Η Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1950 (1 Δεκεμβρίου 1952, στην ελληνική) όριζε τον «τύπο» και το «αντίτυπο» ως εξής: «“Τύπος” είναι μια εικόνα ή παράστασις πράγματος που πρόκειται να συμβή σε κάποιο μελλοντικό χρόνο. “Αντίτυπον” είναι η πραγματικότης εκείνου που παριστάνει ο τύπος. Ο τύπος μπορεί κατάλληλα να ονομασθή και “σκιά”· το δε αντίτυπο “πραγματικότης”».

Πριν από πολλά χρόνια, τα έντυπά μας δήλωναν ότι πιστοί άντρες και γυναίκες, όπως η Δεββώρα, ο Ελιού, ο Ιεφθάε, ο Ιώβ, η Ραάβ, η Ρεβέκκα και πολλοί άλλοι, ήταν τύποι, ή σκιές, είτε των χρισμένων είτε του “μεγάλου πλήθους”. (Αποκ. 7:9) Για παράδειγμα, υπήρχε η άποψη ότι ο Ιεφθάε, ο Ιώβ και η Ρεβέκκα αντιπροσώπευαν τους χρισμένους, ενώ η Δεββώρα και η Ραάβ προσκίαζαν το μεγάλο πλήθος. Ωστόσο, τα πρόσφατα χρόνια δεν έχουμε κάνει τέτοιους παραλληλισμούς. Γιατί;

Οι Γραφές πράγματι υποδεικνύουν ότι κάποια Βιβλικά πρόσωπα αποτέλεσαν εξεικονιστικό τύπο για κάτι μεγαλύτερο. Στα εδάφια Γαλάτες 4:21-31, ο απόστολος Παύλος μιλάει για ένα «συμβολικό δράμα» που περιλαμβάνει δύο γυναίκες. Η Άγαρ, η δούλη του Αβραάμ, αντιπροσώπευε ή αντιστοιχούσε στον φυσικό Ισραήλ που είχε δεσμευτεί απέναντι στον Ιεχωβά μέσω του Μωσαϊκού Νόμου. Η Σάρρα, η «ελεύθερη γυναίκα», συμβόλιζε τη σύζυγο του Θεού, το ουράνιο τμήμα της οργάνωσής του. Στην επιστολή του προς τους Εβραίους, ο Παύλος συνδέει τον βασιλιά-ιερέα Μελχισεδέκ με τον Ιησού, επισημαίνοντας συγκεκριμένες ομοιότητες μεταξύ των δύο. (Εβρ. 6:20· 7:1-3) Επιπρόσθετα, ο Παύλος παραλληλίζει τον Ησαΐα και τους γιους του με τον Ιησού και τους χρισμένους ακολούθους του. (Εβρ. 2:13, 14) Ο Παύλος έγραφε υπό θεϊκή έμπνευση. Συνεπώς, δεχόμαστε ανεπιφύλακτα όσα λέει σχετικά με αυτούς τους τύπους.

Εντούτοις, ακόμα και στις περιπτώσεις όπου η Γραφή επισημαίνει ότι κάποιος αποτελεί τύπο κάποιου άλλου, δεν πρέπει να θεωρούμε πως κάθε λεπτομέρεια ή περιστατικό στη ζωή του τύπου προεικονίζει κάτι  μεγαλύτερο. Παραδείγματος χάρη, αν και ο Παύλος μάς λέει ότι ο Μελχισεδέκ αποτελεί τύπο του Ιησού, δεν αναφέρει τίποτα για την περίπτωση όπου ο Μελχισεδέκ πρόσφερε ψωμί και κρασί στον Αβραάμ όταν εκείνος νίκησε τέσσερις βασιλιάδες. Άρα, δεν υπάρχει Γραφική βάση για να βρούμε κάποια κρυμμένη σημασία σε αυτό το περιστατικό.—Γέν. 14:1, 18.

Στους αιώνες που ακολούθησαν μετά το θάνατο του Χριστού, μερικοί συγγραφείς έπεσαν σε μια παγίδα—έβλεπαν παντού τύπους. Περιγράφοντας τις διδασκαλίες του Ωριγένη, του Αμβρόσιου και του Ιερώνυμου, Η Διεθνής Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου (The International Standard Bible Encyclopaedia) εξηγεί: «Αναζητούσαν τύπους και, όπως είναι φυσικό, τους έβρισκαν σε κάθε περιστατικό και γεγονός των Γραφών, όσο ασήμαντο και αν ήταν. Πίστευαν ότι ακόμα και οι πιο απλές και κοινότοπες καταστάσεις έκρυβαν τις πιο συγκαλυμμένες αλήθειες . . . Ακόμα και ο αριθμός των ψαριών που έπιασαν οι μαθητές τη νύχτα που ο αναστημένος Σωτήρας εμφανίστηκε μπροστά τους—153—πόσο πολύ προσπάθησαν μερικοί να βρουν την κρυφή σημασία αυτού του αριθμού!»

