«Και ο Ιεχωβά Θεός πήρε τον άνθρωπο και τον εγκατέστησε στον κήπο της Εδέμ για να τον καλλιεργεί και να τον φροντίζει. Και ο Ιεχωβά Θεός έδωσε επίσης την εξής εντολή στον άνθρωπο: “Από κάθε δέντρο του κήπου μπορείς να τρως μέχρι να χορτάσεις. Αλλά από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν πρέπει να φας, γιατί την ημέρα που θα φας από αυτό οπωσδήποτε θα πεθάνεις”».—Γένεση 2:15-17.

Ο Θεός έβαλε τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, στον κήπο της Εδέμ—έναν επίγειο παράδεισο γεμάτο ζώα και όμορφη βλάστηση. Υπήρχαν καρποφόρα δέντρα από τα οποία μπορούσε να τρώει ελεύθερα. Ωστόσο, ο Ιεχωβά Θεός είπε ξεκάθαρα στον Αδάμ να μη φάει από ένα συγκεκριμένο δέντρο, προειδοποιώντας τον ότι αν έτρωγε, θα πέθαινε.

Κατάλαβε ο Αδάμ αυτή την απαγόρευση; Ήξερε τι ήταν ο θάνατος επειδή είχε δει ζώα να πεθαίνουν. Αν ο Αδάμ είχε δημιουργηθεί για να καταλήξει στο θάνατο, η προειδοποίηση του Θεού θα είχε ελάχιστη σημασία. Αντίθετα, ο Αδάμ συνειδητοποίησε ότι αν υπάκουε στον Θεό και δεν έτρωγε από εκείνο το δέντρο, θα συνέχιζε να ζει για πάντα—δεν θα πέθαινε.

Μερικοί πιστεύουν ότι ο καρπός του δέντρου συμβόλιζε τις σεξουαλικές σχέσεις, αλλά αυτό δεν μπορεί να ισχύει. Εξάλλου, ο Ιεχωβά ήθελε ο Αδάμ και η γυναίκα του, η Εύα, “να είναι καρποφόροι και να πληθυνθούν και να γεμίσουν τη γη και να την καθυποτάξουν”. (Γένεση 1:28) Η απαγόρευση αφορούσε ένα πραγματικό δέντρο. Ο Ιεχωβά το αποκαλούσε «το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού» επειδή αντιπροσώπευε το δικαίωμα που έχει εκείνος να καθορίζει τι είναι καλό και τι είναι κακό για τους ανθρώπους. Αν ο Αδάμ δεν έτρωγε τον καρπό αυτού του δέντρου, θα έδειχνε όχι μόνο την υπακοή του αλλά και την εκτίμησή του για Εκείνον που τον είχε δημιουργήσει και τον είχε ευλογήσει τόσο πλούσια.

«Στον Αδάμ [ο Θεός] είπε: “Επειδή . . . έφαγες από το δέντρο σχετικά με το οποίο εγώ σου έδωσα την εντολή «Δεν πρέπει να φας από αυτό», . . . με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως ψωμί μέχρι να επιστρέψεις στη γη, γιατί από αυτήν πάρθηκες. Διότι χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις”».—Γένεση 3:17, 19.

Ο Αδάμ έφαγε από το απαγορευμένο δέντρο. Αυτή η πράξη ανυπακοής δεν μπορούσε να θεωρηθεί ασήμαντη. Ήταν στασιασμός, μια κατάφωρη περιφρόνηση για ό,τι καλό τού είχε προσφέρει ο Ιεχωβά. Τρώγοντας τον καρπό, ο Αδάμ απέρριψε τον Ιεχωβά και επέλεξε μια πορεία ανεξαρτησίας η οποία θα είχε καταστροφικές συνέπειες.

