Πλησιάστε τον Θεό

Ο Ιεχωβά Εκτιμάει την Πραότητα

Αριθμοί 12:1-15

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ζήλια, φιλοδοξία. Αυτά τα γνωρίσματα διακρίνουν συνήθως όσους καταφέρνουν να διαπρέψουν σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά μας φέρνουν τέτοια χαρακτηριστικά κοντά στον Ιεχωβά Θεό; Τουναντίον, ο Ιεχωβά εκτιμάει την πραότητα στους λάτρεις του. Αυτό γίνεται φανερό από την αφήγηση στο βιβλίο Αριθμοί, κεφάλαιο 12. Το σκηνικό είναι η έρημος του Σινά, μετά την απελευθέρωση του Ισραήλ από την Αίγυπτο.

Η Μαριάμ και ο Ααρών, τα μεγαλύτερα αδέλφια του Μωυσή, «άρχισαν να μιλούν εναντίον» του νεότερου αδελφού τους. (Εδάφιο 1) Αντί να μιλήσουν στον Μωυσή, μιλούσαν εναντίον του, πιθανότατα διαδίδοντας τα παράπονά τους στο στρατόπεδο. Η Μαριάμ, η οποία μνημονεύεται πρώτη, ήταν προφανώς αυτή που πρωτοστατούσε. Η κύρια αιτία του γογγυσμού ήταν το γεγονός ότι ο Μωυσής είχε παντρευτεί Χουσίτισσα. Μήπως η Μαριάμ ζήλευε φοβούμενη ότι θα την επισκίαζε αυτή η άλλη γυναίκα​—η οποία δεν ήταν καν Ισραηλίτισσα;

Οι ρίζες της δυσανασχέτησης ήταν βαθύτερες. Η Μαριάμ και ο Ααρών έλεγαν: «Μόνο τον Μωυσή χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για να μιλήσει; Δεν χρησιμοποίησε και εμάς για να μιλήσει;» (Εδάφιο 2) Μήπως το πραγματικό κίνητρο του γογγυσμού ήταν η επιθυμία για περισσότερη εξουσία και αναγνώριση;

Σύμφωνα με την αφήγηση, ο Μωυσής δεν απάντησε ο ίδιος στα παράπονα. Προφανώς, υπέμενε την επίθεση σιωπηλά. Η υπομονή που εκδήλωσε επιβεβαίωσε το χαρακτηρισμό που του δίνει η Αγία Γραφή ως τον “πιο πράο από όλους τους ανθρώπους” στη γη. a (Εδάφιο 3) Ο Μωυσής δεν χρειάστηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ο Ιεχωβά άκουγε, και πήρε το μέρος του.

Ο Ιεχωβά θεώρησε ότι ο γογγυσμός στρεφόταν ενάντια στον ίδιο. Στο κάτω κάτω, εκείνος είχε διορίσει τον Μωυσή. Επιπλήττοντας τους γογγυστές, ο Θεός τούς υπενθύμισε ότι η σχέση του με τον Μωυσή ήταν μοναδική: «Στόμα με στόμα του μιλώ». Κατόπιν, ο Ιεχωβά ρώτησε τη Μαριάμ και τον Ααρών: «Γιατί, λοιπόν, δεν φοβηθήκατε να μιλήσετε εναντίον . . . του Μωυσή;» (Εδάφιο 8) Αυτοί ήταν ένοχοι επειδή, μιλώντας εναντίον του Μωυσή, μιλούσαν στην ουσία εναντίον του Θεού. Για αυτή την κατάφωρη ασέβεια, θα υφίσταντο την έξαψη του θεϊκού θυμού.

Η Μαριάμ, που ήταν προφανώς πρωταίτια, πατάχθηκε με λέπρα. Ο Ααρών ικέτευσε αμέσως τον Μωυσή να μεσολαβήσει για χάρη της. Φανταστείτε​—η ανάρρωση της Μαριάμ εξαρτόταν τώρα από τη μεσολάβηση εκείνου που είχαν αδικήσει! Ο Μωυσής έκανε με πραότητα ό,τι του ζητήθηκε. Μιλώντας για πρώτη φορά σε αυτή την αφήγηση, δεήθηκε ένθερμα στον Ιεχωβά για λογαριασμό της αδελφής του. Η Μαριάμ γιατρεύτηκε, αλλά αναγκάστηκε να υποστεί την ταπείνωση εφταήμερης καραντίνας.

Αυτή η αφήγηση μας προσφέρει ενόραση στις ιδιότητες που εκτιμάει ο Ιεχωβά και στα γνωρίσματα στα οποία εναντιώνεται. Αν θέλουμε να πλησιάσουμε τον Θεό, πρέπει να αγωνιζόμαστε να ξεριζώσουμε κάθε ίχνος υπερηφάνειας, ζήλιας και φιλοδοξίας που μπορεί να διακρίνουμε στον εαυτό μας. Ο Ιεχωβά αγαπάει τους πράους, γι’ αυτό υπόσχεται: «Οι πράοι . . . θα γίνουν κάτοχοι της γης και θα βρίσκουν εξαιρετική ευχαρίστηση στην αφθονία της ειρήνης».​—Ψαλμός 37:11· Ιακώβου 4:6.

[Υποσημείωση]