Στον επίλογο της τρίτης από τις τρεις Βιβλικές επιστολές του, ο απόστολος Ιωάννης λέει: «Είχα πολλά να σου γράψω, αλλά δεν θέλω να συνεχίσω να σου γράφω με μελάνι και πένα [διὰ μέλανος καὶ καλάμου, Κείμενο]».​—3 Ιωάννη 13.

Η πένα του γραμματέα ήταν ένα επίμηκες κομμάτι από σκληρό καλάμι. Έκοβαν διαγώνια τη μια του άκρη και δημιουργούσαν μια λεπτή αιχμή. Ο γραμματέας μπορούσε να ξύσει ξανά την αιχμή με ελαφρόπετρα. Το καλάμι έμοιαζε και λειτουργούσε όπως ένα σύγχρονο στυλό με μεταλλική μύτη.

Το «μελάνι», παράγωγο του επιθέτου μέλας, που σημαίνει μαύρος, ήταν τις περισσότερες φορές μείγμα αιθάλης ή φούμου και ελαστικού κόμμεος, το οποίο χρησίμευε ως συγκολλητική ουσία. Το συγκεκριμένο μελάνι πωλούνταν σε ξηρή μορφή και έπρεπε να αναμειχθεί με τη σωστή ποσότητα νερού πριν από τη χρήση. Όταν έγραφαν, στέγνωνε απλώς στην επιφάνεια του παπύρου ή της περγαμηνής χωρίς να τη διαπερνάει. Ως εκ τούτου, μπορούσαν να διορθώσουν αμέσως τυχόν λάθη με βρεγμένο σφουγγάρι, το οποίο επίσης ανήκε στο συνηθισμένο εξοπλισμό του γραμματέα. Αυτή η λεπτομέρεια όσον αφορά το αρχαίο μελάνι εξηγεί το τι ίσως είχαν κατά νου οι Βιβλικοί συγγραφείς όταν ανέφεραν ότι κάποια ονόματα θα μπορούσαν να εξαλειφθούν, ή αλλιώς να σβηστούν, από το βιβλίο ενθύμησης του Θεού.​—Έξοδος 32:32, 33· Αποκάλυψη 3:5, Η Καινή Διαθήκη, Αθανάσιου Ι. Δεληκωστόπουλου.

Το εδάφιο Πράξεις 18:3 αναφέρει ότι ο απόστολος Παύλος ήταν σκηνοποιός στο επάγγελμα. Στους Βιβλικούς χρόνους, οι σκηνοποιοί έφτιαχναν λωρίδες υφάσματος από τρίχες καμήλας ή κατσικιού. Κατόπιν, συνέρραπταν τις λωρίδες κατασκευάζοντας σκηνές για ταξιδιώτες. Ωστόσο, εκείνη την περίοδο κατασκεύαζαν επίσης πολλές σκηνές από δέρμα, καθώς και από λινό το οποίο παραγόταν στην ιδιαίτερη πατρίδα του Παύλου, την Ταρσό. Ο Παύλος μπορεί να χρησιμοποιούσε κάποιο από αυτά τα υλικά ή και όλα. Εντούτοις, ενόσω συνεργαζόταν με τον Ακύλα, ίσως κατασκεύαζε λινά σκέπαστρα για την εσωτερική αυλή ιδιωτικών κατοικιών.

Ο Παύλος πιθανότατα έμαθε αυτή την τέχνη σε νεαρή ηλικία. Στοιχεία από αιγυπτιακούς παπύρους δείχνουν ότι, κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, οι μαθητευόμενοι στην Αίγυπτο άρχιζαν να μαθαίνουν κάποιο επάγγελμα γύρω στα 13 τους. Αν ο Παύλος βρισκόταν σε αυτή την ηλικία όταν άρχισε το επάγγελμά του, τότε στα 15 ή στα 16 του, ίσως ήταν επιδέξιος στο να κόβει υφάσματα σε κατάλληλο μέγεθος και σχήμα, και έπειτα να τα ράβει με σουβλιά εφαρμόζοντας διάφορες μεθόδους ραφής. «Όταν ο απόστολος Παύλος ολοκλήρωσε τη μαθητεία του, πιθανώς παρέλαβε τα δικά του εργαλεία», λέει το βιβλίο Το Κοινωνικό Πλαίσιο της Διακονίας του Παύλου (The Social Context of Paul’s Ministry). «Επειδή τα απαιτούμενα μαχαίρια και σουβλιά μεταφέρονταν εύκολα», αναφέρει το ίδιο έργο, «κάποιος ήταν σε θέση να κάνει αυτό το επάγγελμα οπουδήποτε». Γι’ αυτό, ο Παύλος μπορούσε να στηριχτεί στη σκηνοποιία για να συντηρηθεί ως περιοδεύων ιεραπόστολος.