Γεννήθηκα στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, και ήμουν το μικρότερο από τα δύο παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας μου ήταν Μουσουλμάνος και η μητέρα μου Εβραία. Μεταξύ των γονιών μου υπήρχε αγάπη, και ο ένας αποδεχόταν τα διαφορετικά πιστεύω του άλλου. Όσο διαρκούσε το Ραμαζάνι, η μαμά μου υποστήριζε τον μπαμπά μου που νήστευε, και εκείνος την υποστήριζε όταν τηρούσε το Πάσχα. Στο σπίτι μας είχαμε το Κοράνι, την Τορά και τη Γραφή.

Ένιωθα Μουσουλμάνα. Παρότι δεν αμφισβητούσα την ύπαρξη του Θεού, με προβλημάτιζαν διάφορα ζητήματα. Αναρωτιόμουν: “Γιατί δημιούργησε ο Θεός τους ανθρώπους, και ποιο το όφελος να υποφέρει κάποιος μια ολόκληρη ζωή μόνο και μόνο για να βασανίζεται αιώνια στην κόλαση;” Εφόσον οι άνθρωποι έλεγαν ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι θέλημα Θεού, αναρωτιόμουν: “Μήπως είμαστε απλώς μαριονέτες στα χέρια ενός Θεού που ευχαριστιέται να μας βλέπει να υποφέρουμε;”

Όταν ήμουν 12 χρονών, άρχισα το ναμάζι, τις πέντε καθημερινές τελετουργικές προσευχές των Μουσουλμάνων. Περίπου εκείνον τον καιρό, ο πατέρας μου έγραψε την αδελφή μου και εμένα σε εβραϊκό σχολείο. Μεταξύ άλλων διδασκόμασταν τις παραδόσεις της Τορά και την εβραϊκή γλώσσα. Πριν από το μάθημα, έπρεπε να προσευχόμαστε σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση. Το πρωί, λοιπόν, άρχιζα με το ναμάζι στο σπίτι, και αργότερα μέσα στη μέρα, κάναμε εβραϊκές προσευχές στο σχολείο.

Αναζητούσα απεγνωσμένα λογικές απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Ρωτούσα επανειλημμένα τους ραβίνους στο σχολείο: «Γιατί δημιούργησε ο Θεός τους ανθρώπους; Πώς βλέπει ο Θεός τον πατέρα μου που είναι Μουσουλμάνος; Αφού είναι καλός άνθρωπος, γιατί θεωρείται ακάθαρτος; Γιατί τον δημιούργησε ο Θεός;» Οι ελάχιστες απαντήσεις που έπαιρνα ήταν παράλογες και καθόλου πειστικές.

Η πίστη μου στον Θεό έγινε συντρίμμια το 2002. Μόλις μία εβδομάδα αφότου είχαμε μεταναστεύσει στη Γερμανία ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό  και έπεσε σε κώμα. Ανέκαθεν προσευχόμουν για την υγεία και την ευημερία της οικογένειάς μου. Πεπεισμένη ότι ο Παντοδύναμος είναι ο μόνος που εξουσιάζει τη ζωή και το θάνατο, τον εκλιπαρούσα καθημερινά να μην πεθάνει ο πατέρας μου. Σκεφτόμουν: “Δεν είναι τίποτα για τον Θεό να εκπληρώσει την εγκάρδια επιθυμία ενός μικρού κοριτσιού”. Ήμουν βέβαιη ότι θα άκουγε τις ικεσίες μου. Παρ’ όλα αυτά ο πατέρας μου πέθανε.

Συγκλονισμένη από τη φαινομενική αδιαφορία του Θεού, ένιωθα ράκος. Συλλογιζόμουν: “Είτε εγώ προσεύχομαι με λάθος τρόπο είτε δεν υπάρχει Θεός”. Είχα σαστίσει και δεν μπορούσα να κάνω το ναμάζι πλέον. Εφόσον δεν έβρισκα κανένα νόημα στις άλλες θρησκείες, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει Θεός.

