Να Παρηγορείτε τους Πενθούντες, Όπως ο Ιησούς

Ο ΛΑΖΑΡΟΣ, που ζούσε στη Βηθανία, αρρώστησε βαριά. Οι αδελφές του, η Μάρθα και η Μαρία, έστειλαν κάποιους να ειδοποιήσουν τον καλό τους φίλο, τον Ιησού. Αλλά η αρρώστια του Λαζάρου απέβη μοιραία. Ενώ εκείνος βρισκόταν στο μνήμα, φίλοι και γείτονες επισκέπτονταν τη Μάρθα και τη Μαρία για «να τις παρηγορήσουν». (Ιωάννης 11:19) Τελικά, ο Ιησούς έφτασε στη Βηθανία και πήγε να δει αυτά τα προσφιλή του πρόσωπα. Αν εξετάσουμε τα όσα είπε και έκανε, θα μάθουμε μερικά πράγματα για το πώς να παρηγορούμε τους πενθούντες.

Η Παρουσία σας Δηλώνει το Ενδιαφέρον Σας

Για να φτάσει ο Ιησούς στη Βηθανία, χρειάστηκε να ταξιδέψει περίπου δύο μέρες, δεδομένου ότι έπρεπε να διασχίσει τον ποταμό Ιορδάνη και να ανηφορίσει τον απότομο φιδωτό δρόμο από την Ιεριχώ. Η Μάρθα έτρεξε να τον προϋπαντήσει στις παρυφές του χωριού. Αργότερα, μόλις η Μαρία άκουσε ότι ο Ιησούς ήταν εκεί, έσπευσε και αυτή να τον συναντήσει. (Ιωάννης 10:40-42· 11:6, 17-20, 28, 29) Η παρουσία του Ιησού ασφαλώς αποτέλεσε πηγή παρηγοριάς για αυτές τις θλιμμένες αδελφές.

 Σήμερα, μπορούμε και εμείς με την παρουσία μας να απαλύνουμε τον πόνο των θλιμμένων ατόμων. Ο Σκοτ και η Λίντια, οι οποίοι έχασαν σε ατύχημα τον εξάχρονο γιο τους, τον Τέο, αναφέρουν: «Είχαμε ανάγκη τη στήριξη των συγγενών και των φίλων που ήρθαν μέσα στη νύχτα κατευθείαν στο νοσοκομείο». Τι έλεγαν αυτοί οι φίλοι; «Εκείνες τις στιγμές, τα λόγια ήταν περιττά. Η παρουσία τους τα έλεγε όλα​—μας νοιάζονταν».

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, όταν ο Ιησούς είδε αυτούς που έκλαιγαν για το θάνατο του Λαζάρου, «ταράχτηκε» και «δάκρυσε». (Ιωάννης 11:33-35, 38) Ο Ιησούς δεν το θεωρούσε υποτιμητικό για έναν άντρα να δακρύζει μπροστά σε κόσμο. Συμμεριζόταν την οδύνη και την απώλεια των άλλων. Τι διδασκόμαστε εμείς; Όταν επισκεπτόμαστε άτομα που πενθούν, ας μην ντρεπόμαστε να κλάψουμε με αυτούς που κλαίνε. (Ρωμαίους 12:15) Από την άλλη, μη θεωρείτε ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε τον πενθούντα να κλάψει. Μερικοί ίσως προτιμούν να κλαίνε όταν είναι μόνοι.

Να Ακούτε με Συμπόνια

Ο Ιησούς ίσως είχε κατά νου ορισμένα ενθαρρυντικά λόγια για τη Μάρθα και τη Μαρία, αλλά προφανώς τις άφησε να μιλήσουν πρώτες. (Ιωάννης 11:20, 21, 32) Όταν εν τέλει μίλησε στη Μάρθα, της έκανε μια ερώτηση, και μετά άκουσε αυτά που είχε να πει.​—Ιωάννης 11:25-27.

Ο καλός ακροατής νοιάζεται πραγματικά για τους άλλους. Για να απαλύνουμε τον πόνο όσων πενθούν, πρέπει να τους ακούμε με προσοχή. Είμαστε καλοί ακροατές αν τους κάνουμε ερωτήσεις που τους βοηθούν να ανοίξουν ακόμη περισσότερο την καρδιά τους. Προσέξτε, όμως, να μην τους πιέζετε να μιλήσουν αν εκείνοι θέλουν να μείνουν σιωπηλοί. Ίσως είναι εξαντλημένοι και χρειάζονται ξεκούραση.

Τα θλιμμένα άτομα μπορεί να είναι σαστισμένα και μερικές φορές να λένε τα ίδια και τα ίδια. Ορισμένοι αφήνουν τα συναισθήματά τους να ξεσπάσουν. Τόσο η Μαρία όσο και η Μάρθα είπαν στον Ιησού: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα είχε πεθάνει». (Ιωάννης 11:21, 32) Τι έκανε ο Ιησούς; Τις άκουσε με υπομονή και συμπόνια. Δεν προσπάθησε να τους υποδείξει πώς έπρεπε να νιώθουν. Ασφαλώς, καταλάβαινε ότι είχε συσσωρευτεί μέσα τους μεγάλη ένταση και πολύς πόνος.

Αν δεν ξέρετε τι να πείτε όταν επισκέπτεστε κάποιον που πενθεί, μπορείτε να ξεκινήσετε τη συζήτηση ρωτώντας: «Έχεις διάθεση να μιλήσουμε;» Μετά, ακούστε τον με μεγάλη προσοχή. Να είστε πλήρως συγκεντρωμένοι σε αυτά που λέει. Να κοιτάζετε το άτομο στα μάτια και να προσπαθείτε να καταλάβετε τα αισθήματά του.

Το να αντιληφθεί κανείς τα αισθήματα των πενθούντων δεν είναι κάτι εύκολο. «Με τον καιρό, οι ανάγκες μας μεταβάλλονταν», εξηγεί η Λίντια. «Μερικές φορές δεν μπορούσαμε να συγκρατηθούμε και ξεσπούσαμε σε γοερά κλάματα μπροστά στους επισκέπτες. Το μόνο που θέλαμε από τους άλλους ήταν να είναι θετικοί. Οι φίλοι μας έκαναν το παν για να καταλάβουν τα αισθήματά μας».

Ο Ιησούς καταλάβαινε σε τέλειο βαθμό τα αισθήματα των άλλων. Ήξερε ότι ο καθένας έχει «την πληγή του και τον πόνο του». (2 Χρονικών 6:29) Προσάρμοσε την απάντησή του στον τρόπο με τον οποίο τον προϋπάντησαν οι δύο αδελφές. Η Μάρθα είχε διάθεση για κουβέντα, οπότε συζήτησε μαζί της. Στη Μαρία, όμως, που έκλαιγε, δεν είπε πολλά. (Ιωάννης 11:20-28, 32-35) Τι μαθαίνουμε εμείς από το παράδειγμά του; Ίσως είναι καλύτερα να αφήνετε τους πενθούντες να έχουν τον πρώτο λόγο στη συζήτηση. Ακούγοντάς τους  πρόθυμα ενόσω εκφράζουν τη θλίψη τους, μπορείτε να τους προσφέρετε μεγάλη παρηγοριά.

Λόγια που Γιατρεύουν

Όταν η Μαρία και η Μάρθα είπαν στον Ιησού: «Αν ήσουν εδώ», εκείνος δεν έριξε το φταίξιμο σε άλλον ούτε πήρε προσωπικά αυτό που είπαν. Η καθησυχαστική του απάντηση προς τη Μάρθα ήταν: «Ο αδελφός σου θα εγερθεί». (Ιωάννης 11:23) Με αυτή την επιγραμματική φράση, τη βοήθησε να κοιτάξει μπροστά και της υπενθύμισε με καλοσύνη ότι υπήρχε ελπίδα.

Όταν μιλάτε σε πενθούντες, να θυμάστε ότι τα ειλικρινή, θετικά λόγια βοηθούν πολύ, όσο λίγα και αν είναι. Μπορείτε να απαλύνετε τον πόνο κάποιου είτε προφορικά είτε γραπτά. Εφόσον οι επιστολές και οι κάρτες μπορούν να ξαναδιαβαστούν, η παρηγοριά που προσφέρουν εκτείνεται σε βάθος χρόνου. Εννέα μήνες αφότου πέθανε ο σύζυγος της Καθ, ο Μπομπ, εκείνη διάβασε πάλι όλες τις κάρτες που είχε λάβει. «Διαπίστωσα ότι αυτή τη φορά με βοήθησαν ακόμη περισσότερο», είπε. «Τότε ήταν που με παρηγόρησαν πραγματικά».

Τι μπορείτε να γράψετε σε ένα σύντομο συλλυπητήριο σημείωμα; Ίσως κάτι σχετικά με τον εκλιπόντα​—μια κοινή σας εμπειρία ή μια αξιαγάπητη ιδιότητά του. Η Καθ λέει: «Τα καλά λόγια για τον Μπομπ και το χαρακτήρα του με έκαναν να χαμογελάω και να κλαίω ταυτόχρονα. Διαβάζοντας αστείες ιστορίες με πρωταγωνιστή εκείνον, ένιωθα ευθυμία και σκεφτόμουν πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν μαζί. Πολλές κάρτες που με συγκινούν τώρα περιείχαν Γραφικά εδάφια».

Να Προσφέρετε Έμπρακτη Βοήθεια

Ο Ιησούς βοήθησε την οικογένεια του Λαζάρου κάνοντας κάτι που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε. Επανέφερε τον Λάζαρο στη ζωή. (Ιωάννης 11:43, 44) Μέσα στις δικές μας δυνατότητες, όμως, είναι κάποια πρακτικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για τους πενθούντες, όπως το να ετοιμάσουμε ένα γεύμα, να φιλοξενήσουμε επισκέπτες, να πλύνουμε ρούχα, να φυλάξουμε μικρά παιδιά, να κάνουμε διάφορες εξωτερικές δουλειές ή να βοηθήσουμε στις μετακινήσεις τους. Οι πενθούντες δίχως άλλο θα εκτιμήσουν πολύ τις απλές πράξεις γνήσιας αγάπης.

Όπως είναι ευνόητο, τα θλιμμένα άτομα ίσως έχουν ανάγκη να μείνουν κάποιο διάστημα μόνα τους. Και πάλι, όμως, να παίρνετε με ωραίο τρόπο την πρωτοβουλία να κρατάτε επαφή μαζί τους. «Δεν υπάρχει χρονικό όριο στη θλίψη ούτε νιώθεις καλύτερα ύστερα από μια συγκεκριμένη ημερομηνία», λέει κάποια μητέρα που έχει χάσει το παιδί της. Μερικοί προσπαθούν να θυμούνται τους πενθούντες σε σημαντικές επετείους, όπως είναι η ημερομηνία του γάμου ή του θανάτου. Με το να προσφέρετε τότε τη βοήθειά σας, μπορείτε να αποδειχτείτε πολύτιμοι σύντροφοι σε δύσκολες στιγμές.​—Παροιμίες 17:17.

Μέρος της παρηγοριάς που πρόσφερε ο Ιησούς ήταν και η ελπίδα την οποία μετέδωσε στους μαθητές του: «Ο Λάζαρος, ο φίλος μας, έχει κοιμηθεί, αλλά ταξιδεύω προς τα εκεί για να τον ξυπνήσω από τον ύπνο». (Ιωάννης 11:11) Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τους ακολούθους του ότι θα γίνει ανάσταση νεκρών. Ρώτησε τη Μάρθα: «Το πιστεύεις αυτό;» Εκείνη απάντησε: «Ναι, Κύριε».​—Ιωάννης 11:24-27.

Πιστεύετε εσείς ότι ο Ιησούς θα αναστήσει τους νεκρούς; Αν ναι, να μεταδίδετε αυτή την πολύτιμη ελπίδα στους πενθούντες. Να τους στηρίζετε έμπρακτα. Τότε τα λόγια και οι πράξεις σας θα τους προσφέρουν κάποια παρηγοριά.​—1 Ιωάννη 3:18.

[Χάρτης στη σελίδα 9]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΠΕΡΑΙΑ

Ποταμός Ιορδάνης

Ιεριχώ

Βηθανία

Αλμυρή Θάλασσα

Ιερουσαλήμ

ΣΑΜΑΡΕΙΑ