Μεγάλωσα στην κωμόπολη Άνκραμ, στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ, όπου υπήρχαν πολλά γαλακτοπαραγωγικά αγροκτήματα. Ουσιαστικά, οι αγελάδες ήταν περισσότερες από τους ανθρώπους.

Η οικογένειά μου πήγαινε στη μία και μοναδική εκκλησία της πόλης. Τα πρωινά της Κυριακής, αφού πρώτα ο παππούς γυάλιζε τα παπούτσια μου, έφευγα για το κατηχητικό κρατώντας τη μικρή λευκή Γραφή που μου είχε δώσει η γιαγιά μου. Εγώ και τα αδέλφια μου διδαχτήκαμε να δουλεύουμε σκληρά, να σεβόμαστε και να βοηθούμε τον πλησίον μας, και να είμαστε ευγνώμονες για τις ευλογίες που απολαμβάνουμε.

Όταν μεγάλωσα, έφυγα από το σπίτι και έγινα δασκάλα. Με απασχολούσαν πολλά ερωτήματα σχετικά με τον Θεό και τη ζωή. Μερικοί μαθητές μου ήταν πολύ χαρισματικοί. Άλλοι όχι και τόσο, αλλά προσπαθούσαν πολύ. Κάποιοι είχαν σωματικές αναπηρίες, ενώ άλλοι είχαν άριστη σωματική υγεία. Αυτό μου φαινόταν άδικο. Μερικές φορές, οι γονείς των μαθητών που μειονεκτούσαν σε κάποιον τομέα έλεγαν: «Είναι θέλημα Θεού να είναι έτσι το παιδί μου». Αναρωτιόμουν γιατί επέτρεπε ο Θεός να γεννιούνται μωρά με αναπηρίες. Στο κάτω κάτω, τα μωρά δεν είχαν κάνει τίποτα κακό.

Αναρωτιόμουν επίσης: “Τι μπορώ να κάνω στη ζωή μου το οποίο να έχει πραγματικό νόημα;” Ένιωθα ότι η ζωή μου κυλούσε γρήγορα. Είχα ανατραφεί σε μια καλή οικογένεια, πήγα σε καλά σχολεία, και τελικά έκανα τη δουλειά που μου άρεσε. Ωστόσο, η υπόλοιπη ζωή μου φάνταζε κενή. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούσα να ελπίζω ότι θα παντρευόμουν, θα είχα ένα όμορφο σπίτι και παιδιά, θα δούλευα μέχρι να πάρω σύνταξη και θα κατέληγα σε κάποιον οίκο ευγηρίας. Αναρωτιόμουν αν η ζωή είχε κάτι περισσότερο να προσφέρει.

Ένα καλοκαίρι, έκανα το γύρο της Ευρώπης με συναδέλφους μου. Πήγαμε στο Αβαείο του Γουεστμίνστερ, στη Νοτρ-Νταμ του Παρισιού, στο Βατικανό, καθώς και σε πολλές μικρότερες εκκλησίες. Όπου και αν πήγαινα, έθετα τα ερωτήματα που με απασχολούσαν. Αφού επέστρεψα στο σπίτι μου, στο Σλόουτσμπεργκ της Νέας Υόρκης, επισκέφτηκα αρκετές εκκλησίες. Αλλά κανένας  δεν μπορούσε να μου δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις.

Κάποια μέρα, μια 12χρονη μαθήτρια με πλησίασε και έκανε σε εμένα τρεις ερωτήσεις. Πρώτον, ρώτησε αν ήξερα ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Της απάντησα καταφατικά. Δεύτερον, ρώτησε αν θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Και πάλι, απάντησα καταφατικά. Τρίτον, ρώτησε πού μένω. Όταν της είπα τη διεύθυνσή μου, διαπιστώσαμε ότι έμενα πολύ κοντά στο σπίτι της. Πού να το φανταζόμουν ότι αυτές οι τρεις ερωτήσεις ενός κοριτσιού θα άλλαζαν τη ζωή μου για πάντα.

Προτού περάσει πολύς καιρός, ήρθε με το ποδήλατό της στο σπίτι μου και αρχίσαμε Γραφική μελέτη. Τη ρώτησα τα ίδια πράγματα που είχα ρωτήσει και πολλούς θρησκευτικούς ηγέτες. Ανόμοια με εκείνους, μου έδειξε σαφείς και ικανοποιητικές απαντήσεις μέσα από τη δική μου Γραφή—απαντήσεις τις οποίες δεν είχα ξαναδεί ποτέ!

