«Από όλους τους κλασικούς Έλληνες φιλοσόφους, εκείνος που έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή στις απόψεις της παράδοσης για την Κόλαση [τον Άδη] είναι ο Πλάτων».​—Η Ιστορία της Κόλασης (Histoire des enfers), του Ζορζ Μινουά, σελίδα 50.

«Από τα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ., οι Χριστιανοί που είχαν κάποιες γνώσεις της ελληνικής φιλοσοφίας άρχισαν να αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν την πίστη τους χρησιμοποιώντας την ορολογία της . . . Η φιλοσοφία που τους ταίριαζε περισσότερο ήταν ο πλατωνισμός [οι διδασκαλίες του Πλάτωνα]».​—Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica, 1988), Τόμος 25, σελίδα 890.

«Η διδασκαλία της Εκκλησίας υποστηρίζει την ύπαρξη αιώνιας κόλασης. Αμέσως μετά το θάνατο, οι ψυχές εκείνων που πεθαίνουν έχοντας διαπράξει θανάσιμο αμάρτημα κατεβαίνουν στην κόλαση, όπου υποφέρουν τις τιμωρίες της κόλασης, την “αιώνια φωτιά”. Η πρώτιστη τιμωρία της κόλασης είναι ο αιώνιος αποχωρισμός από τον Θεό». (Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας [Catechism of the Catholic Church], έκδοση 1994, σελίδα 270) «Του αμαρτωλού η ψυχή . . . δοκιμάζει τα φοβερά δεινά της κολάσεως». (Η Ορθόδοξος Χριστιανική Πίστις Μας, Αθανάσιου Σ. Φραγκόπουλου, έκδοση 1999, σελίδα 223) “Η Κόλαση λοιπόν κατά κυριολεξία είναι ο από του Θεού χωρισμός”.​—Τα Θεμέλια της Πίστεως—​Κατηχητικά Μαθήματα, Κωνσταντίνου Ν. Καλλίνικου, έκδοση 1924, σελίδα 395.

«Διότι οι ζώντες γνωρίζουν ότι θα αποθάνουν, ενώ οι νεκροί δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε, . . . διότι ουδέν έργον ή σκέψις ή γνώσις ή σοφία υπάρχει εις τον Άδην [εβραϊκό κείμενο, Σιεόλ], όπου μεταβαίνεις».​—Εκκλησιαστής 9:5, 10, Η Αγία Γραφή, Ν. Λούβαρι​-Α. Χαστούπη (ΛΧ).

Η εβραϊκή λέξη Σιεόλ, η οποία αποδίδεται «Άδης», αναφέρεται στο «κατοικητήριο των νεκρών». Τι αποκαλύπτουν τα παραπάνω εδάφια σχετικά με την κατάσταση των νεκρών; Μήπως εκείνοι βασανίζονται στον Σιεόλ ώστε να εξιλεωθούν για τα λάθη τους; Όχι επειδή «δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε». Γι’ αυτόν το λόγο ο πατριάρχης Ιώβ, όταν υπέφερε τρομερά λόγω κάποιας σοβαρής ασθένειας, ικέτευσε τον Θεό: «Είθε να με έκρυπτες εις τον Άδην [εβραϊκό κείμενο, Σιεόλ]». (Ιώβ 14:13, ΛΧ) Τι νόημα θα είχε το αίτημά του αν ο Σιεόλ ήταν τόπος αιώνιων βασάνων; Ο Σιεόλ ή Άδης, σύμφωνα με τη Γραφή, είναι απλώς ο κοινός τάφος της ανθρωπότητας, όπου κάθε δραστηριότητα έχει τερματιστεί.

Επομένως, δεν είναι αυτός ο ορισμός του Σιεόλ πιο λογικός και σε αρμονία με τις Γραφές; Ποιο έγκλημα, όσο αποτρόπαιο και αν είναι, θα έκανε έναν Θεό αγάπης να καταδικάσει κάποιο άτομο σε αιώνια μαρτύρια; (1 Ιωάννη 4:8) Αλλά αν η κόλαση είναι μύθος, τι θα πούμε για το αν όλοι οι καλοί άνθρωποι πάνε στον ουρανό;

Παραβάλετε τα εξής Γραφικά εδάφια: Ψαλμός 146:3, 4· Πράξεις 2:25-27· Ρωμαίους 6:7, 23