Ο ΙΗΣΟΥΣ έκανε συχνά την προσευχή θέμα της διδασκαλίας του. Στην εποχή του, οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες προσεύχονταν «στις γωνιές των πλατιών δρόμων». Γιατί; «Για να τους βλέπουν οι άνθρωποι». Προφανώς, ήθελαν να τους θαυμάζουν για την ευλάβειά τους. Πολλοί ανέπεμπαν μακροσκελείς επικλήσεις στις οποίες επαναλάμβαναν τα ίδια πράγματα σαν να ήταν απαραίτητη “η πολυλογία” για να εισακουστεί μια προσευχή. (Ματθαίος 6:5-8) Ο Ιησούς εξέθεσε τέτοιες συνήθειες ως μάταιες, βοηθώντας έτσι τα ειλικρινή άτομα να γνωρίζουν τι να αποφεύγουν όταν προσεύχονται. Εντούτοις, δεν δίδαξε μόνο το πώς να μην προσευχόμαστε.

Ο Ιησούς δίδαξε ότι οι προσευχές μας πρέπει να εκφράζουν την επιθυμία που έχουμε να δούμε το όνομα του Θεού να αγιάζεται, τη Βασιλεία Του να έρχεται και το θέλημά Του να γίνεται. Επίσης, ο Ιησούς δίδαξε ότι είναι κατάλληλο να ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθάει σε προσωπικά ζητήματα. (Ματθαίος 6:9-13· Λουκάς 11:2-4) Χρησιμοποιώντας παραβολές, ο Ιησούς έδειξε ότι χρειαζόμαστε επιμονή, πίστη και ταπεινοφροσύνη αν θέλουμε να εισακούονται οι προσευχές μας. (Λουκάς 11:5-13· 18:1-14) Μάλιστα ο ίδιος ενίσχυσε τη διδασκαλία του μέσω του δικού του παραδείγματος.—Ματθαίος 14:23· Μάρκος 1:35.

Αυτή η εκπαίδευση βοήθησε αναμφίβολα τους μαθητές του Ιησού να βελτιώσουν τις προσευχές τους. Ωστόσο, ο Ιησούς περίμενε μέχρι την τελευταία του νύχτα στη γη για να δώσει στους μαθητές του το πιο σημαντικό μάθημα γύρω από την προσευχή.

Ο Ιησούς δαπάνησε το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας του νύχτας δίνοντας ενθάρρυνση στους πιστούς του αποστόλους. Ήταν ο κατάλληλος καιρός για να αποκαλύψει κάτι καινούριο. «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή», είπε ο Ιησούς. «Κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μόνο μέσω εμού». Αργότερα, τους έδωσε την εξής καθησυχαστική υπόσχεση: «Ό,τι και αν ζητήσετε στο όνομά μου θα το κάνω, ώστε να δοξαστεί ο Πατέρας σε σχέση με τον Γιο. Οτιδήποτε ζητήσετε στο όνομά μου θα το κάνω». Προς το τέλος της ανάλυσής του, ο ίδιος είπε: «Μέχρι τώρα δεν έχετε ζητήσει τίποτα στο όνομά μου. Να ζητάτε και θα λάβετε, για να γίνει η χαρά σας πλήρης».—Ιωάννης 14:6, 13, 14· 16:24.

Αυτά τα λόγια ήταν βαρυσήμαντα. Κάποιο σύγγραμμα τα περιγράφει ως «το σημείο που άλλαξε την ιστορία της προσευχής». Ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι οι προσευχές έπρεπε πλέον να απευθύνονται σε αυτόν και όχι στον Θεό. Απεναντίας, άνοιγε έναν νέο δρόμο πρόσβασης στον Ιεχωβά Θεό.

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός άκουγε ανέκαθεν τις προσευχές των πιστών υπηρετών του. (1 Σαμουήλ 1:9-19· Ψαλμός 65:2) Εντούτοις, από τη στιγμή που ο Ισραήλ έγινε ο λαός με τον οποίο είχε συνάψει διαθήκη ο Θεός, όσοι επιθυμούσαν να εισακούονται οι προσευχές τους έπρεπε να αναγνωρίζουν ότι ο Ισραήλ ήταν το εκλεκτό έθνος του Θεού. Αργότερα δε, από την εποχή του Σολομώντα, έπρεπε να αναγνωρίζουν ότι ο ναός ήταν ο τόπος που είχε επιλέξει ο Θεός για να προσφέρονται θυσίες. (Δευτερονόμιο 9:29· 2 Χρονικών 6:32, 33) Ωστόσο, αυτό το σύστημα λατρείας ήταν απλώς προσωρινό. Όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος, ο Νόμος ο οποίος δόθηκε στον Ισραήλ και οι θυσίες που προσφέρονταν στο ναό αποτελούσαν «σκιά των καλών μελλοντικών πραγμάτων, αλλά όχι την ίδια την ουσία των πραγμάτων». (Εβραίους 10:1, 2) Η σκιά έπρεπε να δώσει τη θέση της στην πραγματικότητα. (Κολοσσαείς 2:17) Από το 33 Κ.Χ. και έπειτα, η σχέση κάποιου με τον Ιεχωβά δεν εξαρτάται πλέον από την προσκόλληση στο Μωσαϊκό Νόμο. Αντιθέτως, βασίζεται στην υπακοή προς εκείνον στον οποίο έστρεφε την προσοχή ο Νόμος—τον Χριστό Ιησού.—Ιωάννης 15:14-16· Γαλάτες 3:24, 25.

