Πώς με Βοήθησε η Πίστη μου να Αντιμετωπίσω Τραγωδίες

Αφήγηση από τη Σολεδάδ Καστίγιο

Αρκετές φορές στη ζωή μου, θα μπορούσε να με είχε καταβάλει η μοναξιά​—αλλά αυτό δεν συνέβη. Όταν ήμουν 34 ετών, πέθανε ο αγαπημένος μου σύζυγος. Έξι χρόνια αργότερα, πέθανε ο πατέρας μου. Οχτώ μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου, έμαθα ότι ο μοναχογιός μου είχε μια ανίατη ασθένεια.

ΜΕ ΛΕΝΕ Σολεδάδ, που σημαίνει «Μοναξιά». Όσο παράξενο και αν φαίνεται, όμως, ποτέ δεν ένιωσα εντελώς μόνη. Όταν αντιμετώπιζα τραγωδίες, πίστευα ότι ο Ιεχωβά Θεός ήταν εκεί, “πιάνοντάς με σφιχτά από το χέρι και βοηθώντας με να μη φοβάμαι”. (Ησαΐας 41:13) Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς άντεξα παρά τις προσωπικές μου τραγωδίες και πώς με έφεραν αυτές πιο κοντά στον Ιεχωβά.

Ευτυχισμένη Ζωή με Λίγα Προβλήματα

Γεννήθηκα στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, στις 3 Μαΐου 1961, και ήμουν το μοναχοπαίδι των γονέων μου, του Χοσέ και της Σολεδάδ. Όταν ήμουν εννέα ετών, η μητέρα μου γνώρισε την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Είχε ψάξει για απαντήσεις στα θρησκευτικά της ερωτήματα αλλά δεν είχε μείνει ικανοποιημένη από την εκκλησία της. Μια μέρα, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά την επισκέφτηκαν στο σπίτι και απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις της μέσα από την Αγία Γραφή. Εκείνη δέχτηκε πρόθυμα να κάνει Γραφική μελέτη.

Μέσα σε σύντομο διάστημα, η μητέρα μου βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά και, λίγα χρόνια αργότερα, ο πατέρας μου ακολούθησε το παράδειγμά της. Η Ελιάνα, η οποία διεξήγε τη μελέτη με τη μητέρα μου, πρόσεξε γρήγορα το ζωηρό ενδιαφέρον μου για το Λόγο του Θεού. Μολονότι ήμουν μικρή, η Ελιάνα μού πρότεινε να κάνω μελέτη ξεχωριστά. Χάρη στη βοήθειά της και στην ενθάρρυνση της μητέρας μου, βαφτίστηκα σε ηλικία 13 ετών.

Στα εφηβικά μου χρόνια, στρεφόμουν συχνά στον Ιεχωβά με προσευχή​—ιδιαίτερα όταν χρειαζόταν να πάρω αποφάσεις. Μπορώ να πω με κάθε ειλικρίνεια ότι αντιμετώπισα σχετικά λίγα προβλήματα στην εφηβεία μου. Στην εκκλησία, είχα πολλούς φίλους, και ήμουν πολύ δεμένη με τους γονείς μου. Το 1982, παντρεύτηκα τον Φελίπε, έναν Μάρτυρα που είχε παρόμοιους πνευματικούς στόχους με τους δικούς μου.

Ανατρέφουμε το Παιδί μας Έτσι Ώστε να Αγαπήσει τον Ιεχωβά

Πέντε χρόνια αργότερα, γέννησα ένα όμορφο αγοράκι το οποίο ονομάσαμε Σαούλ. Ο Φελίπε και εγώ ήμασταν πολύ χαρούμενοι που αποκτήσαμε παιδί. Ελπίζαμε ότι, καθώς ο Σαούλ θα μεγάλωνε, θα γινόταν ένα υγιές, ισορροπημένο παιδί το οποίο θα αγαπούσε τον Θεό. Ο Φελίπε και εγώ αφιερώναμε πολύ χρόνο στον Σαούλ, μιλώντας του για τον Ιεχωβά, τρώγοντας παρέα,  πηγαίνοντάς τον στο πάρκο και παίζοντας μαζί του. Στον Σαούλ άρεσε να βγαίνει με τον Φελίπε για να μεταδίδουν Γραφικές αλήθειες σε άλλους, και ο Φελίπε τον βοήθησε να συμμετέχει στη διακονία από μικρή ηλικία, μαθαίνοντάς του να χτυπάει τα κουδούνια και να προσφέρει φυλλάδια στους ανθρώπους.

