ΜΙΑ παρέα νεαρών Χριστιανών αποφασίζουν να πάνε να δουν κάποια ταινία. Έχουν ακούσει ότι άρεσε σε πολλούς συμμαθητές τους. Όταν φτάνουν όμως στον κινηματογράφο, βλέπουν αφίσες με καταστροφικά όπλα και αποκαλυπτικά ντυμένες γυναίκες. Τι θα κάνουν; Μήπως παρ’ όλα αυτά θα μπουν στην αίθουσα και θα δουν την ταινία;

Αυτό το περιστατικό μάς δείχνει ότι καλούμαστε συνεχώς να παίρνουμε αποφάσεις οι οποίες ίσως επηρεάσουν—είτε θετικά είτε αρνητικά—την πνευματικότητά μας και τη σχέση μας με τον Ιεχωβά. Μερικές φορές, ίσως έχετε την πρόθεση να κάνετε κάτι, αλλά κατόπιν επανεξετάζετε την κατάσταση και αλλάζετε γνώμη. Σημαίνει αυτό ότι είστε αναποφάσιστοι ή μήπως κάνατε το σωστό;

Η αγάπη μας για τον Ιεχωβά μάς υποκίνησε να αφιερώσουμε τη ζωή μας σε αυτόν και να βαφτιστούμε. Θέλουμε με όλη μας την καρδιά να παραμείνουμε πιστοί στον Θεό. Εντούτοις, ο εχθρός μας, ο Σατανάς ο Διάβολος, το έχει βάλει σκοπό του να διαρρήξει την ακεραιότητά μας. (Αποκ. 12:17) Εμείς όμως έχουμε πάρει την απόφαση να υπηρετούμε τον Ιεχωβά και να τηρούμε τις εντολές του. Πόσο λυπηρό θα ήταν να αλλάξουμε γνώμη όσον αφορά την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά! Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να μας κοστίσει τη ζωή.

Πριν από 26 και πλέον αιώνες, ο Βαβυλώνιος Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ έστησε μια τεράστια χρυσή εικόνα και πρόσταξε να πέσουν όλοι στα γόνατα και να τη λατρέψουν. Όποιος δεν το έκανε αυτό θα ριχνόταν σε ένα πύρινο καμίνι. Τρεις θεοφοβούμενοι λάτρεις του Ιεχωβά—ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ—δεν υπάκουσαν. Επειδή δεν προσκύνησαν εκείνη την εικόνα, ρίχτηκαν στο πύρινο καμίνι. Ο Ιεχωβά τούς έσωσε θαυματουργικά, αλλά εκείνοι είχαν δείξει ότι ήταν διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή  τους παρά να συμβιβάσουν την απόφασή τους να τον υπηρετούν.—Δαν. 3:1-27.

Αργότερα, ο προφήτης Δανιήλ εγκαρτέρησε στην προσευχή, παρά την απειλή να ριχτεί στο λάκκο των λιονταριών. Ναι, συνέχισε να προσεύχεται στον Ιεχωβά τρεις φορές τη μέρα, κατά τη συνήθειά του. Ο Δανιήλ ήταν αποφασισμένος να λατρεύει τον αληθινό Θεό και αυτό δεν άλλαξε. Ως αποτέλεσμα, σώθηκε «από το πέλμα των λιονταριών».—Δαν. 6:1-27.

Παρόμοια και σήμερα, οι υπηρέτες του Θεού ζουν σύμφωνα με την αφιέρωσή τους. Σε ένα σχολείο στην Αφρική, κάποιοι μαθητές οι οποίοι είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια τελετή απόδοσης λατρείας σε κάποιο εθνικό σύμβολο. Τους απείλησαν ότι θα τους απέβαλλαν από το σχολείο αν δεν συμμετείχαν όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Λίγο καιρό αργότερα, ο υπουργός παιδείας επισκέφτηκε την πόλη και μίλησε σε μερικούς από τους Μάρτυρες μαθητές. Με ευγένεια αλλά και αφοβιά, εκείνοι εξήγησαν τη θέση τους. Από τότε, δεν υπήρξε ποτέ ξανά τέτοιο ζήτημα. Οι νεαροί αδελφοί και αδελφές μπορούν τώρα να πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς να δέχονται πιέσεις για να συμβιβάσουν τη σχέση τους με τον Ιεχωβά.

