Τα Χριστούγεννα περιγράφονται από παλιά ως παραδοσιακή Χριστιανική γιορτή για τη γέννηση του Ιησού. Πολλά έθιμα αυτής της γιορτής όμως μας κάνουν να απορούμε για το πώς συνδέθηκαν αρχικά με τη γέννηση του Ιησού.

Πρώτα από όλα, ας δούμε τον μύθο του Αϊ-Βασίλη. Είναι γνωστό ότι ο χαρούμενος Αϊ-Βασίλης που βλέπουμε σήμερα με την άσπρη γενειάδα, τα ροδαλά μάγουλα και την κόκκινη στολή αποτελεί επιτυχημένη χριστουγεννιάτικη διαφήμιση που δημιουργήθηκε για μια εταιρία αναψυκτικών της Βόρειας Αμερικής το 1931. Στη δεκαετία του 1950, μερικοί Βραζιλιάνοι προσπάθησαν να αντικαταστήσουν τον Αϊ-Βασίλη με μια τοπική θρυλική φιγούρα—τον Ινδιάνο Παππού. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Αϊ-Βασίλης, όχι μόνο νίκησε τον Ινδιάνο Παππού, αλλά μάλιστα «νίκησε τον μικρό Ιησού και έγινε το επίσημο πρόσωπο της γιορτής της 25ης Δεκεμβρίου», αναφέρει ο καθηγητής Κάρλος Ε. Φαντινάτι. Είναι όμως οι μύθοι, όπως αυτός του Αϊ-Βασίλη, το μόνο πρόβλημα με τα Χριστούγεννα; Για να πάρουμε την απάντηση, ας γυρίσουμε πίσω στην πρώτη Χριστιανοσύνη.

«Τους δύο πρώτους αιώνες της Χριστιανοσύνης, υπήρχε έντονη αντίδραση στην αναγνώριση των γενεθλίων των μαρτύρων ή, εν προκειμένω, του Ιησού», δηλώνει η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopedia Britannica). Γιατί; Οι Χριστιανοί θεωρούσαν τον εορτασμό των γενεθλίων ειδωλολατρικό έθιμο, κάτι που έπρεπε να αποφεύγεται εντελώς. Στην πραγματικότητα, η Αγία Γραφή δεν αναφέρει πουθενά την ημερομηνία γέννησης του Ιησού.

Παρότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν αντίθετοι με τον εορτασμό των γενεθλίων, τον τέταρτο αιώνα Κ.Χ. η Καθολική Εκκλησία θέσπισε τη γιορτή των Χριστουγέννων. Η εκκλησία ήθελε να ισχυροποιήσει τη θέση της απομακρύνοντας ένα από τα κύρια εμπόδια που υπήρχαν στον δρόμο της—την ευρεία αποδοχή των ειδωλολατρικών ρωμαϊκών θρησκειών και των εορτασμών τους για το χειμερινό ηλιοστάσιο. Κάθε χρόνο, από τις 17 Δεκεμβρίου μέχρι την 1η Ιανουαρίου, «οι περισσότεροι Ρωμαίοι συμποσιάζονταν, έπαιζαν τυχερά παιχνίδια, γλεντούσαν και συμμετείχαν σε παρελάσεις και σε διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις αποδίδοντας τιμή στις θεότητές τους», αναφέρει το βιβλίο Χριστούγεννα στην Αμερική (Christmas in America), της Πένι Λ. Ρέσταντ. Και στις 25 Δεκεμβρίου οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τη γέννηση του Ακατανίκητου Ήλιου. Η εκκλησία όρισε να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα εκείνη την ημέρα, και έτσι δελέασε πολλούς Ρωμαίους πείθοντάς τους να γιορτάζουν τη γέννηση του Ιησού αντί για τη γέννηση του ήλιου. Οι Ρωμαίοι «θα εξακολουθούσαν να απολαμβάνουν όλα όσα συνόδευαν εκείνες τις γιορτές που γίνονταν στα μέσα του χειμώνα», λέει το βιβλίο Αϊ-Βασίλης, μια Βιογραφία (Santa Claus, a Biography), του Γκέρι Μπόουλερ. Ουσιαστικά, «συνέχισαν να σημαδεύουν τη νέα εποχή με παλιές συνήθειες».

Σαφώς, λοιπόν, το κυριότερο πρόβλημα με τον εορτασμό των Χριστουγέννων είναι η αθέμιτη προέλευσή τους. Στο βιβλίο του Η Μάχη για τα Χριστούγεννα (The Battle for Christmas), o Στίβεν Νίσενμποουμ αναφέρει ότι τα Χριστούγεννα «δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ειδωλολατρική γιορτή με Χριστιανικό επίχρισμα». Συνεπώς, τα Χριστούγεννα ατιμάζουν τον Θεό και τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό. Μήπως αυτό είναι κάτι ασήμαντο; Η Γραφή θέτει το ερώτημα: «Τι σχέση έχουν η δικαιοσύνη και η ανομία; Ή τι συμμετοχή έχει το φως με το σκοτάδι;» (2 Κορινθίους 6:14) Σαν τον κορμό ενός δέντρου που έχει αναπτυχθεί στραβά, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή τόσο διαστρεβλωμένη που «δεν είναι δυνατόν να ισιώσει».—Εκκλησιαστής 1:15.