Ο Σαούλ ανταποκρινόταν καλά στην αγάπη μας και στην εκπαίδευσή μας. Σε ηλικία έξι ετών, κήρυττε τακτικά μαζί μας. Του άρεσε πολύ να ακούει Βιβλικές ιστορίες, και περίμενε με ανυπομονησία την οικογενειακή μας Γραφική μελέτη. Λίγο αφότου ξεκίνησε το σχολείο, άρχισε να παίρνει μικρές αποφάσεις με βάση τα όσα ήξερε από τη Γραφή.

Εντούτοις, όταν ο Σαούλ έγινε εφτά χρονών, η οικογενειακή μας ζωή άλλαξε δραματικά. Ο Φελίπε προσβλήθηκε από μια ιογενή λοίμωξη στους πνεύμονες. Επί 11 μήνες, πάλευε με την ασθένεια, μη μπορώντας να εργαστεί και μένοντας πολλές φορές καθηλωμένος στο κρεβάτι. Σε ηλικία 36 ετών, ο σύζυγός μου πέθανε.

Ακόμη κλαίω όταν θυμάμαι εκείνη τη δύσκολη χρονιά. Έβλεπα το σύζυγό μου να χάνει σιγά σιγά τη μάχη με τον ιό, και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όλη αυτή την περίοδο, προσπαθούσα να συνεχίσω να ενθαρρύνω τον Φελίπε, αν και βαθιά μέσα μου, οι δικές μου ελπίδες και τα δικά μου σχέδια είχαν γίνει κομμάτια. Του διάβαζα Γραφικά άρθρα, τα οποία μας ενίσχυαν όταν δεν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Όταν πέθανε, με κυρίευσε ένα αίσθημα κενού.

Ωστόσο, ο Ιεχωβά με στήριξε. Του ζητούσα συνεχώς να μου δίνει το πνεύμα του. Τον ευχαριστούσα για τα ευτυχισμένα χρόνια που είχαμε περάσει μαζί ο Φελίπε και εγώ καθώς και για την ελπίδα που είχα να ξαναδώ τον Φελίπε στην ανάσταση. Ζητούσα από τον Θεό να με βοηθάει να είμαι χαρούμενη αναπολώντας όσα είχαμε μοιραστεί ο σύζυγός μου και εγώ, και επίσης να μου δίνει σοφία για να αναθρέψω το παιδί μας ως αληθινό Χριστιανό. Παρά το μεγάλο πόνο, ένιωθα παρηγοριά.

Οι γονείς μου και τα μέλη της εκκλησίας με στήριξαν πολύ. Ωστόσο, εγώ έπρεπε να αναλαμβάνω την πρωτοβουλία να μελετώ τη Γραφή με τον Σαούλ και να τον διδάσκω πώς να υπηρετεί τον Ιεχωβά. Ένας πρώην εργοδότης μού πρόσφερε μια καλή εργασία γραφείου, αλλά εγώ προτίμησα να εργάζομαι ως καθαρίστρια ώστε να μπορώ να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στον Σαούλ και να είμαι μαζί του όταν γυρνούσε από το σχολείο.

Υπήρχε κάποιο εδάφιο που μου εντύπωνε πόσο σπουδαία ήταν η πνευματική εκπαίδευση του Σαούλ: «Εκπαίδευσε το αγόρι σύμφωνα με την οδό που είναι κατάλληλη για αυτό· ακόμη και όταν γεράσει δεν θα απομακρυνθεί από αυτήν». (Παροιμίες 22:6) Αυτό το εδάφιο μου έδωσε την ελπίδα ότι, αν εγώ έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να μεταδώσω πνευματικές αξίες στον Σαούλ, ο Ιεχωβά θα ευλογούσε τις προσπάθειές μου. Είναι αλήθεια ότι αναγκάστηκα να κάνω θυσίες από οικονομική άποψη, αλλά ήταν απαραίτητο να αφιερώνω χρόνο στο γιο μου, και αυτό είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία για εμένα από οποιαδήποτε υλική απολαβή.

