Από το 1948 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το πολιτικό σύστημα στη Νότια Αφρική ήταν το απαρτχάιντ. a Εκείνη την περίοδο, πολλοί συμπεριφέρονταν άδικα σε όσους προέρχονταν από διαφορετικές φυλές. Ο Κάλι, τον οποίο κατέτασσαν στους «έγχρωμους» (μιγάδες) υπό το απαρτχάιντ, θυμάται: «Οι μη λευκοί έκαναν και αυτοί διακρίσεις ο ένας σε βάρος του άλλου».

 Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νότια Αφρική έχουν ποικίλο εθνικό υπόβαθρο. Πώς αντιμετώπισαν το απαρτχάιντ; Και τι μας διδάσκει αυτό το κομμάτι της ιστορίας τους;

 Στη Νότια Αφρική, μερικοί που αντιτάσσονταν στον φυλετικό διαχωρισμό που είχε επιβληθεί οργάνωναν διαμαρτυρίες. Πολλοί από εκείνους που διαμαρτύρονταν για την κυβερνητική πολιτική φυλακίστηκαν και μερικοί δολοφονήθηκαν. Όσοι εναντιώνονταν στην κυβέρνηση, με τη σειρά τους, έγιναν πιο βίαιοι. Από την άλλη πλευρά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούσαν τον νόμο και δεν αναμειγνύονταν στις διαμαρτυρίες ούτε στις απόπειρες που αποσκοπούσαν στην αλλαγή της κυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο, μιμήθηκαν τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα οι οποίοι παρέμεναν σε “υποταγή στις ανώτερες εξουσίες”.—Ρωμαίους 13:1, 2.

 Πολλές φορές, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δέχτηκαν πίεση να παραβιάσουν την ουδετερότητά τους και να ταχθούν με κάποια πλευρά. Αλλά κάνοντάς το αυτό, θα μπορούσαν να εμπλακούν στην υποστήριξη μιας βίαιης πολιτικής διαμάχης ή ενδεχομένως ακόμα και να φτάσουν στο σημείο να μάχονται εναντίον των πνευματικών αδελφών τους. Για παράδειγμα, «κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων του 1976, πολλοί μαθητές λυκείου εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν σε πολιτικές οχλοκρατικές επιθέσεις», εξηγεί η Τέμσι. «Ταραχοποιοί μαθητές πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα ψάχνοντας άλλους μαθητές για να τους αναγκάσουν να ενωθούν μαζί τους. Αν αρνιόσουν, θα μπορούσαν να κάψουν το σπίτι σου ή και να σε χτυπήσουν μέχρι θανάτου». Κάποιος ηγέτης ενός κόμματος της αντιπολίτευσης είπε σε έναν Μάρτυρα που ονομαζόταν Θεόφιλος: «Όταν νικήσουμε τους λευκούς, θα σας σκοτώσουμε, επειδή δεν πολεμήσατε για τη χώρα σας».

 Παρά τις δυσκολίες που προκαλούνταν από το απαρτχάιντ, οι Μάρτυρες στη Νότια Αφρική συνέχισαν να συναθροίζονται για λατρεία. (Εβραίους 10:24, 25) Μερικές εκκλησίες δεν μπορούσαν να χτίσουν Αίθουσα Βασιλείας επειδή πολλοί άνθρωποι παρέμεναν πάμφτωχοι εξαιτίας του απαρτχάιντ. b «Επί χρόνια, έπρεπε να νοικιάζουμε εγκαταστάσεις που ήταν σε πολύ κακή κατάσταση», λέει ο Ένβερ. «Γι’ αυτό, ο πατέρας μου πρόσφερε το σπίτι μας για τις συναθροίσεις. Δύο φορές την εβδομάδα, η οικογένειά μας μετέτρεπε το σπίτι μας σε Αίθουσα Βασιλείας. Μερικές φορές, πάνω από 100 άνθρωποι στριμώχνονταν στο σπίτι μας. Μετά τις συναθροίσεις, συχνά δείχναμε με χαρά φιλοξενία σε όλους».