Αυτά που μάθαινα από τη Γραφή με γέμιζαν χαρά και ικανοποίηση. Συγκλονίστηκα όταν διάβασα το εδάφιο 1 Ιωάννη 5:19, το οποίο λέει: «Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του πονηρού». Όταν έμαθα ότι δεν προκαλεί ο Θεός όλη αυτή τη δυστυχία γύρω μας αλλά ο Σατανάς, και ότι ο Θεός θα διορθώσει την κατάσταση, ένιωσα σαν να έφυγε από πάνω μου ένα βάρος. (Αποκάλυψη 21:3, 4) Ανακάλυψα ότι η Γραφή έχει νόημα όταν εξηγείται με σαφήνεια. Αν και μελετούσα με μια Μάρτυρα του Ιεχωβά μόλις 12 χρονών, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η αλήθεια είναι αλήθεια ανεξάρτητα από το ποιος τη λέει.

Ωστόσο, ήθελα να διαπιστώσω αν οι Μάρτυρες εφάρμοζαν αυτά που κήρυτταν. Λόγου χάρη, το μικρό κορίτσι τόνιζε ότι οι αληθινοί Χριστιανοί εκδηλώνουν ιδιότητες όπως η υπομονή και η καλοσύνη. (Γαλάτες 5:22, 23) Αποφάσισα, λοιπόν, να τη δοκιμάσω για να δω αν η ίδια εκδήλωνε αυτές τις ιδιότητες. Κάποια μέρα, καθυστέρησα εσκεμμένα για τη μελέτη μου. Αναρωτιόμουν: «Θα με περιμένει; Και αν με περιμένει, θα θυμώσει που άργησα;» Καθώς έμπαινα στο δρομάκι του σπιτιού μου, την είδα να κάθεται στα μπροστινά σκαλοπάτια. Ήρθε τρέχοντας στο αυτοκίνητο και μου είπε: «Ήμουν έτοιμη να πάω σπίτι και να πω στη μαμά να τηλεφωνήσουμε στο νοσοκομείο και στην αστυνομία για να δούμε αν είστε καλά επειδή ποτέ δεν αργείτε για τη μελέτη. Ανησύχησα!»

Σε κάποια άλλη περίπτωση, έκανα μια ερώτηση που πίστευα ότι θα ήταν δύσκολο να απαντηθεί από 12χρονο παιδί. Ήθελα να δω αν απλώς θα σκαρφιζόταν μια απάντηση. Με κοίταξε με πολύ σοβαρό ύφος και είπε: «Δύσκολη ερώτηση. Θα το σημειώσω και θα ρωτήσω τους γονείς μου». Πράγματι, την επόμενη φορά που ήρθε για τη μελέτη, έφερε ένα τεύχος της Σκοπιάς που είχε την απάντηση στην ερώτησή μου. Αυτό με έλκυσε στους Μάρτυρες—τα έντυπά τους έδιναν Γραφικές απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που είχα. Συνέχισα να μελετάω με αυτό το κορίτσι, και τον επόμενο χρόνο βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. *

Όταν τελικά βρήκα ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματά μου, ήθελα να τις μεταδώσω σε όλους τους ανθρώπους. (Ματθαίος 12:35) Στην αρχή, η οικογένειά μου εναντιώθηκε στη νέα μου πίστη. Με τον καιρό όμως μαλάκωσαν. Η μητέρα μου άρχισε να μελετάει τη Γραφή προς το τέλος της ζωής της. Παρότι δεν πρόλαβε να βαφτιστεί, είμαι σίγουρη ότι είχε αποφασίσει να υπηρετεί τον Ιεχωβά.

Το 1978, παντρεύτηκα τον Ιλάιας Καζάν που ήταν και αυτός Μάρτυρας. Το 1981, γίναμε μέλη της οικογένειας Μπέθελ των Ηνωμένων Πολιτειών. * Δυστυχώς, αφού είχαμε υπηρετήσει εκεί μόλις τέσσερα χρόνια, ο Ιλάιας πέθανε. Αν και χήρεψα, παρέμεινα στο διορισμό μου στο Μπέθελ, κάτι που μου έδινε σκοπό στη ζωή αλλά και παρηγοριά σε κάποιον βαθμό.

Το 2006, παντρεύτηκα τον Ρίτσαρντ Έλντρεντ, που υπηρετούσε και αυτός στο Μπέθελ. Εγώ και ο Ρίτσαρντ συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το προνόμιο να υπηρετούμε στο Μπέθελ. Γνωρίζοντας την αλήθεια σχετικά με τον Θεό, αισθάνομαι πραγματικά ότι, όχι μόνο έχω βρει τις απαντήσεις που έψαχνα, αλλά έχω αποκτήσει και πραγματικό σκοπό στη ζωή—και όλα άρχισαν με τρεις ερωτήσεις ενός κοριτσιού.