Όταν ο Σαούλ ήταν 14 ετών, πέθανε ο πατέρας μου. Ο Σαούλ κατέρρευσε εντελώς, εφόσον ο θάνατος του παππού του ξύπνησε όλο τον πόνο που είχε νιώσει όταν έχασε το δικό του πατέρα. Ο πατέρας μου είχε θέσει επίσης έξοχο  παράδειγμα όσον αφορά την αγάπη για τον Ιεχωβά. Έπειτα από αυτή την απώλεια, ο Σαούλ έκρινε ότι ήταν ο μόνος «άντρας» που απέμενε στην οικογένεια και ότι θα έπρεπε τώρα να φροντίζει τη μητέρα του και τη γιαγιά του.

Μάχη με τη Λευχαιμία

Οχτώ μήνες μετά το θάνατο του πατέρα μου, ο οικογενειακός μας γιατρός μου είπε να πάω τον Σαούλ στο τοπικό νοσοκομείο διότι υπέφερε από υπερκόπωση. Ύστερα από μια σειρά εξετάσεων, οι γιατροί με πληροφόρησαν ότι ο Σαούλ είχε λευχαιμία. a

Τα επόμενα δυόμισι χρόνια, ο Σαούλ μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο καθώς αγωνιζόταν να τα βγάλει πέρα με τον καρκίνο και τη χημειοθεραπεία στην οποία τον υπέβαλλαν οι γιατροί προκειμένου να καταπολεμήσουν την ασθένεια. Ως αποτέλεσμα της πρώτης εξάμηνης αγωγής, η πάθηση υποχώρησε για περίπου 18 μήνες. Αλλά ο καρκίνος επέστρεψε, και ο Σαούλ υποβλήθηκε σε άλλη μία σύντομη αγωγή με χημειοθεραπείες η οποία τον εξασθένισε πολύ. Ο καρκίνος υποχώρησε μόνο για λίγο, και ο Σαούλ δεν μπορούσε να αντέξει τρίτη σειρά από χημειοθεραπείες. Είχε αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό και είχε εκφράσει την επιθυμία του να βαφτιστεί ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά πέθανε μόλις έκλεισε τα 17.

Οι γιατροί συνιστούν πολλές φορές τις μεταγγίσεις αίματος ως αντίμετρο για την επιθετική φύση της χημειοθεραπείας. Φυσικά, οι μεταγγίσεις δεν μπορούν να θεραπεύσουν την ασθένεια. Όταν οι γιατροί διέγνωσαν αρχικά τη λευχαιμία, τόσο ο Σαούλ όσο και εγώ τους ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θα δεχόμασταν αυτή τη θεραπευτική αγωγή, εφόσον θέλαμε να υπακούσουμε στο νόμο του Ιεχωβά “να απέχουμε . . . από αίμα”. (Πράξεις 15:19, 20) Σε αρκετές περιπτώσεις, όταν εγώ δεν ήμουν μπροστά, ο Σαούλ χρειάστηκε να πείσει τους γιατρούς ότι αυτή ήταν η προσωπική του απόφαση για το εν λόγω ζήτημα. (Βλέπε πλαίσιο στη σελίδα 31.)

Οι γιατροί συμπέραναν τελικά ότι ο Σαούλ ήταν ένας ώριμος ανήλικος ο οποίος κατανοούσε πλήρως τη φύση της ασθένειάς του. Συμφώνησαν να σεβαστούν τη θέση μας και μας πρόσφεραν αναίμακτη θεραπεία, παρότι μας πίεζαν συνεχώς να αλλάξουμε την απόφασή μας. Καμάρωνα πραγματικά τον Σαούλ όταν τον άκουγα να εξηγεί τη θέση του στους γιατρούς. Ήταν σαφές ότι είχε αναπτύξει στενή σχέση με τον Ιεχωβά.

