Από μικρή, αγάπησα την αλήθεια. Ήθελα να αφιερώσω τον εαυτό μου στον Ιεχωβά και να βαφτιστώ. Όταν έγινα 13 χρονών, ήμουν τρισευτυχισμένη που κατάφερα να πετύχω τον στόχο μου. Στα 14 μου, ο αδελφός Χέλγιε Λινκ a με ρώτησε αν είχα σκεφτεί να υπηρετήσω ως σκαπάνισσα. Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή σαν τώρα. Παρότι ο μπαμπάς και η μαμά μου είχαν υπηρετήσει ως προσωρινοί σκαπανείς (τώρα λέγονται βοηθητικοί σκαπανείς), εγώ δεν είχα ιδέα τι σήμαινε να είσαι τακτικός σκαπανέας. Η ερώτηση του αδελφού Λινκ φύτεψε στην καρδιά μου έναν σπόρο—την επιθυμία να κάνω περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

 Το 1974, οι πολιτικές αναταραχές στην Αιθιοπία οδήγησαν σε συλλήψεις, σκοτωμούς και αναβρασμό. Με τον καιρό, δεν μπορούσαμε να κηρύττουμε από σπίτι σε σπίτι και συναθροιζόμασταν μόνο σε μικρούς ομίλους. Οι γονείς μου άρχισαν να προετοιμάζουν εμένα και τα αδέλφια μου για περισσότερη εναντίωση. Οι Βιβλικές αρχές μάς βοήθησαν να καταλάβουμε τι περιλαμβάνει η Χριστιανική ουδετερότητα. Μάθαμε ότι, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, θα ξέραμε τι να πούμε αν μας ανέκριναν και ότι κάποιες φορές θα χρειαζόταν να παραμείνουμε σιωπηλοί.—Ματθαίος 10:19· 27:12, 14.

 Μόλις τελείωσα το σχολείο, άρχισα να δουλεύω στις Αιθιοπικές Αερογραμμές. Ένα πρωί που πήγα στη δουλειά, οι συνάδελφοί μου άρχισαν να μου δίνουν συγχαρητήρια επειδή είχα επιλεχθεί να οδηγήσω την παρέλαση για μια κυβερνητική επέτειο. Αμέσως ενημέρωσα τον προϊστάμενό μου ότι, λόγω της Χριστιανικής μου ουδετερότητας, δεν θα συμμετείχα στον εορτασμό.

 Την επόμενη μέρα, ενώ δούλευα στο αεροδρόμιο, είδα από απόσταση άντρες με όπλα κρεμασμένα στους ώμους να κατευθύνονται προς το εκδοτήριο εισιτηρίων. Φαντάστηκα ότι έρχονταν για να συλλάβουν κάποιον που προσπαθούσε να φύγει από τη χώρα. Αντί για αυτό όμως, έδειξαν εμένα! Τι να ήθελαν από εμένα; Όπως αποδείχτηκε, εκείνη η μέρα δεν θα ήταν μια κανονική μέρα στη δουλειά.

 Οι στρατιώτες με οδήγησαν σε ένα γραφείο όπου με ανέκριναν ώρες ολόκληρες. «Ποιος πληρώνει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά;» απαιτούσαν να μάθουν. «Δουλεύεις για το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Ερυθραίας; Δουλεύεις εσύ ή ο πατέρας σου για την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών;» Ενώ κανονικά θα έπρεπε να είμαι πολύ αγχωμένη, ένιωθα ήρεμη χάρη στη βοήθεια του Ιεχωβά.—Φιλιππησίους 4:6, 7.

 Μετά την ανάκριση, οι στρατιώτες με οδήγησαν σε ένα σπίτι που είχε μετατραπεί σε φυλακή. Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο 28 τετραγωνικών μέτρων μαζί με άλλες 15 νεαρές γυναίκες, οι οποίες κρατούνταν εκεί εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων.

