Βρίσκω Χαρά Παρά τις Αναπηρίες Μου

Αφήγηση από την Πολέτ Γκάσπαρ

Παρ’ όλο που ζύγιζα περίπου 3 κιλά όταν γεννήθηκα, ο γιατρός κατάλαβε ότι είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, είχαν σπάσει μερικά από τα οστά μου. Βλέπετε, υποφέρω από μια πάθηση που ονομάζεται ατελής οστεογένεση, γνωστότερη ως νόσος των εύθραυστων οστών. Με έβαλαν εσπευσμένα στο χειρουργείο, αλλά οι γιατροί μού έδιναν ελάχιστες ελπίδες. Περίμεναν ότι θα πέθαινα μέσα σε 24 ώρες.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 14 Ιουνίου 1972 στην Καμπέρα, την πρωτεύουσα της Αυστραλίας. Αντίθετα από ό,τι αναμενόταν, άντεξα εκείνη την πρώτη μέρα. Αλλά στη συνέχεια προσβλήθηκα από πνευμονία. Επειδή οι γιατροί πίστευαν ότι έτσι και αλλιώς θα πέθαινα, δεν μου χορήγησαν κανενός είδους φαρμακευτική αγωγή και αποφάσισαν να “αφήσουν τα πράγματα να εξελιχθούν φυσιολογικά”. Τα πράγματα, όντως, εξελίχθηκαν φυσιολογικά, και εγώ επέζησα.

Οι γονείς μου πρέπει να δυσκολεύονταν αφάνταστα εκείνον τον καιρό. Επειδή είχα ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης, το ιατρικό προσωπικό συνέστησε καλοπροαίρετα στους γονείς μου να μην αναπτύξουν ισχυρό δεσμό μαζί μου. Μάλιστα, τους πρώτους τρεις μήνες της παραμονής μου στο νοσοκομείο, δεν επέτρεπαν στους γονείς μου ούτε να με αγγίζουν. Ο κίνδυνος να με τραυματίσουν ήταν πολύ μεγάλος. Όταν έγινε φανερό ότι θα επιζούσα, οι γιατροί πρότειναν στους γονείς μου να με βάλουν σε ίδρυμα για ανάπηρα παιδιά.

Οι γονείς μου, ωστόσο, αποφάσισαν να με πάρουν σπίτι. Βλέπετε, η μητέρα μου είχε μόλις αρχίσει να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα όσα μάθαινε έκαναν εντονότερη την υποχρέωση που ένιωθε να με φροντίσει. Αλλά πρέπει να ήταν δύσκολο για αυτήν να δεθεί μαζί μου, μιας και όλες οι συναισθηματικές και οι σωματικές της δυνάμεις αναλώνονταν στην εντατική φροντίδα που χρειαζόμουν. Με πήγαιναν συχνά στο νοσοκομείο. Τα οστά μου έσπαγαν με το παραμικρό, ας πούμε όταν με έκαναν μπάνιο. Ένα απλό φτάρνισμα έφτανε για να ραγίσει ένα οστό.

Πέφτω σε Κατάθλιψη

Καθώς μεγάλωνα, το αναπηρικό καροτσάκι ήταν ο μόνιμος σύντροφός μου. Το να μάθω να περπατάω ήταν εντελώς αδιανόητο. Παρά τις δυσκολίες, οι γονείς μου φρόντιζαν για τις φυσικές μου ανάγκες με εξαιρετικό τρόπο.

Επιπρόσθετα, η μητέρα μου έκανε ό,τι μπορούσε για να με διδάσκει το παρηγορητικό άγγελμα της Γραφής. Για παράδειγμα, με δίδαξε ότι στο μέλλον ο Θεός θα κάνει τη γη έναν παράδεισο όπου όλοι οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τέλεια πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία. (Ψαλμός 37:10, 11· Ησαΐας 33:24) Ωστόσο, η μητέρα μου παραδεχόταν με ειλικρίνεια ότι  της ήταν δύσκολο να φανταστεί πώς θα μπορούσε να είναι ευχάριστη η ζωή για εμένα μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα.

Αρχικά, πήγα σε σχολείο για ανάπηρα παιδιά. Οι δάσκαλοί μου δεν έθεταν στόχους για εμένα, και εγώ δεν έβαζα στόχους για τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα, χρειάστηκε να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια απλώς και μόνο για να υπομένω το σχολείο. Πολλά παιδιά εκεί ήταν σκληρά μαζί μου. Αργότερα, πήγα σε κανονικό σχολείο. Διαπίστωσα ότι το να μάθω να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους απομυζούσε όλες τις σωματικές, τις συναισθηματικές και τις ψυχικές μου δυνάμεις. Παρ’ όλα αυτά, ήμουν αποφασισμένη να ολοκληρώσω τα 12 χρόνια της εκπαίδευσής μου.

