Μακελειό σε Σχολείο​—Πληγές και Παρηγοριά

ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ πρωτοσέλιδο της εφημερίδας κυριαρχούσε μία λέξη: «Γιατί;» Αυτή η ερώτηση βγήκε επανειλημμένα από τα χείλη όλων, όταν ένας 17χρονος, πυροβολώντας αδιακρίτως, σκότωσε 15 άτομα στο Βίνεντεν της νότιας Γερμανίας, προτού στρέψει τελικά το όπλο στον εαυτό του. Οι σημαίες σε ολόκληρη τη Γερμανία κυμάτιζαν μεσίστιες, και η είδηση του τραγικού γεγονότος μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλο τον κόσμο.

 Το Βίνεντεν είναι μια πλούσια και ειδυλλιακή κωμόπολη, περιτριγυρισμένη από αμπέλια και δεντρόκηπους. Στο γυμνάσιο Άλμπερτβιλ, η 11η Μαρτίου 2009 φαινόταν ότι θα κυλούσε όπως όλες οι άλλες μέρες. Ξαφνικά, στις 9:30 π.μ., έγινε το κακό και επικράτησε χάος.

Κάποιος νεαρός εισέβαλε στο παλιό του σχολείο κρατώντας ένα όπλο που είχε πάρει από το υπνοδωμάτιο των γονέων του. Πυροβόλησε απανωτά και σκότωσε εννέα μαθητές και τρεις καθηγήτριες σε τρεις αίθουσες και στο διάδρομο, ενώ τραυμάτισε αρκετά άλλα άτομα. Η αστυνομία έφτασε μέσα σε λίγα λεπτά. Ο δολοφόνος κατέφυγε σε παρακείμενη ψυχιατρική κλινική, όπου σκότωσε έναν συντηρητή. Στη συνέχεια, μπήκε σε ένα αυτοκίνητο και, απειλώντας τον οδηγό με το όπλο, τον ανάγκασε να βάλει μπρος και να φύγουν. Αφού είχαν καλύψει περίπου σαράντα χιλιόμετρα, ο οδηγός κατάφερε να το σκάσει. Σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, ο δράστης σκότωσε έναν πωλητή και έναν πελάτη, και τραυμάτισε σοβαρά δύο αστυνομικούς που τον καταδίωκαν. Τελικά, όταν η αστυνομία τον περικύκλωσε, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.

Σύμφωνα με όσους τον γνώριζαν, ο δράστης ήταν ένας έφηβος σαν όλους τους άλλους που ήθελε να είναι αποδεκτός και να έχει φίλους. Τι δεν πήγε καλά με αυτό το παιδί; Ίσως έπασχε από κατάθλιψη. Χρησιμοποιούσε αεροβόλα και έπαιζε δημοφιλή βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια. Το ίδιο, όμως, κάνουν χιλιάδες άλλοι νεαροί, λένε μερικοί. Και τι θα πούμε για τα θύματα; Επέλεγε άραγε κάποια συγκεκριμένα άτομα ή πυροβολούσε στα τυφλά; Κυκλοφόρησαν πολλά σενάρια σχετικά με το γιατί πυροβόλησε οχτώ κορίτσια και μόνο ένα αγόρι. Κανένας δεν μπόρεσε να δώσει ικανοποιητική εξήγηση.

Άμεσες Αντιδράσεις

«Όταν μου τηλεφώνησε ο γιος μας και μου είπε ότι είχαν πέσει πυροβολισμοί στο σχολείο, δεν μπορούσα να το πιστέψω», αφηγείται η Χάικε. «Καθώς, όμως, άκουγα όλο και περισσότερες σειρήνες από περιπολικά και ασθενοφόρα που έσπευδαν στο σημείο, πανικοβλήθηκα». Η ταχύτατη επέμβαση της αστυνομίας εμπόδισε κατά πάσα πιθανότητα το δράστη να σκοτώσει και άλλα άτομα στο σχολείο. Μετά την εκκένωση του σχολείου, έφτασαν επί τόπου νοσηλευτές, ψυχολόγοι και θρησκευτικοί λειτουργοί, που φρόντισαν τους μαθητές με όλες τους τις δυνάμεις.

Οι δημοσιογράφοι κατέκλυσαν γρήγορα το σχολείο και προσπαθούσαν να πάρουν συνεντεύξεις από τους μαθητές, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν ξεπεράσει ακόμη το σοκ. Ένας μαθητής μέτρησε 28 οχήματα από 26 διαφορετικούς τηλεοπτικούς σταθμούς μπροστά στο σχολείο. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μέσα ενημέρωσης ήταν άγριος, με αποτέλεσμα να μεταδίδονται ανεπιβεβαίωτες λεπτομέρειες. Κάποιος δημοσιογράφος πήγε στο σπίτι ενός δολοφονημένου κοριτσιού, την ίδια μέρα του μακελειού, και ζητούσε φωτογραφίες, ενώ άλλοι πλήρωναν μαθητές για να τους απαθανατίσουν σε στημένα στιγμιότυπα. Μέσα στη φρενίτιδα που επικρατούσε, φαίνεται ότι μερικοί δημοσιογράφοι δεν κράτησαν ισορροπία ανάμεσα στο να εξασφαλίσουν πρώτοι αξιόλογες ειδήσεις και στο να εκδηλώσουν ευαισθησία και σεβασμό για τα θύματα.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι στράφηκαν στη θρησκεία για παρηγοριά και εξηγήσεις. Τη μέρα του μακελειού, έλαβε χώρα μια διαθρησκευτική τελετή. Πολλοί εκτίμησαν τη στήριξη που έλαβαν. Αλλά όσοι αναζητούσαν παρηγοριά από το Λόγο του Θεού ή απαντήσεις στις ερωτήσεις που τους  βασάνιζαν απογοητεύτηκαν οικτρά. Κάποια οικογένεια παρευρέθηκε στην κηδεία μιας συμμαθήτριας του γιου τους. Η μητέρα είπε: «Ένας επίσκοπος μίλησε για τα παθήματα του Ιώβ. Περίμενα να εξηγήσει τι διδασκόμαστε από αυτά ή να προσφέρει λίγη παρηγοριά, αλλά μάταια. Δεν είπε λέξη για τις αιτίες των παθημάτων του ούτε για την κατάληξη εκείνης της υπόθεσης».

Κάποιος αναστατώθηκε πολύ από τα κενά λόγια που άκουσε. Πριν από περίπου 30 χρόνια, ο άνθρωπος αυτός μελετούσε τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά είχε διακόψει τη μελέτη του. Τώρα άρχισε και πάλι να παρακολουθεί τις συναθροίσεις τους.

Η Βαλίζα, μια 14χρονη που μελετάει τακτικά τη Γραφή με τους Μάρτυρες, βρισκόταν σε μια τάξη κοντά στο μέρος όπου συνέβη το λουτρό αίματος. Μόλις άκουσε τους πυροβολισμούς, άρχισε να προσεύχεται στον Ιεχωβά. Αργότερα, όταν τη ρώτησαν πώς τα πάει, εκείνη είπε ότι τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τα όσα έχει μάθει από τη Γραφή για αυτές τις κρίσιμες τελευταίες ημέρες. (2 Τιμόθεο 3:1-5) Ενώ δύο γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά έλεγαν λίγα παρηγορητικά λόγια στους γείτονές τους, τις πλησίασε μια ηλικιωμένη και τους είπε: «Αυτό που κάνετε εσείς έπρεπε να το κάνουν πολλοί περισσότεροι». Το μακελειό υπήρξε μεν θλιβερό και συγκλονιστικό, αλλά υποκίνησε μερικούς να προσέξουν την ελπίδα και την παρηγοριά που έχει να προσφέρει ο Λόγος του Θεού.

Οι Πληγές Παραμένουν

Φυσικά, ακόμη και τα πιο εγκάρδια λόγια παρηγοριάς δεν μπορούν να βοηθήσουν εκείνους που ενεπλάκησαν άμεσα να ξεπεράσουν εντελώς το σοκ και την απελπισία τους. Δεν υπάρχουν λόγια που να απαλύνουν τελείως τον πόνο των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους ή τη βαθύτατη οδύνη του αστυνομικού που έσπευσε στο σχολείο και ανακάλυψε μεταξύ των θυμάτων τη σύζυγό του.

Οι μαθητές που επέζησαν από την τραγωδία, καθώς και οι οικογένειές τους, υπέστησαν έντονα ψυχικά τραύματα​—ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Ο Βασίλης πήδηξε από μια έξοδο κινδύνου μόλις ο δράστης άνοιξε πυρ. Περιγράφει τη σκηνή ως εξής: «Τη στιγμή που πηδούσα έξω, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά. Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Ήμουν σίγουρος ότι αυτή ήταν η τελευταία μου προσευχή». Τις επόμενες εβδομάδες, τον βασάνιζαν εφιάλτες, και δεν ήθελε να μιλήσει με κανέναν. Τον εξόργιζε πολύ η εμπορική εκμετάλλευση του μακελειού και η έλλειψη ευαισθησίας όσων προσπαθούσαν σαν αρπακτικά να αποσπάσουν λεπτομέρειες. Με τον καιρό, τα κατάφερε να αντιμετωπίσει και πάλι την πραγματικότητα.

Ο Γιόνας, ο οποίος βρισκόταν στην ίδια αίθουσα με τον Βασίλη και είδε να δολοφονούνται πέντε συμμαθήτριές του, λέει: «Στην αρχή, περιέγραφα άνετα τι είχε συμβεί​—λες και μιλούσα για ταινία τρόμου. Τώρα, όμως, δυσκολεύομαι να εξηγήσω πώς νιώθω. Η διάθεσή μου έχει σκαμπανεβάσματα. Μερικές φορές δεν θέλω να το συζητάω, και άλλες μιλάω συνέχεια για αυτό». Υποφέρει και αυτός από εφιάλτες και δεν μπορεί να κοιμηθεί καλά.

Έπειτα από λίγες μέρες, επιστράφηκαν στους μαθητές τα πράγματά τους από τις σχολικές αίθουσες. Οι ειδικοί στα ψυχικά τραύματα προειδοποίησαν ότι στη θέα αυτών των αντικειμένων θα μπορούσαν να ξυπνήσουν μνήμες της τραγωδίας. Αρχικά, ο Γιόνας δεν ήθελε ούτε να αγγίξει το μπουφάν του, την τσάντα του και το κράνος της μοτοσικλέτας του. Επίσης, τρομοκρατούνταν όποτε έβλεπε κάποιον που έμοιαζε στο δράστη ή είχε σακίδιο παρόμοιο με εκείνου. Σε μια περίπτωση, ενώ οι γονείς του παρακολουθούσαν μια ταινία στην  οποία ακούστηκε ένας πυροβολισμός, ο Γιόνας αναπήδησε έντρομος. Οι ψυχοθεραπευτές προσπάθησαν να βοηθήσουν τα θύματα να απαλλαχτούν από τέτοιους συνειρμούς με το τραυματικό γεγονός.

Ο Γιούργκεν, ο πατέρας του Γιόνας, εργάζεται στην κλινική όπου σκοτώθηκε ένας συντηρητής. Ανέφερε ότι πολλοί γονείς, καθώς και πολλοί συνάδελφοί του, βασανίζονταν από ερωτήσεις όπως «γιατί;» και «τι θα γινόταν αν . . . ;» Για παράδειγμα, μια υπάλληλος της κλινικής είδε από το μπαλκόνι το δράστη να περνάει. Στη σκέψη ότι θα μπορούσε να την είχε πυροβολήσει και εκείνη υπέφερε τόσο πολύ, ώστε χρειάστηκε να λάβει ψυχιατρική αγωγή.

Πώς Βοηθήθηκαν Κάποιοι να τα Βγάλουν Πέρα

Τι βοήθησε κάποιους να τα βγάλουν πέρα με αυτή τη φρικτή εμπειρία; Ο Γιούργκεν λέει: «Μερικές φορές τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά η παρέα με τους άλλους κάνει καλό. Το να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εσένα, ότι δεν είσαι μόνος, βοηθάει πολύ».

Και ο Γιόνας εκτιμάει το ενδιαφέρον των άλλων: «Πολλοί στέλνουν κάρτες και μηνύματα. Μερικοί αναφέρουν Γραφικά εδάφια, και εγώ μετά τα διαβάζω. Μου αρέσει αυτό». Τι άλλο τον βοηθάει; «Όταν ξυπνάω τη νύχτα και νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο, προσεύχομαι. Μερικές φορές ακούω μουσική ή ηχογραφημένα άρθρα του Ξύπνα!» a Επίσης προσθέτει πως η Γραφή μάς λέει ότι όλα αυτά έγιναν επειδή ο Σατανάς κυβερνάει τον κόσμο και ζούμε στον καιρό του τέλους. Ο πατέρας του τονίζει ότι τέτοιες σκέψεις τούς βοηθούν να τα βγάζουν πέρα.

Σύντομα Δεν θα Υπάρχουν Πια Παθήματα

Μέσα σε λίγες μέρες, ο χώρος μπροστά από το σχολείο γέμισε με κεριά, λουλούδια και επιστολές. Η Κέρστιν πρόσεξε ότι αρκετοί έγραφαν σημειώματα στα οποία ρωτούσαν γιατί συνέβη αυτό και γιατί το επέτρεψε ο Θεός. Θεωρώντας ότι αυτές οι ερωτήσεις άξιζαν απάντηση, έγραψε μαζί με άλλες δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά μια επιστολή και την έβαλε κοντά στις υπόλοιπες.

Στην επίσημη επιμνημόσυνη τελετή, κάποιος τηλεοπτικός σταθμός έδειξε την επιστολή της και παρέθεσε τις πρώτες γραμμές: «Γιατί; Τις τελευταίες μέρες, αυτή η ερώτηση ακούγεται όλο και δυνατότερα. Προπαντός όμως οι ερωτήσεις: Πού ήταν ο Θεός; Και γιατί το επέτρεψε αυτό;» Δυστυχώς, αναφέρθηκαν μόνο τα παραπάνω λόγια.

Γιατί δυστυχώς; Επειδή στη συνέχεια η επιστολή εξηγούσε τι προξενεί όλα τα παθήματα και έλεγε ότι ο Θεός «θα φροντίσει να αναιρέσει όλο το κακό που έχουν προκαλέσει οι άνθρωποι». Μετά πρόσθετε: «Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, ο Θεός λέει ότι θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια των ανθρώπων, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά θα έχουν παρέλθει». Μάλιστα, ο Ιεχωβά Θεός θα επαναφέρει στη ζωή τους νεκρούς. Υπό τη Βασιλεία του, που πρόκειται να έρθει σύντομα, δεν θα υπάρχουν πια τραγωδίες, σφαγές ή παθήματα. Ο Θεός υποσχέθηκε: «Δείτε! Κάνω νέα τα πάντα».​—Αποκάλυψη 21:4, 5.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Ο Γιόνας έλαβε μια κάρτα που έλεγε: «Σε σκεφτόμαστε»

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 9]

Focus Agency/​WPN

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 9]

© imagebroker/​Alamy

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 10]

Foto: picture alliance

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 11]

Foto: picture alliance