 Οι αδελφοί έβρισκαν έξυπνους τρόπους για να ξεπερνούν τα εμπόδια που δημιουργούσε το απαρτχάιντ. Για παράδειγμα, στην επαρχία Λιμπόπο, απαγόρευσαν την είσοδο σε έναν λευκό αδελφό που του ζητήθηκε να εκφωνήσει μια ομιλία σε συνέλευση περιοχής εκεί όπου ζούσαν μαύροι. Τότε εκείνος πλησίασε τον λευκό ιδιοκτήτη της φάρμας που βρισκόταν δίπλα στην περιοχή των μαύρων, και οι δυο τους έκαναν μια συμφωνία. Η συνέλευση περιοχής διεξάχθηκε με το ακροατήριο να βρίσκεται στη μία πλευρά του φράχτη της φάρμας ενώ ο επισκέπτης ομιλητής ήταν στην άλλη πλευρά.

 Υπό το απαρτχάιντ, οι φυλετικές ομάδες διαχωρίζονταν έτσι ώστε να κατοικούν σε συγκεκριμένες περιοχές. Ως αποτέλεσμα, οι τομείς των εκκλησιών αποτελούνταν συνήθως από ανθρώπους της ίδιας φυλής. Εξαιτίας του απαρτχάιντ, οι Μάρτυρες έπρεπε να είναι ευέλικτοι στον τρόπο με τον οποίο οργάνωναν τους ευαγγελιζομένους για να βγουν στο έργο. Λόγου χάρη, το έργο σε μη ανατεθειμένο τομέα παρουσίαζε ορισμένες προκλήσεις. «Υπήρχαν ελάχιστα μέρη όπου επιτρεπόταν στους μη λευκούς να διανυκτερεύσουν. Γι’ αυτό, κοιμόμασταν στα αυτοκίνητά μας ή κάτω από δέντρα», λέει ο Κρις, τον οποίο είχαν κατατάξει στους «Ινδούς» υπό το απαρτχάιντ. «Το πρωί, πλενόμασταν στην τουαλέτα ενός βενζινάδικου. Κάποιες φορές όμως, ακόμα και αυτές οι τουαλέτες είχαν την επιγραφή “Μόνο Λευκοί”. Παρ’ όλα αυτά, οι ευαγγελιζόμενοι υποστήριζαν τη διακονία και απολάμβαναν να κηρύττουν στα πολλά ενδιαφερόμενα άτομα σε αγροτικές περιοχές».

 Παρά τις δυσκολίες αυτές, ο λαός του Ιεχωβά συνέχιζε να αυξάνει σε αριθμό. Όταν το απαρτχάιντ θεσμοθετήθηκε με νόμο το 1948, υπήρχαν 4.831 ευαγγελιζόμενοι στη Νότια Αφρική. Το 1994, όταν τελείωσε, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων είχε φτάσει τους 58.729. Εκείνη η αρχική «μαγιά» ευαγγελιζομένων οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση. Το 2021, η Νότια Αφρική έφτασε έναν ανώτατο αριθμό 100.112 ευαγγελιζομένων.

 Στην εποχή του απαρτχάιντ, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νότια Αφρική ζούσαν σε μια χώρα γνωστή για τον φυλετικό διαχωρισμό που επέβαλλε στους πολίτες της. Σε αυτό το περιβάλλον, εργάζονταν σκληρά για να προωθούν την αγάπη και την ενότητα ανάμεσα σε ανθρώπους όλων των φυλών. Το έκαναν αυτό με το να διδάσκουν και να ακολουθούν τις Βιβλικές αρχές. (Πράξεις 10:34, 35) Αν και ήταν περικυκλωμένοι από μίσος, ήταν ενωμένοι μέσω αγάπης.—Ιωάννης 13:34, 35.

 Το 1993, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαγαν μια πολυφυλετική συνέλευση στη Νότια Αφρική. Ένας επιφανής πολιτικός ηγέτης παρατηρούσε τους Μάρτυρες από τη Νότια Αφρική να χαιρετούν θερμά και να αγκαλιάζουν τους διεθνείς εκπροσώπους που έφταναν στο αεροδρόμιο. Ο ίδιος είπε: «Αν είχαμε το ίδιο πνεύμα ενότητας με εσάς, θα είχαμε λύσει τα προβλήματά μας πριν από πολύ καιρό».