Σκεφτείτε επίσης τον Τζόζεφ, του οποίου η σύζυγος είχε καρκίνο και ξαφνικά πέθανε. Η οικογένειά του κατανοούσε και σεβόταν τις επιθυμίες του σχετικά με τις επικήδειες τελετουργίες. Ωστόσο, η οικογένεια της συζύγου του δεν είναι στην αλήθεια, και ήθελαν να τηρήσουν κάποια έθιμα τα οποία περιλάμβαναν τελετουργίες που δυσαρεστούν τον Θεό. Ο Τζόζεφ λέει: «Επειδή δεν συμβιβαζόμουν, προσπάθησαν να επηρεάσουν τα παιδιά μου, αλλά εκείνα κράτησαν σταθερή στάση. Οι συγγενείς προσπάθησαν επίσης να διοργανώσουν μια αγρυπνία στο σπίτι μου, όπως είναι το έθιμο, αλλά τους είπα ότι, αν επέμεναν να κάνουν αγρυπνία, αυτή δεν θα γινόταν στο σπίτι μου. Ήξεραν ότι κάτι τέτοιο δεν συμφωνούσε ούτε με τα δικά μου πιστεύω ούτε με της γυναίκας μου, γι’ αυτό έπειτα από πολλή συζήτηση έκαναν την αγρυπνία κάπου αλλού.

»Σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο του πένθους, εκλιπαρούσα τον Ιεχωβά να βοηθήσει την οικογένειά μας να μην παραβεί τους νόμους του. Εκείνος άκουσε τις προσευχές μου και μας βοήθησε να μείνουμε σταθεροί παρά την πίεση». Σε ζητήματα λατρείας, ο Τζόζεφ και τα παιδιά του ήταν αποφασισμένοι να μην αλλάξουν γνώμη.

Λίγο μετά το Πάσχα του 32 Κ.Χ., μια Συροφοίνισσα πλησίασε τον Ιησού Χριστό στην περιοχή της Σιδώνας. Του ζήτησε επανειλημμένα να εκβάλει έναν δαίμονα από την κόρη της. Αρχικά, ο Ιησούς δεν της απάντησε λέξη. Είπε στους μαθητές του: «Δεν στάλθηκα σε κανέναν παρά μόνο στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ». Όταν εκείνη επέμεινε, ο Ιησούς είπε: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το ρίξει στα σκυλάκια». Δείχνοντας μεγάλη πίστη, εκείνη απάντησε: «Ναι, Κύριε· αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Ο Ιησούς ανταποκρίθηκε στο αίτημά της και γιάτρεψε την κόρη της.—Ματθ. 15:21-28.

Ενεργώντας έτσι, ο Ιησούς μιμούνταν τον Ιεχωβά, ο οποίος είναι πρόθυμος να αλλάζει γνώμη όταν οι περιστάσεις επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, αν και ο Θεός σκόπευε να εξοντώσει τους Ισραηλίτες όταν έφτιαξαν το χρυσό μοσχάρι, επέτρεψε στον Μωυσή να Τον ικετεύσει να επανεξετάσει την απόφασή Του.—Έξοδ. 32:7-14.

Ο απόστολος Παύλος μιμούνταν τον Ιεχωβά και τον Ιησού. Για κάποιο διάστημα, ο Παύλος πίστευε ότι, επειδή ο Ιωάννης Μάρκος είχε εγκαταλείψει τον ίδιο και τον Βαρνάβα στο πρώτο ιεραποστολικό τους ταξίδι, δεν ήταν κατάλληλο να τον πάρουν μαζί τους στα επόμενα ταξίδια τους. Αργότερα, όμως, προφανώς αναγνώρισε ότι ο Μάρκος είχε προοδεύσει και θα του ήταν πολύτιμος. Γι’ αυτό, είπε στον Τιμόθεο: «Πάρε τον Μάρκο και φέρε τον μαζί σου, γιατί μου είναι χρήσιμος για τη διακονία».—2 Τιμ. 4:11.

 Τι θα λεχθεί για εμάς; Μιμούμενοι τον ελεήμονα, υπομονετικό και στοργικό ουράνιο Πατέρα μας, ίσως διαπιστώσουμε ότι είναι σωστό να αλλάξουμε γνώμη. Παραδείγματος χάρη, μπορεί να αναθεωρήσουμε την άποψή μας για τους άλλους. Ανόμοια με τον Ιεχωβά και τον Ιησού, εμείς είμαστε ατελείς. Εφόσον εκείνοι ήταν πρόθυμοι να αλλάξουν, δεν θα μπορούσαμε άραγε και εμείς να λάβουμε υπόψη μας κάποια ελαφρυντικά στοιχεία στους άλλους και ίσως να αλλάξουμε γνώμη;

