ΔΕΝ θα ξεχάσω ποτέ τη Δευτέρα 22 Αυγούστου 2005, την ώρα που όλοι οι στενοί συγγενείς τρώγαμε μαζί πρωινό. Η ζωή μου κρεμόταν από μια κλωστή, εφόσον είχα έναν μεγάλο όγκο στον εγκέφαλο. Ο σύζυγός μου, ο Κρίσνα, έκανε μια προσευχή, και κατόπιν εγώ είπα μερικά λόγια στην οικογένεια.

«Θα μπω στο νοσοκομείο για μια πολύ επικίνδυνη εγχείρηση», εξήγησα, «επομένως πρέπει να είστε όλοι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Αν χρειαστεί, έχω κανονίσει όλες τις λεπτομέρειες της κηδείας μου. Όσοι λατρεύετε τον Ιεχωβά, σας παρακαλώ, μην τα παρατήσετε. Όσο για τους υπόλοιπους, σας ικετεύω να κάνετε Γραφική μελέτη και να παρακολουθείτε τις Χριστιανικές μας συναθροίσεις. Έτσι, θα μπορέσετε να πιστέψετε, όπως εγώ, ότι θα έρθει ένας νέος κόσμος, όπου οι αληθινοί λάτρεις του Θεού θα ζουν για πάντα με τέλεια υγεία σε μια παραδεισένια γη».

Προτού σας εξηγήσω πώς πήγε η εγχείρηση, επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για το παρελθόν μου και για το πώς γνώρισα τον αληθινό Θεό.

Η οικογένειά μου ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι φτιαγμένο από ξύλο και σίδερο σε κάποιον λόφο της παράκτιας πόλης Ντέρμπαν, στη Νότια Αφρική. Για να φτάσουμε στην μπροστινή είσοδο, έπρεπε να ανεβούμε 125 σκαλιά από τον κεντρικό δρόμο της κοιλάδας η οποία απλωνόταν κάτω από το σπίτι μας. Τα σκαλιά οδηγούσαν σε ένα δρομάκι με θάμνους που έβγαζε σε μια σιδερένια αυλόπορτα. Στη μία πλευρά της, υπήρχε το ιερό της γιαγιάς μου, το οποίο ήταν γεμάτο με εικόνες και αγάλματα Ινδουιστικών θεοτήτων. Η γιαγιά έλεγε ότι ήμουν «παιδί του ναού» (μάνταρ κι μπατσά, στη χίντι) επειδή η γέννησή μου οφειλόταν στους θεούς που λατρεύαμε. Απέναντι από το ιερό, μερικά κόκκινα γυαλισμένα σκαλιά οδηγούσαν στην μπροστινή πόρτα. Το σπίτι ήταν μεγάλο και είχε έναν μακρύ διάδρομο, μια ευρύχωρη κουζίνα με ξυλόφουρνο και εφτά υπνοδωμάτια. Υπήρχε επίσης κάποιο βοηθητικό κτίσμα του ενός δωματίου. Σε αυτούς τους χώρους ζούσαμε 27 άτομα, μεταξύ των οποίων οι παππούδες μου, ο πατέρας μου, τα μικρότερα αδέλφια του​—τρεις γιοι και μία κόρη—​και οι οικογένειές τους.

Η φροντίδα μιας τόσο μεγάλης οικογένειας δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ωστόσο, η κοινοβιακή ζωή μάς κράτησε ενωμένους και μας χάρισε πολλές γλυκιές αναμνήσεις. Οι τέσσερις νύφες, ανάμεσά τους και η μητέρα μου, η Γκάργκι Ντέβι, μοιράζονταν τις δουλειές του νοικοκυριού. Μαγείρευαν και καθάριζαν με τη σειρά. Ο παππούς μου ήταν η κεφαλή του σπιτικού και αγόραζε τα τρόφιμα για όλη την οικογένεια. Κάθε Τετάρτη, πήγαινε με τη γιαγιά στην αγορά για να ψωνίσουν το κρέας, τα φρούτα και τα λαχανικά της εβδομάδας. Εμείς καθόμασταν στον ίσκιο ενός πεύκου, στην άκρη της πλαγιάς που έβλεπε προς την κοιλάδα, και τους περιμέναμε να γυρίσουν. Μόλις τους βλέπαμε να βγαίνουν από το λεωφορείο κουβαλώντας τα κοφίνια τους, κατεβαίναμε τρέχοντας τα 125 σκαλιά για να τους βοηθήσουμε να φέρουν τα ψώνια στο σπίτι.