 Εκείνο το βράδυ, ξαπλωμένη κάτω στο πάτωμα με τη στολή της εργασίας μου, σκεφτόμουν πόσο θα ανησυχούσαν οι γονείς μου και τα αδέλφια μου. Ήξεραν ότι με είχαν συλλάβει, αλλά δεν είχαν ιδέα πού βρισκόμουν. Ζήτησα από τον Ιεχωβά να βοηθήσει την οικογένειά μου να μάθει πού με είχαν πάει.

 Το επόμενο πρωί που ξύπνησα, αναγνώρισα έναν νεαρό φρουρό. Εκείνος με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε: «Αστέρ, τι κάνεις εσύ εδώ;» Τον παρακάλεσα να πάει στο σπίτι μου και να πει στους γονείς μου πού ήμουν. Αργότερα την ίδια μέρα, οι γονείς μου μού έστειλαν ένα δέμα με τρόφιμα και ρούχα. Ο φρουρός τούς είχε πει πού ήμουν. Ο Ιεχωβά απάντησε στην προσευχή μου! Αυτή η εμπειρία με διαβεβαίωσε ότι δεν ήμουν μόνη μου.

 Δεν μου επέτρεπαν να έχω Αγία Γραφή ούτε κανένα άλλο έντυπο και δεν άφηναν την οικογένεια και τους φίλους μου να με επισκεφτούν. Ο Ιεχωβά όμως χρησιμοποιούσε τις συγκρατούμενές μου για να με ενθαρρύνει. Τους έδινα μαρτυρία κάθε μέρα, και εκείνες είχαν εντυπωσιαστεί με την αλήθεια για τη Βασιλεία του Θεού. Συχνά μου έλεγαν: «Εμείς εδώ αγωνιζόμαστε για μια ανθρώπινη κυβέρνηση. Εσύ όμως αγωνίζεσαι για την κυβέρνηση του Θεού. Να μη συμβιβαστείς ακόμα και αν απειλήσουν να σε σκοτώσουν!»

 Μερικές φορές, οι φρουροί ανέκριναν και χτυπούσαν τις κρατούμενες. Ένα βράδυ, γύρω στις 11, ήρθε και η δική μου σειρά. Με πήγαν στο δωμάτιο ανάκρισης και άρχισαν να με κατηγορούν. Είπαν ότι δεν υποστήριζα την κυβέρνηση, και όταν αρνήθηκα να επαναλάβω ένα πολιτικό σύνθημα, δύο άντρες φρουροί με χτύπησαν. Οι φρουροί με έπαιρναν συχνά για τέτοιες ανακρίσεις. Κάθε φορά, προσευχόμουν ένθερμα στον Ιεχωβά και ένιωθα τη στήριξή του.

 Έπειτα από τρεις μήνες, ένας από τους φρουρούς ήρθε και μου είπε ότι ήμουν ελεύθερη να φύγω. Από τη μία ενθουσιάστηκα γιατί δεν το περίμενα, αλλά από την άλλη απογοητεύτηκα λίγο επειδή μου άρεσε να μιλάω για την ελπίδα της Βασιλείας με τις νεαρές γυναίκες στη φυλακή.

 Λίγους μήνες μετά την αποφυλάκισή μου, ήρθαν στρατιώτες στο σπίτι μας, ενώ εγώ έλειπα, με σκοπό να συλλάβουν όλα τα παιδιά της οικογένειάς μας! Τελικά, συνέλαβαν δύο από τις αδελφές μου και έναν από τους αδελφούς μου. Τότε αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο για μένα να φύγω από τη χώρα. Αν και δεν άντεχα στη σκέψη ότι θα αφήσω ξανά την οικογένειά μου, η μητέρα μου με παρότρυνε να είμαι δυνατή και να εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, επιβιβάστηκα σε ένα αεροπλάνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο βράδυ, ήρθαν στρατιώτες στο σπίτι μου με σκοπό να με συλλάβουν δεύτερη φορά. Εφόσον δεν με βρήκαν στο σπίτι, έτρεξαν στο αεροδρόμιο, αλλά μέχρι να φτάσουν εκεί, η πτήση μου είχε ήδη αναχωρήσει.

 Έφτασα στο Μέριλαντ, και εκεί με καλωσόρισαν ο Χέιγουντ και η Τζόουν Γουόρντ, οι ιεραπόστολοι που είχαν κάνει μελέτη στους γονείς μου. Πέντε μήνες αργότερα, πέτυχα τον στόχο μου να γίνω σκαπάνισσα. Η κόρη των Γουόρντ, η Σίντι, έγινε συνεργάτιδά μου στο σκαπανικό, και περάσαμε πολλές όμορφες στιγμές στη διακονία.

 Το καλοκαίρι του 1979, επισκέφτηκα το Μπέθελ στη Νέα Υόρκη και γνώρισα τον Γουέσλι Πάρκερ. Εκτίμησα τις όμορφες ιδιότητές του και τους πνευματικούς του στόχους. Το 1981 παντρευτήκαμε, και έτσι εγώ μετακόμισα στο Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης για να υπηρετήσω στο Μπέθελ με τον Γουέσλι. Εργάστηκα στο νοικοκυριό, στο στεγνοκαθαριστήριο και αργότερα με την ομάδα του MEPS στο Τμήμα Υπολογιστών. Το Μπέθελ μού έδωσε την ευκαιρία να αφοσιωθώ πλήρως στην υπηρεσία του Ιεχωβά και ταυτόχρονα να γνωρίσω αδελφούς και αδελφές που έγιναν φίλοι μου για μια ζωή.

 Αλλά πίσω στο σπίτι μου, στην Αιθιοπία, η οικογένειά μου αντιμετώπιζε έντονο διωγμό, και αυτό με στενοχωρούσε πολύ. Τα τρία αδέλφια μου που είχαν συλληφθεί βρίσκονταν ακόμα στη φυλακή. b Κάθε μέρα, η μητέρα μου έπρεπε να ετοιμάζει φαγητό και να τους το πηγαίνει, επειδή στη φυλακή δεν δίνονταν γεύματα.

 Εκείνη την πιεστική περίοδο, ο Ιεχωβά ήταν το καταφύγιό μου, και η οικογένεια Μπέθελ με παρηγορούσε και με στήριζε. (Μάρκος 10:29, 30) Μια μέρα, ο αδελφός Τζον Μπουθ μού είπε: «Χαιρόμαστε πάρα πολύ που υπηρετείς εδώ στο Μπέθελ. Δεν θα γινόταν αυτό αν δεν είχες την ευλογία του Ιεχωβά». c Αυτά τα καλοσυνάτα λόγια με διαβεβαίωσαν ότι ο Ιεχωβά είχε ευλογήσει την απόφασή μου να φύγω από την Αιθιοπία και ότι θα φρόντιζε την οικογένειά μου.

 Τον Ιανουάριο του 1989, μάθαμε ότι ήμουν έγκυος. Στην αρχή, σοκαριστήκαμε! Έπειτα από λίγες μέρες όμως, ο φόβος μας μετατράπηκε σε χαρά. Ταυτόχρονα, αναρωτιόμασταν τι είδους γονείς θα γινόμασταν, πού θα μέναμε και πώς θα συντηρούμασταν όταν θα φεύγαμε από το Μπέθελ.

 Στις 15 Απριλίου 1989, φορτώσαμε το αυτοκίνητό μας και ξεκινήσαμε για το Όρεγκον, όπου σχεδιάζαμε να συνεχίσουμε να υπηρετούμε ολοχρόνια ως σκαπανείς. Λίγο αφότου φτάσαμε όμως, κάποιοι καλοπροαίρετοι φίλοι μάς είπαν ότι ήταν παράλογο να κάνουμε σκαπανικό. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε λίγα από υλική άποψη και περιμέναμε και ένα παιδί. Θα τα καταφέρναμε; Εκείνη την περίοδο, μας επισκέφτηκε ο επίσκοπος περιοχής μας, ο Γκάι Πιρς με τη σύζυγό του, την Πένι. d Μας παρότρυναν να μην αφήσουμε τον στόχο μας. Αρχίσαμε λοιπόν να υπηρετούμε ως σκαπανείς, σίγουροι ότι ο Ιεχωβά θα μας βοηθήσει. (Μαλαχίας 3:10) Συνεχίσαμε να κάνουμε σκαπανικό τόσο μετά τη γέννηση του πρώτου μας γιου, του Λέμιουελ, όσο και μετά τη γέννηση του δεύτερου, του Τζέιντον.

 Η περίοδος που κάναμε σκαπανικό όσο τα αγόρια μας ήταν μικρά είναι ανεκτίμητη για εμάς. Η υπηρεσία σκαπανέα μάς έδωσε πολλές ευκαιρίες για να εξηγούμε πνευματικές αλήθειες, όχι μόνο στους συνανθρώπους μας, αλλά και στους γιους μας. (Δευτερονόμιο 11:19) Αλλά μετά τη γέννηση του τρίτου μας γιου, του Τζέιφεθ, χρειάστηκε να σταματήσουμε το σκαπανικό για κάποιο διάστημα.—Μιχαίας 6:8.

 Συνειδητοποιήσαμε ότι η πιο σημαντική ευθύνη που είχαμε ως γονείς ήταν να κάνουμε τον Ιεχωβά πολύ πραγματικό για τα τρία αγόρια μας και να τα βοηθήσουμε να αναπτύξουν προσωπική σχέση μαζί του. Γι’ αυτό, προσπαθήσαμε να κάνουμε την οικογενειακή λατρεία κάτι που θα περιμένουν πώς και πώς. Όταν ήταν πολύ μικρά, διαβάζαμε μαζί τους το βιβλίο Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο και Το Βιβλίο μου με τις Βιβλικές Ιστορίες. Μάλιστα, κάναμε αναπαράσταση κάποιες από τις ιστορίες. Εφόσον ήμουν η μόνη γυναίκα στο σπίτι, όποτε κάναμε αναπαράσταση την ιστορία της Ιεζάβελ, την Ιεζάβελ την έπαιζα εγώ. Τα αγόρια τρελαίνονταν να με σπρώχνουν από τον καναπέ και μετά να κάνουν ότι είναι τα σκυλιά! Εκτός από την οικογενειακή μας λατρεία, ο Γουέσλι έκανε Γραφική μελέτη με το κάθε παιδί ξεχωριστά.

 Αγαπούσαμε και φροντίζαμε τα παιδιά μας και προσευχόμασταν να είναι η οικογένειά μας δεμένη. Καθώς μεγάλωναν, θέλαμε να αποκτήσουν πρακτικές δεξιότητες. Έπλεναν τα πιάτα, καθάριζαν τα δωμάτιά τους και έπλεναν τα ρούχα τους. Επίσης, έμαθαν να μαγειρεύουν.

 Μαζί με τα παιδιά μας, μαθαίναμε και εμείς πολλά. Υπήρχαν φορές που αντιδρούσαμε υπερβολικά και μιλούσαμε άστοργα στα παιδιά μας ή ο ένας στον άλλον. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μάθαμε να δείχνουμε ταπεινοφροσύνη και να ζητάμε συγνώμη.

 Φιλοξενούσαμε τακτικά στο σπίτι μας αδελφούς και αδελφές από την εκκλησία μας, καθώς και επισκέπτες από το Μπέθελ, ιεραποστόλους, περιοδεύοντες επισκόπους και αδελφούς που υπηρετούσαν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. (Ρωμαίους 12:13) Όταν είχαμε επισκέπτες, δεν στέλναμε τα παιδιά μας σε άλλο δωμάτιο να παίξουν. Έμεναν μαζί μας και απολάμβαναν και εκείνα τις συζητήσεις και τις εμπειρίες. Συνήθως, τα παιδιά μας θυμούνταν περισσότερες λεπτομέρειες για αυτές από ό,τι εμείς.