Ο Αυγουστίνος της Ιππώνας σχολίασε εκτενώς την αφήγηση στην οποία ο Ιησούς έθρεψε περίπου 5.000 άντρες με πέντε κριθαρένια ψωμιά και δύο ψάρια. Επειδή το κριθάρι θεωρούνταν κατώτερο από το σιτάρι, ο Αυγουστίνος συμπέρανε ότι τα πέντε ψωμιά πρέπει να αντιπροσωπεύουν τα πέντε βιβλία που έγραψε ο Μωυσής (το κατώτερης ποιότητας «κριθάρι» αντιπροσώπευε την υποτιθέμενη κατωτερότητα της «Παλαιάς Διαθήκης»). Και τα δύο ψάρια; Για κάποιον λόγο, τα παραλλήλισε με έναν βασιλιά και έναν ιερέα. Κάποιος άλλος λόγιος, που του άρεσε να αναζητάει τύπους και αντίτυπα, ισχυρίστηκε πως το γεγονός ότι ο Ιακώβ αγόρασε τα πρωτοτόκια του Ησαύ με ένα πιάτο κόκκινο βραστό φαγητό αντιπροσώπευε το γεγονός ότι ο Ιησούς αγόρασε την ουράνια κληρονομιά για την ανθρωπότητα με το κόκκινο αίμα του!

Αν τέτοιες ερμηνείες φαίνονται παρατραβηγμένες, μπορείτε να καταλάβετε τη δυσκολία που παρουσιάζεται. Εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιες Γραφικές περικοπές αποτελούν σκιές μελλοντικών πραγμάτων και ποιες όχι. Η πιο ασφαλής πορεία είναι η εξής: Εκεί όπου οι Γραφές διδάσκουν ότι ένα πρόσωπο, γεγονός ή αντικείμενο αποτελεί τύπο κάποιου άλλου, το δεχόμαστε. Διαφορετικά, είναι καλύτερο να μην κάνουμε αντιτυπικές εφαρμογές σε πρόσωπα ή αφηγήσεις αν δεν υπάρχει συγκεκριμένη Γραφική βάση για κάτι τέτοιο.

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να ωφελούμαστε από Γραφικά γεγονότα και παραδείγματα; Στο εδάφιο Ρωμαίους 15:4 διαβάζουμε τα εξής λόγια του αποστόλου Παύλου: «Όλα όσα γράφτηκαν παλιότερα γράφτηκαν για τη διδασκαλία μας, ώστε, μέσω της υπομονής μας και μέσω της παρηγοριάς από τις Γραφές, να έχουμε ελπίδα». Ο Παύλος εννοούσε ότι οι χρισμένοι αδελφοί του τον πρώτο αιώνα μπορούσαν να μάθουν σημαντικά διδάγματα από τα γεγονότα που υπάρχουν στις Γραφές. Ωστόσο, οι υπηρέτες του Θεού σε κάθε εποχή, είτε θα ήταν από τους χρισμένους είτε από τα «άλλα πρόβατα», είτε θα ζούσαν «στις τελευταίες ημέρες» είτε όχι, θα μπορούσαν να ωφεληθούν—και έχουν ωφεληθεί—από τα μαθήματα που τους διδάσκουν «όλα όσα γράφτηκαν παλιότερα».—Ιωάν. 10:16· 2 Τιμ. 3:1.

Αντί να θεωρούμε ότι οι περισσότερες από αυτές τις αφηγήσεις εφαρμόζονται μόνο σε μία τάξη, είτε στους χρισμένους είτε στο μεγάλο πλήθος, και μόνο σε μία χρονική περίοδο, οι υπηρέτες του Θεού και από τις δύο τάξεις και σε κάθε χρονική περίοδο εφαρμόζουν στον εαυτό τους τα μαθήματα αυτών των αφηγήσεων. Επομένως, δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, να περιορίζουμε την εφαρμογή του βιβλίου του Ιώβ στα όσα υπέστησαν οι χρισμένοι κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί υπηρέτες του Θεού, άντρες και γυναίκες, τόσο από τους χρισμένους όσο και από το μεγάλο πλήθος, έχουν βιώσει καταστάσεις σαν αυτές που αντιμετώπισε ο Ιώβ και “έχουν δει την έκβαση που έφερε ο Ιεχωβά, ότι ο Ιεχωβά είναι πολύ τρυφερός σε στοργή και ελεήμων”.—Ιακ. 5:11.

Σκεφτείτε: Σήμερα στις εκκλησίες μας, δεν βρίσκουμε άραγε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας που είναι όσιες σαν τη Δεββώρα, θαυμάσιους νεαρούς πρεσβυτέρους που είναι σοφοί σαν τον Ελιού, θαρραλέους σκαπανείς που είναι ζηλωτές σαν τον Ιεφθάε και πιστούς άντρες και γυναίκες που είναι υπομονετικοί σαν τον Ιώβ; Πόσο ευγνώμονες είμαστε για το ότι ο Ιεχωβά διατήρησε το υπόμνημα “όλων όσων γράφτηκαν παλιότερα ώστε, μέσω της παρηγοριάς από τις Γραφές, να έχουμε ελπίδα”!

Συνεπώς, για αυτούς τους λόγους, τα έντυπά μας τα πρόσφατα χρόνια δίνουν έμφαση στα μαθήματα που διδασκόμαστε από τις Γραφικές αφηγήσεις αντί να επιχειρούν να βρουν τύπους και αντιτυπικές εκπληρώσεις.