Ο Ιησούς εισήγαγε μια ανώτερη βάση προσέγγισης προς τον Ιεχωβά, προσδιορίζοντας τον εαυτό του ως ισχυρό φίλο, ως κάποιον που ανοίγει το δρόμο για να εισακούονται και να απαντώνται οι προσευχές μας από τον Θεό. Τι δίνει στον Ιησού τη δυνατότητα να ενεργεί με αυτόν τον τρόπο για λογαριασμό μας;

Εφόσον όλοι γεννιόμαστε στην αμαρτία, ούτε τα έργα που κάνουμε ούτε οι θυσίες που προσφέρουμε μπορούν να μας καταστήσουν καθαρούς  από αυτή την κηλίδα ή να μας εξασφαλίσουν το δικαίωμα να έχουμε σχέση με τον άγιο Θεό μας, τον Ιεχωβά. (Ρωμαίους 3:20, 24· Εβραίους 1:3, 4) Ωστόσο, ο Ιησούς πρόσφερε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του και πλήρωσε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας που θα μπορούσε να απολυτρωθεί. (Ρωμαίους 5:12, 18, 19) Τώρα, όλοι όσοι επιθυμούν κάτι τέτοιο έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν καθαρή υπόσταση ενώπιον του Ιεχωβά και να απολαύσουν «παρρησία» προς τον Θεό—αλλά μόνο εφόσον ασκούν πίστη στη θυσία του Ιησού και προσεύχονται στο όνομά του.—Εφεσίους 3:11, 12.

Όταν προσευχόμαστε στο όνομα του Ιησού, εκδηλώνουμε πίστη σε τρεις τουλάχιστον πτυχές του ρόλου που παίζει ο ίδιος στην επεξεργασία του σκοπού του Θεού: (1) Αυτός είναι «το Αρνί του Θεού», του οποίου η θυσία παρέχει τη βάση για τη συγχώρηση αμαρτιών. (2) Αναστήθηκε από τον Ιεχωβά και τώρα ενεργεί ως “αρχιερέας” χορηγώντας τα οφέλη του λύτρου. (3) Αυτός μόνο αποτελεί “την οδό” προσέγγισης του Ιεχωβά μέσω προσευχής.—Ιωάννης 1:29· 14:6· Εβραίους 4:14, 15.

Το να προσευχόμαστε στο όνομα του Ιησού τιμάει τον Ιησού. Τέτοιου είδους τιμή είναι κατάλληλη επειδή θέλημα του Ιεχωβά είναι “να λυγίσει κάθε γόνατο στο όνομα του Ιησού . . . , και κάθε γλώσσα να ομολογήσει φανερά ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος για τη δόξα του Θεού του Πατέρα”. (Φιλιππησίους 2:10, 11) Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι το να προσευχόμαστε στο όνομα του Ιησού δοξάζει τον Ιεχωβά, εκείνον ο οποίος έδωσε τον Γιο του για δικό μας όφελος.—Ιωάννης 3:16.

Προκειμένου να μπορέσουμε, λοιπόν, να συλλάβουμε τη σπουδαιότητα της θέσης του Ιησού, η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί διάφορους τίτλους και ονόματα για να τον χαρακτηρίσει. Αυτά μας βοηθούν να αντιληφθούμε τα πολλά οφέλη που ρέουν προς εμάς με βάση το τι έκανε ο Ιησούς, τι κάνει και τι πρόκειται ακόμη να κάνει για εμάς. (Βλέπε πλαίσιο « Ο Ζωτικός Ρόλος του Ιησού»,.) Όντως, στον Ιησού έχει δοθεί «το όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα». * Όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη έχει δοθεί σε αυτόν.—Φιλιππησίους 2:9· Ματθαίος 28:18.

Ναι, πρέπει να αναπέμπουμε τις προσευχές μας στο όνομα του Ιησού αν θέλουμε να εισακούονται  από τον Ιεχωβά. (Ιωάννης 14:13, 14) Δεν θέλουμε όμως ποτέ να επαναλαμβάνουμε τη φράση «στο όνομα του Ιησού» απλώς και μόνο από συνήθεια. Γιατί;

Σκεφτείτε ένα παράδειγμα. Όταν λαβαίνετε μια επιστολή από κάποιον επιχειρηματία, αυτή μπορεί να καταλήγει με ένα τυπικό «μετά τιμής». Πιστεύετε ότι αυτό αποτελεί γνήσια έκφραση των αισθημάτων του επιχειρηματία ή ότι αυτός απλώς συμμορφώνεται με ένα καθιερωμένο πρότυπο επιστολογραφίας; Πράγματι, η χρήση του ονόματος του Ιησού στις προσευχές μας πρέπει να έχει μεγαλύτερο νόημα από την ευγενική κατακλείδα μιας επίσημης επιστολής. Μολονότι πρέπει να “προσευχόμαστε ακατάπαυστα”, πρέπει να το κάνουμε αυτό με “όλη μας την καρδιά” και όχι μηχανικά.—1 Θεσσαλονικείς 5:17· Ψαλμός 119:145.

Πώς μπορείτε να μη χρησιμοποιείτε τη φράση «στο όνομα του Ιησού» ως απλή τυπική έκφραση; Γιατί να μην κάνετε στοχασμούς γύρω από τις συγκινητικές ιδιότητες του Ιησού; Να σκέφτεστε τα όσα έχει κάνει ήδη και τα όσα είναι πρόθυμος να κάνει για εσάς. Στην προσευχή, να αποδίδετε ευχαριστίες στον Ιεχωβά και να τον αινείτε για το θαυμάσιο τρόπο με τον οποίο έχει χρησιμοποιήσει τον Γιο του. Καθώς το κάνετε αυτό, θα αποκτάτε μεγαλύτερη πεποίθηση στην υπόσχεση του Ιησού: «Αν ζητήσετε κάτι από τον Πατέρα, θα σας το δώσει στο όνομά μου».—Ιωάννης 16:23.