 Ο Γουέσλι και εγώ προσπαθούσαμε σκληρά να είναι απολαυστική η ζωή μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Για παράδειγμα, κάναμε καλό προγραμματισμό και κρατούσαμε χρήματα και μέρες άδειας ώστε να μπορούμε να ταξιδεύουμε σε άλλες χώρες. Σε κάθε μας ταξίδι, επισκεπτόμασταν το γραφείο τμήματος, παρακολουθούσαμε συναθροίσεις και συμμετείχαμε στη διακονία. Αυτό μας έκανε να εκτιμήσουμε την παγκόσμια οργάνωση του Ιεχωβά και μας έφερε κοντά ως οικογένεια.

 Παρατηρήσαμε ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στην περιοχή μας που μιλούσαν ισπανικά, αλλά δεν λάβαιναν μαρτυρία τακτικά. Όσο λοιπόν τα αγόρια ήταν ακόμα πολύ μικρά, ρωτήσαμε τον αδελφό Πιρς πώς θα του φαινόταν αν μετακομίζαμε ως οικογένεια σε μια ισπανόφωνη εκκλησία. Εκείνος με ένα μεγάλο χαμόγελο μας απάντησε: «Αν είσαι ψαράς, πηγαίνεις όπου υπάρχουν ψάρια». Έπειτα από αυτή την προτροπή, μετακομίσαμε στην ισπανόφωνη εκκλησία του Γούντμπερν, στο Όρεγκον. Είχαμε τη χαρά να αρχίσουμε με αρκετά άτομα προοδευτικές Γραφικές μελέτες, να βοηθήσουμε μερικά από αυτά να φτάσουν στο βάφτισμα και να δούμε έναν μικρό ισπανόφωνο όμιλο να γίνεται εκκλησία.

 Κάποια στιγμή, ο Γουέσλι έχασε τη δουλειά του και χρειάστηκε να μετακομίσουμε στην Καλιφόρνια όπου βρισκόταν η νέα του δουλειά. Δύο χρόνια αργότερα, ο Λέμιουελ, ο Τζέιντον και εγώ αποφασίσαμε να αρχίσουμε σκαπανικό. Το 2007, είχα τη χαρά να παρακολουθήσω τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα μαζί τους. Λίγο μετά τη σχολή, παρατηρήσαμε ότι στην περιοχή μας υπήρχαν πολλοί αραβόφωνοι. Έπειτα από 13 χρόνια λοιπόν στον ισπανόφωνο αγρό, η οικογένειά μας αποφάσισε να συνταυτιστεί με την αραβόφωνη εκκλησία. Μας άρεσε πολύ να μεταδίδουμε την αλήθεια στους πολλούς αραβόφωνους μετανάστες της περιοχής μας αλλά και στο εξωτερικό, σε ειδικές εκστρατείες κηρύγματος. Μέχρι και σήμερα, υπηρετούμε ως σκαπανείς στον αραβόφωνο αγρό στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας.

 Ο Γουέσλι είναι εξαιρετικός σύζυγος και οικογενειάρχης. Έχει βαθύ σεβασμό για την οργάνωση του Ιεχωβά. Δεν έχει πει ποτέ κάτι αρνητικό για το Μπέθελ ή για τις διευθετήσεις της εκκλησίας. Ίσα ίσα, πάντα βρίσκει κάτι θετικό να πει. Προσεύχεται με εμένα, αλλά και για εμένα. Και όταν αντιμετωπίζαμε αγχωτικές καταστάσεις, οι προσευχές του με παρηγορούσαν και με βοηθούσαν να παραμένω ήρεμη.

 Όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε απολαύσει υπέροχες στιγμές στην ολοχρόνια υπηρεσία, καθώς μεγαλώναμε τα παιδιά μας και ενώ υπηρετούσαμε σε εκκλησίες όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. Έχουμε διαπιστώσει ότι ο Ιεχωβά ευλογεί όσους τον βάζουν στην πρώτη θέση, και δεν μας έχει λείψει ποτέ τίποτα. (Ψαλμός 37:25) Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι η επιλογή μου να ακολουθήσω μια ζωή πλήρως αφοσιωμένη στον Ιεχωβά είναι η καλύτερη που θα μπορούσα να είχα κάνει ποτέ.—Ψαλμός 84:10.