στο εξωτερικό, η Κάθι από τη Βρετανία έκανε έρευνα για να διαπιστώσει ποια χώρα θα ήταν ασφαλής για μια άγαμη αδελφή. Εξέφρασε τις ανησυχίες της στον Ιεχωβά μέσω προσευχής και έγραψε επιστολές σε αρκετά γραφεία τμήματος ώστε να μάθει αν υπήρχαν κάποιοι κίνδυνοι για τις άγαμες αδελφές. Έπειτα, εξέτασε προσεκτικά τις απαντήσεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ταϊβάν ήταν μια καλή επιλογή.

Το 2004, σε ηλικία 31 ετών, η Κάθι μετακόμισε στην Ταϊβάν, όπου ζει όσο πιο απλά μπορεί. Μας λέει τα εξής: «Ρώτησα τους αδελφούς και τις αδελφές ποια είναι τα καλύτερα μέρη για να αγοράσει κανείς φτηνά φρούτα και λαχανικά. Χάρη στις καλές τους συμβουλές, δεν ξόδεψα γρήγορα τις οικονομίες μου». Πώς καταφέρνει να διατηρεί απλή τη ζωή της; Η Κάθι λέει: «Προσεύχομαι συχνά στον Ιεχωβά να με βοηθάει να είμαι ικανοποιημένη με το απλό φαγητό που τρώω και τα απλά ρούχα που φοράω. Νιώθω ότι απαντάει στις προσευχές μου διδάσκοντάς με να διακρίνω τις ανάγκες μου και βοηθώντας με να μη σκέφτομαι όσα θα ήθελα να έχω». Και προσθέτει: «Μου αρέσει ο απλός τρόπος ζωής μου επειδή με βοηθάει να προσηλώνομαι στα πνευματικά ζητήματα».

Η ζωή της όμως δεν είναι μόνο απλή, αλλά και συναρπαστική. Όπως εξηγεί η ίδια: «Έχω την ευκαιρία να κηρύττω σε μια περιοχή όπου πολλοί ανταποκρίνονται στα καλά νέα. Αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά!» Όταν έφτασε στην Ταϊβάν, υπήρχαν μόνο δύο κινεζικές εκκλησίες στην πόλη όπου άρχισε να υπηρετεί ως σκαπάνισσα, ενώ σήμερα υπάρχουν εφτά. Η Κάθι λέει: «Βλέποντας από κοντά αυτή την εκπληκτική αύξηση και συμμετέχοντας στο έργο θερισμού, νιώθω ότι η κάθε μέρα μου είναι πολύ συναρπαστική!»

Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα για τον Τσουν Κιουν και την Τζούλι, που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή του άρθρου; Αρχικά, ο Τσουν Κιουν ένιωθε ότι, με τα λίγα κινεζικά που ήξερε, δεν ήταν ιδιαίτερα χρήσιμος στην εκκλησία. Αλλά οι ντόπιοι αδελφοί είχαν διαφορετική άποψη. «Όταν η εκκλησία μας χωρίστηκε, ανέλαβα πολύ περισσότερες ευθύνες ως διακονικός υπηρέτης», λέει ο ίδιος. «Τότε ένιωσα πραγματικά ότι υπηρετούσα σε μια περιοχή όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Ήταν τόσο μεγάλη», λέει χαμογελώντας, «που χρειάζονταν ακόμα και εμένα!» Σήμερα, υπηρετεί ως πρεσβύτερος. Η δε Τζούλι προσθέτει: «Μας πλημμυρίζει ένα αίσθημα επιτυχίας, ικανοποίησης και ευτυχίας που δεν είχαμε νιώσει ποτέ προηγουμένως. Ήρθαμε εδώ για να βοηθήσουμε, αλλά νιώθουμε ότι εμείς είμαστε εκείνοι που βοηθηθήκαμε από αυτή τη συναρπαστική εμπειρία. Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά που μας επιτρέπει να υπηρετούμε εδώ!»

Σε πολλές χώρες, εξακολουθεί να υπάρχει ανάγκη για περισσότερους εργάτες στον πνευματικό θερισμό. Μήπως τελειώνετε το σχολείο και αναρωτιέστε τι θα κάνετε στη ζωή σας; Μήπως είστε ανύπαντροι και έχετε την επιθυμία να γίνετε πιο χρήσιμοι στην οργάνωση του Ιεχωβά; Θα θέλατε να προσφέρετε στην οικογένειά σας μια πλούσια πνευματική κληρονομιά; Μήπως έχετε πάρει σύνταξη και διαθέτετε πολύτιμη πείρα στη ζωή την οποία μπορείτε να μοιραστείτε με άλλους; Να είστε σίγουροι ότι σας περιμένουν πλούσιες ευλογίες αν αποφασίσετε να επεκτείνετε τη διακονία σας υπηρετώντας εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας.