Γεννήθηκα στο Μάουντσβιλ, μια ήσυχη πόλη στις όχθες του ποταμού Οχάιο, στο βόρειο τμήμα της Δυτικής Βιρτζίνια, στις ΗΠΑ. Ήμουν το δεύτερο από τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων τα τρία ήμασταν αγόρια. Όπως καταλαβαίνετε, σπανίως επικρατούσε ησυχία στο σπίτι μας. Οι γονείς μου ήταν εργατικοί, έντιμοι και αγαπούσαν τους άλλους. Δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα. Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι γονείς μου έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας ενσταλάξουν τις Γραφικές αρχές από τότε που ήμασταν παιδιά.

Στην εφηβεία, όμως, η καρδιά μου είχε ήδη αρχίσει να δελεάζεται και να ξεμακραίνει από όσα είχα διδαχτεί. Αμφισβητούσα το αν μια ζωή που διέπεται από Γραφικές αρχές μπορεί να έχει νόημα ή να φέρνει χαρά. Είχα την άποψη ότι η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο με την απόλυτη ελευθερία. Σε λίγο, έπαψα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις. Δύο αδέλφια μου επαναστάτησαν και αυτά. Οι γονείς μας έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μας βοηθήσουν, αλλά εμείς τους αγνοούσαμε.

Δεν φανταζόμουν ότι η δήθεν ελευθερία που αποζητούσα θα με οδηγούσε στα δίχτυα των εθισμών. Κάποια μέρα, γυρνώντας από το σχολείο, ένας φίλος μού πρόσφερε τσιγάρο και εγώ δέχτηκα. Έκτοτε, ενέδωσα σε πολλές άλλες καταχρήσεις. Έφτασα στο σημείο να παίρνω ναρκωτικά, να πίνω πολύ και να ζω ανήθικα. Τα επόμενα χρόνια, δοκίμαζα όλο και σκληρότερα ναρκωτικά και κατέληξα εξαρτημένος από πολλές ουσίες. Ο κατήφορος δεν είχε τέλος. Άρχισα, λοιπόν, να πουλάω ναρκωτικά για να συνεχίζω να ζω έτσι.

Όσο και αν πάλευα να καταπνίξω τη συνείδησή μου, εκείνη μου θύμιζε ανελλιπώς ότι είχα πάρει λάθος δρόμο. Εντούτοις, θεωρούσα ότι η ζημιά είχε γίνει και δεν υπήρχε γυρισμός. Παρότι είχα γύρω μου ένα σωρό ανθρώπους σε πάρτι και σε συναυλίες, πολλές φορές υπέφερα από μοναξιά και κατάθλιψη. Πότε πότε, αναλογιζόμουν πόσο αξιοπρεπείς και καλοί είναι οι γονείς μου και αναρωτιόμουν πώς είχα ξεστρατίσει τόσο πολύ.

Αν και εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου χαμένη υπόθεση, άλλοι είχαν διαφορετική άποψη. Το 2000, οι γονείς μου με προσκάλεσαν σε μια συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πήγα με βαριά καρδιά. Προς έκπληξή μου, ήρθαν και τα άλλα δύο αδέλφια μου που είχαν ξεστρατίσει.

Στη συνέλευση, συνειδητοποίησα ότι είχα ξαναβρεθεί εκεί για μια ροκ συναυλία περίπου έναν χρόνο νωρίτερα. Η αντίθεση με συγκλόνισε βαθύτατα. Στη συναυλία, ο χώρος είχε μετατραπεί σε σκουπιδότοπο, ενώ δεν μπορούσες να αναπνεύσεις από τον καπνό των τσιγάρων. Οι περισσότεροι παρόντες ήταν εχθρικοί, και το μήνυμα που μετέδιδε η μουσική προκαλούσε κατάθλιψη. Απεναντίας, στη συνέλευση οι άνθρωποι γύρω μου ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Με καλωσόρισαν θερμά αν και είχαν χρόνια να με δουν. Ο χώρος ήταν καθαρός, και το άγγελμα που παρουσιαζόταν πρόσφερε ελπίδα. Βλέποντας τη θετική επίδραση της Γραφικής αλήθειας, αναρωτήθηκα γιατί είχα κάνει το λάθος να την απορρίψω!—Ησαΐας 48:17, 18.

Αμέσως μετά, αποφάσισα να επιστρέψω στη Χριστιανική εκκλησία. Τα αδέλφια μου, εντυπωσιασμένα και αυτά από ό,τι είχαν δει στη συνέλευση, πήραν την ίδια απόφαση. Δεχτήκαμε και οι τρεις να κάνουμε προσωπική Γραφική μελέτη.

Με συγκίνησε ιδιαίτερα το εδάφιο Ιακώβου 4:8 που λέει: «Πλησιάστε τον Θεό, και αυτός θα πλησιάσει εσάς». Κατάλαβα ότι, αν ήθελα να πλησιάσω τον Θεό, έπρεπε να καθαρίσω τη ζωή μου. Μεταξύ άλλων, έπρεπε να κόψω το τσιγάρο, τα ναρκωτικά και το υπερβολικό ποτό.—2 Κορινθίους 7:1.

Ξέκοψα από τους παλιούς μου φίλους και βρήκα καινούριους ανάμεσα στους λάτρεις του Ιεχωβά. Ο Χριστιανός πρεσβύτερος που μελετούσε μαζί μου τη Γραφή αποδείχτηκε μεγάλο στήριγμα για εμένα. Μου τηλεφωνούσε κάθε τόσο και περνούσε να δει πώς ήμουν. Μέχρι σήμερα, παραμένει ένας από τους καλύτερούς μου φίλους.

Την άνοιξη του 2001, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Θεό με το βάφτισμα μαζί με τα δύο αδέλφια μου. Φαντάζεστε πόσο χάρηκαν οι γονείς μου και ο πιστός μικρότερος αδελφός μου όταν η οικογένειά μας ενώθηκε επιτέλους στη λατρεία του Ιεχωβά.

Στο παρελθόν, νόμιζα ότι οι Γραφικές αρχές είναι υπερβολικά περιοριστικές, αλλά τώρα τις θεωρώ ανεκτίμητη προστασία. Με τη δύναμη της Γραφής, έκοψα τα ναρκωτικά, έπαψα να τα διακινώ και έγινα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας.

Έχω το προνόμιο να ανήκω σε μια παγκόσμια αδελφότητα λάτρεων του Ιεχωβά οι οποίοι αγαπούν αληθινά ο ένας τον άλλον και υπηρετούν ενωμένα τον Θεό. (Ιωάννης 13:34, 35) Από αυτή την αδελφότητα προήλθε μια εξαιρετική ευλογία—η γυναίκα μου, η Αντριάν, την οποία αγαπώ και εκτιμώ βαθύτατα. Υπηρετώντας μαζί τον Δημιουργό μας βρίσκουμε πολλή χαρά.

Τώρα πια δεν ζω για τον εαυτό μου, αλλά υπηρετώ εθελοντικά ως ολοχρόνιος διάκονος, διδάσκοντας άλλους πώς να ωφεληθούν και εκείνοι από το Λόγο του Θεού. Αυτό το έργο μού έχει φέρει ασύγκριτη ευτυχία. Πιστεύω ακράδαντα ότι η Αγία Γραφή άλλαξε τη ζωή μου. Επιτέλους βρήκα αληθινή ελευθερία.