Στον κήπο μας, είχαμε έναν μεγάλο φοίνικα όπου φώλιαζαν μάινες. Τις βλέπαμε να πετούν πέρα δώθε και τις ακούγαμε να κελαηδούν. Η γιαγιά μου καθόταν στα σκαλιά της μπροστινής πόρτας και μας έλεγε ιστορίες, ερμηνεύοντας με  το δικό της τρόπο τους ήχους που έβγαζαν οι μάινες. Έχω τόσες και τόσες ωραίες αναμνήσεις από τη ζωή μας σε εκείνο το σπίτι! Γελούσαμε, κλαίγαμε, παίζαμε, χαμογελούσαμε, μοιραζόμασταν πράγματα​—χαιρόμασταν την κοινή μας ζωή ως μια μεγάλη οικογένεια. Το σημαντικότερο είναι ότι εδώ αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τον Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά, και τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό.

Πριν μάθουμε για τον Ιεχωβά, η Ινδουιστική μας λατρεία περιλάμβανε πολλές καθημερινές τελετουργίες. Εκτός αυτού, οργανώναμε τακτικά μεγάλες γιορτές, στις οποίες προσκαλούσαμε και άλλους για να τιμήσουμε τους διάφορους θεούς και θεές. Σε μερικές από αυτές τις εκδηλώσεις, η γιαγιά μου ερχόταν σε έκσταση και επικοινωνούσε με πνεύματα, τα οποία εξευμενίζαμε με θυσίες ζώων ακριβώς τα μεσάνυχτα. Επίσης, ο παππούς μου ήταν γνωστός στην κοινότητά μας για τις δωρεές που έκανε με σκοπό την ανέγερση και λειτουργία δημόσιων σχολείων και Ινδουιστικών ναών.

Το 1972, ο παππούς αρρώστησε και πέθανε. Λίγους μήνες αργότερα, μια θεία μου, η Ίντερβατι, την οποία φωνάζαμε Τζέιν, πήρε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! από δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ντράπηκε που δεν τις έβαλε μέσα για να μιλήσουν. Πάντοτε διώχναμε τους Μάρτυρες. Αλλά την επόμενη φορά που ήρθαν, η θεία μου τις έβαλε μέσα και εξομολογήθηκε ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα στο γάμο της επειδή ο θείος μου έπινε πολύ. Γείτονες και συγγενείς τής μιλούσαν για διαζύγιο. Οι Μάρτυρες της εξήγησαν την άποψη του Θεού για το γάμο. (Ματθαίος 19:6) Στη θεία μου έκαναν εντύπωση οι συμβουλές της Αγίας Γραφής και η υπόσχεση που δίνει για καλύτερη ζωή εδώ στη γη. * Αποφάσισε να μην αφήσει το θείο μου, και άρχισε τακτική Γραφική μελέτη με τους Μάρτυρες. Ενόσω εκείνη μελετούσε στο καθιστικό του σπιτιού μας, οι άλλες νύφες άκουγαν τη συζήτηση από τα δωμάτιά τους.

Τελικά, όλες τους συμμετείχαν στη Γραφική μελέτη. Η θεία Τζέιν μάς μιλούσε για αυτά που μάθαινε και πολλές φορές μας διάβαζε και μας εξηγούσε ιστορίες από το βιβλίο Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο. * Όταν οι θείοι μου άκουσαν ότι οι θείες μου μελετούσαν τη Γραφή, άρχισαν να μας εναντιώνονται. Ένας πήρε όλα τα έντυπά μας, μαζί και μια Γραφή, και τα έκαψε. Μας κακομεταχειρίζονταν φραστικά και σωματικά επειδή πηγαίναμε στις συναθροίσεις. Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που κράτησε διαφορετική στάση. Ποτέ δεν μας εμπόδισε να μάθουμε για τον Ιεχωβά. Και οι τέσσερις νύφες συνέχισαν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις και να αναπτύσσουν αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό.

Το 1974, η θεία Τζέιν βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, και σύντομα τη μιμήθηκαν η μητέρα μου και οι άλλες θείες μου. Αργότερα, η γιαγιά εγκατέλειψε τις Ινδουιστικές θρησκευτικές της συνήθειες. Για πολλά χρόνια ακολουθούσα και εγώ, και πήγαινα σε όλες τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Κατόπιν, σε μια μεγάλη συνέλευση, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά, η Σαμίλα Ράμπερσαντ, με ρώτησε: «Πότε σκοπεύεις να βαφτιστείς;» «Δεν μπορώ να βαφτιστώ», απάντησα, «γιατί κανένας δεν μου έχει  κάνει ποτέ Γραφική μελέτη». Προσφέρθηκε να μου κάνει εκείνη. Βαφτίστηκα στην επόμενη συνέλευση, στις 16 Δεκεμβρίου 1977. Εν τέλει, από τα 27 μέλη της οικογένειας που ζούσαν μαζί, βαφτίστηκαν τα 18. Τον καιρό, όμως, που έκανα την επέμβαση, ο πατέρας μου, ο Σάνι Ντέβα, ήταν ακόμη Ινδουιστής.

Τα εδάφια Φιλιππησίους 4:6, 7 με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, ιδίως αφότου διαγνώστηκε ότι είχα έναν μεγάλο όγκο στον εγκέφαλο. Εκεί αναφέρεται: «Μην ανησυχείτε για τίποτα, αλλά στο καθετί με προσευχή και δέηση μαζί με ευχαριστία ας γνωστοποιούνται τα αιτήματά σας στον Θεό· και η ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη θα περιφρουρήσει τις καρδιές σας και τις διανοητικές σας δυνάμεις μέσω του Χριστού Ιησού». Είναι δύσκολο να “μην ανησυχείς για τίποτα”, ειδικά αν σου πουν ότι μπορεί να πεθάνεις ανά πάσα στιγμή. Έκλαιγα όλη την ώρα, αλλά μετά άρχισα να προσεύχομαι στον Ιεχωβά. Από εκείνη τη στιγμή, ένιωσα την «ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη».

Μεταφορικά μιλώντας, ο Ιεχωβά Θεός με κρατούσε από το δεξί μου χέρι, και ένιωθα πράγματι ότι οδηγούσε συνεχώς τα βήματά μου. (Ησαΐας 41:13) Με βοήθησε να εξηγήσω με θάρρος στο ιατρικό προσωπικό ότι ήμουν αποφασισμένη να υπακούσω στην εντολή της Γραφής για αποχή από αίμα. (Πράξεις 15:28, 29) Ως αποτέλεσμα, ο χειρουργός και ένας αναισθησιολόγος συμφώνησαν να κάνουν την εγχείρηση χωρίς μετάγγιση αίματος. Μετά ο χειρουργός εξήγησε ότι η εγχείρηση είχε πετύχει και ότι είχαν αφαιρέσει ολόκληρο τον όγκο. Είπε επίσης ότι πρώτη φορά έβλεπε ασθενή να αναρρώνει τόσο γρήγορα ύστερα από τέτοια σοβαρή επέμβαση στον εγκέφαλο.

Έπειτα από τρεις εβδομάδες, έκανα μια Γραφική μελέτη από το κρεβάτι μου. Στο τέλος της έβδομης, ξανάρχισα να οδηγώ, να βγαίνω στο έργο κηρύγματος και να πηγαίνω στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκτιμούσα τη βοήθεια των Χριστιανών αδελφών μου που συμμετείχαν μαζί μου στο ευαγγελιστικό έργο. Δεν με άφηναν ποτέ μόνη και φρόντιζαν να επιστρέφω ασφαλής στο σπίτι. Πιστεύω πως το ότι άκουγα τις ηχογραφήσεις της Γραφής και το ότι επικεντρωνόμουν στις πνευματικές πτυχές της ζωής μου με βοήθησαν να αναρρώσω γρήγορα.

Χάρηκα επίσης όταν έμαθα ότι, μετά την επέμβαση, ο μπαμπάς μου δέχτηκε να μελετήσει τη Γραφή με τους Μάρτυρες. Βαφτίστηκε στα 73 του, και τώρα υπηρετεί τον Ιεχωβά με ζήλο. Σαράντα και πλέον μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου λατρεύουν πια μαζί μας τον Ιεχωβά. Παρότι το αριστερό μισό του οπτικού μου πεδίου έχει υποστεί βλάβη και το κρανίο μου συγκρατείται με κομμάτια μετάλλου, λαχταρώ τη στιγμή κατά την οποία ο Ιεχωβά θα κάνει «νέα τα πάντα» στον ερχόμενο επίγειο Παράδεισο.​—Αποκάλυψη 21:3‐5.

Έχω ευλογηθεί με έναν στοργικό σύζυγο, ο οποίος υπηρετεί ως Χριστιανός επίσκοπος, και μια υπέροχη κόρη, την Κλερίστα, που με στηρίζει καθώς συνεχίζω να υπηρετώ ως ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων. Ο Ιεχωβά Θεός έχει ευλογήσει πλούσια τη διακονία μου. Ως τώρα, βοήθησα πολλά άτομα με τα οποία έχω μελετήσει τη Γραφή να νιώσουν τη δύναμη του Λόγου του Θεού στη ζωή τους. Τριάντα και πλέον από αυτά έχουν αφιερωθεί στον Θεό και έχουν βαφτιστεί.

Με καρδιά γεμάτη ελπίδα, αποβλέπω στον καιρό κατά τον οποίο ο Ιεχωβά Θεός θα μας ελευθερώσει από αυτό το οδυνηρό σύστημα πραγμάτων και θα μας οδηγήσει σε έναν επίγειο παράδεισο.