Το καλοκαίρι που μάθαμε για την ασθένεια του Σαούλ, τέθηκε σε κυκλοφορία το βιβλίο Πλησιάστε τον Ιεχωβά στη συνέλευση περιφερείας μας στη Βαρκελώνη. Αυτό το ανεκτίμητο βιβλίο αποδείχτηκε ότι ήταν σαν άγκυρα που μας κρατούσε σταθερούς καθώς αντιμετωπίζαμε το αβέβαιο και ζοφερό μέλλον μας. Τις ώρες που βρισκόμασταν στο νοσοκομείο, διαβάζαμε μαζί τμήματα του βιβλίου. Στις πολλές δύσκολες στιγμές που περάσαμε κατόπιν, θυμόμασταν συχνά το περιεχόμενό του. Τότε το εδάφιο Ησαΐας 41:13, το οποίο αναφέρεται στον πρόλογο του βιβλίου, απέκτησε ιδιαίτερο νόημα για εμάς. Αυτό το εδάφιο λέει: «Εγώ, ο Ιεχωβά ο Θεός σου, πιάνω σφιχτά το δεξί σου χέρι, και σου λέω: “Μη φοβάσαι. Εγώ θα σε βοηθήσω”».

Η Πίστη του Σαούλ Αγγίζει την Καρδιά Άλλων

Η ωριμότητα και η αισιοδοξία του Σαούλ έκαναν βαθιά εντύπωση στους γιατρούς και στις νοσοκόμες στο Νοσοκομείο Βαλ ντ’ Εμπρόν. Ο ίδιος κέρδισε τη συμπάθεια ολόκληρης της ομάδας που τον φρόντιζε. Ο αιματολόγος ο οποίος χειρίζεται τις περιπτώσεις καρκίνου έχει αναλάβει έκτοτε τη θεραπεία και άλλων παιδιών Μαρτύρων που πάσχουν από λευχαιμία, και τους έχει συμπεριφερθεί με μεγάλο σεβασμό και αξιοπρέπεια. Θυμάται τη σταθερή απόφαση που είχε πάρει ο Σαούλ να υποστηρίζει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, το θάρρος του μπροστά στο θάνατο καθώς και τη θετική του άποψη για τη ζωή. Οι νοσοκόμες είπαν στον Σαούλ ότι ήταν ο καλύτερος ασθενής που είχαν ποτέ σε εκείνη την πτέρυγα.  Είπαν ότι δεν παραπονέθηκε ποτέ και ότι δεν έχασε ποτέ την αίσθηση του χιούμορ​—ακόμη και όταν βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου.

Κάποια ψυχολόγος μού είπε ότι πολλά παιδιά που έρχονται αντιμέτωπα με μια τέτοια καταληκτική ασθένεια σε αυτή την ηλικία τείνουν να επαναστατούν ενάντια στους γιατρούς και στους γονείς τους εξαιτίας της ταλαιπωρίας και της απογοήτευσης. Η ίδια παρατήρησε ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο στην περίπτωση του Σαούλ. Έμεινε έκπληκτη βλέποντας τον Σαούλ τόσο ήρεμο και θετικό. Αυτό παρείχε στον Σαούλ και σε εμένα την ευκαιρία να της δώσουμε μαρτυρία για την πίστη μας.

Θυμάμαι επίσης πώς βοήθησε έμμεσα ο Σαούλ έναν Μάρτυρα από την εκκλησία μας. Ο αδελφός αυτός υπέφερε από κατάθλιψη περίπου έξι χρόνια, και τα φάρμακα δεν είχαν βελτιώσει την κατάστασή του. Σε αρκετές περιπτώσεις, πέρασε τη νύχτα στο νοσοκομείο φροντίζοντας τον Σαούλ. Μου είπε ότι η στάση του Σαούλ παρά τη λευχαιμία τον εντυπωσίασε βαθιά. Παρατήρησε ότι ο Σαούλ, αν και εξαντλημένος, προσπαθούσε να ενθαρρύνει όλους όσους τον επισκέπτονταν. «Το παράδειγμα του Σαούλ μού έδωσε το κουράγιο να καταπολεμήσω την κατάθλιψη», λέει αυτός ο Μάρτυρας.