Μερικές φορές, ίσως είναι καλό να αλλάξουμε γνώμη όσον αφορά τους θεοκρατικούς στόχους. Ορισμένοι οι οποίοι μελετούν τη Γραφή και παρακολουθούν τις συναθροίσεις για κάποιο διάστημα ίσως αναβάλλουν το βάφτισμα. Ή, μερικοί ίσως διστάζουν να αναλάβουν την υπηρεσία σκαπανέα, αν και είναι σε θέση να επεκτείνουν τη διακονία τους κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ορισμένοι δε αδελφοί φαίνεται πως δεν έχουν τη διάθεση να επιδιώξουν ευθύνες στην εκκλησία. (1 Τιμ. 3:1) Μήπως ταυτίζεστε με μια από τις παραπάνω περιπτώσεις; Ο Ιεχωβά σάς καλεί στοργικά να γευτείτε τέτοια προνόμια. Γιατί λοιπόν να μην αλλάξετε τρόπο σκέψης και να απολαύσετε και εσείς τη χαρά που νιώθουν όσοι προσφέρουν από τον εαυτό τους στον Θεό και στους άλλους;

Η Έλα λέει σχετικά με την υπηρεσία της σε κάποιο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αφρική: «Όταν πρωτοήρθα στο Μπέθελ, δεν ήξερα αν θα έμενα για καιρό. Είχα την επιθυμία να υπηρετώ τον Ιεχωβά ολόψυχα, αλλά ήμουν επίσης πολύ δεμένη με την οικογένειά μου. Στην αρχή, μου έλειπε πάρα πολύ! Ωστόσο, με την ενθάρρυνση της συγκατοίκου μου, αποφάσισα να μείνω. Τώρα, έπειτα από δέκα χρόνια στο Μπέθελ, νιώθω ότι θέλω να συνεχίσω όσο το δυνατόν περισσότερο να υπηρετώ τους αδελφούς και τις αδελφές μου παραμένοντας στο διορισμό μου».

Θυμάστε τι συνέβη στον Κάιν όταν ζήλεψε τον αδελφό του και άναψε από θυμό; Βλέποντάς τον κατσουφιασμένο, ο Θεός τού είπε ότι, αν στρεφόταν στο να κάνει το καλό, θα επέστρεφε στην εύνοιά Του. Τον συμβούλεψε να επιβληθεί στην αμαρτία που “καθόταν συσπειρωμένη στην είσοδο”. Ο Κάιν θα μπορούσε να είχε αλλάξει στάση και άποψη, αλλά επέλεξε να αγνοήσει τη θεϊκή συμβουλή. Δυστυχώς, σκότωσε τον αδελφό του και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που διέπραξε φόνο!—Γέν. 4:2-8.

Εξετάστε επίσης το παράδειγμα του Βασιλιά Οζία. Στην αρχή, έπραττε το σωστό στα μάτια του Ιεχωβά και αναζητούσε διαρκώς τον Θεό. Δυστυχώς, όμως, ο Οζίας έγινε αλαζόνας και έτσι αμαύρωσε το καλό του υπόμνημα. Μολονότι δεν ήταν ιερέας, μπήκε στο ναό για να προσφέρει θυμίαμα. Όταν οι ιερείς τον προειδοποίησαν να μην κάνει αυτή την αυθάδη ενέργεια, μήπως άλλαξε γνώμη; Όχι. Ο Οζίας «εξοργίστηκε» και αγνόησε την προειδοποίησή τους. Ως αποτέλεσμα, ο Ιεχωβά τον πάταξε με λέπρα.—2 Χρον. 26:3-5, 16-20.

Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις είναι επιτακτικό να αλλάξουμε γνώμη. Ας δούμε ένα σύγχρονο παράδειγμα. Ο Ζακίμ βαφτίστηκε το 1955 αλλά το 1978 αποκόπηκε. Έπειτα από 20 και πλέον χρόνια, έδειξε μετάνοια και επανεντάχθηκε στις τάξεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πρόσφατα, ένας πρεσβύτερος τον ρώτησε γιατί περίμενε τόσο πολύ για να κάνει αίτηση επανένταξης. Εκείνος απάντησε: «Ήμουν θυμωμένος και περήφανος μαζί. Μετανιώνω που περίμενα τόσο πολύ. Όσο ήμουν αποκομμένος, γνώριζα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την αλήθεια». Ο Ζακίμ χρειαζόταν να αλλάξει στάση και να μετανοήσει.

Ίσως βρεθούμε και εμείς σε μια κατάσταση που απαιτεί να αλλάξουμε γνώμη και πορεία. Είθε να είμαστε πρόθυμοι να το κάνουμε αυτό προκειμένου να είμαστε ευάρεστοι στα μάτια του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 34:8.