Έμαθα Πόσο Πολύτιμη Είναι η Ζωή

ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ 16ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007. Καθώς καθόμουν κουλουριασμένος σε μια γωνιά ενός γραφείου του τρίτου ορόφου στο κτίριο Νόρις Χολ, στην πανεπιστημιούπολη του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου και Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, του λεγόμενου Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, θυμήθηκα για μια ακόμη φορά πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε για κάθε πολύτιμη μέρα ζωής που έχουμε.

Βρισκόμουν στο γραφείο μου και ετοιμαζόμουν να πάω στο δεύτερο όροφο για να πάρω την αλληλογραφία μου. Ένας καθηγητής ήρθε και μου ζήτησε να πάω στο γραφείο του για να τον βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα που είχε με το κομπιούτερ του. Καθώς μπαίναμε στο γραφείο του, ακούσαμε απανωτούς πυροβολισμούς από το δεύτερο όροφο. Μη ξέροντας τι συνέβαινε, μπήκαμε βιαστικά στο γραφείο του, κλειδώσαμε την πόρτα και περιμέναμε γεμάτοι αγωνία να δούμε πώς θα κυλούσαν τα επόμενα λεπτά της ζωής μας. Κρύφτηκα σε μια γωνιά και άνοιξα την καρδιά μου στον Ιεχωβά Θεό μέσω προσευχής, ζητώντας την καθοδήγησή του για να αντιμετωπίσω ό,τι και αν επρόκειτο να συμβεί.

Καθώς περιμέναμε, πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου ένα περιστατικό που είχε συμβεί πριν από 15 χρόνια. Εργαζόμουν ως μηχανικός σε κάποιο συνεργείο αυτοκινήτων. Ένα μικρό, ανοιχτό σκεύος γεμάτο βενζίνη που κρατούσε ο συνάδελφός μου πήρε φωτιά. Μέσα στον πανικό του, εκείνος πέταξε κατά λάθος τη φλεγόμενη βενζίνη στο πρόσωπό μου! Εγώ εισέπνευσα τις καυστικές αναθυμιάσεις και έπαθα εγκαύματα δεύτερου και τρίτου βαθμού στο πάνω μέρος του σώματός μου. Μεταφέρθηκα με ελικόπτερο σε κάποιο κέντρο εγκαυμάτων και έμεινα στην εντατική μονάδα τρεισήμισι μήνες, δίνοντας μάχη για να κρατηθώ στη ζωή. Ύστερα από πέντε μήνες θεραπείας και αποκατάστασης, μπόρεσα να επιστρέψω στο σπίτι μου, ευγνώμων που είχα επιζήσει. Εκείνη η εμπειρία με δίδαξε να θεωρώ την κάθε μέρα ζωής πολύτιμη. Με έκανε επίσης πιο αποφασισμένο να χρησιμοποιώ τη ζωή μου στην υπηρεσία εκείνου που μου έδωσε αυτή τη ζωή, του Ιεχωβά Θεού, με το να είμαι Μάρτυράς του.​—Ψαλμός 90:12· Ησαΐας 43:10.

Εφόσον δεν μπορούσα να εργάζομαι ως μηχανικός αυτοκινήτων λόγω μετατραυματικών επιπλοκών, ειδικεύτηκα στα κομπιούτερ και προσλήφθηκα από το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια. Γι’ αυτόν το λόγο βρισκόμουν στο κτίριο Νόρις Χολ εκείνο το πρωί.

Καθώς τα πυρά συνεχίζονταν, ούτε που υποπτευόμασταν ότι στον ακριβώς από κάτω όροφο λάβαινε χώρα ένα όργιο πυροβολισμών—το πιο αιματηρό στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Το μακελειό τελείωσε όταν ο δράστης αυτοκτόνησε, αφού είχε αφαιρέσει τη ζωή 32 αθώων θυμάτων. Περίπου 20 λεπτά αφότου ακούσαμε για πρώτη φορά πυροβολισμούς, διαπιστώσαμε ότι είχαν έρθει αστυνομικοί στο διάδρομο. Τους φωνάξαμε, και εκείνοι μας μετέφεραν σε ασφαλές μέρος.

Αυτή η τραυματική εμπειρία με έχει διδάξει πόσο εφήμερη και αβέβαιη είναι η ζωή. (Ιακώβου 4:14) Πόσο σημαντικό είναι να θέτουμε την εμπιστοσύνη μας στον Δοτήρα της ζωής, τον Ιεχωβά Θεό, και να θεωρούμε την κάθε μέρα πολύτιμο δώρο από εκείνον!​—Ψαλμός 23:4· 91:2.

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 30]

AP Photo/The Roanoke Times, Alan Kim