Έχουν περάσει κιόλας τρία χρόνια από το θάνατο του Σαούλ. Βέβαια, πονώ ακόμη. Δεν είμαι δυνατή, αλλά ο Θεός μού έχει δώσει τη «δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό». (2 Κορινθίους 4:7) Έχω μάθει ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες και επώδυνες εμπειρίες μπορεί να υπάρχει κάποια θετική πλευρά. Το ότι έμαθα πώς να τα βγάλω πέρα με το θάνατο του συζύγου μου, του πατέρα μου και του γιου μου με έχει βοηθήσει να γίνω πιο ανιδιοτελής και να δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση για άλλους που υποφέρουν. Πάνω από όλα, με έχει φέρει πιο κοντά στον Ιεχωβά. Μπορώ να αντικρίζω το μέλλον χωρίς φόβο επειδή ο ουράνιος Πατέρας μου συνεχίζει να με βοηθάει. Συνεχίζει να με πιάνει σφιχτά από το χέρι.

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 31]

ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ;

Ίσως έχετε ακούσει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται μεταγγίσεις αίματος. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί;

Αυτή η Γραφική θέση συνήθως παρεξηγείται. Μερικές φορές οι άνθρωποι υποθέτουν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται όλες τις ιατρικές θεραπείες ή ότι απλώς δεν θεωρούν τη ζωή πολύτιμη. Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επιδιώκουν την καλύτερη δυνατή ιατρική περίθαλψη για τους ίδιους και για τα μέλη της οικογένειάς τους. Ωστόσο, επιδιώκουν να έχουν αναίμακτη ιατρική αγωγή. Γιατί;

Η θέση τους βασίζεται σε έναν θεμελιώδη νόμο που έδωσε ο Θεός στην ανθρωπότητα. Αμέσως μετά τον Κατακλυσμό των ημερών του Νώε, ο Θεός επέτρεψε στον Νώε και στην οικογένειά του να τρώνε το κρέας των ζώων. Ο Θεός επέβαλε μόνο τον εξής περιορισμό: Δεν έπρεπε να καταναλώνουν αίμα. (Γένεση 9:3, 4) Όλοι οι άνθρωποι από όλες τις φυλές κατάγονται από τον Νώε, γι’ αυτό και ο συγκεκριμένος νόμος είναι δεσμευτικός για όλη την ανθρωπότητα. Ποτέ δεν ακυρώθηκε. Ύστερα από οχτώ και πλέον αιώνες, ο Θεός επιβεβαίωσε την εγκυρότητα αυτού του νόμου προς το έθνος του Ισραήλ, εξηγώντας ότι το αίμα είναι ιερό, εφόσον αντιπροσωπεύει την ψυχή, δηλαδή την ίδια τη ζωή. (Λευιτικό 17:14) Έπειτα από 1.500 και πλέον χρόνια, οι Χριστιανοί απόστολοι έδωσαν σε όλους τους Χριστιανούς την εντολή να “απέχουν . . . από αίμα”.​—Πράξεις 15:29.

Για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι σαφώς αδύνατον να απέχουν από αίμα και συγχρόνως να το εισάγουν στο σώμα τους μέσω μετάγγισης. Ως εκ τούτου, επιμένουν σε εναλλακτικές θεραπείες. Αυτή η Γραφική θέση οδηγεί συνήθως σε ιατρική περίθαλψη ακόμη υψηλότερου επιπέδου. Αναμφίβολα, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί άνθρωποι που δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά ζητούν επίσης αναίμακτη ιατρική θεραπεία.

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Με το σύζυγό μου, τον Φελίπε, και το γιο μας, τον Σαούλ

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Οι γονείς μου, Χοσέ και Σολεδάδ

[Εικόνα στη σελίδα 30]

Ο Σαούλ έναν μήνα πριν από το θάνατό του