Ειδικά στα χρόνια του λυκείου, σκεφτόμουν πόσο ανέλπιδες και κενές φαίνονταν οι ζωές των συμμαθητών μου. Επίσης, σκεφτόμουν αυτά που μου είχε μάθει η μητέρα μου από τη Γραφή. Διανοητικά, ήξερα ότι όσα έλεγε ήταν η αλήθεια. Αλλά οι Γραφικές διδασκαλίες δεν είχαν αγγίξει την καρδιά μου τότε. Για κάποιο διάστημα, αποφάσισα να δοκιμάσω να γεμίσω τη ζωή μου με διασκέδαση και γέλιο, χωρίς να σκέφτομαι το αύριο.

Όταν έγινα 18 χρονών, έφυγα από το πατρικό μου και μετακόμισα σε ένα σπίτι μαζί με άλλα ανάπηρα άτομα. Ανακάλυψα ότι αυτή η μετακόμιση ήταν συναρπαστική και ταυτόχρονα τρομακτική. Είχα νέες ελευθερίες, ανεξαρτησία, φίλους και θαυμάσια κοινωνική ζωή​—όλα αυτά ήταν πολύ ελκυστικά. Πολλοί φίλοι μου παντρεύτηκαν. Λαχταρούσα και εγώ να έχω έναν γαμήλιο σύντροφο και αγάπη. Εξαιτίας, όμως, των αναπηριών μου, ήταν πολύ απίθανο να βρω γαμήλιο σύντροφο. Αυτή η διαπίστωση με στενοχωρούσε.

Ωστόσο, ποτέ δεν κατηγόρησα τον Θεό για την κατάστασή μου. Είχα μάθει αρκετά για τον Θεό ώστε να ξέρω ότι το να κάνει κάτι άδικο ήταν εντελώς αντίθετο με τον τρόπο ενέργειάς του. (Ιώβ 34:10) Προσπάθησα να δεχτώ τη ζωή μου έτσι όπως ήταν. Εντούτοις, έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη.

Ο Μακρύς Δρόμος Προς την Ανάρρωση

Ευτυχώς, η μητέρα μου αντιλήφθηκε την κατάστασή μου και επικοινώνησε με έναν πρεσβύτερο που έμενε κοντά μου. Αυτός μου τηλεφώνησε και με προσκάλεσε να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επίσης, μια αδελφή από την εκκλησία άρχισε να μελετάει τη Γραφή μαζί μου κάθε εβδομάδα.

Καθώς επανέρχονταν στη μνήμη μου οι Γραφικές αλήθειες που με είχε διδάξει η μητέρα μου χρόνια νωρίτερα, η άποψή μου για τη ζωή άρχισε να βελτιώνεται. Απολάμβανα τη συντροφιά των συγχριστιανών μου. Ωστόσο, είχα μάθει να ελέγχω τα αισθήματά μου επειδή φοβόμουν μήπως πληγωθώ συναισθηματικά. Νομίζω ότι αυτό με δυσκόλευε να νιώσω βαθιά αγάπη για τον Θεό. Μολαταύτα, ήξερα ότι ήταν σωστό να αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτόν. Έτσι λοιπόν, το Δεκέμβριο του 1991 βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου.

Μετακόμισα από το σπίτι που μοιραζόμουν με τους ανάπηρους συντρόφους μου σε ένα διαμέρισμα μόνη μου. Αυτή η αλλαγή έφερε και οφέλη και προβλήματα. Για παράδειγμα, ένιωθα μεγάλη μοναξιά. Επίσης, η σκέψη ότι μπορεί να έμπαινε διά της βίας στο σπίτι κάποιος άντρας με τρόμαζε. Σύντομα, έπεσα πάλι σε βαθιά κατάθλιψη. Μολονότι προσποιούμουν τη θαρραλέα και τη χαρούμενη, δεν πήγαιναν όλα καλά. Χρειαζόμουν απεγνωσμένα μια καλή, σταθερή φίλη.

Νιώθω ότι ο Ιεχωβά Θεός μού προμήθευσε ακριβώς μια τέτοια φίλη. Οι πρεσβύτεροι της τοπικής εκκλησίας διευθέτησαν στοργικά να συνεχίσει να μελετάει τη Γραφή μαζί μου η Σούζι, μια παντρεμένη αδελφή. Η Σούζι υπήρξε κάτι παραπάνω από δασκάλα μου. Έγινε στενή μου φίλη, την οποία αγαπώ πολύ.

Η Σούζι με εκπαίδευσε να μεταδίδω όσα μάθαινα στους άλλους​—τόσο στη διακονία από πόρτα σε πόρτα όσο και ανεπίσημα. Τώρα άρχισα να εκτιμώ πληρέστερα τις ιδιότητες του Θεού. Ωστόσο, παρότι ήμουν βαφτισμένη, δεν είχα αναπτύξει ακόμη βαθιά αγάπη για τον Θεό. Σε μια περίπτωση, σκέφτηκα μάλιστα να σταματήσω να τον υπηρετώ. Εκμυστηρεύτηκα το ζήτημα  στη Σούζι, και αυτή με βοήθησε να ξεπεράσω εκείνη την κρίσιμη φάση.