Όπως ακριβώς είχε πει ο Ιεχωβά, ο Αδάμ τελικά πέθανε. Ο Θεός τον είχε πλάσει «από χώμα της γης» και του είχε πει ότι “θα επέστρεφε στη γη”. Ο Αδάμ δεν συνέχισε να ζει με κάποια άλλη μορφή ή σε κάποιον άλλον κόσμο. Όταν πέθανε, δεν του έμεινε καθόλου ζωή. Έγινε ακριβώς σαν το χώμα από το οποίο είχε δημιουργηθεί.—Γένεση 2:7· Εκκλησιαστής 9:5, 10.

«Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει».—Ρωμαίους 5:12.

Η ανυπακοή, δηλαδή η αμαρτία, του Αδάμ είχε εκτεταμένες συνέπειες. Μέσω της αμαρτίας, ο Αδάμ στέρησε από τον εαυτό του, όχι απλώς μια συνηθισμένη ζωή 70 ή 80 χρόνων, άλλα την προοπτική να ζήσει για πάντα. Επιπρόσθετα, όταν ο Αδάμ αμάρτησε, έχασε την τελειότητα, και το μόνο που μπορούσε να κληροδοτήσει στους απογόνους του ήταν η ατέλεια.

Είμαστε όλοι απόγονοι του Αδάμ. Από αυτόν έχουμε κληρονομήσει, αν και δεν το επιλέξαμε, το ατελές σώμα που υπόκειται στην αμαρτία και τελικά στο θάνατο. Ο Παύλος περιέγραψε εύστοχα τη δεινή μας κατάσταση: «Είμαι σαρκικός, πουλημένος κάτω από την αμαρτία. Ταλαίπωρος άνθρωπος που είμαι! Ποιος θα με σώσει από το σώμα που υφίσταται αυτόν το θάνατο;» Στη συνέχεια, απαντάει ο ίδιος στο ερώτημά του: «Ευχαριστίες ας δοθούν στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας!»—Ρωμαίους 7:14, 24, 25.

«Ο Πατέρας απέστειλε τον Γιο του ως Σωτήρα του κόσμου».—1 Ιωάννη 4:14.

Ο Ιεχωβά Θεός διευθέτησε να υπάρξει ένα μέσο για να υπερνικηθούν οι συνέπειες της αμαρτίας και να απελευθερωθούμε από την ποινή του αιώνιου θανάτου. Πώς; Έστειλε τον αγαπημένο του Γιο από τον ουρανό για να γεννηθεί ως τέλειος άνθρωπος, όπως και ο Αδάμ. Εντούτοις, ο Ιησούς, ανόμοια με τον Αδάμ, «δεν διέπραξε αμαρτία». (1 Πέτρου 2:22) Επειδή ήταν τέλειος, δεν υπόκειτο στην ποινή του θανάτου και ως εκ τούτου θα μπορούσε να ζήσει για πάντα ως τέλειος άνθρωπος.

Αντ’ αυτού, ο Ιεχωβά επέτρεψε στους εχθρούς του Ιησού να τον θανατώσουν. Τρεις μέρες αργότερα, ο Ιεχωβά τον επανέφερε στη ζωή ως πνεύμα έτσι ώστε να επιστρέψει κατόπιν στον ουρανό. Εκεί, ο Ιησούς παρουσίασε στον Θεό την αξία της τέλειας ανθρώπινης ζωής του για να εξαγοράσει αυτό που είχε χάσει ο Αδάμ και οι απόγονοί του. Ο Ιεχωβά δέχτηκε αυτή τη θυσία καθιστώντας εφικτή την αιώνια ζωή για όσους ασκούν πίστη στον Ιησού.—Ρωμαίους 3:23, 24· 1 Ιωάννη 2:2.

Με αυτόν τον τρόπο, ο Ιησούς εξαγόρασε ό,τι είχε χάσει ο Αδάμ. Υπέστη θάνατο για εμάς, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε για πάντα. Η Γραφή αναφέρει: “Ο Ιησούς . . . υπέστη θάνατο, ώστε με την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού να γευτεί θάνατο για κάθε άνθρωπο”.—Εβραίους 2:9.