Έξι μήνες μετά, χτύπησαν την πόρτα μας Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν είχαμε σε εκτίμηση τη Χριστιανοσύνη, γι’ αυτό η αδελφή μου και εγώ θελήσαμε να τους δείξουμε ευγενικά ότι κάνουν λάθος. Τους ρωτήσαμε: «Πώς είναι δυνατόν οι Χριστιανοί να λατρεύουν τον Ιησού, το σταυρό, τη Μαρία και άλλα είδωλα αφού αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις Δέκα Εντολές;» Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάς απέδειξαν μέσα από τη Γραφή ότι η λατρεία ειδώλων είναι απαγορευμένη για τους αληθινούς Χριστιανούς και ότι οι προσευχές πρέπει να απευθύνονται μόνο στον Θεό. Έμεινα έκπληκτη.

Κατόπιν ρωτήσαμε: «Τι γνώμη έχετε για την Τριάδα; Αν ο Ιησούς είναι ο Θεός, πώς γίνεται να έζησε στη γη και να θανατώθηκε από ανθρώπους;» Για άλλη μια φορά απάντησαν από τη Γραφή και εξήγησαν ότι ο Ιησούς δεν είναι ούτε ο Θεός ούτε ίσος με Εκείνον. Οι Μάρτυρες εξήγησαν ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν πιστεύουν στην Τριάδα. Είχα μείνει άναυδη και σκέφτηκα: “Αυτοί είναι όντως παράξενοι Χριστιανοί.”

Εντούτοις, ήθελα να μάθω γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι και γιατί επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουμε. Οι Μάρτυρες μου έδειξαν το βιβλίο Γνώση που Οδηγεί στην Αιώνια Ζωή, * στο οποίο υπήρχαν ολόκληρα κεφάλαια που απαντούσαν στα ερωτήματά μου. Αρχίσαμε αμέσως Γραφική μελέτη.

Σε κάθε μελέτη έβρισκα λογικές, βασισμένες στη Γραφή απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Έμαθα ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. (Ψαλμός 83:18) Κύρια ιδιότητά του είναι η ανιδιοτελής αγάπη. (1 Ιωάννη 4:8) Δημιούργησε τους ανθρώπους επειδή ήθελε να τους χαρίσει το δώρο της ζωής. Κατάλαβα ότι, παρ’ όλο που ο Θεός επιτρέπει την αδικία, την απεχθάνεται και σύντομα θα την αφανίσει για πάντα. Έμαθα ότι ο στασιασμός του Αδάμ και της Εύας προκάλεσε μεγάλη ζημιά στην ανθρωπότητα. (Ρωμαίους 5:12) Στα θλιβερά επακόλουθα περιλαμβάνεται και ο θάνατος των αγαπημένων μας, όπως του πατέρα μου. Σε έναν μελλοντικό νέο κόσμο, ο Θεός θα αναιρέσει τις συνέπειες που έχουν προκαλέσει αυτές οι τραγωδίες, και όσοι έχουν πεθάνει θα ξαναζήσουν.—Πράξεις 24:15.

Η Γραφική αλήθεια ικανοποίησε τη δίψα μου για απαντήσεις. Άρχισα να πιστεύω ξανά στον Θεό. Καθώς γνώριζα καλύτερα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά κατάλαβα ότι αποτελούν μια παγκόσμια αδελφότητα. Η ενότητα και η αγάπη που τους χαρακτηρίζει με εντυπωσίασε. (Ιωάννης 13:34, 35) Αυτά που μάθαινα για τον Ιεχωβά με υποκίνησαν να τον υπηρετώ. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Βαφτίστηκα στις 8 Ιανουαρίου 2005.

Τα πειστικά επιχειρήματα της Γραφής άλλαξαν ολοκληρωτικά την άποψή μου για τη ζωή. Οι έγκυρες εξηγήσεις που βρήκα στο Λόγο του Θεού μού φέρνουν εσωτερική ειρήνη. Αντλώ μεγάλη χαρά και παρηγοριά από την ελπίδα ότι θα ξαναδώ τον πατέρα μου μέσω της ανάστασης που υπόσχεται ο Λόγος του Θεού.—Ιωάννης 5:28, 29.

Τα τελευταία έξι χρόνια απολαμβάνω το γάμο μου με το θεοφοβούμενο σύζυγό μου, τον Τζόναθαν. Έχουμε μάθει ότι η αλήθεια του Θεού είναι λογική και απλή, αλλά ταυτόχρονα ανεκτίμητος θησαυρός. Γι’ αυτό, εκτιμούμε το προνόμιο που έχουμε να μεταδίδουμε την πίστη μας και τη θαυμάσια ελπίδα μας στους άλλους. Τώρα πλέον ξέρω ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι «παράξενοι» αλλά αληθινοί Χριστιανοί.