Η Σούζι με βοήθησε επίσης να συνειδητοποιήσω ότι μεγάλο μέρος της δυστυχίας μου πήγαζε από τις συναναστροφές μου με κάποιους που δεν είχαν ισχυρή αγάπη για τον Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, άρχισα να δημιουργώ φιλίες με πνευματικά ώριμους ανθρώπους​—ιδιαίτερα με μεγαλύτερους σε ηλικία. Εκτός αυτού, η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν τεταμένη. Γι’ αυτό, άρχισα να εξομαλύνω τις σχέσεις μου μαζί της καθώς και με τον αδελφό μου. Έμεινα έκπληκτη όταν με κατέκλυσε ένα αίσθημα ευτυχίας που δεν είχα νιώσει ποτέ προηγουμένως. Οι πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μου, η οικογένειά μου και πάνω από όλα ο Ιεχωβά έγιναν για εμένα πηγή χαράς και ισχύος.​—Ψαλμός 28:7.

Καινούρια Σταδιοδρομία

Αφού παρακολούθησα κάποια συνέλευση στην οποία άκουσα μια ομιλία γύρω από τις χαρές που γεύονται πολλοί στην ολοχρόνια Χριστιανική διακονία, σκέφτηκα: “Μα, θα μπορούσα και εγώ να το κάνω αυτό!” Φυσικά, αντιλαμβανόμουν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο από σωματική άποψη. Αλλά αφού εξέτασα το ζήτημα με προσευχή, αποφάσισα να υποβάλω αίτηση για να αρχίσω να διδάσκω τη Γραφή ολοχρόνια, και τον Απρίλιο του 1998 ξεκίνησα αυτή τη σταδιοδρομία.

Πώς συμμετέχω στο έργο κηρύγματος στην κατάστασή μου; Είμαι πολύ ανεξάρτητη εκ φύσεως και δεν μου αρέσει καθόλου να γίνομαι βάρος στους ανθρώπους με το να εξαρτώμαι από αυτούς για μεταφορά και άλλου είδους βοήθεια. Έτσι λοιπόν, η Σούζι και ο σύζυγός της ο Μάικλ πρότειναν μια λύση: Να αγοράσω μια μοτοσικλέτα! Αλλά πώς θα μπορούσα να οδηγήσω εγώ μοτοσικλέτα; Όπως δείχνει η συνοδευτική φωτογραφία, η μοτοσικλέτα μου έχει φτιαχτεί ειδικά για εμένα. Δεν χρειάζεται καν να σηκώνω το μικροσκοπικό μου σώμα των 19 κιλών από το αναπηρικό καροτσάκι!

Η καινούρια ανεξαρτησία που έχω αποκτήσει μου επιτρέπει να επισκέπτομαι τους ανθρώπους και να μελετώ τη Γραφή μαζί τους σε ώρες κατάλληλες και για εμένα και για αυτούς. Ομολογώ ότι μου αρέσει πολύ να οδηγώ τη μηχανή μου και να νιώθω τον άνεμο στο πρόσωπό μου​—μια από τις μικρές απολαύσεις της ζωής!

Χαίρομαι να ξεκινώ καθημερινές συζητήσεις με τους ανθρώπους στο δρόμο, οι οποίοι στην πλειονότητά τους μου φέρονται ευγενικά και με σεβασμό. Νιώθω ωραία βοηθώντας άλλους να μάθουν για τη Γραφή. Θυμάμαι με ευχαρίστηση μια περίπτωση στην οποία συμμετείχα στη διακονία από πόρτα σε πόρτα με έναν ψηλό συνεργάτη. Εκείνος χαιρέτησε την οικοδέσποινα, η οποία κάρφωσε έκπληκτη το βλέμμα της πάνω μου και ρώτησε το συνεργάτη μου: «Μιλάει;» Ξεσπάσαμε και οι δυο μας σε γέλια. Όταν πλέον της είχα δώσει μαρτυρία, η γυναίκα ήξερε με βεβαιότητα ότι τα καταφέρνω μια χαρά να μιλάω!

Τώρα απολαμβάνω τη ζωή και έχω μάθει να αγαπώ τον Ιεχωβά Θεό. Είμαι πολύ ευγνώμων στη μητέρα μου που με δίδαξε τις Γραφικές αλήθειες, και αποβλέπω με πεποίθηση στο εγγύς μέλλον όταν ο Θεός θα “κάνει νέα τα πάντα”​—ανάμεσα σε αυτά και το μικρό μου σώμα.​—Αποκάλυψη 21:4, 5.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 30]

«Προσπάθησα να δεχτώ τη ζωή μου έτσι όπως ήταν. Εντούτοις, έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη»