Ένα Γράμμα από τη Γρενάδα

Μια Μέρα στην Ακρογιαλιά

ΑΝ ΔΙΟΡΙΖΟΣΑΣΤΑΝ ποτέ ιεραπόστολοι σε ξένη χώρα, θα νιώθατε απερίγραπτο ενθουσιασμό. Σαν μικρό παιδί που κοιτάζει τριγύρω με μάτια ορθάνοιχτα από την περιέργεια, αναρωτιέται κανείς τι είδους άνθρωποι, περιβάλλον και εμπειρίες τον περιμένουν στη διακονία.

Όταν η σύζυγός μου και εγώ λάβαμε διορισμό για τη Γρενάδα, την οποία στολίζει μια εκπληκτική ακτογραμμή με 45 περίπου ακρογιαλιές, αναρωτιόμασταν, όπως ήταν επόμενο, πώς είναι αυτές οι παραλίες. Σύντομα, επρόκειτο να περάσουμε μια χαρούμενη μέρα σε κάποια από αυτές, αλλά η χαρά μας είχε σχέση περισσότερο με τους ανθρώπους παρά με τον ήλιο και τα κύματα.

Η διαδρομή με το αυτοκίνητο από το σπίτι μας μέχρι την ακρογιαλιά της Γκραντ Ανς είναι σύντομη, αλλά μαγευτική! Σε καθεμιά από τις πολλές στροφές του δρόμου, απολαμβάνουμε μερικά από τα πιο ειδυλλιακά τοπία που μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι λοφοπλαγιές είναι καταπράσινες. Σχεδόν σε κάθε γωνιά, αντικρίζουμε βουνά, βροχερό δάσος, καταρράκτες και τη μοναδική θέα του ωκεανού. Να γιατί έρχονται εδώ τουρίστες από όλο τον κόσμο! Το τοπίο είναι τόσο ωραίο ώστε ο οδηγός πρέπει να προσέχει μην αφαιρεθεί. Οι ελικοειδείς δρόμοι είναι διπλής κατεύθυνσης και, σε ορισμένα σημεία, τόσο στενοί ώστε αναρωτιέσαι πώς αποφεύγονται οι μετωπικές συγκρούσεις.

Φτάσαμε στο χώρο της συνέλευσης, στο Κέντρο Εμπορίου, το οποίο βρίσκεται στον παραλιακό δρόμο δίπλα στην Γκραντ Ανς. Σε λίγο, συγκεντρώθηκαν σχεδόν 600 Μάρτυρες του Ιεχωβά για να απολαύσουν μια ευχάριστη μέρα συναναστροφής και Βιβλικής εκπαίδευσης. Αυτή η μέρα ήταν ιδιαίτερη για τον Λέσλι και τη Δάφνη, ένα εβδομηντάχρονο αντρόγυνο. Ο Λέσλι επρόκειτο να βαφτιστεί. Η Δάφνη περίμενε με λαχτάρα αυτή τη μέρα εδώ και πολύ καιρό, εφόσον η ίδια είχε βαφτιστεί ως Μάρτυρας του Ιεχωβά το 1958.

Για τους Μάρτυρες, το βάφτισμα​—το οποίο γίνεται με πλήρη βύθιση στο νερό—​είναι πολύ σημαντικό. Το βήμα αυτό το κάνει κάποιος αφού έχει αποκτήσει ακριβή γνώση της Γραφικής αλήθειας και την εφαρμόζει στη ζωή του. Αυτή η δημόσια τελετή σηματοδοτεί την αφιέρωση κάποιου στον Ιεχωβά Θεό.

Μου είχε ζητηθεί να εξηγήσω στο ακροατήριο τι λέει η Αγία Γραφή για το βάφτισμα. Στο τέλος της ομιλίας, ο Λέσλι σηκώθηκε όρθιος μαζί με άλλα δύο άτομα που επρόκειτο επίσης να βαφτιστούν. Φορούσε καλοσιδερωμένο άσπρο πουκάμισο με γραβάτα και είχε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό του. Εγώ τους έθεσα την ερώτηση:  «Έχετε μετανιώσει για τις αμαρτίες σας και έχετε αφιερώσει τον εαυτό σας στον Ιεχωβά για να κάνετε το θέλημά του;» Μπορούσε κανείς να νιώσει την ειλικρίνεια και τη θέρμη του ίδιου και των άλλων, καθώς απάντησαν με όλη τους την καρδιά: «Ναι!»

Επειδή ήξερα το παρελθόν του Λέσλι, ήμουν πολύ συγκινημένος. Δεκαετίες ολόκληρες δίσταζε να μελετήσει τη Γραφή. Κάποτε αυτός και η σύζυγός του επισκέφτηκαν ένα άλλο νησί. Ενόσω βρίσκονταν εκεί, αποφάσισαν να παρευρεθεί ο καθένας στη δική του θρησκευτική σύναξη. «Εσύ πήγαινε στην εκκλησία σου, και εγώ θα πάω στη δική μου», είπε ο Λέσλι στη Δάφνη.

Ο Λέσλι άφησε τη Δάφνη έξω από την Αίθουσα Βασιλείας και συνέχισε μέχρι την Αγγλικανική εκκλησία της περιοχής. Όταν τελείωσε η λειτουργία στην εκκλησία, ο Λέσλι γύρισε στην Αίθουσα Βασιλείας για να πάρει τη σύζυγό του. Εκεί, τον πλησίασαν ευγενικοί, φιλικοί άνθρωποι που τον καλωσόρισαν θερμά, μολονότι δεν τον είχαν ξανασυναντήσει ποτέ. Αυτό άγγιξε την καρδιά του Λέσλι. Στη δική του εκκλησία, κανένας δεν του είχε πει ούτε μία κουβέντα. «Δεν πρόκειται να ξαναπατήσω εκεί», είπε ο Λέσλι στη Δάφνη. «Κανένας δεν μου έδωσε σημασία, ούτε καν ο ιερέας. Κανένας δεν με χαιρέτησε. Όπως μπήκα, έτσι βγήκα». Ο Λέσλι έφυγε από εκεί αποφασισμένος να μην ξαναπάει ποτέ.

Ύστερα από αυτό, ο Λέσλι άρχισε να κάνει επισταμένη μελέτη του Λόγου του Θεού. Και τώρα ήταν έτοιμος να βαφτιστεί. Οι υποψήφιοι για βάφτισμα κατευθύνθηκαν προς την ακρογιαλιά, και εμείς τους ακολουθήσαμε. Εφόσον η θάλασσα απέχει δυο βήματα, δεν χρειάστηκε να στήσουμε κάποια πισίνα βαφτίσματος, όπως γίνεται στις περισσότερες συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εδώ, το μόνο που κάναμε ήταν να διασχίσουμε το δρόμο.

Η Γκραντ Ανς είναι μια εκπληκτική άσπρη αμμουδιά τριών χιλιομέτρων με ζεστά βαθυγάλαζα νερά όλο το χρόνο. Οι τουρίστες μάς κοιτούσαν με απορία όταν φτάσαμε στην ακρογιαλιά​—οι άντρες με πουκάμισα και γραβάτες, ενώ οι γυναίκες με φορέματα και φούστες. Ο Λέσλι είχε αλλάξει ρούχα, και τώρα φορούσε κοντομάνικο μπλουζάκι και κοντό παντελόνι. Φανταστείτε πώς ένιωσε η Δάφνη βλέποντας το σύζυγό της να βαφτίζεται περίπου 50 χρόνια έπειτα από εκείνη! Ο μεσημεριανός ήλιος ήταν λαμπερός, όπως και το χαμόγελό της. Ακόμη και οι τουρίστες συμμετείχαν σε αυτή τη χαρούμενη περίσταση. Χειροκροτούσαν και εκείνοι καθώς βαφτιζόταν κάθε άτομο.

Καταγάλανος ουρανός, άσπρη αμμουδιά και απαλά κύματα​—αυτή η ακρογιαλιά δοξάζει από μόνη της τον Δημιουργό της. Και τον δόξασε ακόμη περισσότερο όταν βγήκαν από το νερό τα τρία άτομα που είχαν μόλις βαφτιστεί. Η θέα τους ζέστανε την καρδιά μας περισσότερο από ό,τι ο ήλιος το δέρμα μας. Ήταν μια πραγματικά ξεχωριστή μέρα. Για τον Λέσλι και τη Δάφνη, αυτή η μέρα στην ακρογιαλιά ήταν η καλύτερη που είχαν ζήσει ποτέ.