Αυτή η προμήθεια αποκαλύπτει πολλά για τον Ιεχωβά. Οι υψηλοί κανόνες του περί δικαίου καθιστούσαν αδύνατο να απολυτρωθούν οι ατελείς άνθρωποι μόνοι τους. Εντούτοις, η αγάπη του και το έλεός του τον υποκίνησαν να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που ο ίδιος είχε θέσει, κάτι που περιλάμβανε τεράστιο προσωπικό κόστος—το να δώσει τον ίδιο του τον Γιο για να προμηθεύσει το απολυτρωτικό αντίτιμο.—Ρωμαίους 5:6-8.

«Ο Χριστός έχει εγερθεί από τους νεκρούς, ως οι πρώτοι καρποί από εκείνους που έχουν κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου. Διότι εφόσον ο θάνατος είναι μέσω ενός ανθρώπου, η ανάσταση των νεκρών είναι επίσης μέσω ενός ανθρώπου. Διότι όπως σε σχέση με τον Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και σε σχέση με τον Χριστό όλοι θα ζωοποιηθούν».—1 Κορινθίους 15:20-22.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Ιησούς έζησε και πέθανε, αλλά ποιες αποδείξεις υπάρχουν ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς; Μια από τις ισχυρότερες αποδείξεις αποτελεί το γεγονός ότι ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε ενώπιον πολλών ανθρώπων σε διαφορετικές περιπτώσεις και σε διαφορετικά μέρη. Κάποτε, εμφανίστηκε σε 500 άτομα. Ο απόστολος Παύλος έγραψε σχετικά με αυτό στην επιστολή του προς τους Κορινθίους. Επισήμανε ότι κάποιοι από εκείνους τους αυτόπτες μάρτυρες ζούσαν ακόμη υπονοώντας ότι θα μπορούσαν να πιστοποιήσουν όσα είχαν δει και ακούσει.—1 Κορινθίους 15:3-8.

Είναι αξιοσημείωτο ότι όταν ο Παύλος έγραψε πως ο Χριστός ήταν «οι πρώτοι καρποί» εκείνων που εγέρθηκαν, υποδείκνυε ότι αργότερα θα ανασταίνονταν και άλλοι. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε πως θα έρθει η ώρα που «όλοι όσοι είναι στα μνημεία . . . θα βγουν».—Ιωάννης 5:28, 29.

«Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή».—Ιωάννης 3:16.

Οι πρώτες σελίδες της Γραφής μιλούν για τον καιρό που εμφανίστηκε ο θάνατος και χάθηκε ο Παράδεισος. Οι τελευταίες σελίδες μιλούν για τον καιρό που θα εκμηδενιστεί ο θάνατος και ο Θεός θα αποκαταστήσει τον Παράδεισο στη γη. Τότε, οι άνθρωποι θα ζουν μια ευτυχισμένη παραγωγική ζωή για πάντα. Το εδάφιο Αποκάλυψη 21:4 λέει: «Ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια». Για να τονίσει την αξιοπιστία αυτής της υπόσχεσης, το εδάφιο 5 δηλώνει: «Αυτά τα λόγια είναι πιστά και αληθινά». Ο Ιεχωβά είναι απόλυτα ικανός να πραγματοποιήσει όλα όσα υπόσχεται.

Εσείς πιστεύετε ότι «αυτά τα λόγια είναι πιστά και αληθινά»; Μάθετε περισσότερα για τον Ιησού Χριστό και ασκήστε πίστη σε αυτόν. Ενεργώντας έτσι θα κερδίσετε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Όχι μόνο θα γευτείτε τις πλούσιες ευλογίες του τώρα, αλλά θα αποκτήσετε και την ελπίδα για αιώνια ζωή στον επίγειο Παράδεισο, όπου «θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια».