Ένα Γράμμα απο την Ιρλανδία

Οι Καλύτερες Διακοπές Μου!

«ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ μια αλλαγή για να ξεφύγει λίγο το μυαλό σου από τις εξετάσεις», είπαν οι γονείς μου. «Τι θα έλεγες να πάμε στα ξαδέλφια σου στην Ιρλανδία; Μπορούμε να κηρύξουμε μαζί τους σε άτομα που ακούν σπάνια τα καλά νέα της Βασιλείας».

Η αλήθεια είναι ότι δεν πέταξα από τη χαρά μου. Σαν να μη μου έφτανε το διάβασμα για τις εξετάσεις, αγχώθηκα και με το ταξίδι, εφόσον δεν είχα βγει ποτέ από την Αγγλία ούτε είχα ταξιδέψει με αεροπλάνο. Πώς θα φαίνονταν σε μια δραστήρια 17χρονη από ένα πολύβουο προάστιο του Λονδίνου οι πιο αργοί ρυθμοί μιας κωμόπολης στη νοτιοδυτική άκρη της Ιρλανδίας;

Άδικα ανησυχούσα. Από τη στιγμή που προσγειώθηκε το αεροπλάνο μας, ξετρελάθηκα. Επειδή όμως είχαμε φύγει πολύ νωρίς, αποκοιμήθηκα αμέσως μόλις ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο. Πότε πότε, άνοιγα τα μάτια μου και αντίκριζα φευγαλέα το άγριο αλλά ωραίο εξοχικό τοπίο πέρα από τα δρομάκια με τις πέτρινες μάντρες.

Την πρώτη νύχτα, φτάσαμε στο Σκιμπερίν και περάσαμε μια ωραία, πνευματικά εποικοδομητική βραδιά με κάποια οικογένεια που είχε μετακομίσει στην Ιρλανδία για να βοηθήσει στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Παίξαμε Βιβλική παντομίμα. Ο καθένας διάλεγε στην τύχη μέσα από μια τσάντα το όνομα ενός Βιβλικού χαρακτήρα και αναπαριστούσε κάποιο περιστατικό από τη ζωή του. Οι άλλοι μάντευαν ποιος ήταν.

Την επομένη, πήραμε με τους γονείς μου, το μικρότερο αδελφό μου, τα ξαδέλφια μου και μια άλλη οικογένεια το φέριμποτ για το μικροσκοπικό νησί Χέιρ, το οποίο έχει λιγότερους από 30 κατοίκους. Στο κάτω κάτω, ο Ιησούς είπε ότι τα καλά νέα πρέπει να κηρυχτούν σε όλη την κατοικημένη γη. Περάσαμε, λοιπόν, τη μέρα μεταδίδοντας ενθαρρυντικές σκέψεις από την Αγία Γραφή σε αυτούς τους φιλικούς, φιλόξενους ανθρώπους και θαυμάζοντας το υπέροχο παρθένο τοπίο.

Ο ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό. Ο αέρας ήταν γεμάτος από το ελαφρύ άρωμα καρύδας που ανέδιδαν κατακίτρινοι αγκαθωτοί θάμνοι. Ανοιξιάτικα λουλούδια κάλυπταν σαν χαλί το βαλτώδες κέντρο του νησιού. Αμμώδεις κολπίσκοι κατέληγαν σε βράχια όπου φώλιαζαν κορμοράνοι και σούλες με τα μικρά τους. Ως εκεί που έβλεπε το μάτι, απλώνονταν δεκάδες νησάκια, πολλά ακατοίκητα, διάσπαρτα στον κόλπο Ρόουρινγκγουοτερ. Μας συνεπήρε η τέλεια αρμονία της δημιουργίας του Ιεχωβά!

Πίσω στο Σκιμπερίν, χάρηκα που έκανα πολλούς καλούς φίλους στην τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ενώ δοκίμασα και καινούρια πράγματα. Πιο πολύ μου άρεσε η βόλτα  με καγιάκ. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να δεις τις ακτές της Ιρλανδίας με καγιάκ! Βγήκαμε να ψαρέψουμε για το βραδινό μας, αλλά οι φώκιες που μας ακολουθούσαν έφταναν πρώτες στα ψάρια. Επινοήσαμε παιχνίδια για την παραλία, δοκίμασα δε ακόμη και ιρλανδέζικους χορούς.

Φροντίσαμε να μάθουμε και λίγα πράγματα για το Σκιμπερίν. Τη δεκαετία του 1840, όταν καταστράφηκε η σοδειά της πατάτας στην Ιρλανδία, η κωμόπολη και τα περίχωρά της ήταν από τις περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο. Πάρα πολλοί πέθαναν από ασιτία, και περίπου 9.000 από αυτούς θάφτηκαν σε έναν ομαδικό τάφο. Ευτυχώς, σύντομα, υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού, δεν θα υπάρξει ξανά πείνα, ενώ αμέτρητοι άνθρωποι που χάθηκαν με τόσο τραγικό τρόπο θα επανέλθουν στη ζωή σε μια παραδεισένια γη.

Μαζί με τους ντόπιους Μάρτυρες επισκεφτήκαμε άτομα στα οποία πηγαίνουν σπάνια επειδή ο τομέας της εκκλησίας είναι πολύ μεγάλος. Κατηφορίσαμε με το αυτοκίνητο έναν στενό, απότομο δρόμο και φτάσαμε σε κάποια σπίτια που αγνάντευαν τη Θάλασσα της Ιρλανδίας από το χείλος ενός γκρεμού. Και πάλι, αυτοί που συναντήσαμε ήταν φιλικοί και μας καλοδέχτηκαν. Όπως και στο νησί Χέιρ, στην αρχή τούς λέγαμε ότι κάναμε διακοπές και ότι διαθέταμε λίγο χρόνο για να μεταδώσουμε ένα ενθαρρυντικό άγγελμα από τη Γραφή.

Η μητέρα μου μίλησε σε μια κυρία που δέχτηκε ευχαρίστως τα περιοδικά μας, τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Όταν την ξανασυναντήσαμε, ύστερα από μερικές μέρες, είπε ότι της άρεσαν πολύ.

«Θα χαρώ να μου φέρετε πάλι περιοδικά και να μιλήσουμε», είπε. Την πληροφορήσαμε ότι σε λίγο θα γυρίζαμε σπίτι μας, αλλά ότι θα στέλναμε κάποιον να τη βρει.

«Τότε ελάτε να με δείτε όταν ξαναέρθετε», απάντησε. «Οι Ιρλανδοί δεν ξεχνούν ποτέ πρόσωπα!»

Την τελευταία μέρα των διακοπών μας την περάσαμε στην παραλία με αδελφούς και αδελφές από την τοπική εκκλησία. Φτιάξαμε μια ψησταριά από ξεβρασμένα ξύλα και πέτρες και μαγειρέψαμε μύδια​—τα είχαμε μαζέψει ανάμεσα στα βράχια που λούζονται από τα κρυστάλλινα νερά. Αν και παιδί της πόλης, απόλαυσα κάθε στιγμή!

Πώς μου φάνηκε, λοιπόν, η εβδομάδα στην Ιρλανδία; Ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής μου! Όχι μόνο πέρασα αξέχαστα, αλλά χάρηκα ιδιαίτερα που έκανα κάτι ευάρεστο στον Ιεχωβά και του απέδωσα αίνο. Μου αρέσει να υπηρετώ τον Θεό μας, και όταν έχεις καλούς φίλους και συγγενείς που νιώθουν το ίδιο και συνεργάζονται μαζί σου, η χαρά αυτή μεγαλώνει. Όταν γύρισα σπίτι, ευχαρίστησα τον Ιεχωβά για τους πολλούς στοργικούς και πνευματικούς φίλους που μου έχει δώσει και για τις ωραίες αναμνήσεις που θα φυλάω πάντα στην καρδιά μου.

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 25]

An Post, Ireland